Formanty dźwięków mowy – czyli częstotliwości o najwyższej amplitudzie (najczęściej to widać w samogłoskach i spółgłoskach półotwartych). Idąc w górę na spektrogramie formanty są coraz słabsze. Ucho ludzkie różnicuje dźwięki między sobą na podstawie dwóch pierwszych formantów. Powstają w związku z ukształtowaniem tonu głosowego, który działa na zasadzie rezonatora akustycznego
Pole słuchowe – zakres wszystkich częstotliwości i wszystkich natężeń na jakie reaguje ucho ludzkie.
Od 16 Hz – 25000 Hz – częstotliwość
Od 0 dB – 21 dB – natężenie
Próg słyszalności – najcichsze dźwięki o najniższym poziomie natężeń na jakie reaguje ucho ludzkie, dla zdrowego ucha ludzkiego wynosi 0 dB. Powyżej 20 dB jest już podejrzenie o uszkodzonym słuchu, poniżej progu (20 dB) wszystkie dźwięki są słyszalne. Przy badaniu słuchu najczęstsze częstotliwości to: 250, 500, 1000, 2000, 4000, 8000 Hz – audiometria fonalna.
Próg bólu – bardzo głośne dźwięki o wysokim stopniu natężenia, które są dla naszego ucha nieprzyjemne, dają wrażenie dyskomfortu słuchowego.
Średni próg bólu to 120-130 dB - dla zdrowych jak i niesłyszących ludzi. ( Nie bada się progu bólu! )
Poziom między progiem słyszalności a progiem bólu to dynamika słyszalności
Ton krtaniowy – dźwięk (przebieg) złożony (wieloczęstotliwościowy), regularny, powstający w krtani. Stanowi on bazę dla wszystkich dźwięcznych głosek w języku. Dźwięk ten składa się z wielu częstotliwości, z których najniższa to tzw. Ton podstawowy (F0)
Ton podstawowy – jego wartość odpowiada bezpośrednio prędkości drgań fałdów głosowych i będzie odpowiadać w mowie za wysokość głosu oraz informację i dźwięczność
Krzywe izofoniczne – (krzywe równych poziomów głośności) – linie łączące punkty o jednakowym poziomie głośności. Przedstawiają wartości natężeń dźwięku (ciśnień akustycznych), tonów o różnych częstotliwościach wywołujących wrażenie jednakowej głośności
Natężenie dźwięku – miara energii fali akustycznej, której jednostką jest w/m2. Jest ona równa średniej wartości strumienia energii akustycznej przepływającego w czasie 1 s przez jednostkowe pole powierzchni (1m2) zorientowanej prostopadle do kierunku rozchodzenia się fali
Poziom natężenia dźwięku – logarytmiczna miara natężenia dźwięku w stosunku do pewnej umownie przyjętej wartości odniesienia, wyrażona w decybelach
Izofony – krzywe równych poziomów głośności
Barwa – to subiektywna cecha dźwięku, umożliwiająca słuchaczowi rozróżnienie dźwięków o tej samej wysokości i głośności, lecz różniących się widmem
Poziom głośności dźwięku – zależy nie tylko od natężenia ale także od częstotliwości danego tonu. Dźwięki o jednakowym poziomie natężenia, lecz o różnych częstotliwościach są różnie odczuwane przez ucho. Jednostką poziomu głośności jest fon – krzywa łącząca punkty o głośności 0 fonów odpowiada progowi słyszalności ucha ludzkiego.
Przebiegi proste (tony proste) – dźwięki mające sinusoidalny przebieg o ściśle określonej częstotliwości i amplitudzie. Nie ma ich w mowie ludzkiej ani w naturze. Generujemy je w urządzeniach, są także potrzebne w muzyce
Przebiegi złożone regularne (periodyczne, harmoniczne) – charakteryzują się zmianami ciśnienia akustycznego znacznie bardziej skomplikowanymi niż w przypadku dźwięków prostych, jednakże powtarzającymi się zawsze w taki sam sposób-określoną liczbę razy na sekundę
Przebiegi złożone nieregularne – SZUMY – nieregularne zmiany ciśnienia akustycznego trwające dłuższy czas. IMPULSY – szybkie i krótkotrwałe zmiany ciśnienia akustycznego
Oscylogram – dwuwymiarowy obraz dźwięku przedstawiający w osi poziomej iloczas (czas trwania dźwięku), a w osi pionowej amplitudę.
Oscylogram najlepiej oglądać z bardzo bliska, ponieważ im bliżej, tym lepiej widać kształt fali.
Dzięki niemu można też określić np. ilość szumów, obserwując charakterystyczne poszarpanie wykresu oraz rozpoznać typy dźwięków na podstawie kształtu fali.
Spektrogram – trójwymiarowy obraz dźwięku. W osi poziomej widać iloczas, w osi pionowej częstotliwość, trzeci wymiar to stopień zaciemnienia obrazu pomiędzy osiami (on nas informuje o amplitudzie dźwięku – im ciemniejsze plamy, tym większa amplituda).
Na spektrogramie nie wykonuje się żadnych pomiarów, ale jest to doskonały obraz do wszechstronnego opisu dźwięku bez wykonywania dodatkowych operacji.
Jest obrazem pomocniczym – widok dźwięku z góry
W oparciu o spektrogram wykonujemy inne obrazy dźwięku – widmo