12.10.2009

Kształtowanie struktury kapitału w przedsiębiorstwie

Pasywa dzielą się na 2 części: kapitały własne (źródła finansowania firmy, wniesione) oraz zobowiązania i rezerwy (zostały firmie pożyczone).

W ramach kapitałów własnych wyróżnia się 2 podstawowe grupy źródeł finansowania, wewnętrzne, pochodzące z wypracowanego zysku z roku obrotowego, jak i lat ubiegłych. Mogą one występować w pozycji zysk z tak ubiegłych bądź zysk z roku obrotowego. Drugą grupę stanowią zewnętrzne źródła finansowania, które mogą występować w następujących pozycjach: kapitał (fundusz) założycielski (nazywany kapitałem podstawowym) i w różnych formach prawnych przedsiębiorstw występuje w różnych postaciach np. w spółce akcyjnej jest to kapitał akcyjny, w spółce z o.o. – kapitał zakładowy, również w innych spółkach, jako kapitał udziałowy. Wszystkie kapitały własne są użyczone firmie z reguły bezterminowo, bądź też na okres trwania spółki, jeżeli okres ten jest z góry zamknięty, np. spółka zakładana celem realizacji określonego przedsięwzięcia i po tym okresie jest zamykana (likwidowana).

Obce źródła finansowania mogą być użyczane firmie na różne okresy. Z reguły źródła te są oprocentowane, co stanowi wynagrodzenie dla użyczającego (pożyczkodawcy, kredytodawcy, leasingodawcy). W ramach długoterminowych źródeł finansowania uznaje się: kredyt inwestycyjny, pożyczkę, leasing, franszyzę. W leasingu kapitałowym leasingowana rzecz jest po stronie korzystającego, w aktywach.

Emisja obligacji firmy to długoterminowe obce źródło finansowania.

Krótkoterminowa forma finansowania obcego to np. kredyt, pożyczka do 1 roku, krótkoterminowe papiery dłużne, factoring.

Długoterminowe źródła finansowa są droższe od krótkoterminowych z powodu ryzyka, zrzeczenia się kapitału, czy inflacji.

Wpływ struktury finansowania na zyskowność firm

Źródła obce kosztują z punktu widzenia odsetek, natomiast źródła własne finansowania kosztują z Puntu widzenia utraconych możliwości. Stąd finansowanie obce jest łatwiejsze i szybsze do zdobycia, ale drogie ze względu na odsetki.

Wskaźnik zyskowności kapitału własnego (ROE)

$$ROE = \ \frac{\text{zysk\ netto}}{kapitaly\ wlasne} \times 100\%$$

Pojawienie się kapitału obcego spowodowało wzrost rentowności kapitału własnego.

Efekt dźwigni finansowej

Wraz ze wzrostem udziału długu w strukturze finansowej (kapitałowej) możliwe jest uzyskanie wzrostu rentowności kapitału własnego, ale tylko wówczas, kiedy koszt zaangażowania tego kapitału obcego mierzony skalą odsetek będzie mniejszy od efektów, które przyniosło zaangażowanie tego kapitału obcego, np. zwiększenie przychodów ze sprzedaży rekompensujące zwiększenia kosztów zaangażowania obcego kapitału lub też obniżenie pozostałych kosztów (poza opodatkowaniem), co również rekompensuje zwiększenie kosztów firmy o odsetki. W obu przypadkach kapitał obcy wpłynie na poprawę rentowności kapitału własnego, nosi to miano efektu dźwigni finansowej.

26.10.2009

Analiza to metoda badawcza polegająca na rozbiorze badanej zbiorowości na drobne elementy w celu określenia szczególnych relacji zachodzących między tymi elementami jak i również podaniu szczegółowej ocenie tych elementów, a na podstawie zaobserwowanych mechanizmów, wyprowadzić wnioski na temat badanej zbiorowości (badanego przedmiotu).

Analiza ekonomiczna obejmuje obszar badań dotyczących zjawisk ekonomicznych w szczególności dokonuje się oceny związków przyczynowo-skutkowych pomiędzy zjawiskiem badanym a kształtującymi to zjawisko elementami. Przedmiotem analizy można dokonywać w skali makro, np. struktura PKB, jak i również skali mikro-otoczenia, np. struktura zatrudnienia przedsiębiorstwa X.

Analiza ekonomiczna może być prowadzona, jako analiza przyczynowa, bądź, jako analiza porównawcza. W skład analizy ekonomicznej wchodzi: analiza techniczno-ekonomiczna i analiza finansowa.

W przypadku analiza techniczno-ekonomicznej przedmiotem jest sfera niewyznaczalna miernikami pieniężnymi, np. pracy, zatrudnienia, wydajności urządzeń mierzoną liczbą sztuk na godzinę.

W przypadku analizy finansowej przedmiotem badań jest sfera ekonomiczna wyrażona miernikiem pieniężnych, np. dynamika zysku netto, rentowność produkcji sprzedanej, dynamika płac, zatrudnienia, itp.

Analiza finansowa może być prowadzona podobnie do analizy ekonomicznej, jako analiza przyczynowa i porównawcza.

Analiza przyczynowa polega na wychwyceniu mechanizmów (związków przyczynowo-skutkowych) wstępujących pomiędzy zjawiskiem badanym a zjawiskami kształtującymi to zjawisko badane. W szczególności analiza przyczynowa pozwala ustalić wpływ zmian zachodzących w ramach zjawisk kształtujących zjawisko badane na to zjawisko badane. Określa się to poprzez natężenie zmian i kierunku oraz w jakim stopniu zjawiska te są skorelowane między sobą i między zjawiskiem badanym. Przykładem może być określenie wpływu zmiany ceny jednostkowej oraz liczby sprzedanych wyrobów na wartość sprzedaży. W ramach analizy przyczynowej powszechnie stosuje się metodą różnicową (różnic cząstkowych), metodą funkcyjną oraz metodą kolejnych podstawień.

Analiza porównawcza polega na zestawieniu i porównaniu ze sobą zjawisk tożsamych bądź porównywalnych w celu określenia różnic pomiędzy zjawiskiem badanym a stanowiący bazę porównawczą. Bazą porównawczą mogą być zjawiska wartości z lat ubiegłych, jak również wielkości planowane różnego rodzaju wskaźniki, normatywny i wielkość postulowane, w stosunku do tych wartości dokonujemy porównań. Zatem porównań możemy dokonywać w czasie jak i w przestrzeni i odpowiednio mierzy się to analizę porównań: dynamiczną (dynamik zjawisk) oraz analizę statyczną.

Analiza finansowa, w której źródłami informacji są bilans, rachunek zysków i strat oraz sprawozdania z przepływu środków pieniężnych może być prowadzona, jako wstępna analiza sprawozdań finansowych oraz analiza pogłębiona, przy czym wstępna analiza finansowa polega na przeprowadzeniu badań w ramach tzw. analizy pionowej i poziomej bilansu i rachunku zysków i strat.

Analiza pionowa zwana często analizą struktury określa zachodzące relacje w ramach struktury aktywów, pasywów (w przypadku bilansu) oraz przychodów, kosztów, w ramach rachunku zysków i strat. W tym celu wykorzystuje się wskaźniki struktury.

Analiza pozioma w ujęciu statycznym nazywana też analizą poziomo-pionową dotyczy relacji pomiędzy aktywami i ich elementami, a porównań i ich elementami, w przypadku bilansu, natomiast w przypadku rachunku zysków i strat pomiędzy przychodami i ich elementami. W ujęciu dynamicznym analiza pozioma występuje, jako analiza dynamiki zjawisk i wykorzystuje się tutaj następujące miary statystyczne z zakresu analizy dynamik zjawisk:

• Wskaźnik dynamiki o podstawie stałej $W_{\text{DS}} = \frac{X_{n}}{X_{0}}*100\%$, gdzie X_n – wartość z okresu badanego, X₀ – wartość z okresu stanowiącego bazę porównawczą.

• Wskaźnik dynamiki o podstawie zmiennej $W_{\text{DZ}} = \frac{X_{n}}{X_{n - 1}}*100\%$, gdzie X_n – wartość z okresu badanego, a bazę porównawczą stanowi zjawisko z okresu poprzedzającego okres badany.

• Przyrost absolutny o podstawie stałej P_AS = X_n − X₀ [miara mianowana – zł, euro, $).

• Przyrost absolutny o podstawie zmiennej P_AZ = X_n − X_n − 1 [miara mianowana – zł, euro, $).

• Przyrost względny o podstawie stałej $P_{\text{WS}} = \frac{X_{n} - X_{0}}{X_{0}}*100\%$.

• Przyrost względny o podstawie zmiennej $P_{\text{WZ}} = \frac{X_{n} - X_{n - 1}}{X_{n - 1}}*100\%$.

Interpretacja

Dynamika zjawiska w latach 2005-2007 w analizowanej firmie prezentowała się następującą:

1. zysk netto w roku 2007 stanowił 110% zysku netto z roku 2005 (W_DS),

2. w tym okresie uległ zwiększeniu o 10 zł (P_AS),

3. stanowiło to przyrost procentowy na poziomie 10% w całym okresie objętym analizą (P_WS).

1. Analiza pionowa (bilans i rachunek zysków i strat)

   1. Struktura aktywów

   2. Struktura pasywów

   3. Struktura przychodów

   4. Struktura kosztów

2. Analiza pozioma

   1. Relacja pomiędzy aktywami trwałymi a kapitałami własnymi

   2. Złota reguła finansowania [$\frac{kapitaly\ stale}{aktywa\ trwale} \geq 1$]

   3. Relacja – koszty sprzedanych produktów, a przychody ze sprzedaży produktów, towarów i usług.

* Kapitały stałe to kapitały długoterminowe firmy = suma kapitałów własnych + rezerwy na zobowiązania + zobowiązania długoterminowe.

1. Analiza dynamiki

   1. Dynamika zysku netto

   2. Dynamika przychodów ze sprzedaży

   3. Dynamika aktywów ogółem

   4. Dynamika zobowiązań i rezerw

2. Analiza struktury

   1. Struktura aktywów trwałych

   2. Struktura aktywów obrotowych

   3. Struktura zobowiązań i rezerw.

9.11.2009

Interpretacja struktury

W firmie X oparto strukturę aktywów głównie na aktywach trwałych, co jest cechą charakterystyczną dla firm produkcyjnych. Udział aktywów trwałych w strukturze majątkowej firmy wykazuje jednolitą tendencję rosnącą, o ile, bowiem w roku 2005 aktywa trwałe stanowiły 58,2% sumy aktywów firmy, to w przeciągu 2 kolejnych lat ich udział zwiększył się o ponad 10%, do ponad 68,4%.

Przy interpretacji nie opisywać rok po roku. Najpierw opisać, jaki jest trend zmian, a następnie szczególnie charakterystyczne elementy.

W związku z powyższym systematycznie malał udział w strukturze aktywów obrotowych. W przeciągu 3 lat objętych analiza te elementy aktywów firmy zmniejszyły swój udział z 41,8% w roku 2005 do 31,6% w roku 2007.

Należy zbadać jak zmieniała się struktura, czy nie następuje to ze zmian wartościowych jednostek.

Kapitały firmy są w zdecydowanej mierze oparte na własnych źródłach finansowania. Ich udział w strukturze majątkowej wykazuje niewielkie wahania (zmienną tendencję). Zakres tych wahań nie jest większy, niż 2%, co nie ma znaczenia dla ogólnej oceny struktury finansowej aktywów firmy. Niewielki udział zadłużenia w strukturze kapitałowej daje firmie bardzo duży komfort w zakresie możliwości zadłużania się, bowiem w całym okresie firma ponad 86% aktywów ma wolnych od długu, co w rzeczywistości może stanowić potencjalne zabezpieczenie kolejnych kredytów i pożyczek.

Interpretacja dynamik

W analizowanej firmie dynamika zysku netto wykazywała jednolita tendencję spadkową (malejącą). Zysk w roku 2007 stanowił niecałe 71,3% zysku netto z roku 2005. A tempo spadku tego zysku było podobne w kolejnych latach. Taki trend jest niekorzystny dla firmy, a szczególnie niekorzystny w sytuacji, gdy obniża się wartość zysku netto przy równoczesnym spadku wartości przychodów ze sprzedaży firmy. W całym okresie objętym analizą zysk netto zmniejszył się o ponad 8 mln 726 tys., czyli o blisko 29%. Najgorszy pod tym względem dla firmy był rok 2007. W tym roku zysk zmniejszył się w stosunku do roku poprzedniego o prawie 18% (o prawie 4,7 mln zł).

ANALIZA WSKAŹNIKOWA

1. Wskaźniki rentowności

   1. Wskaźnik rentowności sprzedaży (ROS) $ROS = \frac{\text{zysk\ netto}}{przychody\ ze\ sprzedazy}$

2005	2006	2007
0,12 (12,48%)	0,11 (10,62%)	0,09 (8,53%)

Wskaźnik rentowności sprzedaży nazywany zyskiem netto na sprzedaży określa, zatem opłacalność produkcji i sprzedaży produktów, towarów i usług firmy. Postuluje się żeby wskaźnik był jak najwyższy i rosnący w kolejnych okresach, przy czym w zależności od branży, w której firma działa może mieć inny rząd wielkości, itp. W firmie o dłuższym cyklu obrotowym (budownictwo, stoczniowy) wskaźnik ten powinien zmieniać się od kilkunastu do kilkudziesięciu procent. Natomiast w przedsiębiorstwach o krótkim cyklu obrotowym (spożywczy) w tym przedsiębiorstwach wskaźnik może zawierać się max do kilkunastu procent.

W analizowanej firmie marża zysku na sprzedaży był coraz mniejszy w kolejnych okresach, o ile w roku 2005 firma z kolejnej złotówki przychodów ze sprzedaży była w stanie uzyskać niecałe 12,5 gr. zysku, natomiast 2 lata później było to niewiele ponad 8 gr. Taki trend wskazuje na spadek opłacalności sprzedaży produktów, towarów i usług firmy.

1. Wskaźnik rentowności aktywów (ROA) $ROA = \frac{\text{zysk\ netto}}{aktywa\ ogolem}$

2005	2006	2007
7,83%	6,69%	5,40%

Wskaźnik rentowności aktywów określa jakość gospodarowania aktywami firmy, a wzrost wskaźnika jest przyjmowana jako działania pozytywne dla firmy, oznaczające poprawę efektywności gospodarowania majątkiem firmy. Spadek wartości wskaźnika oznacza pogorszenie, jakości zarządzania aktywami firmy, jednakże jest możliwe w krótkim okresie w przypadku gdy firma prowadzi na szeroką skalę działalność inwestycyjną, której efektem jest szybki przyrost aktywów, a jego tempo zmiany jest większe niż tempo zysku.

W analizowanej firmie wskaźnik wykazuje jednolita tendencję spadkową, co jest negatywnym kierunkiem zmian firmy. W roku 2005 z każdej złotówki wartości aktywów firma była w stanie uzyskać 7,8% zysku (7,8 gr.) netto. 2 lata później było to 5,4 gr.

1. Rentowność kapitału własnego (ROE) $ROE = \ \frac{\text{zysk\ netto}}{kapitaly\ wlasne}$

2005	2006	2007
8,97%	7,60%	6,24%

Wskaźnik rentowności kapitałów własnych jako stopa zwrotu kapitału własnego określa skalę potencjalnych korzyści przypadających właścicielom i udziałowcom firmy z tytułu ulokowanych przez nich kapitałów własnych w firmę. Im większa wartość wskaźnika tym większe potencjalne korzyści przypadające właścicielom i udziałowcom firmy. Wskaźnik ten sygnalizuje równiej czy zaangażowany obcy kapitał w firmie wypłynie pozytywnie na wzrost rentowności kapitału własnego. Także zjawisko nosi miano dźwigni kapitałowej.

W analizowanej firmie rentowność kapitału wykazuje jednolitą tendencję spadkową, to jest bardzo niekorzystne zjawisko, bowiem sygnalizuje pogorszenie. … Jest również niekorzystnym symptomem dla właścicieli, udziałowców, dla których obniży się odsetek zysku netto przypadającego na jednostkę kapitału własnego.

DŹWIGNIA FINANSOWA

$$Dzwignia\ finansowa = WRKwl - WSRA = \ \frac{\text{zysk\ netto}}{kapitaly\ wlasne} - \frac{zysk\ netto + odsetki - podatek\ (odsetki)}{aktywa\ ogolem}$$

Efekt osłony podatkowej (tarczy podatkowej) polega na tym, że firma, która korzysta z kapitału obcego płaci za niego odsetki (stanowią koszty uzyskania przychodu) płaci również mniejszy podatek dochodowy o kwotę opowiadającej stawce podatku dochodowego liczonego od kwoty odsetek.

Rzeczywiste obciążenie odsetkami firmy jest to kwota odpowiadająca różnicy pomiędzy wartości nominalną odsetek, a stawką podatku i kwotę liczoną w ramach tej stawki od kwoty odsetek.

2005	2006	2007
8,97%-8,66%=0,31%	7,60%-6,89%=0,71%	6,24%-6,15%=0,09%

Wnioski

Wskaźnik dźwigni finansowej określa efekty zaangażowania obcego kapitału w firmie i jego wpływu na rentowność kapitału własnego. Dźwignia dodatnia informuje, że zaangażowany obcy kapitał wpłynął pozytywnie na rentowność kapitału własnego, dzięki kapitałowi obcemu zwiększyła się rentowność kapitału własnego bądź odnotowano zmniejszenie spadku rentowności kapitału własnego. W przypadku gdyby dźwignia miała wartość ujemną wskazywałoby to na ewidentne pogorszenie rentowności kapitału własnego i to w wyniku zaangażowania kapitałów obcych. Oznaczałoby to nieopłacalne wykorzystanie kapitału obcego w firmie. Dźwignia osiągnie poziom 0, gdy nie wystąpi w strukturze finansowania kapitał obcy. W przypadku, gdy wskaźnik wyniesie 0 i kapitał obcy nie wystąpi w strukturze finansowania, dźwignia nie zaistnieje, jako zjawisko w firmie (nie ma dźwigni finansowej w firmie). Natomiast, gdy różnica WRKwł. i WSRA wyniesie 0, to pozytywny efekt przejawia się poprzez występujący efekt osłony podatkowej oraz możliwość dywersyfikacji źródeł finansowania aktywów, czyli struktury kapitałowej. Im bardziej dodatnia dźwignia tym korzystniej oceniane jest gospodarka finansowa firmy w zakresie pozyskiwania obcego kapitału i lokowania go w składnikach majątkowych.

23.11.2009

1. Płynność finansowa

Płynność finansowa jest to zdolność do regulowania bieżących zobowiązań, to jest takich, których termin zwrotu przypada w ramach roku obrotowego (bilansowego). Płynność finansową można badać w ujęciu statycznym analizując relację pomiędzy aktywami bieżącymi i pasywami bieżącymi. Również płynność finansowa możne analizować w ujęciu dynamicznym analizując przepływy pieniężne w szczególności źródła i rezerwy wpływów na rachunek bankowy, jak i kierunku i rozmiaru wypływów środków pieniężnych. Bezpośrednim źródłem płynności jest gotówka w kasie i na rachunku bankowym, inne inwestycje krótkoterminowe. Ponad to źródłem płynności mogą być mniej płynne aktywa obrotowe takie jak należności krótkoterminowe oraz zapasy, przy czym ich płynność jest znaczenie mniejsza niż gotówki i wymogu czasu na zmianę ich na gotówkę, niekiedy również obniżeniem ich wartości (transakcyjnej) upłynnienia.

1. Wskaźnik bieżącej płynności $W.B.P. = \frac{aktywa\ biezace}{pasywa\ biezace}*100\% = \frac{aktywa\ obrotowe - rozliczenia\ miedzy\ okresowe}{zobowiazania\ krotkoterminowe}*100\%$

2005	2006	2007
454,96%	413,89%	293,08%

Wskaźnik bieżącej płynności w sposób ogólny informuje o zdolności firmy do regulowania bieżących zobowiązań. Jego wartość teoretyczna wynosi 120% - 200%. W przypadku, gdy wskaźnik przekracza dość istotnie górną granice i osiąga 300, 400 i więcej %, zachodzi zjawisko nadpłynności finansowej i jest to zjawisko szkodliwe, bowiem w ..., i niewłaściwe relacje między strukturami. Szczególnie … jest zjawisko małej płynności, jeżeli wynika z bardzo dużego udziału w strukturze majątkowej zapasów i należności, bowiem są „źródłami” zamrożonego pieniądza w aktywach firmy. W przypadku, gdy wskaźnik spada poniżej dolnej granicy jest to sygnał o możliwości wystąpienia zagrożenia utraty płynności finansowej jednakże w tym wypadku należy sprawdzić to innymi wskaźnikami płynności.

W analizowanej firmie w latach 2005-06 wskaźnik ponad 2-krotnie przekraczał górną granicę dopuszczalną, co oznacza nadpłynność finansową. W roku 2007 był znaczenie mniejszy i osiągał poziom 296%, co i tak było znacznie przekraczającym główną granicę dopuszczalną.

1. Wskaźnik szybkości spłaty zobowiązań $WSSZ = \frac{aktywa\ obrotowe - zapasy - rozliczenia\ miedzyokres\text{owe\ czynne}}{zobowiazania\ krotkoterminowe}*100\%$

2005	2006	2007
360%	315%	242%

Wskaźnik szybkości spłaty zobowiązań nazywany również wskaźnikiem podwyższonej płynności, wskaźnikiem szybkim bądź płynności II stopnia, określa, w jakim stopniu płynne aktywa obrotowe, za które uważa się inwestycje krótkoterminowe oraz należności krótkoterminowe są w stanie pokryć zobowiązania krótkoterminowe. Zgonie z teorią wartość płynnych aktywów obrotowych powinna być zbliżone do ogółu zobowiązań krótkoterminowych. Stąd teoretyczna wartość wskaźnika to ok. 100%. Jeżeli wskaźnik obniży się do poziomu poniżej 70%, sygnalizuje to możliwość wystąpienia utraty płynności jednakże należy to potwierdzić innymi wskaźnikami płynności finansowej. W przypadku, gdy wskaźnik znacznie przekroczy górną granicę i osiągnie poziom, np. 200%, 300% i więcej informuje o wystąpienie nadpłynności finansowej.

W analizowanej firmie w całym okresie objętym analizą wskaźnik przekracza wartość teoretyczną w szczególności w latach 2005-2006 i jest ponad 3-krotnie większy od wartości teoretycznej. Jest to sygnałem o nadpłynności finansowej, której głównym źródłem są wysokie stany należności krótkoterminowych. Jest to sygnał o małej efektywności w zakresie ściągania należności od odbiorców.

1. Wskaźnik gotówkowy $WG = \frac{srodki\ pieniezne\ w\ kasie\ i\ na\ rachunku\ bankowym\ (lub\ inwestycje\ krotkoterminowe\ w\ bilasie\ uproszczonym)}{zobowiazania\ krotkoterminowe}*100\%$

2005	2006	2007
68,62%	28,81%	23,68%

Wskaźnik gotówkowy nazywany również wskaźnikiem wypłacalności natychmiastowej, jak również płynności I stopnia (III stopnia), określa, zdolność firmy do regulowania całości zobowiązań krótkoterminowych natychmiast po ich postawieniu w stan wymagalności. Wartość teoretyczna wskaźnika zawiera się w przedziale 10-30% co oznacza, że około max 30% zobowiązań krótkoterminowych firm powinna być w stanie spłacić natychmiast po ich postawieniu w stan wymagalności. Utrzymanie większych stanów gotówki w stosunku do zobowiązań krótkoterminowych jest ekonomicznie nieuzasadnione za względu na tzw. bezczynność gotówki na rachunku bankowym (nieoprocentowany pieniądz traci na wartości). W przypadku, gdy wskaźnik spada znacznie poniżej dolnej granicy firma znajduje się w sytuacji dużego zagrożenia utraty płynności i w stosunku do takie kontrahenta należy stosować politykę ostrożności i w sprzedawać, jeżeli nie za gotówkę, to z max krótkim terminem płatności z tytułu dostaw.

7.06.2009

WSKAŹNIK ROTACJI NALEŻNOŚCI

Wskaźnik rotacji należności w cyklach $WRN = \frac{przychody\ ze\ sprzedazy}{przecietny\ stan\ naleznosci}$

2005	2006	2007
3,45	4,17	3,79

Wskaźnik rotacji należności w dniach $WRN = \frac{\text{liczba\ dni\ w\ okresie}}{cykl\ rotacji\ naleznosci}$

2005	2006	2007
105,80	87,58	96,82

Wskaźnik rotacji należności określa ile razy w ciągu danego okresu (najczęściej roku) firma ściąga należności od odbiorców. Im robi to częściej – większa wartość wskaźnika, tym charakteryzuje się większą płynnością, bowiem rzadziej kredytuje odbiorców kredytem kupieckim.

Wskaźnik wyrażony liczą dni informuje, co ile dni przeciętnie firma ściąga należności od odbiorców. Im wskaźnik jest mniejszy (mniejsza liczba dni) tym przeciętnie krócej kredytuje odbiorców kredytem dostawy i przez to ma większą płynność. Wzrostu wskaźnika jest wobec tego oceniany negatywnie, bowiem oznacza wydłużenie przeciętnego okresu oczekiwania na spływ należności od odbiorców.

WSKAŹNIK ROTACJI ZAPASÓW

Wskaźnik rotacji zapasów w cyklach $WRZ = \frac{przychody\ ze\ sprzedazy}{przecietny\ stan\ zapasow}$

Wskaźnik rotacji zapasów w dniach $WRZ = \frac{\text{liczba\ dni\ w\ okresie}}{cykl\ rotacji\ zapasow}$

2005	2006	2007
6,96	7,75	0,74
52,44	47,10	37,47

Wskaźnik rotacji zapasów jakość prowadzonej gospodarki zapasowej w firmie mierzony liczbą cykli określa co ile dni średnio firma odnawia zapasy w ciągu danego okresu najczęściej roku. Im robi to częściej (większa wartość wskaźnika) tym mniejsze koszty składowania ponoszą i mniejsze sany gotówkowe „zamrożone w zapasach”.

Wskaźnik mierzony liczą dni określa przeciętny czas/okres unieruchomienia gotówki w zapasach. Im krótszy okres czasu tym większa płynność firmy ze względu na mniejsze koszty składowania i mniejsze stany gotówki zamrożonej w zapasach.

Suma wskaźników rotacji zapasów i należności wyliczonych w dniach składa się na tzw. cykl operacyjny (obrotowy brutto). Informuje on o okresie, jaki wpływa od momentu zakupu zapasów surowców i półproduktów oraz towarów poprzez okres ich przetwarzania, sprzedaży do momentu ściągnięcia należności z tytułu ich sprzedaży. Im on jest krótszy tym lepiej oceniona jest płynność firmy i sprawność działania, bowiem krócej jest umiarkowana gotówka zapasów i należności.

1. Wskaźniki zadłużenia i zdolności do obsługi tego zadłużenia

   1. Wskaźnik obciążenia majątku zobowiązaniami$WOMZ = \frac{zobowiazania\ i\ rezerwy}{aktywa\ ogolem}*100\%$

2005	2006	2007
12,7%	11,9%	13,4%

Wskaźnik obrazuje skalę zadłużenia majątku firmy. Im większa wartość wskaźnika tym większe zadłużenie majątku. Wartość przeciętna wskaźnika to ok. 50%. Wskaźnik nie powinien przekroczyć 70% przy czym przy niskim zadłużeniu (ok. 30%) firma może mieć niską dźwignię kapitałową jednakże wysokie bezpieczeństwo w zakresie wypłacalności.

W analizowanej firmie wskaźnik jest bardzo niski i w żadnym z analizowanych okresów nie przekracza 13,5%. Niewielkie wahania wskaźnika od 11,9-13,4% nie mają wpływu na ocenę zadłużenia firmy. Firma ma zatem bardzo dobrą pozycję negocjacyjną z kredytodawcami.

1. Wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi $WPMKwl. = \frac{kapitaly\ wlasne}{aktywa\ ogolem}*100\%$

2005	2006	2007
87,3%	88,1%	86,6%

Wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi wyznacza zakres samofinansowania majątku. Informacje również, w jakimi stopniu kapitały własne tutaj najbardziej stabilne źródła finansowania uczestniczą w finansowaniu aktywów firmy. Wzrost udziału kapitałów własnych w strukturze źródeł finansowania aktywów firmy oznacza poprawę wypłacalności firmy i bezpieczeństwa w zakresie zdolności do regulowania zobowiązań, bowiem kapitał własny traktowany jest, jako tak zwany kapitał gwarancyjny w stosunku, do którego kierowane są roszczenia wierzycieli. Stąd im jest on większy i większy jest jego udział i strukturze kapitałowej charakteryzuje się firma.

1. Relacja zobowiązań do kapitału własnego$WRZKwl = \frac{zobowiazania\ i\ rezerwy}{kapitaly\ wlasne}$*100

Wskaźnik oznacza wzajemne relacje między zadłużeniem i kapitałem własnym w ramach struktury kapitałowej firmy. Jeżeli wartość wskaźnika przekracza 100% oznacza to dominację zadłużenia, jako źródła finansowania. W przypadku, gdy wskaźnik jest mniejszy niż 100% wówczas w strukturze kapitałowej przeważają własne źródła finansowania.

2005	2006	2007
14,6%	13,6%	15,5%

Wskaźnik odciągną max 15,5%, co oznacza zdecydowaną przewagę własnych kapitałów w strukturze kapitałowej firmy. Niewielkie wahania nie zmniejszyły sytuacji w zakresie dominacji kapitałów własnych w strukturze kapitałowej.

1. Pokrycie zobowiązań nadwyżką finansową $PZNF = \frac{nadwyzka\ finanowa}{przecietny\ stan\ zobowiazan\ i\ rezerw}*100\%$

Nadwyżka finansowa = zysk netto + amortyzacja

Wskaźnik określa zdolność firmy do regulowania zobowiązań wypracowaną nadwyżką na którą skała się zysk netto i amortyzacja. Zatem bez uszczuplenia majątku firmy. Minimalna wartość wskaźnika to ok. 30%, co oznacza, że 3 letnia nadwyżka finansowa powinna w pełni pokryć zobowiązania firmy. W przypadku, gdy wskaźnik przekracza 100% oznacza to, że jednoroczna nadwyżka finansowa w pełni pokrywa całość zobowiązań firmy.

2005	2006	2007
126%	128%	101%

W analizowanej firmie pokrycie zobowiązań nadwyżką finansową w całym okresie przekroczyło wartość 100%, co oznacza, iż jednoroczna nadwyżka finansowa wystarczył na pokrycie całości zobowiązań firmy. Jest to bardzo dobre z punktu widzenia wypłacalności sytuacji, bowiem firma nie musi obawiać się, iż zobowiązania staną się wymagalne i na ich zapłatę nie będzie musiała zaciągać kolejnych zobowiązań (refinansowanie długu długiem = rolowanie zobowiązań). Przy czym brak jest jednolitej tendencji w zakresie tego wskaźnika w okresie objętym analizą. W latach 2005-2006 wskaźnik wykazał tendencję rosnącą, natomiast w roku 2007 wyraźnie spadek, co może być zapowiedzią pogorszenia wypłacalności firmy.

1. Wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem $WPOZ = \frac{zysk\ brutto + odsetki}{\text{odsetki}}*100\%$

Są to koszty finansowe ->odsetki.

2005	2006	2007
1188%	4172%	316%

Wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem obrazuje możliwości firmy w ramach regulowania zobowiązań odsetkowych wypracowanym zyskiem przed obciążeniem podatkowym. Im większa wartość wskaźnika tym większa zdolność w ramach regulowania zobowiązań odsetkowych.

W analizowanej firmie nie ma problemu z pokryciem tych, że zobowiązań z tytułu wypracowanego zysku brutto.

1. Wskaźnik rynku kapitałowego i pozycji rynkowej firmy

   1. Wskaźnik zysku na akcję (udział) $= \frac{\text{zysk\ netto}}{liczba\ udzialow\ (akcji)}$

	2005	2006	2007
w tys. zł/akcje	0,056	0,048	0,040
zł/akcje	56	48	40

Wskaźnik zysku na akcję określa potencjalne korzyści, jakie przypadają akcjonariuszom w sprawie akcji lub udziałowcom z tytułu posiadanych akcji lub udziałów. Im większa wartość wskaźnika tym większe potencjalne korzyści przypadające udziałowcom z tytułu wypracowanego zysku. Z reguły im większa wartość wskaźnika tym lepszy (większa) atrakcyjność dla inwestorów spółki.

W analizowanej firmie wykazuje tendencje spadkową o ile, bowiem w roku 2005 na 1 akcję przypadło 56 zł zysku netto, 2 lata później było to niecałe 40 zł. W całym okresie firma miała stałą liczbę akcji, zatem spadek wskaźnika wiązała się ze zmniejszeniem kwoty wypracowanego zysku netto.

1. Wskaźnik ceny do zysku na akcję $= \frac{\text{cena\ rynkowa\ akcji}}{zysk\ netto\ na\ akcje}$

cena akcji

2005	2006	2007
29,90 zł	36,11 zł	69,11 zł

2005	2006	2007
0,54	0,75	1,74

Wskaźnik ceny do zysku na akcję (P/E) określa …na giełdzie uwzględniając też efekty finansowe przypadające na jedną akcję. Przyjęło się uważać, że wskaźnik będzie wysoki (18 i więcej) w przypadku spółek „młodych” od niedawna notowanych na giełdzie dynamicznie rozwijających się, budzących duże zainteresowanie ze względu na dużą innowacyjność i potencjalne wysokie zyski w przyszłości charakteryzują się relatywnie większym zyskiem na akcje. W wyniku prowadzonych dużych nakładów w ramach inwestycji i rozwoju. Wszystkie inne (poniżej 18) charakteryzuje spółki z reguły od dłuższego czasu notowane na giełdzie, których rozwój jest niewielki, jednakże i niewielkie ryzyko inwestowania w zakresie zmian cen rynkowych akcji.

1. Stopa dywidendy$= \frac{\text{dywidenda\ na\ akcje}}{\text{cena\ rynkowa\ akcji}}$

Wskaźnik obrazuje potencjalne korzyści płynące dla akcjonariuszy z tytułu wypłacanej dywidendy, im większa wartość wskaźnika tym większa cześć dywidendy przypada na jednostkę akcji w porównaniu do ceny jaką musiał zapłacić za nabycie tejże akcji. W przyszłości wskaźnik odpowiada na pytanie jaką cenę inwestor musiał zapłacić za nabycie prawa do dywidendy przypadającej na jednostkę akcji. Stąd im większa wartość wskaźnika tym bardziej opłacalna okazuje się ta inwestycja dla inwestora.

1. Stopa wypłat dywidendy $= \frac{dywidenda\ na\ akcje\ (udzial)}{zysk\ netto\ na\ akcje\ (udzial)}*100\%$

Wskaźnik obrazuje, jaki odsetek zysku firm przypadającej na dywidendę. Wzrost wskaźnika oznacza odcięcie firmy od reinwestowania zysków (zmniejszenie samofinansowania). Z kolei spadek wskaźnika oznacza, iż coraz mniejsza część zysku trafia do inwestorów w postaci dywidendy.