PLAC ORŁA BIAŁEGO - do 1945 niem. Roßmarkt
plac zwany był Rynkiem Końskim bowiem w jego południowo zachodniej części, już w średniowieczu, znajdował się młyn koński.
plac Orła Białego jest jednym z najlepiej zachowanych miejsc przedwojennego szczecina. Jest częścią starego miasta którego nigdy nie odbudowano / zrekonstruowano z powodu nie przychylności ówczesnych władz Szczecina do działań w tym kierunku. Wiele budynków zostało wyburzonych z powodu braku prac konserwatorskich a układ ulic został bezpowrotnie zmieniony.
ul. Bogdanki-
nieistniejąca już ulica (niem. Aschgeberstraße) Po 1945 roku ulica Aschgeberstraße została wchłonięta przez oczyszczony z ruin Plac Orła Białego, gdyż z powodu zmiany koncepcji zabudowy tego terenu nie przywrócono jej pierwotnego przebiegu. Została przesunięta bardziej na zachód i otrzymała nazwę ulicy „Bogdanki”, obecnie już nieużywanej, ponieważ wszystkie stojące przy niej budynki przypisano do placu Orła Białego. Jej najstarsza nazwa wiąże się z usytuowanym na skraju rynku Domem Kupieckim szczecińskich sukienników czyli sukiennicami.
Lokalizacja-
ulice przylegające do placu począwszy od strony wschodniej to : Łaziebna, Staromłyńska, Koński Kierat ,Grodzka, Staromiejska na stronie południowej skończywszy.
ULICA ŁAZIEBNA – (niem. Kleine Wollweberstraße)
wąska uliczka stanowiąca łącznik pomiędzy Placem Orła Białego a ulicą Tkacką. W 1945 roku nadano jej nazwę ulicy Deszczowej, a po 1955 r. ulicy Łaziebnej. Na początku XVIII wieku większa część zabudowań ulicy uległa zniszczeniu w wyniku ostrzeliwania miasta przez sprzymierzone z Prusami wojska w sierpniu 1713 roku. Wiedzę o stanie zabudowy tej ulicy i podziale na poszczególne parcele w okresie wcześniejszym uzupełniają nam szkice do katastru szwedzkiego z 1706 roku
(W latach 1692–1709 na terenie szwedzkiego Pomorza Przedniego przeprowadzono urzędowy opis gruntów i obiektów. )
Staromłyńska-
Najwcześniejszą informacją o tej ulicy jest wzmianka dotycząca średniowiecznej bramy miejskiej. Jej wygląd poznaliśmy z XVI-wiecznych przekazów. Widoczna na nich brama miejska, typu szczytowego,( Jeżeli obiekty zostały usytuowane węższą ścianą w kierunku ulicy mamy do czynienia z zabudową) posiadała dobudowane z czasem przedbramie, składające się z szyi, przerzuconej nad fosą i zakończonej jednokondygnacyjnym barbakanem (1563),( element średniowiecznego budownictwa obronnego, ważny składnik fortyfikacji miejskich, zazwyczaj w formie okrągłej, murowanej budowli wysuniętej przed linię murów obronnych i połączonej z bramą miejską za pośrednictwem osłoniętego przejścia.) zbudowanym na rzucie półkola na wale ziemnym i zaopatrzonym w okrągłe strzelnice. Szyję stanowił mur, niższy od muru miejskiego, zagłębiony w fosie miejskiej. Za barbakanem nad kolejną fosą usytuowany był most i droga, prowadzająca przez bramę przednią na pola miejskie i dalej do pobliskich wsi Niemierzyn, Grabowo i Drzetowo.
Zburzoną w latach 1726-1727 Bramę Młyńską zastąpiła brama, powstała w latach 1725 – 1728 u wylotu obecnej ulicy Mariackiej fundamenty przedbramia Bramy Młyńskiej zostały odkryte od strony obecnej ulicy Małopolskiej (Augustastraße), gdy pod koniec XIX wieku wybudowano tam ciąg kamienic czynszowych.
Jeszcze pod koniec lat 20-tych XX wieku o miejscu położenia Bramy Młyńskiej świadczył istniejący tu zadrzewiony plac po dawnym ogrodzie Generalnej Komendantury, założonym w roku 1815. nazwa ulicy pochodzi od istniejących przy niej młynów kieratowych
Koński kierat -
W średniowieczu stała tam apteka, obok niej dom żeglarza i prawdopodobnie koński młyn kieratowy w latach 1384-1412 stał dom burmistrza miasta Otto Jageteuffela.
W północno-zachodnim narożniku ulic Koński Kierat i Mariackiej w średniowieczu znajdowała się tzw. górna piwnica miejska. Od 1681 nazywano ją Packhaus, a w 1721 r. umieszczono tu urząd poczty pruskiej i szkołę przędzalniczą.
W miejscu obecnej stacji obsługi samochodów od 1855 r. działała firma piekarnicza Gustav Colas (zał. w 1814 r.), której właścicielem był Emil Colas. Ten ostatni był nadwornym piekarzem Jego Majestatu Cesarzowej i Cesarza. Firma szczyciła się zdobyciem wielu międzynarodowych nagród, medali i wyróżnień. Od 1858 r. obok działała fabryka wyrobów papierniczych, założona przez Johanna Gotthelfa Prüfera. W pierwszej połowie XIX w. stała przy niej restauracja.
W roku 1894, w miejscu zbrojowni, a później restauracji, podjęto budowę łaźni miejskiej i pływalni krytej. Początkowo zbudowano gmach z wannami i małą pływalnię (basen 18 x 8,4 m).
W latach 1900-1901 powstały łaźnie rzymskie i ruskie oraz większy basen (22,51 x 8,95 m). Z uwagi na znacznie posunięty proces zagrzybienia w 1982 r. pływalnie i łaźnie zlikwidowano, zachowując frontowe budynki (14, 15 i 16). Na elewacji jednego z nich zachowany kartusz z gryfem, fryz arkadowy i głowa delfina. Naprzeciwko obecnego warsztatu samochodowego na przełomie XVII/XVIII w. mieszkał generał lejtnant von Borcke, u którego zatrzymywał się król pruski Fryderyk I.