Zamiana śledzonego obiektu (Target swop): Urządzenie ARPA powinno być tak zaprojektowane, aby zminimalizować możliwość popełnienia błędów. Należy sobie zdawać sprawę z tego, że całkowite ich wyeliminowanie nie jest możliwe. Opis źródeł błędów oraz efektów ich występowania powinien być udostępniony użytkownikowi, aby mógł on prawidłowo zinterpretować występujące wtedy zjawiska. Znajomość podstawowych informacji o procesie śledzenia na pewno ułatwi to zadanie.
Jednym z takich zjawisk, wynikającym bezpośrednio ze sposobu realizacji procesu automatycznego śledzenia, jest możliwość przeniesienia wektora śledzonego obiektu na inny obiekt. Sytuacja taka może wystąpić wtedy, gdy dwa echa znajdą się w tym samym czasie wewnątrz jednej bramki śledzącej. Dziejes się tak podczas bliskiego przejścia obiektu śledzonego w pobliżu innego obiektu lub gdy znajdzie się on w strefie silnych ech zakłócających, pochodzących od opadów lub fal (rys. 2.9). Układ śledzący może być wówczas zmylony i spowoduje przesunięcie wektora z echa właściwego na inne. Aby zmniejszyć możliwość wystąpienia tego typu zakłócenia procesu śledzenia stosuje się zmniejszanie rozmiaru bramki śledzącej oraz predykcję kolejnych pozycji śledzonego obiektu. Jedynym możliwym działaniem, jakie powinien podjąć nawigator, jest rezygnacja ze śledzenia (skasowanie) echa, które „zabrało" wektor i ponowna akwizycja właściwego obiektu.
Gubienie ech: Urządzenie ARPA powinno kontynuować proces śledzenia wszystkich prawidłowo wprowadzonych do śledzenia obiektów, jeśli są one pokazane na ekranie w co najmniej pięciu z dziesięciu kolejnych obrotów anteny radaru. Oznacza to, że urządzenie nie może sygnalizować braku pojedynczej odpowiedzi od obiektu, lecz przez pewien czas musi starać się taką odpowiedź uzyskać. Proces śledzenia jest podtrzymywany sztucznie przez określoną liczbę obrotów anteny. W tym celu komputer traktuje położenia przewidywane obiektu jako położenia zmierzone i oblicza na tej podstawie nowe położenie przewidywane, zwiększając jednocześnie wymiary okienka śledzącego. Dopiero gdy takie działanie nie przyniesie skutku (w postaci ponownego wykrycia obiektu wewnątrz bramki śledzącej) w czasie określonej liczby sondować, zasygnalizowane zostaje zgubienie echa.
Do zgubienia śledzonego echa może dojść również wówczas, gdy jest to echo dobrze widoczne. Sytuacja taka może mieć miejsce w następujących przypadkach:
++ dwa echa znajdują się w niewielkiej odległości od siebie, ++ dwa echa znajdą się w tym samym namiarze, ++ śledzone echo znajdzie się blisko statku własnego.
Kasowanie echa: Nieodłączną funkcją związaną ze śledzeniem obiektów jest usuwanie ze śledzenia tych ech, które zostały już bezpiecznie wyminięte i oddalają się. Dzięki temu istnieje możliwość akwizycji nowych obiektów pojawiających się w zakresie pracy radaru. Kasowanie może odbywać się ręcznie (przez naprowadzenie znacznika na dane echo i wydanie odpowiedniej komendy - (Erase. Cancel, Delete) lub automatycznie (po osiągnięciu przez echo określonych parametrów np. zadanej odległości od statku własnego). Przy ręcznym kasowaniu echa należy zwrócić uwagę na to, czy właściwe echo zostało wybrane do skasowania.
Historia ruchu obiektów: Funkcja ta pomaga obserwatorowi łatwo zorientować się, czy obserwowany obiekt manewrował w bezpośredniej przeszłości, gdy nawigator był zajęty innymi czynnościami i nie obserwował ekranu radaru. Obserwacja przeszłych pozycji echa może również dać odpowiedź na pytanie, jak będzie zachowywać się obiekt w przyszłości. Zgodnie z wymogami IMO, każde urządzenie ARPA powinno mieć możliwość prezentacji przeszłego ruchu obiektów, w postaci przynajmniej 4 równoodległych w czasie przeszłych pozycji ech (Past positions, Tracking history), za okres przynajmniej 8 minut. Wymagania te są dosyć ogólne. W zależności od tego czy funkcja zostanie włączona przy zobrazowaniu rzeczywistym czy też względnym, na ekranie radaru obserwator może otrzymać zbiór pozycji reprezentujących odpowiednio drogę rzeczywistą lub względną echa (oczywiście, jeśli oba rodzaje prezentacji drogi przeszłej są dostępne). Z punktu widzenia wykorzystania tej funkcji wydaje się, że większe znaczenie ma historia drogi rzeczywistej obiektu, gdyż bardzo szybko można zorientować się, czy obiekt wykonał manewr i jaki był jego charakter. Obserwacja punktów symulujących przeszłe pozycje obiektu daje nam jednoznaczną odpowiedź, jaka była zmiana kursu (zmiana kierunku ułożenia pozycji) lub prędkości (zagęszczenie lub rozrzedzenie pozycji na stałym kursie) lub obu tych parametrów jednocześnie. W przypadku wyświetlania historii względnej obiektu, który wykonał manewr, możemy jedynie stwierdzić, że taki fakt miał miejsce. Trudno jest natomiast określić, jaki to był manewr. Dlatego historię względną ech należy traktować z pewną dozą ostrożność.
Sposób prezentacji informacji na wskaźniku ARPA: Informacje o kursie i prędkości, wytwarzane przez urządzenia ARPA, powinny być prezentowane w formie wektorowej lub innej formie graficznej (np. SOD lub PAD), z klarownie wskazanym przewidywanym ruchem obiektów. Jeżeli zastosowana jest inna niż wektory forma graficzna prezentacji informacji, to na żądanie operatora ARPA powinna dostarczać także informację w postaci wektorowej. Wynika z tego, że wektory są podstawową formą przedstawiania przewidywanego ruchu śledzonych obiektów, a inne rozwiązania, mające często wiele dodatkowych zalet, są traktowane jako funkcja dodatkowa (z tego powodu zostaną szerzej omówione w rozdziale poświęconym dodatkowym funkcjom stosowanym w urządzeniach ARPA).
WEKTOROWA PREZENTACJA INFORMACJI: Wektorowa prezentacja informacji powinna zapewniać wyświetlenie zarówno wektorów względnych, jak i rzeczywistych z płynną lub skokową zmianą czasowej długości wektorów oraz informację o ich długości. Często spotykanym rozwiązaniem jest połączenie aktualnie używanego rodzaju zobrazowania (rzeczywiste lub względne) z rodzajem wyświetlanych wektorów (odpowiednio rzeczywiste i względne). Dodatkowo istnieje funkcja chwilowego „podglądu" innego typu wektorów (Yector modę), dzięki której operator może na chwilę włączyć sobie np. wektory względne, mając nadal na ekranie wyświetlane zobrazowanie rzeczywiste, z całą informacją z nim właśnie związaną (np. pozycje przeszłe obiektów). Interpretacja wyświetlanych na ekranie wektorów powinna być taka, że każdy obiekt, po czasie równym ustalonej czasowej skali wektorów, znajdzie się w końcu swojego wektora. Jeżeli końce dwóch wektorów leżą blisko siebie, może dojść do nadmiernego zbliżenia tych statków, jeśli przynajmniej jeden z nich nie wykona manewru zapobiegawczego. Znajdą się one bowiem w tym samym czasie w tym samym miejscu.
Przy ustalaniu długości wektorów należy brać pod uwagę to, aby nie były one zbyt długie (powoduje to zaciemnienie obrazu, a niektóre wektory wychodzą poza ekran), ani zbyt krótkie (sprawia to wrażenie bezpieczeństwa sytuacji, gdyż żaden wektor nie znajduje się blisko pozycji statku własnego lub końca naszego wektora). Płynna zmiana długości wyświetlanych wektorów pozwala, w pewnym sensie, w sposób dynamiczny prześledzić rozwój sytuacji, oczywiście przy założeniu, że żaden ze statków nie będzie w tym czasie manewrował.
Wyświetlacz danych alfanumerycznych: Mimo wielu zalet graficznej prezentacji sytuacji na ekranie radaru (możliwość szybkiej interpretacji danych), celowe było zastosowanie dodatkowego wyświetlacza, na którym istnieje możliwość dokładnego odczytu wyliczonych
danych śledzonych obiektów. Dopiero takie połączenie pozwala w pełni ocenić sytuację panującą wokół statku własnego z wy starczającą dokładnością.
Na żądanie obserwatora następujące dane powinny być dostępne w postaci alfanumerycznej: ++ aktualna odległość do obiektu, ++ aktualny namiar na obiekt, ++CPA, ++TCPA, ++obliczony kurs rzeczywisty obiektu, ++obliczona prędkość rzeczywista obiektu.