Agaj-Han. Powieść historyczna" Zygmunta Krasińskiego zostałą przez niego ukończona w styczniu 1832 w Genewie, wydana pod kryptonimem A.K. 1833 (z datą 1834) we Wrocławiu, wznowiona w 1838 tamże, ze zmienionym mottem i dodaną dedykacją "Marii", tj. J. Bobrowej. Zygmunt Krasiński oparł fabułę na podstawie "Dziejów panowania Zygmunta III" Juliana Ursyna Niemcewicza i osnuł ją wokól malowniczych i zawiłych perypetii zyciowych Maryny Mniszchówny, ambitnej córy magnackiego rodu, żony kolejno obu Dymitrów Samozwańców, która po śmierci drugiego związała się dla odzyskania moskiewskiego tronu z atamanem kozackim Zaruckim i (wg wersji przyjętej przez Niemcewicza) zginęła wraz znim zamordowana w okolicach Astrachania. Krasiński podjął ten wątek biograficzno-historyczny (od zgładzenia pierwszego Samozwańca), wprowadzając jednocześnie bohatera fikcyjnego, postać stanowiącą syntezę romantycznego orientalizmu - Agaj-Hana, stale obecnego przy Marynie, zakochanego w niej do szaleństwa demonicznego wielbiciela, bez rezultatu walczącego o zdobycie ukochanej kobiety. Proza cechuje się "ekspresjonizmem romantycznym", gdyz zmierza do skrajnej emocjonalizacji i ekspresywności wizji dusz "dzikich i wspaniałych", które są targane sprzecznościami, szaleją wśród kataklizmów historycznych, kiedy obce kultury ścierają się. Niezwykłośc eksperymentu stylowego zapewnia "Agaj-Hanowi" odrębne miejsce w dziejach polskiej powieści historycznej. Była przekładana na języki: włoski, niemiecki i czeski.

(źródło: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny. Pod redakcją Juliana Krzyżanowskiego, od 1976 roku Czesława Hernasa, t. 1, Warszawa 1984, autorka hasła: Maria Janion)