Początek:

Jak powstała Ziemia? Obecnie króluje teoria ewolucyjna. Mówi ona, że w wyniku wzrastającej prędkości obrotowej, kosmiczna mgławica gazów i pyłów, wirująca wokół powstałego w pierwszej kolejności Słońca, przekształciła się pod wpływem grawitacji i sił odśrodkowych w płaską tarczę. Powstał stabilny układ dynamiczny. Cięższe, stałe cząsteczki wędrowały do środkowej płaszczyzny tarczy. Większe jądra (Jowisz, Saturn, Uran, Neptun) przechwytywały dodatkowo duże ilości gazu z mgławicy pierwotnej. W wyniku wzajemnych zakłóceń, orbity wokół Słońca różnicowały się coraz bardziej. Zwiększał się mimośród i nachylenie orbit. Podczas powstawania, a także w pierwszym okresie kształtowania się, Ziemia była bardzo silnie rozgrzana. Wszystkie materiały w stanie stałym topią się. Na silny wzrost temperatury wpływają różne czynniki (energia grawitacyjna, energia sprężania, energia pływów, energia wyzwalana podczas rozpadu pierwiastków promieniotwórczych). Ciężkie pierwiastki wędrowały w toku procesów topnienia w kierunku środku Ziemi, wyzwalając energie kinetyczną, która przekształciła się w ciepło. Stopienie się Ziemi umożliwiło fizyczne i chemiczne frakcjonowanie ich pierwiastków. Cięższe pierwiastki, zgodnie z siła grawitacji, wędrowały do wnętrza, lżejsze wypływały na górę. Wydzieliły się w ten sposób: jądro, płaszcz i skorupa planet. Jądro: żelazo i nikiel; Skorupa: lżejsze krzemianki (np. skalenie). Faza ta trwała ok. 4 mld lat.

Hadeik

Na powierzchni ówczesnej Ziemi nie istniały jeszcze oceany, atmosfera była pozbawiona tlenu. Planeta była cały czas bombardowana przez różnego rodzaju planetoidy i meteoryty. Energia powstająca w wyniku tych bombardowań, radioaktywnych rozpadów oraz zmiany wielkości ówczesnej kuli ziemskiej rozgrzewały jej wnętrze i powodowały, iż Ziemia wówczas była ciałem płynnym. Dopiero pod koniec tego okresu zaczęła formować się skorupa ziemska, trwał on około 600 mln lat.

Archaik

Pierwszy eon, trudno jednoznacznie określić kiedy się rozpoczął, przyjmuje sie ze zaczął się w momencie uformowania się skorupy ziemskiej, czyli około 4 miliardów lat temu. W tym czasie miały miejsce ciągłe ruchy tektoniczne, wybuchy wulkanów, temperatura powierzchni wynosiła trochę poniżej 100 stopni Celsjusza, w atmosferze nie było jeszcze tlenu. W tych nieprzyjaznych warunkach pojawiały się też pierwsze formy życia - archeany (archeobakterie) oraz później bakterie, sinice.

Eon ten dzieli się na: eoarchaik, paleoarchaik, mezoarchaik i neoarchaik.

Proterozoik

Drugi po archaiku, eon w dziejach Ziemi, starszy od fanerozoiku. Proterozoik trwał około dwóch miliardów lat W tym czasie ukształtowała się skorupa ziemska, klimat wielokrotnie i znacząco się zmieniał. Nastąpił dalszy rozwój życia i pojawiały się organizmy jądrowe, następnie poprzez prymitywne tkankowce, po jamochłony, gąbki, pierścienice, stawonogi. Życie wówczas ograniczało się tyko do oceanów.

Eon ten dzieli się na: paleoproterozoik, mezoproterozoik, neoproterozoik

Paleozoik

Paleozoik to pierwsza era Fenerozoiku, trwająca od 542 do 251 mln lat temu). Paleozoik dzieli się na sześć okresów: kambr, ordowik, sylur, dewon, karbon i perm. W trakcie tej ery bardzo wiele się wydarzyło, ciągłe zmiany tektoniczne sprawiały, że kontynenty tworzyły się i rozpadały. Pod koniec tej ery powstał superkontynent Pangea. Nastąpił gwałtowny rozwój roślinności, powstały pierwsze rośliny lądowe. Powstawały coraz to nowsze gatunki zwierząt, głównie w morzach, które masowo wymierały i zostawały zastępowane przez kolejne.

Mezozoik

Mezozoik to druga era Fenerozoiku, która trwała od 245 do 65 mln lat temu. Dzieli się ona na 3 okresy: Trias, Jurę oraz Kredę. Era ta rozpoczęła się wielkiego wymierania organizmów pod koniec Permu. W tym czasie nastąpił rozpad superkontynentu i rozpoczęło się tworzenie dzisiejszych kontynentów. Tworzyły się również oceny, które w nieco zmienionej formie istnieją do dziś. Mezozoik jest uznany za erę dinozaurów. Choć już w Triasie występowały prymitywne ssaki, to były one zupełnie zdominowane przez wielkie gady. Era ta zakończyła się wielkim wymieraniem roślin i zwierząt, ostateczną zagładą dinozaurów. Jak domniemają niektórzy badacze zmiany na Ziemi i masowe wymieranie flory i fauny zostało spowodowane upadkiem gigantycznego meteorytu w regionie półwyspu Jukatan

Kenozoik

Kenozoik to ostatnia i zarazem wciąż trwająca era, która rozpoczęła się 65 mln lat temu. Bardzo często era ta jest określana mianem ery ssaków, owadów albo też ery roślin kwiatowych, gdyż to właśnie w tych grupach roślin i zwierząt miał miejsce największy wzrost i rozwój ewolucyjny.
Aktualnie Kenozoik dzieli się na Paleogen, Neogen i Czwartorzęd. Ostatecznie kształtują się kontynenty i oceany. Następują liczne zmiany klimatyczne, okresy zlodowaceń. W trakcie tej ery następuje zdecydowana dominacja ssaków i pojawienie się człowieka (ok 200 000 lat temu w Afryce).

Koniec ziemi

Za ok. 5 miliardów lat Słońce wskutek nieuniknionej ewolucji jakie obserwujemy na dużo młodszych i starszych gwiazdach stanie się czerwonym olbrzymem, przez co zwiększy swoją objętość i całkowicie pochłonie pierwsze trzy planety Układu Słonecznego t.j. Merkurego, Wenus i Ziemię^[4].

Zdarzeniem prowadzącym do apokalipsy może być zderzenie asteroidy lub innego ciała niebieskiego z Ziemią, które w skali Torino uzyska 10 punktów. Dotychczas tylko trzy obiekty uzyskały powyżej 0 punktów. Najwięcej, 4 punkty, przez pewien czas przypisywano asteroidzie Apophis, która miała mijać Ziemię w 2029 roku, ale obecnie asteroidzie nadano 0 w skali Torino, co znaczy, że prawdopodobieństwo zderzenia z Ziemią jest równe lub bliskie zeru^[5].