Bazując na artykule „Od metod zewnętrznych i wewnętrznych do komunikacji literackiej” Głowińskiego można powiedzieć że nauka o literaturze posiada dwa podstawowe rodzaje metod: metoda zewnętrzna i metoda wewnętrzna. Podział ten ukształtował się na początku naszego wieku. Literatura miała za zadanie poszerzenie problemowego i metodologicznego spectrum jakim może dysponować nauka o literaturze, wyjście poza ten krąg który dla niej zakreślił pozytywizm.

Metody zewnętrzne były traktowane jako element zastany. Wewnętrzne stanowiły element nowy. Podział ten odegrał ważną rolę ponieważ znalazł się u początku tych szkół w teorii literatury, które odegrały niezwykle ważną rolę w rozwoju dyscypliny.

Dzieło literackie można ujmować na dwa sposoby:

- wyjaśnić je w przypadku metod zewnętrznych przede wszystkim poprzez odnoszenie się do ego co znajduje się poza nim do życia społecznego, procesów historycznych biografii autora i jego psychiki

- w przypadku metod wewnętrznych koncentrować się na nim samym