Gęstość masy drewna- stosunek masy drewna bez wody i porów, czyli sam szkielet drewna do objętości drewna. Gęstość pozorna- stosunek masy drewna do jego objętości, wpływ na obj. Pozorną ma wilgotność, budowa i gatunek drewna. Metoda wanina- wycina się prostopadłościan o boku 1cm o podstawie kwadratu i wysokości 9cm, dzielimy go na 9 części wsadzamy do menzurki wypełnionej wodą i odczytujemy gęstość pozorną. Porowatość- jest to zależność porów w drewnie zależna od gęstości pozornej, im większa gęstość tym mniejsza porowatość. Wilgotność- ma wpływ na wymiary, wytrzymałość mechaniczną na proces spalania, obrabianie, na wagę. Nasiąkliwość- zdolność pochłaniania wody przez drewno całkowicie zanurzone, maksymalna ilość wody pochłoniętej przez drewno to pojemność wodna. Higroskopijność- zdolność pochłaniania wody z otaczającej atmosfery, zależy od wilgotności powietrza i temperatury. Chemoodporność- drewno jest chemoodporne i dopuszczalne ph wynosi ok. 11. Palność- drewno pod wpływem temperatury ulega rozkładowi i wydzielaja się gazy które zapalają się I pkt zapłonu- temp 200-260stopni temperatura jest zbyt mała by ogień mógł się utrzymać. II pkt zapalenia – temp 260-290 stopni temp wystarczająca do palenia się w sposób ciągły. III pkt samozapłonu – temp pow 300 stopni ilość gazu jest tak duża że dochodzi do samoistnego zapalenia. Na palność wpływa wilgotność drewna, pęknięcia, zranienia, obecność żywic, budowa, sortyment. Wytrzymałość- maksymalne naprężenie wywołane w próbce pod wpływem zewnętrznych sił przy których próbka ulega zniszczeniu. Wytrzymałość zależy od – budowy im bardziej zwarta tym bardziej wytrzymała, gatunku, od kierunku działania sił w stosunku do włókien. Twardość- jest to miejscowa odporność na działanie sił skupionych wywieranych przez wgłębnik. Wady kształtu- zbieżystość (nagła zmiana średnicy), zgrubienie, spłaszczenie, rapowatośc, krzywizna, wady anatomiczne: mimośrodowość rdzenia, sęki, zawoje, skręt włókien. Impregnacja zabezpieczająca przed paleniem- wytworzenie powłoki ograniczającej dostęp do drewna, duża ilość wody związanej chemicznie która wydziela dużo pary i gasi ogień. Klasy wytrzymałości betonu: I-32,5MPa, II- 42,5MPa, III- 52,5MPa R- szybko twardniejące. Wodorządnośc- jest to ilość wody potrzebnej do zwilżenia 1kg cementu w celu osiągnięcia określonej konsystencji. Obliczanie czasu wiązania- zaczyn umieszcza się w pierścieniu ściętym stożku i określa się za pomocą aparatu vicata wyłącznie na zaczynach, pomiary polegają na zagłębieniu się igły. Twardnienie- wzrost wytrzymałości, polepszenie. Wiązanie- zmiana konsystencji, stanu skupienia. Oznaczenie konsystencji normowej- wykonuje się w aparacie vickata igła dokonuje zanurzenia jeżeli wynosi 6 +/- 2 to jest to konsystencja normowa. Kruszywa- to ziarniste materiały budowlane wykorzystywane do produkcji mieszanin betonowych, zapraw. Podział kruszyw- ze skał: magmowych, osadowych, metamorficznych. – mineralne i sztuczne. Podział kruszyw na gęstość: lekkie 1,8 mg/m3, zwykłe 1,8-3mg/m3, ciężkie pow. 3mg/m3. Podział ze względu na uziarnienie: drobne poniżej 4mm, grube 4-63mm, bardzo grube 63-250mm. Zmodyfikowany podział kruszyw- naturalne, sztuczne, z recyklingu. Kruszywa sztuczne- powstają z surowców mineralnych bądź przemysłowych poddawanych lub nie poddawanych obróbki termicznej. Ocena przydatności kruszywa – analiza sitowa – podział uziarnienia kruszywa ze względu na frakcje z określeniem procentowych udziałów poszczególnych frakcji w stosunku do całego kruszywa. Frakcja – kruszywo pozostało na sicie o oczkach n a przeszło przez sito o oczkach n+1. Spoiwo w betonie – składnik który w wyniku przemian fizycznych chemicznych lub fizykochemicznych twardnieje, łącząc się w monolityczną całośc z rozdrobnieniem składnikiem stałym kruszywem. Tężnienie – to proces wiązania i twardnienia mieszanki betonowej powodujący przebudowę chemiczną spoiwa, powstaje nowe tworzywo o stanie fizycznym stałym oraz zmienionym składzie chemicznym. Podział spoiw: mineralne , powietrzne(wapno,gips,anhydryt), hydrauliczne (cement, wapno hydrauliczne, żużel wielkopiecowy), organiczne żywcze (polimeryzacyjne, polikondensacyjne,polliaddacyjne), bitumiczne (asfalt, bitumin, smoła). Spoiwo mineralne- materiał wiążący otrzymany przez wypalanie i zmielenie surowców mineralnych, w materiałach tych po dodaniu wody zachodzi proces wiązania i twardnienia. Spoiwo powietrzne- wiążą i twardnieją tylko w powietrzu, są wrażliwe na wilgoć lub całkowicie nie odporne. Spoiwa hydrauliczne- wiążą i twardnieją i w wodzie i w powietrzu wykonane z nich betony są odporne na wilgoć. Cement (CEM)- drobno zmielony materiał nieorganiczny po zmieszaniu z woda tworzy zaczyn wiążący, twardnieje, pozostaje wytrzymały i trwały. Klinkier portlandzki- podstawowy półprodukt przemysłu cementowego do produkcji używane są: wapienie, wapienie margliste, margle, glina, kreda, podczas wypału w piecu podstawowe fazy: alit, bezlik, celit, braumrulleryt. W skład cementu wchodzą- składniki główne ilość 95% całkowitej masy, składniki drugorzędne- specjalnie dobrane materiały nieorganiczne 5%, dodatki nie więcej niż 1%. Składniki główne cementu – klinkier portlandzki K, granulowany żużel wielkopiecowy S, popioły lotne krzemionkowy V wapienny W, pucolana naturalna P przemysłowa Q, wapień L, pył krzemionkowy D, łupek palny T. Rodzaje cementów norma PN EN 197-1- CEM I cement portlandzki, CEM II portlandzki mieszany, CEM III hutniczy, CEM IV pucolanowy, CEM V wielkoskładnikowy. Klasa cementu- 32,5MPa, 42,5MPa, 52,5MPa, N- normalna wytrzymałość wczesna, R- wysoka wytrzymałość wczesna, LH – niskie ciepło hydratacji, HSR- odporne na siarczany, MA- niska zawartość tlenków alkaicznych. Spoiwo mineralne- materiał nieorganiczny silnie rozdrobniony po zmieszaniu z wodą zarobią przy zachodzących procesach chemicznych zmienia się w nie plastyczna masę o cechach ciała stałego. Podział spoiw ze względu na środowisko : powietrzne- mają zdolność do twardnienia na powietrzu, hydrauliczne- na powietrzu i w wodzie. Surowce z których otrzymywane są spoiwa: cementowe i wapienne- węglan wapnia, surowce siarczanów wapnia- węglan magnezu, krzemionkowe- surowce sodowe i potasowe. Spoiwa mogą się różnic chemoodpornością termoodpornością ognioodpornością, wytrzymałością końcową, prędkością narastania wytrzymałości, prędkością wiązania. Zaczyn- mieszanina wody i spoiwa. Zaprawka- woda + spoiwo + kruszywo drobne. Domieszka do betonu dodatek do betonu- to substancja dodawana w ilości nie większej niż 5% masy cementu. Domieszki kompleksowe- modyfikują więcej niż jedną własność mieszanki betonowej. Podział domieszek: domieszki modyfikujące właściwości reologiczne mieszanki, domieszki uplastyczniające i upłynniające, domieszki zagęszczające, domieszki zwiększające zwięzliwość wody, zwiększające zawartość powietrza w betonie (napowietrzające, spieniające, przeciwpieniące), modyfikujące wiązanie i twardnienie (przyśpieszające wiązanie, przyśpieszające początkowy wzrost wytrzymałości, opóźniające wiązanie), ekspansywne, uszczelniające (zwiększające odporność na czynniki fizyczne), zwiększające odporność na czynniki chemiczne (inhibitory korozji stali, odporność na agresję chemiczną), domieszki zwiększające przyczepność betonu, Barwice beton. Funkcje domieszek uplastyczniających i upłynniających – jest zmniejszenie ilości wody w mieszance betonowej przy zachowaniu tej samej konsystencji lub odniesienie ciekłości mieszanki betonowej bez zwiększania jej wody zarobowej, zmniejszające ilośc wody: plastyfikatory 8-10% i superplastyfikatowy 16-30%. Podział dodatków: dodatki plastyczne (popioły lotne, żużel wielkopiecowy, pył krzemionkowy, mączki skalne), dodatki okruchowe, żywice syntetyczne, dodatki polepszające własności mechaniczne betonu ( włókna stalowe, z tworzyw sztucznych). Fibrobeton – jest to materiał który powstaje w wyniku dodania krótkich włókien do mieszanki betonowej, najczęściej stosowane są włókna stalowe nie więcej niż 2 %, stosowane są tez włókna z tworzyw sztucznych. Cechy betonu modyfikowanego – zwiększona wytrzymałość, na ściskanie, rozciąganie, większa odporność na obciążenia dynamiczne, odporność naścieranie oraz na środowisko chemiczne. Projektowanie betonu – polega na jakościowym doborze składników mieszanki betonowej aby uzyskać założone właściwości. Podział betonów – niskich wytrzymałości, średnich i wysokich wytrzymałości. Dobór cementu- dokonuje się w oparciu o kryterium wytrzymałości ( klasa betonu) z uwzględnieniem warunków środowiska. Tworzywa sztuczne – to materiał o z góry zadanych właściwościach fizycznych i chemicznych które zmieniają się w bardzo szerokim zakresie podstawowym składnikiem są polimery. Polimery- to syntetyczne lub półsyntetyczne wielkocząstkowe związki organiczne o budowie łańcuchowej. Palność- to zdolność materiału do podtrzymywania ognia, palne o wskaźniku tlenowym WT<21%, samo gasnące 21%=<WT=<28%, niepalne 28%=<WT=<100%. Obniżenie palności tworzyw sztucznych – można obniżyc przez modyfikację chemiczną bądź fizyczną wprowadzając do nich antypiremy które utrudniają zapalenie bądź spowalniają proces palenia. Elektrostatyczność- zdolność do gromadzenia na pow. Niektórych materiałów ładunków elektrycznych zjawisko ujawnia się w czasie pocierania dwóch materiałów o właściwościach dielektryków. Zastosowanie tworzyw sztucznych w górnictwie- w technice mrożeniowej (rury, przewody), w transporcie ( transport taśmowy), w zakładach przeróbczych (siła szczelinowa), w ochronie antykorozyjnej, w technice uszczelnienia, w elektrotechnice jako dielektryki. Badania wizualne – polegają na wzrokowych oględzinach materiału lub konstrukcji i wychwyceniu najbardziej niebezpiecznych nieciągłości powierzchniowych oględziny prowadzimy okiem nieuzbrojonym lub uzbrojonym. Metoda penetracyjna- umożliwia wykonanie wykrywania nieciągłości na powierzchni materiału, materiały stosowane do badań: penetratory wywoławcze, zmywacze. Penetratory – są cieczami o odpowiedniej lepkości małym napięciu powierzchniowym, niewielkiej gęstości, możliwość wnikania w nawet w mikroskopijne nieciągłości. Wywoławcze- mają postać zawiesin wodnych, roztworów bezwodnych lub proszków zawierających białe pigmenty. Zmywacze- służą do czyszczenia powierzchni po wykonaniu badania. Metoda prądów wirowych- wykrywanie nieciągłości.(pęknięć) na powierzchni materiału. Metoda ultradźwiękowa- opiera się na zasadzie rozchodzenia się fal dźwiękowych i ultradźwiękowych w badanym ośrodku, pozwala na wykrywanie nieciągłości materiałowych można wyróżnić: metodę echa, cienia, rezonansu. Metoda echa- bazuje na zjawisku odbicia fali ultradźwiękowych fale przechodzące przez badany ośrodek napotykają na swojej drodze wadę w postaci nieciągłości, w celu zdiagnozowania niezbędny jest czas odbicia fali i porównanie wyników. Metoda magnetyczna- metoda wykorzystuje właściwości pola magnetycznego które działa na igłę magnetyczna lub proszek uszeregowuje je w pewnym określonym kierunku tworząc linie pola magnetycznego zaburzenia tych lini to wady mierzonej powierzchni. Metoda radiologiczna- zastosowanie promieni Xi y oraz pierwiastków i izotopów promieniotwórczych do wykrywania prostych miejsc nieciągłości, prawo osłabienia promieniowania. Betonoskop ultradźwiękowy- jest urządzeniem umożliwiającym pomiar prędkości rozchodzenia się fali ultradźwiękowej w badanym elemencie przez głowice nadawczą i odbiorczą umieszczone naprzeciw siebie, urządzenie rejestruje czas jaki upłynął znając odległość można określić prędkość rozchodzenia się fal i na jej podstawie określić wytrzymałość materiału. Młotek schmita – jest przyrządem umożliwiającym pomiar powierzchniowej twardości badanego elementu, na podstawie pomiaru wielkości odskoku masy uderzeniowej młotka, głównymi elementami młotka są ruchomy trupień, sprężyna oraz bezwładna masa która zostaje zwolniona i uderza w powierzchnię określoną siłą doznaje odbicia odwzorowując na skali liczbę odbicia L, na podstawie liczby odbicia można wyznaczyć wytrzymałość materiału na ściskanie.