Wyposażenie techniczne

st. kpt. Surlej;

kpt. Zasępa

WYPOSAŻENIE TECHNICZNE

Ubranie ochrony przeciw chemicznej

Ubrania gazoszczelne Ubrania nie gazoszczelne

Ubrania chroniące całe ciało		Ubrania chroniące część ciała

Chemoodporne ubrania gazoszczelne z aparatem ODO umieszczonym wewnątrz ubrania CUG typu A		Inne ubrania ochrony przeciwchemicznej nie spełniające wymogów gazoszczelności

Chemoodporne ubrania gazoszczelne z aparatem ODO umieszczonym na zewnątrz ubrania CUG typu B		Chemoodporne ubrania przeciwochlapaniowe ubranie typu „SPLESH” CUP

Chemoodporne ubrania gazoszczelne z zasilaniem powietrznym z zewnątrz linii sprężonego powietrza ubrania CUG typu C		CUG - chemoodporne ubranie gazoszczelne

Chemoodporne ubranie gazoszczelne z zasilaniem powietrznym z aparatu ODD i zewnętrznej linii sprężonego powietrza		ODO - aparat ochrony dróg oddechowych CUP - chemoodporne ubranie przeciwochlapaniowe

CUG typu A - zalety: całkowita ochrona przeciwchemiczna, wyposażone są w zawory wydechowe, które utrzymują odpowiednie ciśnienie, określoną temperaturę i wilgotność.

CUG typu B - nie posiada tego co CUG typu A

Budowa - z materiału 3 i 2 warstwowy.

Przekrój materiału - warstwa zewnętrzna, warstwa nośna, warstwa wewnętrzna.

Materiały stosowane w CUG składają się na ogół z kilku warstw, wśród których można wymienić warstwę zewnętrzną, nośną i wewnętrzną. Warstwy wewnętrzne, zewnętrzne stanowią właściwe bariery ochronne. Ich zadaniem jest niedopuszczenie do przeniknięcia niebezpiecznych substancji chemicznych przez strukturę materiału.

Warstwa nośna pełni rolę osnowy i jej podstawowym zadaniem jest zapewnienie odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej materiału. Obecnie warstwy nośne wytwarzane są z tworzyw termoplastycznych.

Najczęściej stosowane są: poliamid - zwany nylonem, poliester, włókno szklane.

Warstwy gazoszczelne wykonane są z elastomerów, w skład których wchodzą kauczuki syntetyczne i niektóre odmiany zmiękczonego PCV (polichlorku winylu).

Elastomery:

teflon,
witon,
neopren,
hypanol,
PCV.

Bardzo szeroką gamę materiałów stosuje się do produkcji ubrań jednorazowego użytku. Są to najczęściej różnego rodzaju folie, laminaty, które mogą być położone na warstwie nośnej lub na konstrukcji. Materiały te zaliczono do jednej grupy.

Buty i rękawice najczęściej wykonuje się z NEOPRENU i PCV

LUM - materiały ograniczonego stosowania.

Wizjery - mogą być połączone z ubraniem w dwojaki sposób, poprzez połączenie stałe - wklejenie i poprzez skręcenie w ramce montażowej. Przy połączeniu stałym wizjer jest w zasadzie niewymienialny. Połączenie demontowalne może być wykonane w postaci aluminiowej ramki zaciskowej posiadające odpowiednie uszczelnienie i ucisk lub też poprzez zastosowanie odpowiedniej profilowanej uszczelki.

Zamek - ogniwa zamków stosowanych w CUG generalnie wykonane są ze stopu niklowo srebrowego lub ze stali szlachetnej i osadzone są na osnowie wykonanej z materiału o podobnych cechach do materiału ubrania. Zamek może być wykonany w dwóch wersjach z ogniwami odkrytymi - jest to wersja zamka którego ogniwa usytuowane są na zewnątrz materiału ubrania. Zamek z ogniwami krytymi - jest to wersja zamka którego ogniwa schowane są do wewnątrz ubrania i w którym paski osnowy zamka łączą się ze sobą tworząc jednolitą szczelną powłokę.

Szwy - aby spełnić wymagania mechanicznej odporności części ubrania zszywane są podwójnym szwem na zakładkę, następnie poprzez przyklejenie paska materiału o odpowiedniej odporności chemicznej od wewnątrz lub łamanej na zewnątrz jeżeli jest spełniony warunek gazoszczelności.

Buty - najczęściej wykonuje się z neoprenu lub PCV, posiadają wzmocnienia w postaci wtopionej blachy w podeszwie, zakończenie tej blachy jest zawinięte i wtopione w czubek buta, buty mogą być łączone na stałe poprzez wklejenie i w sposób rozłączny poprzez zaciśnięcie przez taśmę na obręczy, innym sposobem zapewnienia wymienialności butów jest stosowanie zakończenia nogawek CUG w postaci skarpet wykonanych z tego samego materiału co ubranie, odporność mechaniczna zapewniają wkładane na wierzch buty w celu zabezpieczenia przed możliwością dostania się ciekłych chemikaliów do wewnątrz buta, nogawki CUG zakończone są w mankiety.

Producenci - odchodzą od łączenia rękawic w sposób trwały, coraz powszechnie spotykany jest tzw. układ podwójnych rękawic na ogół rękawica właściwa ma wystarczającą odporność chemiczną jednak niską odporność na uszkodzenia mechaniczne, w związku z tym na zewnątrz zakładana jest kolejno para rękawic o stosownej wytrzymałości mechanicznej, rękawice te dociskane są do mankietów przy pomocy oddzielnie zakładanych opasek gumowych do tego zestawu stosowana jest również dodatkowa rękawica bawełniana której zadaniem jest wchłonięcie potu.

Zawory wydechowe - zasadniczym zadaniem zaworów wydechowych jest redukowanie ciśnienia wewnątrz CUG do około 0,8 mbr. , zawory wydechowe zbudowane są z czterech elementów:

Gniazdo zaworu,
Nakrętka dociskowa,
Dysk zaworu,
Pokrywa wraz z osłoną.

Podstawowe źródła obciążeń ratownika pracującego w CUG:

praca fizyczna,
stres,
obciążenie układu oddechowego,
ciężar ubrania,
ciężar aparatu ochrony dróg oddechowych,
podwyższona temperatura i wilgotności.

Ogólne zasady pracy w CUG

Przed wejściem ratownika do strefy, kierujący akcją powinien ustalić rodzaj substancji chemicznej, w przypadku braku możliwości ustalenia substancji należy użyć CUG o najwyższym poziomie odporności chemicznej, należy dodatkowo zobowiązać ratowników do systematycznej obserwacji materiału ubrania i w przypadku zauważenia jakichkolwiek zmian zobowiązać do natychmiastowego wycofania się ze strefy (odbarwienia, zabarwienia, spęczenie materiału) ratownicy zobowiązani są do opuszczenia strefy również w przypadku gdy będą odczuwali jakikolwiek zmiany w organizmie lub w ogólnym pojęciu poczują się gorzej.

Wejście ratowników w strefę skażona wyposażonych w CUG powinno odbywać się zmianami. W przypadku niewielkiego zdarzenia zmiana powinna liczyć co najmniej dwóch ratowników, w bardziej skomplikowanych przypadkach powinna liczyć 3 lub 4 ratowników (jeden ratownik wykonuje pomiary i obserwuje rozwój zdarzenia, dwóch lub trzech wykonuje działania ratownicze). W celu zabezpieczenia działań należy przygotować dwóch ratowników do natychmiastowego wejścia w strefę skażenia. Wejście ratowników powinno być rejestrowane przez meldunkowego, meldunkowy powinien zapisywać następujące informacje:

datę zdarzenia i rodzaj związku chemicznego,
nazwisko ratownika i zewnętrzny numer CUG,
czas wejścia do działań,
ciśnienie powietrza w aparacie ODO,
przewidywany czas wyjścia ze strefy naliczony oddzielnie dla każdego ratownika,
faktyczny czas wyjścia ze strefy skażonej.

Po zakończeniu akcji każdy ratownik musi zostać poddany dekontaminacji wstępnej.

DEKONTAMINACJA

WSTĘPNA (na terenie akcji)		WŁAŚCIWA

	Sprzęt nie nadający się do dekontaminacji	Sprzęt nadający się do dekontaminacji

Rozcięczanie	Degradacja	Dekontaminacja w procesie fizycznym

Neutralizacja	Utylizacja	Dekontaminacja w procesie chemicznym

Sorpcja	Mogilnik

Dekontaminacja wstępna przez rozcięczenie powinna trwać minimum 10 min.

Przechowywanie CUG:

ubranie wieszać nagłówkiem do dołu, musi ono dotykać podłoża,
przewieszać ubranie przez drążek tak, aby buty stały na podłodze,
używać specjalnych wieszaków.

Przechowywanie w pojeździe:

ubranie zapakowane w czarną folię z kartą ważności,
ubranie powinno być położone w odpowiedniej półce,
ubranie kłaść delikatnie, nie załamywać szwów i zamków błyskawicznych ,
nie ocierać żaluzjami i ostrymi przedmiotami.

Lektura:

„Ubrania Ochrony Przeciwchemicznej” - Guzowski, Pawłowski, Ranecki,

„Dekontaminacja w działaniach ratownictwa chemicznego w jednostkach straży pożarnych” - Guzowski, Pawłowski.

Zagadnienia (zapoznać się z tematami):

dobór poziomu ochrony przeciwchemicznej,
klimatyzacja CUG,
łączność w CUG,
dekontaminacja i konserwacja CUG.

08-09-2000

Sprzęt ochrony układu oddechowego.

Oddychanie - jest to proces pobierania przez organizm tlenu i oddawanie bezwodnika kwasu węglowego powstałego na drodze przebiegającego w organizmie procesu spalania. rozróżnia się dwa rodzaje oddychania:

oddychanie zewnętrzne - jest to wymiana gazowa pomiędzy otoczeniem a płucami
oddychanie wewnętrzne - odbywa się pomiędzy krwią a tkanką ustroju.

Do układu oddechowego zaliczamy: nosogardziel, krtań, tchawica, oskrzela i płuca.

Krótkotrwały niedobór tlenu powoduje niewielkie zagrożenie natomiast długotrwały niedobór może spowodować niedotlenienie anoreksja.

Pomoc przedmedyczna:

przede wszystkim osobę poszkodowaną wynieść w strefę bezpieczną,
zapewnić dostęp świeżego powietrza
w przypadku braku oddechu należy zastosować sztuczne oddychanie,
wezwać pomoc lekarską
zapewnić stabilizację termiczną ciała.

W przypadku zatruć gazami żrącymi nie stosować sztucznego oddychania lecz podawać tlen w małych ilościach i pod małym ciśnieniem.

SPRZĘT OCHRONY DRÓG ODDECHOWYCH

0x08 graphic

Działający zależnie od otaczającej atmosfery

- sprzęt oczyszczający

Działające niezależnie od otoczenia atmosfery

- sprzęt izolujący

SPRZĘT OCZYSZCZAJĄCY

RESPIRACYJNY			WENTYLACYJNY

Półmaska przeciwpyłowa			Sprzęt z urządzeniem wentylacyjnym

Półmaska filtropochłaniająca			Sprzęt z aparatem wentylacyjnym

Sprzęt z filtrem przeciwpyłowym

Sprzęt z filtrem pochłaniającym

SPRZĘT IZOLUJĄCY

WĘZOWY	POWIETRZNY BUTLOWY	REGENERACJA

Sprzęt z urządzeniem wężowym zasilającego powietrza	Sprzęt z aparatem powietrznym butlowym ze sprężonym powietrzem	Sprzęt z aparatem tlenowym ze sprężonym tlenem

Sprzęt z urządzeniem wężowym tłoczonego powietrza	Sprzęt z aparatem powietrznym butlowym z ciekłym powietrzem	Sprzęt z aparatem tlenowym z ciekłym tlenem

Sprzęt z urządzeniem wężowym sprężonego powietrza		Sprzęt z aparatem tlenowym z tlenem chemicznie związanym

Sprzęt filtrujący zabezpiecza nas przed wdychaniem cząsteczek stałych (pyłów).

Sprzęt pochłaniający zabezpiecza nas przed gazami i parami chemicznymi

Czas pracy uzależniony jest od warstwy czynnej pochłaniacza, od stężenia substancji w przestrzeni, od szybkości oddychania.

2000-11-21

RODZAJE SPRZĘTU PIANOWEGO

PN—75/M—51000

Sprzęt pianowy - sprzęt gaśniczy służący do transportowania wodnego roztworu środka pianotwórczego, wytwarzania piany gaśniczej, oraz podawania jej na miejsce pożaru w czasie akcji gaśniczej.

Piana gaśnicza - dwufazowy układ składający się z pęcherzyków powietrza oddzielonych od siebie błoną (filtrem) utworzonym z warstewki cieczy o grubości rzędu 1-10 mikronów.

Kształt pęcherzyków:

kulisty dla piany ciężkiej,
wielościenny dla piany lekkiej.

Liczba spienienia - jest to liczba wskazująca jaką ilość piany można otrzymać z określonej ilości roztworu przy znanym sposobie jej wytworzenia.

0x08 graphic

Rodzaje pian:

Ciężka L_s do 20,
Średnia L_s od 20 do 200
Lekka L_s powyżej 200

Dane	Jednostki	PP 2	PP 4	PP 8
Masa	kg	3,5	3,7	10,5
Długość	mm	800	1105	1200
Wysokość	mm	163	163	240
Szerokość	mm	98	98	132
Wydajność wodna	l/min	200	400	800
Ciśnienie robocze	Mpa	0,55	0,55	0,55
Wydajność pianowa	l/min	2700	6000	12000
Liczba spienienia	—	13,5	15	15
Stężenie środka pianotwórczego	%	3,5	3,5	3,5
Długość rzutu strumienia piany	m	21	24	26
Nasada	—	52	52	75

Wytwornice pianowe - służą do wytworzenia i podawania piany średniej o L_s od 20 do 200. Typy:

WP—2—75
WP—2—150
WP—4—75

Dane	Jednostki	WP-2-75	WP-2-150	WP-4-75
Masa	kg	5,5	10,5	5,8
Długość	mm	760	1295	865
Średnica	mm	201	345	262
Ciśnienie nominalne	Mpa	0,55	0,55	0,55
Wydajność wodna	l/min	200	200	400
Wydajność piany	l/min	15000	30000	30000
Liczba spienienia	—	75	150	75
Długość rzutu	m	5	3	5
Nasada	—	52	52	52

Siateczki w wytwornicach mogą być:

Proste,
Stożkowe,
Kaskadowe.

Generatory piany lekkiej - służą do wytworzenia piany lekkiej o L_s powyżej 200.

Parametry	Jednostka	GPL 2/650 Ss	GPL 2/650 SE	GPL 2/700 W	Meteor Hi Ex 200
Wydajność pianowa	m³/min	160	172	150	200
Wydajność wodna	l/min	200	200	215	200
Ciśnienie robocze	Mpa	0,3	0,3	0,7	0,3
Obroty wentylatora	obr/min	2780	3000	750	3000
Zużycie środka pianotwórczego	%	3	3	4,5	4,5
Rodzaj środka	—	Deteor	Deteor	Deteor	Deteor

Zasysacz liniowy - służy do zassania środka pianotwórczego z beczki. Typy:

Z—2,
Z—4,
Z—8

Z - Zasysacz; 2, 4, 8 - wydajność.

Po przekształceniu otrzymujemy wzór na wydajność piany:

V_p = L_s · V_r

Wydajność PP 2 = 200 L_s = 12

V_p = 200 · 12 = 2400 l/min.

PP 4 - 12 : V_p = 400 · 12 = 4800 l/min.

PP 8 - 12 : V_p = 800 · 12 = 9600 l/min.

PWP - 200: V_p = 200 · 19 = 3800 l/min.

PWP - 400: V_p = 400 · 19 = 7600 l/min.

DWP 8/16/24 V_p = 800 · 13 = 10400 l/min.

V_p = 1600 · 13 = 20800 l/min.

V_p = 2400 · 13 = 31200 l/min.

WP 2-75 V_p = 200 · 75 = 15000 l/min.

WP 2-150 V_p = 200 · 150 = 30000 l/min

WP 4-75 V_p = 400 · 75 = 30000 l/min.

GPL 2/650 Se V_p = 200 · 650 = 130000 l/min.

GPL 2/700 V_p = 200 · 700 = 140000 l/min.

Pompa pożarnicza - służy do podnoszenia ciśnienia wody gaśniczej, przeznaczona do zamontowania na pojazdach pożarniczych i motopomp.

Wyposażona do zasysania wody, zawory tłoczne jednokierunkowe z możliwością zamknięcia przepływu wody oraz urządzenia pomiarowe niezbędne do kontroli pracy pomp.

W zależności od napędu rozróżniamy pompy o napędzie ręcznym i pompy o napędzie mechanicznym.

Podział w zależności od przenoszenia cieczy z przestrzeni ssawnej do przestrzeni tłocznej wewnątrz kadłuba:

Pompy wyporowe (zwane inaczej rotacyjnymi lub tłokowymi; dyspersyjne, membranowe, peryststyczne),
Pompy wirowe (tzw. rotodynamiczne).

Wymagania dla pomp pożarniczych : PN—75/M—44090

Dobór poziomu ochrony przeciwchemicznej:

Prawidłowy dobór rodzaj i poziom ochrony przeciwchemicznej wpływa z jednej strony na bezpieczeństwo, z drugiej na komfort i skuteczność pracy ratownika.

W celu prawidłowego doboru poziomu ochrony chemicznej dowódca akcji ratowniczej musi odpowiedzieć sobie na kilka istotnych pytań:

W jakim stanie skupienia występuje substancja chemiczna, w obecności której prowadzone są działania ratownicze ?

Jeśli jest to:

ciało stałe - wystarczy na ogół ochrona częściowa ciała w postaci butów i rękawic chemoodpornych oraz sprzęt ochrony dróg oddechowych.
ciało ciekłe - właściwa będzie ochrona całkowita ciała oraz dróg oddechowych bez konieczności zachowania warunków gazoszczelności - chemoodporne ubrania przeciwochlapaniowe;
ciało gazowe - (lub w postaci pary, w tym również ciecze intensywnie parujące) - konieczna będzie pełna ochrona przeciwchemiczna w postaci sprzętu ochrony dróg oddechowych i CUG.

Jest to podstawowy sposób podziału poziomów ochrony chemicznej w odniesieniu do stanu skupienia substancji chemicznej.

Jaki rodzaj zagrożenia powoduje substancja chemiczna ?

Czy oddziaływuje na drogi oddechowe, czy może poparzyć lub przedostać się do organizmu przez skórę oraz miejsca uszkodzone (w tym również zmiany chorobowe), czy może uszkodzić wzrok, czy może uszkodzić błonę śluzową, itp.? Jaki stan skupienia przyjmuje skażenie wydzielające się z substancji chemicznej? Czy możliwe jest, że w kontakt z niebezpieczną substancją chemiczną wejdzie całe ciało, czy też jego określone części (ręce, nogi, oczy, górne drogi oddechowe, skóra, błony śluzowe, usta, narządy wydalnicze, uszy, nos, itd.)?

Jaka jest odporność chemiczna UOP?

Warunek ten głównie dotyczy ubrań ochrony (CUG lub CUP) oraz butów i rękawic. Jeśli warunek ten nie będzie spełniony, ratownik pracujący w tym sprzęcie może być narażony na utratę zdrowia lub nawet życia.

Jakie właściwości posiada materiał UOP, które w szczególnych sytuacjach mogą stworzyć określone zagrożenia?

Podczas doboru sprzętu ochrony osobistej w czasie działań ratownictwa chemicznego należy pamiętać również o innych właściwościach materiałów, z których ubranie jest wykonywane, a które w określonych sytuacjach mogą stworzyć dodatkowe zagrożenia dla bezpieczeństwa prowadzonych działań ratowniczych lub też dla ratowników. Dotyczy to np. sytuacji, gdy niebezpieczna substancja chemiczna tworzy strefę zagrożenia wybuchem. Należy wówczas pamiętać, że materiały z których wykonane są ubrania maja odporność elektryczną powyżej 10⁸ ohma i gromadzą związku z tym na swojej powierzchni ładunek elektryczności statycznej. Ubrania wykonane z wielowarstwowej folii odporność elektryczną mają na jeszcze wyższym poziomie, co powoduje gromadzenie ładunków o wysokim potencjale.

Kolejne warunki dotyczące doboru sprzętu ochrony chemicznej są warunkami ściśle technicznymi - dotyczącymi możliwości eksploatacyjnych sprzętu. Dowódca musi znać dokładnie parametry techniczne sprzętu i urządzeń oraz musi znać możliwości ich wzajemnej współpracy.

Jaki sprzęt ochrony dróg oddechowych może być wykorzystany z dobranym ubiorem ochrony przeciwchemicznej?

Sprzęt ochrony dróg oddechowych również podlega właściwej procedurze doboru w uzależnieniu od rodzaju substancji chemicznej, jej koncentracji w powietrzu, stężenia tlenu w powietrzu oraz wszystkich spodziewanych warunków pracy ratownika mogących wystąpić podczas działań ratowniczych. Praktyka dowodzi, że większość działań ratowniczych prowadzonych jest w izolującym sprzęcie ochrony dróg oddechowych w postaci aparatów na sprężone powietrze.

Jak się okazuje nie każdy aparat i maska w równym stopniu zabezpiecza prawidłową współpracę z ubraniem, w skrajnych przypadkach nie jest możliwe wykorzystanie niektórych aparatów w połączeniu z niektórymi ubraniami.

Klimatyzacja CUG

Jak się okazało głównym problemem w CUG standardowej konstrukcji jest gromadzenie się ciepła wewnątrz CUG i jego niekorzystny wpływ na organizm ratownika. Ilość energii cieplnej emitowanej w czasie wykonywania średnio ciężkiej pracy do wnętrza CUG wynosi 600W .Brak możliwości efektywnej wymiany tego ciepła powoduje szybki wzrost temperatury ciepła ratownika, który grozi przegrzaniem organizmu, a w sytuacjach skrajnych może doprowadzić do ostrej niewydolności układu krążenia. Z tego względu ogranicza się czas pracy w standardowej konstrukcji CUG do 30 min.

Coraz częściej oferowane są systemy wentylacji i klimatyzowania wnętrza CUG, których zadaniem jest kompensacja ciepła wydzielanego przez ratownika, a tym samym poprawa warunków pracy.

Klimatyzowanie poprzez zastosowanie kamizelki chłodzącej.

Prosty system chłodzenia ciała w CUG został rozwiązany poprzez kamizelki chłodzące. Foliowa kamizelka wyposażona jest w system komór, które wypełnione są wodą w ilości 3,5kg, a następnie zamrożone w zwykłej chłodziarce. Ciepło właściwe wody to około 4,2kJ/kg, natomiast ciepło topnienia to 334kJ/kg .

Standardowe kamizelki chłodzące w wykonaniu firmy Dräger wypełnione są 3,5kg lodu, co daje czas pracy około 33 do 45 minut w zależności od obciążenia fizycznego oraz temperatury otoczenia.

Klimatyzowanie poprzez zastosowanie systemu przewietrzanie.

Drugim sposobem klimatyzowania CUG jest system przewietrzania wnętrza CUG świeżym powietrzem (system sztucznej wentylacji). Oczywiście dotyczy to CUG, w których aparat ODO jest chroniony wewnątrz ubrania. Wentylowanie przestrzeni wewnętrznej ubrania w obecnych rozwiązaniach może być realizowane z aparatu powietrznego poprzez specjalny zawór, lub z linii zewnętrznej. Specjalne konstrukcje zaworów umożliwiają jednoczesne podłączenie zewnętrznej linii zasilającej oraz aparatu ODO. Przyłączanie i wybór jednego ze źródeł zasilania jest wykonywane w prosty sposób przez ratownika. Taki system umożliwia np. wentylowanie ubrania przed wejściem ratownika do strefy działania, bez konieczności korzystania z powietrza zawartego w butli aparatu ODO. Podobnie na zakończenie działań w czasie dekontaminacji.

Rozważania dotyczące obecnie stosowanych systemów klimatyzacji CUG przez firmę Dräger można zakończyć następującymi wnioskami:

w przypadku dużego obciążenia organizmu system klimatyzacji w oparciu o klimatyzację chłodzącą zapewnia większą pojemność chłodzenia oraz daje większą ulgę użytkownikowi niż system przewietrzania CUG chłodnym suchym powietrzem;
w przypadku nieznacznego obciążenia organizmu bardzo komfortowym jest system chłodzenia przez przewietrzanie CUG świeżym, suchym powietrzem;
kamizelka chłodząca dzięki znacznemu efektowi chłodzenia umożliwia przedłużeniu czasu pracy w CUG;
w przypadku niższego obciążenia organizmu niż to, które występowało w czasie testów możliwe jest przedłużenie czasu pracy przy zastosowaniu przewietrzania CUG; metoda ta może być wykorzystana przy większym obciążeniu organizmu, ale jedynie w przypadku zwiększenia przepływu powietrza.

W zależności od warunków i okoliczności wykorzystania CUG obydwie metody klimatyzacji posiadają określone zalety oraz wady:

Kamizelka chłodząca:

może być zakładana niezależnie od typu CUG oraz sprzętu ochrony dróg oddechowych;
może być założona w każdej sytuacji;
posiada ograniczony czas działania;
jest szybka do zastosowania;
koszty użycia są niewielkie.

System przewietrzania świeżym powietrzem:

wymaga CUG przystosowanego do rozprowadzania powietrza;
może być używany w niedalekiej odległości od urządzenia zasilającego w powietrze;
ma praktycznie nieograniczony czas pracy;
w zastosowaniu jest o wiele droższy od kamizelki chłodzącej;
zapewnia efekt chłodzący, który jest bardziej przyjazny dla fizjologicznego procesu autoregulacji temperatury.

Łączność w CUG

Zapewnienie łączności w CUG jest bardzo ważnym zadaniem w akcjach ratownictwa chemicznego. Zorganizowanie prawidłowej łączności na terenie bezpośrednich działań ma wpływ na pracę ratowników wykonujących zadania w strefie, poprawia ich samopoczucie, obniża poziom stresu związanego ze świadomością występującego zagrożenia oraz wykonania zadań w „odosobnieniu”. Tym samym poprawia się komfort psychiczny, ratownik wie, że w każdej chwili może liczyć na pomoc innych.

Łączność poza tym umożliwia:

stałe relacjonowanie i przedstawienie sytuacji z bezpośredniego miejsca działań ratowniczych co pozwala zgromadzić i sprawdzić niezbędny sprzęt na granicy stref oraz przygotować się właściwie kolejnej grupie ratowników oczekujących na wejście do działań - wpływa to więc bezpośrednio na czas i efektywność działań;
w razie wystąpienia zagrożenia dla życia ratownika pracującego w CUG dowódca akcji może podjąć natychmiast stosowne działania;
szybkie podanie informacji do dowódcy akcji o pojawieniu się dodatkowych nieoczekiwanych zagrożeń, mogących wpłynąć na bezpieczeństwo akcji i prowadzonych działań ratowniczych.

Należy pamiętać by łączność z ratownikami pracującymi w CUG bezwzględnie organizować na oddzielnym kanale; powinno być to regułą w tego typu działaniach. Ratownik wykonujący zadania w strefie nie może być narażony na rozproszenie uwagi korespondencją radiową prowadzoną na innych odcinkach bojowych lub ze stanowiskiem kierowania, wpływa to niekorzystnie na zdolności do koncentracji. W CUG należy korzystać tylko z odpowiednich urządzeń łączności, praktycznie nie jest możliwe, by ratownik pracujący w CUG obsługiwał radiostację na zewnątrz. Z tego względu do zastosowań w CUG nadaje się urządzenie służące do bezobsługowego uruchamiania radiostacji, którą ratownik umieszcza wewnątrz ubrania, lub urządzenia umożliwiające obsługę radiostacji przez materiał ubrania.

Obecnie coraz powszechniej stosowane są systemy łączności podhełmowej z mikrofonem kontaktowym wykorzystujący rezonans kostny czaszki. Na takiej zasadzie działa zestaw łączności podhełmowej Contact-Com firmy CeoTronics. Urządzenia te współpracują z wieloma typami radiostacji.

AUER stosuje system podłączenia mikrofonu przez zastosowanie specjalnego adaptera w miejsce gniazda wylotu powietrza z maski aparatu powietrznego. W wymienionym rozwiązaniu dzwięk dochodzący do odbiorcy jest zniekształcony przez membranę głosowa aparatu ochrony dróg oddechowych i szum powietrza, jednak jego jakość jest wystarczająca do prawidłowego zrozumienia korespondencji.

Dekontaminacja i konserwacja CUG

Określeniem „DEKONTAMINACJA” będziemy nazywali zespół czynności wykonywanych przez służby i jednostki ratownicze bezpośrednio na terenie akcji ratownictwa chemicznego i/lub ekologicznego oraz poza terenem akcji zmierzających do zneutralizowania szkodliwego oddziaływania niebezpiecznych substancji chemicznych na środowisko, obiekty, urządzenia, ludzi oraz zwierzęta.

Proces dekontaminacji można podzielić na dwa zasadnicze etapy:

DEKONTAMINACJA WSTĘPNA - realizowana jest bezpośrednio po zakończeniu działań i najczęściej prowadzona jest na terenie akcji ratownictwa chemicznego. Jej głównym zadaniem jest odkażenie ratownika w stopniu umożliwiającym mu bezpieczne zdjęcie ubioru ochronnego, aparatu ochrony dróg oddechowych, itp. Dekontaminacja powinna na tym etapie zapewnić poziom skażenia nie zagrażający życiu ratownika. Natomiast sprzęt i urządzenia używane w trakcie działań nie powinny być źródłem dalszego skażenia środowiska i ludzi z nimi się stykających.

Metody dekontaminacji zarówno wstępnej jak i właściwej można podzielić na dwie zasadnicze grupy:

dekontaminacja dotycząca ratownika;
dekontaminacja dotycząca ubrań ochrony przeciwchemicznej oraz sprzętu.

W ramach dekontaminacji wstępnej stosowane są następujące techniki dekontaminacji:

rozcieńczenie;
chemiczna neutralizacja;
sorpcja.

W każdym przypadku o wyborze metody i zakresu dekontaminacji będą decydowały rodzaj niebezpiecznego związku chemicznego, oraz dostęp na terenie akcji ratowniczej środek dekontaminacyjny.

Rozcieńczanie - dekontaminacja poprzez rozcieńczanie polega na zmniejszeniu stężenia substancji niebezpiecznej poprzez jej rozproszenie w rozcieńczalniku. Na terenie akcji najczęściej dostępnym rozcieńczalnikiem jest woda. Rozcieńczanie w praktyce wykonywane jest przy użyciu rozproszonego strumienia wody podawanego z prądownicy wodnej lub specjalnie do tego przygotowanego stanowiska z prysznicem umieszczonym nad głową ratownika. Ubrania ochronne i sprzęt, w zależności od stężenia i rodzaju związku chemicznego, spłukiwane są czystą wodą przez okres około dziesięciu minut. Do urządzeń spłukujących należy doprowadzić ciśnienie w takiej wielkości, by woda w całej ilości spływała po ubraniu i nie ulegała rozbryzgiwaniu na boki z powodu zbyt dużej siły strumienia, w przeciwnym wypadku będziemy powodowali nieuzasadnione skażenie. Zaletą tej metody jest szybkość i ekonomiczność wykonania. Wadą tej metody jest ograniczenie w stosowaniu wynikające z możliwości występowania reakcji chemicznej wody z określonym związkiem chemicznym, oraz mogące wystąpić przecieki skażonej wody do gleby co stwarza zagrożenie zatrucia ujęć wody pitnej.

Należy pamiętać, że zastosowanie wody w większości przypadków obniża stężenie związku chemicznego, lecz nie zmienia go pod względem składu chemicznego.

Chemiczna neutralizacja - to najogólniej rzecz biorąc proces zobojętnienia. Najczęściej stosowanymi neutralizatorami chemicznymi są następujące związki chemiczne:

podchloryn sodowy NaCIO;
węglan sodowy Na₂CO₃;
wodorotlenek sodu w postaci nasyconego roztworu NaOH;
tlenek wapnia w postaci zawiesiny CaO;
ciekłe detergenty domowego użytku (mydło, proszek do prania);
alkohol etylowy C₂H₅OH.

Główną zaletą chemicznej neutralizacji jest to, że związek chemiczny po dekontaminacji jest mniej agresywny i niebezpieczny, niż w przypadku dekontaminacji prowadzonej inną techniką. Jej wadą jest konieczność posiadania precyzyjnej informacji odnośnie najwłaściwszego neutralizatora.

Sorpcja - sorpcja jest to pochłanianie gazów, par cieczy, par substancji stałych i ciał rozproszonych w cieczach przez ciała porowate (sorbenty). Sorpcja jako technika dekontaminacyjna będzie stosowana głównie do odkażenia terenu akcji ratownictwa chemicznego. W roli sorbentów mogą występować substancje naturalne takie jak ziemia, torf, piasek lub też substancje specjalnie do tego celu produkowane, jak np. ZUGOL, EKOPERL, TERRAPERL S, FLAMOLEX, UNI-SAFE.

DEKONTAMINACJA WŁAŚCIWA - prowadzona jest poza terenem akcji ratownictwa chemicznego w strażnicy lub specjalnie przeznaczonym do tego celu miejscu. Jej zadaniem jest pełne odkażenie ratowników oraz sprzętu. Dekontaminacja właściwa, o ile jest możliwa do przeprowadzenia, ma przywrócić skażonym urządzeniom wszystkie cechy użytkowe. W przypadku materiałów, które nie mogą być odkażone dostępnymi metodami na tym etapie należy zapewnić ich właściwe zabezpieczenie poprzez degradację, utylizację lub składowanie w mogilniku.

KONSERWACJA

Po przeprowadzeniu dekontaminacji wstępnej ubranie należy dokładnie od wewnątrz wysuszyć wdmuchując suche i nie zawierające oleju sprężone powietrze. Najlepiej wysuszyć je w specjalnej suszarce do suszenia ubrań.

UWAGA!!! Nie wystawiać CUG na bezpośrednie działanie promieni słonecznych z uwagi na szkodliwe działanie promieni ultrafioletowych na kauczuk.

SUSZARKA DO UBRAŃ OCHRONNYCH (STEURER) - jest przeznaczona maksymalnie do dwóch ubrań. Urządzenie można przesuwać na odpowiednio zamocowanych rolkach. Posiada obudowaną automatykę elektroniczną mierzenia czasu i specjalny system rur z twardego PCV. System jest łatwy do rozłączenia przy pomocy opatentowanych połączeń wtykowych obracanych we wszystkich kierunkach, dzięki czemu wszelkie części ubrań, jak rękawice i kalosze, zostają przewietrzone i wysuszone.

Po wysuszeniu ubrania gniazda zaworów wydechowych należy dokładnie oczyścić. Zamek gazoszczelny musi być nasmarowany tłuszczem silikonowym. Brak właściwego smarowania zamka może doprowadzić do jego zacinania się, a w konsekwencji przy gwałtownym szarpnięciu do uszkodzenia wargi uszczelniającej.

CUG można czyścić używając specjalnego środka czyszczącego zgodnie z informacją podaną w instrukcji obsługi ubrania. Stronę wewnętrzną lub zewnętrzną oczyścić szmatką lub szczotką. Miejsca mocno zabrudzone smołą lub smarami oczyścić benzyną do prania chemicznego. Nie używać żadnych rozpuszczalników organicznych (np. aceton, alkohol, benzen), wszystkie części spłukać gruntownie wodą.

Po wysuszeniu i oczyszczeniu ubrania należy przeprowadzić oględziny. Ubranie należy rozłożyć na gładkiej, czystej powierzchni oraz sprawdzić:

czy nie ma miejsc przetarcia lub otworów wewnątrz ubrania (do tego celu można wykorzystać latarkę kieszonkową włożoną do wnętrza ubrania);
mocowanie taśm uszczelniających nadgarstki;
widoczność szyby;
rękawice;
działanie zamka suwakowego;
zawory wentylacyjne;
funkcjonowanie pasów i zapięć;
czytelność oznakowania ubrania.

Po wystąpieniu uszkodzeń lub niesprawności zamka ubranie należy wycofać z eksploatacji.

28-03-2001

T: Pompy stosowane w ratownictwie chemicznym

Pompy wirowe.
Pomp LUTZ (beczkowe).
Perystatyczne pompy wężowe.

Pompa wężowa ELRO - GP 20/10 Ex

Perystatyczna pompa wężowa jest to pompa samozasysająca w wykonaniu Ex z wbudowanym wężem przetłaczającym wykonanym z hypalonu, przewodzącym elektryczność statyczną .
W pompie znajduje się około 1 litra silikonu, który należy co 3 lata wymienić na nowy.
Pompa nie dopuszczona jest do pracy w „strefie zagrożenia 0”.
Wydajność pompy: I stopień - 150 l/min; II stopień - 300 l/min.
Pompa może przepompowywać (przy nowym wężu) minimum 50m³ cieczy każdego rodzaju.
Oznaczenia w ilości odporności chemicznej: ^xxx - wąż absolutnie odporny

^xx - wąż normalnie odporny

^x - wąż wystarczającej odporności (do 50l, wąż jednorazowy)

Pompą tą możemy przepompowywać wszystkie rodzaje substancji poza cieczami palnymi o temperaturze samozapalenia poniżej 200^oC.
Po użyciu pompy należy ją całkowicie opróżnić i przepłukać wodą lub środkiem czyszczącym.

Odsysacz do cieczy WAP TURBO

Dopuszczalna temperatura pompowanej cieczy 50⁰C.
Pojemność zbiornika ze stali szlachetnej 48 l.
Odsysacz nadaje się do odsysania: wody, oleju i innych cieczy z zanieczyszczeniami np. piskiem.
Odsysacz nadaje się do odsysania substancji palnych np. benzynę, rozpuszczalnik.
Odsysacz nie jest w wykonaniu przeciwwybuchowym.

Kwasowa pompa zanurzeniowa MAST

Pompa jest w wykonaniu przeciwwybuchowym.
Dopuszcza się prace pompy wraz z częściami silnika całkowicie zanurzonej w cieczy lub z silnikiem wynurzonym powyżej lustra cieczy.
Praca pompy na sucho jest możliwa.
Zabrania się stosować pompę w „strefie zagrożenia 0”.
Zabrania się stosować pompę do substancji palnych w czystej formie.
Pompa dopuszczona jest do pracy w strefie 1 i 2 zagrożenia wybuchem.
Nie dopuszcza się pompy do pompowania gazów, mgieł i par wodoru, acetylenu i siarkowodoru w 1 i 2 strefie zagrożenia.

Ręczna pompa membranowa

Pompa ze stali szlachetnej.
Membrana wykonana z materiału odpornego.
Pompa jest daleko kwaso i ługo odporna.
Pompa jest daleko nieiskrząca.
Przepływ przez pompę oznakowany jest strzałkami.
Pompa ta przeznaczona jest do zalewania przelewowych pomp wirowych MAST -TUP.

Przelewowa pompa wirowa TUP

Jest to pompa jednostopniowa pompa wirowa.
Pompa nie jest samozasysająca.
Pompa jest w wykonaniu Przeciwwybuchowym.
Zasysanie pompy odbywa się poprzez:

ręczne zalanie pompy cieczą (nie zaleca się),
poprzez pompę membranową i zawór trójdrożny.

W nowym modelu pompy GUP wbudowany jest cylinder odpowietrzający (on przejmuje rolę pompy membranowej i zaworu trójdrożnego).

Zabronione jest pompowanie substancji palnych o temperaturze samozapłonu poniżej 200⁰C.
Pompa jest właściwie do przepompowywania wszystkich substancji.
Zabronione jest stosowanie pompy w „strefie zagrożenia 0”.
W modelu GUP należy zdemontować i wyczyścić cylinder odpowietrzający.

Pompy beczkowe LUTZ

Silnik wykonany w wersji przeciwwybuchowej, napięcie 220V.
Nie dopuszcza się aby pompa pracowała na sucho

Istnieją dwa rodzaje pomp:

pompa z poliplopyrynu „PP” - nie dopuszcza do pracy w „strefie 0”; nie nadaje się do pompowania cieczy palnych; właściwa do pompowania kwasów.
Pompa ze stali szlachetnej „NIRO” - dopuszczona do pracy w „strefie zagrożenia 0”; nadaje się do pompowania cieczy palnych; konieczność uziemienia pompy.
Po użyciu pompy przepłukać a silnik przetrzeć wilgotną szmatką.

05-04-2001

T: Zapory przeciwolejowe

Zapory elastyczne płaszczowe.

Są to konstrukcje pływające, składające się z pływaka, fartucha i balastu. Pływaki wykonane są ze styropianu, tworzyw piankowych lub elastycznych folii pęcherzykowatych. Zadaniem fartucha jest zatrzymać pogrubioną warstwę oleju przy możliwie jak największej prędkości nurtu. Balast powinien utrzymywać pionowe ustawienie zapory a w przypadku silniejszego nurtu opóźniać odkształcenia się fartucha. Wysokość całkowita płaszcza zapór waha się od 20 ÷ 30 cm dla zapór płaszczowych lekkich, do 80 ÷ 90 cm dla zapór ciężkich. Dodatkowymi elementami zapór płaszczowych są:

elastyczne wzmocnienia wzdłużne to jest wszyte w płaszcz linki lub pasy, zwiększające wytrzymałość na siły rozrywające,
usztywnienie pionowe stosowane w celu pionowego utrzymania zapory,
zapięcia międzyodcinkowe dołączenia odcinków zapór ze sobą,
okucia do mocowania lin kotwicznych lub mocujących.

Własności elastycznych zapór płaszczowych ograniczają ich w zasadzie zastosowanie od wód stojących i wolnopłynących do około 0,3 m/s.

Zapory elastyczne pneumatyczne.

Zapory elastyczne pneumatyczne - główne elementy konstrukcyjne tych zapór są takie same jak w zaporach płaszczowych, różnica polega na zastosowaniu innego rodzaju pływaka, jest nim elastyczna komora, wypełniona na czas pracy powietrzem. Napełnienie komory odbywa się przy użyciu dmuchawy przed albo i po wodowaniu. Standardowe odległości odcinków to około 15 lub 30 m. Innym szczególnym wariantem konstrukcji jest zapora z samonapełniającym się pływakiem. Komora pływakowa formuje się po rozwinięciu z bębna zasysając jednocześnie powietrze przez zawór zwrotny. Zapory elastyczne pneumatyczne w wersji lekkiej posiadają wysokość płaszcza 30 cm w wersji ciężkiej 100cm.

Zapory sztywne pomostowe.

Zapory sztywne pomostowe - główne elementy konstrukcyjne tego typu zapór to dwa sztywne pływaki o małym zanurzeniu, pomostu łączącego oraz łączniki i uszczelnienia między segmentami zapory. Charakterystyczne cechy zapór sztywnych pomostowych to:

możliwość ustawienia w nurcie rzecznym bez pomocy sprzętu pływającego,
potrójna bariera (dwa pływaki oraz silny nurt między pływakami) zapobiegają przedostaniu się oleju poza zaporę sprawia że skuteczność zatrzymywania oleju jest kilkakrotnie większa niż w przypadku zapór elastycznych,
możliwość przemieszczania ludzi i sprzętu po zaporze, nośność to około 500 kg.

Zapory sorpcyjne.

Zapory sorpcyjne mają zastosowanie pomocnicze, główne ich przeznaczenie to:

doczyszczenie powierzchni wody z resztkowej ilości oleju które przedostały się za linię zapór elastycznych lub sztywnych,
wypływanie cienkich filmów olejowych pozostających w wodzie po zakończeniu akcji i stanowiących długotrwałe skażenie,
ochrona powierzchniowych ujęć wody linii brzegowej z chronioną roślinnością itp.

Typowymi sorbetami syntetycznymi jest wata pneumotermiczna, zaś naturalnymi słoma, Miarą skuteczności zapory sorpcyjnej jest jej chłonność, średnio przyjmuje się że chłonność syntetyków wynosi około 5 ÷ 10 kg oleju na 1 kg sorbentu, zaś sorbentu naturalnego od 0,5 ÷ 1 kg na 1 kg sorbentu.

Typowa zapora sorpcyjna ma przekrój okrągły, długość odcinka wynosi od 3 ÷ 10 m. Istnieją również inne warianty konstrukcyjne tych zapór np. zapora sorpcyjna typu taśmowego. Należy zwrócić uwagę że im mniejsza grubość zapory tym lepiej układa się ona na falującej wodzie, i tym lepsza jest jej chłonność. W celu podwyższenia skuteczności tych zapór stosuje się wariant podwójnej zapory. Zapory sorpcyjne jednorazowo mogą być łączone w odcinki do 300 m.

Zapora sorpcyjna wielokrotnego użytku - komora sorpcyjna zakończona jest obustronnie pływakami pozwalającymi utrzymać na powierzchni wody sorbety naturalne wykazujące skłonność do tonięcia. Po nasyceniu sorbentu olejem zapora jest wyjmowana z wody, komory są otwierane i opróżniane ze zużytego sorbentu i napełniane nowym. Zapory wielokrotnego użycia są produkowane o odległościach 1,5 ÷ 2 m. i mogą być łączone w odcinki do około 150 m.

Zastawki - zastawki przeciwolejowe są szczególnym rodzajem zapór, mimo że nie są to konstrukcje pływające ich funkcja jest taka sama. Zastawki stosuje się na rowach melioracyjnych, strumykach i małych rzeczkach o szerokości do 3 m.

Praca Zaliczeniowa:

I Pluton - Zbieracze olejowe: budowa, zasada działania, zasada użucia.

II Pluton - Sepetratory oleju: budowa, zasada działania, zasda uzycia.

2002-01-07

T: Sprzęt łączności.

W jednostkach Państwowej Straży Pożarnej łączność dzielimy na:

łączność przewodową,
łączność bezprzewodową.

Łączność przewodowa - przewodowe środki łączności służą do celów łączności alarmowej i operacyjnej, a więc na stanowiskach kierowania do celów operacyjnych a w komendach do celów administracyjnych.

Podczas prowadzenia działań ratowniczo - gaśniczych sprzęt przewodowy wykorzystuje się w niewielkim stopniu, w czasie długotrwałych akcji gaśniczych.

Do przewodowego systemu łączności zaliczamy;

aparaty telefoniczne,
łącznice telefoniczne,
teleksy,
telefaksy.

Łączność bezprzewodowa - bezprzewodowe środki łączności służą do prowadzenia korespondencji w zakresie łączności kierowania, dowodzenia, współdziałania i alarmowania. W radiokomunikacji stosowane są cztery systemy pracy radiotelefonicznej:

Praca simplus - nadawanie i odbiór odbywa się na przemian z wykorzystaniem tego samego kanału radiowego,
Praca duosimpleks - nadawanie i odbiór są umożliwione na przemian z wykorzystaniem dwóch różnych kanałów radiowych, przy tym sposobie pracy, łączność bezpośrednia jest możliwa tylko między stacją bazową a stacjami ruchomymi natomiast stacje ruchome mogą się porozumiewać ze sobą za pośrednictwem stacji bazowej.
Praca dupleks - nadawanie i odbiór są umożliwione w obu kierunkach jednocześnie (jak w przypadku telefonu) przy wykorzystaniu dwóch różnych kanałów radiowych.
Praca semidupleks - jeden radiotelefon pracuje sposobem dupleks drugi sposobem duosimpleks przy wykorzystaniu dwóch różnych kanałów radiowych.

Państwowa Straż Pożarna ze względu na konstrukcje stosowanych już radiotelefonów oraz maksymalne wykorzystanie pasma częstotliwości stosuje się system pracy simpleks i w niektórych przypadkach duosimpleks.

Struktura kanałów radiowych.

Jednostki ochrony przeciwpożarowej wykorzystują do łączności UKF, pasmo I częstotliwości VHF przeznaczonych dla jednostek organizacyjnych resortu spraw wewnętrznych.

Pasmo to zostało podzielone na kanały robocze z odstępem międzykanałowym 25 kHz (w przygotowaniu odstęp 12,5 kHz).

Dla potrzeb taktyczno - operacyjnych ochrony przeciwpożarowej przy uwzględnieniu możliwości technicznych utworzono następującą strukturę kanałów i sieci radiowych:

Kanał ogólnopolski współdziałania PSP (KOW)

Kanał wojewódzki współdziałania PSP (KW)

Kanał miejski (KM)

Kanał powiatowy (KP)

Kanał operacyjny (KO)

Kanał dowodzenia i współdziałania (KDW)

Kanał ratowniczo-gaśniczy (KRG)

Kanał alarmowy (KA)

Kanał szkolny (KS)

Kanał komendy głównej (KG)

Kanał sterujący (KST)

Zasady organizacji sieci radiowej.

Sieć radiowa - zespół trzech lub więcej stacji radiowych według wspólnych danych radiowych. Ze względu na przeznaczenie tworzy się sieci radiowe:

alarmowania,
dysponowania,
dowodzenia,
współdziałania.

Ogólnopolska sieć współdziałania:

sieć wojewódzka,
sieć miejska,
sieć powiatowa.

Operacyjny kierunek radiowy - to sposób realizacji łączności pomiędzy dwoma stacjami radiowymi realizowany na określonych kanałach operacyjnych umożliwiający wymianę korespondencji w relacjach kierownik akcji ratowniczej - stanowisko kierowania.

Sieć dowodzenia i współdziałania,
Sieć ratowniczo-gaśnicza,
Sieć alarmowania,
Sieć szkolna,
Sieć komendy głównej,
Sieć zwiększonego zasięgu.

Zasady prowadzenia dokumentacji.

Dokumentację sporządzają komórki łączności PSP, dzielimy je na:

Dokumentację organizacyjną - dokumentacja organizacyjna stanowi:

Schematy organizacyjne - schematy powinny zawierać następujące dane:

numery (kryptonim, nazwę) sieci radiowej,
numer kanału pracy i numer pasma częstotliwości,
wyszczególnienie stanowisk koordynacji.

Mapy operacyjne - sporządza się w celu przedstawienia struktury organizacyjnej łączności w powiązaniu z dyslokacją terenową jednostek dla sieci pracujących w relacjach stałych, mapa ta pokrywa się z mapą zasięgu łączności radiotelefonicznej w sieci wojewódzkiej
Mapy zasięgu - mapa składa się z:

mapy zasięgu radiowej województwa,
nasłuchem w ogólnopolskiej sieci współdziałania w relacjach pojazd jednostki prowadzące nasłuch tej sieci,
mapa pokrycia terenu województwa łączności UKF w sieci wojewódzkiej w relacjach stałych (WSKR, PSK i PA),
mapa pokrycia województwa w relacjach ruchomych WSKR, PSK - urządzenia ruchome.

Dane radiowe,
Plany organizacji łączności dla działań doraźnych,

Zasięg łączności radiotelefonicznej UKF nanosi się na mapy terenowe województwa w skali nie mniejszej niż 1 : 100000 oraz na mapie miasta w skali nie mniejszej niż 1 : 25000.

Krajowe dane radiowe dla PSP i jednostek ochrony przeciwpożarowej opracowuje, ewidencjonuje i rozdziela biuro informatyki i łączności komendy głównej PSP.

Wojewódzkie dane radiowe w oparciu o krajowe dane radiowe wydaje oraz prowadzi, ewidencjonuje i rozdziela sekcja łączności komendy wojewódzkiej.

Dane radiowe dla potrzeb dydaktycznych w szkołach pożarniczych opracowuje kierownik sekcji łączności szkoły pożarniczej.

System trankingowy.

Uproszczona procedura przyznania kanału dla danego użytkownika:

radiotelefon ciągle słucha na kanale kontrolnym oczekując na instrukcje gdy istnieje potrzeba nawiązania łączności,
operator uruchamia nadawanie radiotelefonów jego radiotelefon wysyła sygnał kontrolny czyli cyfrowa informację o żądaniu przydzielenia kanału roboczego.

Pytania na egzamin: Poterek

Czynniki mające wpływ na wielkość strat w wężach,

Różnica między czynnościami obsługowymi między motopompami M8/8 PO7; M8/8 PO8; motopompą pływającą Niagara,

PO7 - stara konstrukcja ,

PO8 - brak mieszanki, rozruch na akumulator, olej w misce olejowej,

Elementy pilarki do drewna,

Silnik , prowadnica, zbiornik paliwa i oleju, filtr powietrza, gaźnik, pompa olejowa, urządzenie rozruchowe, sprzęgło odśrodkowe, łańcuch tnący, program urządzeń zabezpieczających: - ogrzewanie rękojeści; - blokada dźwigni głównej przepustnicy gazu; - dźwignia przełącznika wielofunkcyjnego; - przednia osłona dłoni; - bezpieczny łańcuch tnący; - tylna osłona dłoni; - system antywibracyjny; - hamulec łańcucha tnącego; - wychwyt łańcucha tylnego; - osłona łańcucha tnącego.

Obliczanie piany, wydajności armatury

PILARKI SPALINOWE

Zasady BHP:

Stosować odzież i sprzęt ochronny,
Nie pracujemy piłą gdy jesteśmy zmęczeni,
Sprzęt musi być sprawny i sprawdzony,
Piłę można przenieść tylko z wyłączonym silnikiem, z prowadnicą zabezpieczoną osłoną i skierowaną do tyłu,
Piłę można odpalić tylko po zajęciu miejsca pracy,
Piłę odpalamy zawsze na ziemi,
Przed prowadnicą nie mogą znajdować się ludzie,
Osoby postronne należy usunąć na bezpieczną odległość,
Przed uruchomieniem należy sprawdzić czy łańcuch nie dotyka innych przedmiotów,
Piłę zawsze trzymać dwoma rękami,
W linii przedłużenia prowadnicy nie mogą znaleźć się żadne części ciała,
Podczas pracy utrzymać wysokie obroty piły,
Nie wolno pracować stojąc na niestabilnym podłożu, stojąc na szczeblach drabiny, stojąc na konarach drzew,
Nie wolno pracować powyżej wysokości barku,
Podczas pracy na pochyłości należy zawsze pracować stojąc powyżej pnia lub obalonego drzewa,
Staramy się nie dopuścić aby końcówka prowadnicy zetknęła się z twardymi przedmiotami,
Pracujemy piłą tylko w miejscach o dobrej wentylacji ewentualnie przy zastosowaniu odo,
Używamy piły tylko z ich przeznaczeniem,
Przed wentylowaniem wyłączyć silnik,
Okresowe przeglądy i konserwacje należy prowadzić zgodnie z instrukcją producenta.

Stosować odzież ochronną odporną na iskry,
Stosować ochronę na twarz i nos, ochrona górnych dróg oddechowych przed pyłem.

Pytania na egzamin: Konieczny.

Rodzaje rękawów.

Rękaw wieloczęściowy zewnętrzny,

Tkanina diagonalna, wykonana z włókna szklanego, spełniająca rolę zewnętrznej warstwy chroniącej przed czynnikami mechanicznymi i temperaturowymi

Rękaw jednoczęściowy zewnętrzny,

Środkowa warstwa wykonana z tkaniny o nazwie handlowej „jersey” (70% modacryl i 30% elastomer) o 200% rozszerzalności poprzecznej i 30% wzdłużnej, spełniającej rolę warstwy hamującej

Rękaw wieloczęściowy wewnętrzny.

Warstwa nośna, odpowiedzialna za możliwość obciążenia rękawa i kształt rękawa.

Budowa rękawa

Rękaw wieloczęściowy, zewnętrzny - rękaw ratowniczy o budowie segmentowej, przeznaczony na wyposażenie jednostek straży pożarnej

Rękawjednoczęściowy zewnętrzny - rękaw ewakuacyjny stosowany jako stałe wyposażenie budynku, zapewniające dodatkową drogę ewakuacji

Rękaw wieloczęściowy, wewnętrzny - rękaw ewakuacyjny stosowany jako stałe wyposażenie budynku, zapewniające dodatkową drogę ewakuacji

Wór ratowniczy - wyposażenie techniczne jednostek straży pożarnej służące do ewakuacji osób z wyższych kondygnacji budynku
Rękaw ewakuacyjny - dodatkowa, pionowa droga ewakuacyjna, która stanowi stałe wyposażenie chronionego obiektu
Rękaw ratowniczy - rękaw, który jest na wyposażeniu jednostek PSP i w połączeniu z odpowiednim sprzętem (drabiny, podnośniki) służy do pionowej ewakuacji ludzi z wyższych kondygnacji budynku

Ewakuacja ludzi i mienia z górnych kondygnacji budynku pionowo w dół
Przeprowadzenie zorganizowanej ewakuacji większej liczby osób odciętych od możliwości samoewakuacji na wyższych kondygnacjach budynków
Ewakuacja ludzi w różnym wieku i w różnym stanie zdrowia
Ewakuacja osób z zastosowaniem przymusu bezpośredniego
Ewakuacja mienia w ograniczonych możliwościach (wielkość, ciężar, ostre krawędzie itp.)

PODUSZKI

Poduszki podnoszące niskociśnieniowe - wykonana jest z wysokogatunkowej gumy, uzbrojonej warstwami tkaniny.

Rodzaje poduszek:

Poduszki podnoszące,
Poduszki wypornościowe,
Poduszki uszczelniające.

Poduszki niskociśnieniowe - od 0,5 ÷ 1 bar.

Poduszki wysokociśnieniowe - 8 bar.

Poduszki uszczelniające 1,5 ÷ 2,5 bar.

Butle zasilające - służą do napełniania poduszek. Producent zaleca butle 6 litrowe o napełnieniu 300 atm.

Adaptery - urządzenia umożliwiające korzystanie z zasilania np. systemu hamulca pneumatycznego samochodu, pociągu itp., z zaworu opony samochodowej, pompy powietrza itd.

Poduszka niskociśnieniowa - wykonana jest z wysokogatunkowej gumy uzbrojonej warstwami tkaniny. Powierzchnie robocze poduszki narażone na uszkodzenia zostały dodatkowo wzmocnione trzema warstwami kilku milimetrowej gumy. Wewnątrz wbudowane są taśmy ustalające utrzymujące w równoległym położeniu powierzchnie robocze przy maksymalnym napełnieniu poduszki. Dostarczanie powietrza do wnętrza płaszcza umożliwia nasada zamontowana w bocznej ścianie poduszki.

Sposób zasilania CUG w powietrze.

Chemoodporne ubrania gazoszczelne z aparatem ODO umieszczonym wewnątrz ubrania CUG typu A
Chemoodporne ubrania gazoszczelne z aparatem ODO umieszczonym na zewnątrz ubrania CUG typu B
Chemoodporne ubrania gazoszczelne z zasilaniem powietrznym z zewnątrz linii sprężonego powietrza ubrania CUG typu C
Chemoodporne ubranie gazoszczelne z zasilaniem powietrznym z aparatu ODD i zewnętrznej linii sprężonego powietrza

Wady i zalety CUG z aparatem ODO umieszczonym na zewnątrz ubrania.
Wady i zalety ubrania CUG z aparatem ODO umieszczonym wewnątrz ubrania.
Ogólne zasady pracy w CUG.
Dekontaminacja wstępna.
Dekontaminacja właściwa.
Transport i magazynowanie CUG.
Zastosowanie klimatyzacji w CUG.
Łączność w CUG.
Rodzaje zbieraczy olejowych (przelewowo pompowe, sorpcyjne, artchezyjne).
Pompy do przepompowywania substancji niebezpiecznych (perystaltyczna, wirnikowa przelewowa, membranowa, kwasowa zanurzeniowa, beczkowa LUTZ, odsysacz do cieczy VAT-TURBO).
Zapory przeciwolejowe - konstrukcja, przeznaczenie.