RESTYTUCJA ZWIERZĄT DOMOWYCH


RESTYTUCJA ZWIERZĄT DOMOWYCH

Ochrona czynna przyrody

W rezerwatach stosuje się następujące rodzaje ochrony czynnej:

Restytucja gatunku

Zaniechanie wypasu

Zaniechanie wypasu

Zaniechanie wypasu

Zaniechanie wypasu

Zaniechanie wypasu

Zaniechanie wypasu

Znaczenie wypasu

Znaczenie wypasu

Znaczenie wypasu

Owca olkuska

Owca olkuska posiada niezmiernie cenny zasób genów manifestujący się wyjątkowo wysoką plennością owiec matek. Charakteryzuje je wysoka mleczność i dobre wykorzystanie pasz objętościowych.

Owca olkuska

Optymalne powierzchnie do wypasu:

Praktycznie wszystkie podtypy siedliska, ale polecane zwłaszcza murawy o niskiej produktywności (niektóre ostnicowe i naskalne murawy kserotermiczne). Dobrze lub umiarkowanie dobrze zachowane murawy, bez lub z małą ilością wojłoku, dużych inwazyjnych gatunków traw i zarośli krzewiastych; najlepiej „przygotowane” uprzednio przez wycinkę krzewów lub wypas innych zwierząt (koni, krów, kóz). Od powierzchni płaskich do stromych zboczy, w różnych warunkach termicznych i wilgotnościowych, z różną bazą pokarmową.

Wypas owcy olkuskiej jako element ochrony różnorodności krajobrazowej i biologicznej Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej

Krajobraz Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej ukształtował się w wyniku trwającej kilkaset lat gospodarki. Charakterystycznym rysem takiego krajobrazu kulturowego były wieńczące wyniesienia białe ostańce skalne, odsłonięte w efekcie wypasania na nich zwierząt gospodarskich. Tylko niewielkie fragmenty muraw naskalnych i lasów można uznać za zbliżone do naturalnych. Poza murawami miejscem wypasu były także zadrzewienia i wrzosowiska. Z uwagi na piaszczysty charakter podłoża, pustki te ulegały często zwydmieniu albo porastały gatunkami roślin o niższych wymaganiach siedliskowych (np. szczotlichą siwą, strzęplicą modrą, wrzosem, macierzankami, rozchodnikami). Zanim osłoniły je drzewa, takie murawy na piaskach były przez wiele lat wykorzystywane jako ubogie pastwiska.

Owca świniarka

Świniarki są małymi owcami, o drobnej budowie, charakteryzują się znacznym dymorfizmem płciowym. Maciorki osiągają masę ciała 25-35 kg, a tryki 40-50 kg. Świniarkę cechuje ogromna odporność na złe warunki bytowania i na choroby.

Owca świniarka

„Owca plus”

Terasy zwierzęce wykształcone na stromych zboczach Wąwozu
Małuskiego (fot. Marceli Ślusarczyk)

Zarastające wrzosowiska na zboczach doliny Białki Zdowskiej
(fot. Marceli Ślusarczyk)

Utrzymywane przez wypas szczytowe partie wzgórz wapiennych z ciepłolubnymi murawami w okolicy Ryczowa w latach 70. XX w. - obecnie porośnięte lasem (fot. Andrzej Stróżecki)

Stado plennych owiec olkuskich powstałe w Kostkowicach w ramach
projektu restytucji owcy olkuskiej w środkowej części Wyżyny Krakowsko-
Częstochowskiej (fot. Marceli Ślusarczyk)

Stado owiec rodzimego pochodzenia, utrzymujące poprzez wypas kulturowy
krajobraz środkowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej
(fot. Marceli Ślusarczyk)

W ramach programu restytucji owcy rasy olkuskiej tworzone są niewielkie
stada w obszarach o szczególnych wartościach przyrodniczych
(fot. Marceli Ślusarczyk)

Kozy

Praktycznie wszystkie podtypy siedliska, ale polecane zwłaszcza na murawy o niskiej produktywności (niektóre ostnicowe i naskalne murawy kserotermiczne). Powierzchnie silnie zarośnięte krzewami o drzewami. Świetnie radzą sobie na murawach ekstremalnych pod względem warunków siedliskowych- np. strome, skaliste zbocza.

Wypas kóz jako drugi po wylesieniach etap czynnych zabiegów ochrony
muraw kserotermicznych (fot. Marceli Ślusarczyk)

Kozami i owcami wypasano nienadające się do uprawy obszary z wychodniami skał wapiennych, gdyż ze względu na trudną dostępność nie można było tam wypasać bydła. Dla wypasu zwierząt przeznaczano wszystkie szczytowe partie wzgórz z ostańcami oraz głębokie, trudno dostępne suche doliny. Bardzo często wypas prowadzono na wyjałowionych terenach, pośród wkraczających zadrzewień.

Koza karpacka

Wprowadzanie krów rasy Polska Czerwona do Narwiańskiego Parku Narodowego

Nadrzędnym celem wprowadzenia krów rasy Polska Czerwona na teren Narwiańskiego Parku Narodowego jest zahamowanie wtórnej sukcesji szuwaru trzcinowo - turzycowego na obszarach bagiennych i przywracanie obszarów otwartych.

Bydło polskie czerwone jest jedną z nielicznych autochtonicznych ras europejskiego bydła czerwonego, które odznacza się takimi cechami jak: duża odporność i zdrowotność, długowieczność, bardzo dobra płodność, lekkie porody, duża żywotność cieląt i łatwość ich odchowu, a także wysoka wartość biologiczna mleka. Istotne znaczenie ma też doskonałe przystosowanie tego bydła do trudnych warunków środowiska, niewybredność w doborze pasz, zdolność do ograniczania wydajności umożliwiająca przetrwanie sezonowych niedoborów paszowych, jak też dość szybkie regenerowanie utraconej kondycji. Wśród cech budowy należy wyróżnić silne nogi i twarde, mocne racice. Cechy te powodują, że bydło tej rasy jest dobrze przystosowane do podgórskich i górskich warunków bytowania i produkcji.

Bydło

Najlepiej sprawdzają się na niezbyt ekstremalnych siedliskach kwietnych muraw kserotermicznych. Powierzchnie raczej lekko nachylone lub płaskie, chociaż radzą sobie również na stromych stokach, ale koniecznie utrwalonych. Zarośnięte gęstą, zielono-krzewiastą roślinnością murawy z dużą ilością wojłoku.

Bydło rasy Czerwona Polska najlepiej sprawdza się na łąkach porośniętych turzycami i trawami niższej wartości pokarmowej. Jednak takie tereny należy najpierw ręcznie wykaszać aby przygotować je do wprowadzenia zwierząt, które później przez wypas utrzymają te obszary w stanie otwartym.

W następnych latach projekt zakłada zagęszczenia populacji krów i wprowadzenia ich na obszary, gdzie sukcesja zakrzaczeń i trzcinowisk jest najdalej posunięta, a które są jednocześnie najcenniejszymi obszarami z punktu ochrony siedlisk ptaków wodno-błotnych, których populacja w ostatnich latach drastycznie zmalała za sprawą daleko posuniętego zatrzcinowienia terenu. Istotne jest prowadzenie wypasu również w miejscach, w których istnieje infrastruktura turystyczna z uwagi na utrzymanie walorów krajobrazowych tych obszarów.

Konik polski

Konik polski

Najlepiej sprawdzają się na niezbyt ekstremalnych siedliskach kwietnych muraw kserotermicznych. Powierzchnie raczej lekko nachylone lub płaskie. Zarośnięte z dużą ilością wojłoku



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
KONSERWACJA NASIENIA SAMCOW ZWIERZ·T DOMOWYCH
Narządy rozrodcze samców zwierząt domowych
Metody wsiedleń i restytucji zwierząt ćwiczenia terenowe semestr letni 2010
PLAN?DANIA KLINICZNEGO ZWIERZAT DOMOWYCH
Hormonalna regulacja cyklu płciowego u samic zwierząt domowych. Endokrynologia laktacji, weterynaria
METODY UNASIENIANIA SAMIC ZWIERZĄT DOMOWYCH
Niektóre choroby zwierząt domowych(1)
Typy łożysk zwierząt domowych
METODY UNASIENIANIA SAMIC ZWIERZĄT DOMOWYCH
D19200138 Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych w przedmiocie ustanowienia norm poda
ZABURZENIA OKRESU POPORODOWEGO U ZWIERZĄT DOMOWYCH
Jak zważyć zwierzę domowym sposobem

więcej podobnych podstron