1. Rozszerzenia plików dla programów CAD’owskich. Pliki rysunku prototypowego = szablonu dla dokumentacji, części i dla złożenia.

SolidWorks-

przy przenoszeniu do autocad’a-.dwg ,

dokumentacja - .SLDDRW ;

część-.SLDPRT;

złożenie- .sldasm;

AUTOCAD -.dwg , .dxf , .dwt

1. Charakterystyka rysunku prototypowego.

Najbardziej oczywistym powodem stosowania rysunku prototypowego jest oszczędność czasu potrzebnego na przygotowanie programu do pracy. Na rysunku prototypowym mamy już utworzone potrzebne warstwy, załadowane różne rodzaje linii przerywanych, zdefiniowane elementy wymiarowania itp. Stosowanie rysunku prototypowego ma szczególne znaczenie, gdy podczas pracy nad dużym projektem dany rysunek przechodzi przez ręce wielu projektantów. W tym przypadku, aby uniknąć nieporozumień, muszą być przyjęte pewne wspólne zasady tworzenia projektów. Konieczne jest ujednolicenie znaczenia warstw i kolorów. Po to stosuje się rysunek prototypowy, aby zaproponować jak ma wyglądać tworzenie projektu.

Czyli profesjonalnie:

Rysunek prototypowy jest szablonem dla nowego rysunku. Jako rysunek prototypowy może być wykorzystany dowolny istniejący już rysunek. Użytkownik posiada możliwość stworzenia własnych rysunków prototypowych, które będą zawierać podstawowe elementy i ustawienia według jego potrzeb. Podstawowe ustawienia mogą zawierać:

• rodzaj jednostek i ich dokładność,

• granice rysunku,

• ustawienia skoku, siatki i trybu ortogonalnego,

• organizacja warstw,

• tabelki, tytuły tabelek, ramek i tekstów,

• styl tekstu i wymiarowania.

Aby stworzyć rysunek prototypowy należy najpierw go wykonać, a następnie zapisać jako szablon (.dwt). Można też korzystać z gotowych rysunków prototypowych.

1. Definicja BLOKÓW i ich zastosowanie w programach CAD.

Blok jest elementem złożonym, a jego składnikami mogą być praktycznie dowolne obiekty graficzne. Raz definiowany blok można później wykorzystać wielokrotnie i nie tylko w ramach jednego rysunku. Na podstawie informacji z odnośnika odrysowywany jest wizerunek bloku w miejsce wstawionego odnośnika.

Bloki wewnętrzne są tworzone przez użytkownika na potrzeby danego rysunku i w nim przechowywane. Natomiast bloki zewnętrzne są zapisywane na dysku, dzięki czemu istnieje możliwość korzystania z nich podczas tworzenia kolejnego rysunku.

1. Metody konstruowania poprawnych obiektów 3D w różnych programach CAD’owskich – typy szkiców.

Szkic całkowicie zdefiniowany

1. Płaszczyzny konstrukcyjne w różnych programach CAD’owskich i ich wykorzystanie. Płaszczyznę konstrukcyjną dla nowego szkicu w programie AutoCAD, można zmienić przez zmianę położenia płaszczyzny xy. ORBITA pozwala tylko zmieniać wisok- nie ustawienie płaszczyzny. Służy nam ona do tworzenia płaszczyzny szkicu na elemencie walcowym czy kulistym.

2. Zastosowanie filtrów współrzędnych, atrybutów, odnośników i LUW – w

odniesieniu do programu AutoCAD.

Użycie filtrów X/Y/Z pozwala na podanie wszystkich 3 współrzędnych punktu wykorzystując współrzędne X,Y, Z punktów pośrednich. 
Np. podanie .X spowoduje, że AutoCAD przejmie współrzędną X od następnie wskazanego punktu i poprosi o podanie wartości YZ.

Lokalny Układ Współrzędnych: LUW Polecenie LUW można wykorzystywać do tworzenia układu do wprowadzania współrzędnych i płaszczyzn do wyświetlania rysunków. 
Polecenie to definiuje LUW w przestrzeni trójwymiarowej.

LUW automatycznie przyłącza się do ostatnio narysowanego obiektu (np. koniec odcinka, koniec łuku) lub w miejscu kliknięcia kursowa (np. przy rysowaniu okręgu będzie to środek okręgu). Położeniem i orientacją LUW można sterować zarówno w przypadku rysowania na płaszczyźnie, jak i w przestrzeni.

Atrybuty to teksty informacyjne dołączone do bloku, które można wyodrębnić, np.

w celu utworzenia raportu. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że posługiwanie się atrybutami

jest opłacalne gdy przygotowywane dokumentacje techniczne dotyczą tych samych

zagadnień i projektanci często korzystają ze zdefiniowanych bloków. Program wymaga aby

najpierw zdefiniować atrybut, a dopiero później przy definiowaniu bloku dołączyć go (jeden

blok może mieć wiele atrybutów).

Odnośniki służą do zdefiniowania bloków.

1. Określenie użytkowego programu komputerowego – Definicja.

Do grona najbardziej znanych i najczęściej używanych programów komputerach zaliczane są aplikacje użytkowe. Jest to taki element oprogramowania, który charakteryzuje się przede wszystkim tym, że jest przeznaczony do jakiejś bardzo konkretnej rzeczy. To jedna sprawa, a druga to taka, że w związku z tym jest także funkcjonalny. Aplikacja użytkowa wchodzi w skład oprogramowania użytkowego, które to z kolei stanowi jedną z kategorii szeroko pojmowanego oprogramowania.

1. Zastosowanie konfiguracji – w odniesieniu do programu SolidWorks.

2. Opis poleceń POLILINIA (EDPLIN), REGION, SZYK.

Edycja POLILINI służy do zmiany szerokości dla całego obiektu, a opcja Zbieżność ustala zmienną szerokość rozciągającą się wzdłuż całej polilinii.

REGION- jest modelem znanej z geometrii figury płaskiej. Są to dwuwymiarowe obszary ograniczone zamkniętymi krzywymi zwanymi pętlami. Regiony tworzy się poleceniami region lub obwiednia a także poleceniem gkreskuj. We wszystkich przypadkach regiony są tworzone na bazie istniejących obiektów, które definiują brzeg(i) regionów.

SZYK- polecenie to umożliwia wykonanie dowolnej ilości kopi o ile kopie mają być rozmieszczone w sposób regularny. Występują dwa rodzaje szyku: prostokątny i kołowy. Polecenie działa w trybie dialogowym przez co łatwiej można wprowadzić dane.

1. Zastosowanie operacji BOOLE,a w modelowaniu 3D.

Operacje Boole’a z kolei kształtują formę poprzez dodawanie lub odejmowanie objętości, oddziałujących na siebie obiektów.

Operacje Boole’a działają tylko i wyłącznie na dwóch obiektach. Pierwszy wyselekcjonowany obiekt pełni rolę

składnika A. Natomiast drugi wyselekcjonowany obiekt staje się

składnikiem. Wynik końcowy operacji logicznej uzależniony jest od typu operacjioraz od usytuowania obiektów względem siebie.

1. Parametryczność - zastosowanie.

Jednym słowem rysowanie sparametryzowane, to rysowanie za pomocą zmiennych - parametrów wpływających na rysunek lub jego część.

1. Relacje – Więzy dla szkiców i dla złożeń.

Relacje stosuje się w dwóch celach. Cel pierwszy to ograniczenie stopni swobody elementu zgodnie z charakterem współpracy z innymi elementami. cel drugi, który jest prostą konsekwencją drugiego, to umieszczenie części we właściwym miejscu

1. Zasady definiowania szkiców – (SW) – Relacje – Więzy i Wymiary.

2. Skalowanie w obszarze Modelu – skalowanie w Rzutniach (Arkusze) _ (AC).

3. Wyniki możliwe do uzyskania z nakładki programowej SW – Simulation.

Symulacja może pomóc w wykonaniu następujących zadań:

Ograniczenie kosztów, dzięki testom modelu z użyciem komputera zamiast testów eksploatacyjnych.

Skrócenie czasu niezbędnego do wprowadzenia produktu na rynek poprzez zmniejszenie liczby cykli opracowania produktu.

Optymalizacja projektów poprzez symulowanie koncepcji i scenariuszy przed podjęciem ostatecznych decyzji.

Dzięki symulacji w programie solidworks możemy uzyskać następującewyniki:

- Analiza naprężeń lub analiza statyczna obliczaprzemieszczenia, odkształceniaoraz naprężeniaw części, w oparciu o materiał, umocowania oraz obciążenia. (poprzekroczeniu pewnego stopnia naprężeń materiał ulega zniszczeniu, dziękisymulacji możemy wyznaczyć ten poziom naprężeń)

- możliwość analizy termicznej, ułatwia badanie wpływuciepła na twoje projekty. Dodatkowo istnieje wybór symulacji termicznychwarunków brzegowych, przepływu płynu, analizy termicznej konstrukcji i skutkówpromieniowania ciepła w zastosowaniach wysokiej temperatury.

-Symulacja pozwala przewidzieć uszkodzenia spowodowaneprzekroczeniem dopuszczalnych naprężeń, przegrzaniem, wyboczeniem lubzmęczeniem materiału.

-Test upuszczania i uderzenia. Oszczędza czas i redukujekoszty przez zmniejszenie liczby testów fizycznych. Definiuje wysokośćupuszczenia, powierzchni i orientacji. Przeprowadza realistyczną symulacjępomiędzy częściami lub złożeniami.

-określenia maksymalnej wartości obciążenia, jakie możeprzenieść konstrukcja przed wyboczeniem

-Symuluja obciążeń okresowych: Symulacja, ocenia iudoskonala część lub złożenie, wykorzystywane na codzień. Ocena udzielaodpowiedzi na różne prędkości lub częstotliwości pracy oraz szacuje jakiwywiera to wpływ na cały cykl życia produktu.

1. Systemy projektowania RP i RT – zastosowanie.

Systemy projektowania RP i RT dotyczą metod szybkiegoprojektowania prototypów wyrobów i narzędzi.

1. Zasady budowy części w kontekście złożenia.

Możemy utworzyć nową część w kontekście złożenia. W ten sposób możliwe jest użycie geometrii innych komponentów złożenia podczas projektowania części.Można również utworzyć nowy podzespół w kontekście innego złożenia. Patrz: Wstawianie nowego podzespołu, aby uzyskać więcej informacji.Przed utworzeniem nowych komponentów w kontekście złożenia, można określić domyślne zachowanie dla zapisywania nowych komponentów albo jako oddzielne zewnętrzne pliki części albo jako komponenty wirtualne w obrębie pliku złożenia. Patrz: Zapisywanie nowych komponentów w kontekście.

Aby utworzyć część w złożeniu, należy:

1. Kliknąć Nowa część  (pasek narzędzi Złożenie) lub kliknąć Wstaw, Komponent, Nowa część.

2. Dla części zapisanych zewnętrznie, wpisać nazwę dla nowej części w oknie dialogowym Zapisz jako i kliknąć Zapisz.

3. Wybrać płaszczyznę lub ścianę planarną (podczas gdy wskaźnik jest następujący: ).
   
   Koncentracja edycji zmieni się na nową części i otwarty zostanie szkic w nowej części. Pomiędzy płaszczyzną Przednią nowej części a wybraną płaszczyzną lub ścianą zostanie dodane wiązanie Ustalone (wspólne). Pozycja nowej części jest w pełni określona za pomocą wiązania Ustalonego. Nie są konieczne żadne dodatkowe wiązania, aby umieścić część. Jeżeli chcemy zmienić pozycję komponentu, w pierwszej kolejności konieczne jest usunięcie wiązania Ustalonego.
   
   Nowa część pojawi się w drzewie operacji FeatureManager. Zewnętrznie zapisane części pojawią się z nazwą w formie Partn. Komponenty wirtualne pojawią się z nazwą w formie [Partn^nazwa_złożenia].

 Dla wewnętrznie zapisanych części, zamiast wybierać płaszczyznę, można kliknąć w pustym miejscu obszaru graficznego (podczas gdy wskaźnik jest następujący ). Pusta część zostanie dodana do złożenia. Można edytować lub otworzyć pusty plik części i utworzyć geometrię. Początek układu współrzędnych części jest wspólny z początkiem układu współrzędnych złożenia i pozycja części jest nieruchoma.

4. Skonstruować operacje części, korzystając z tych samych technik, co przy budowie części samodzielnej. W miarę potrzeb, utworzyć odniesienia do geometrii innych komponentów w złożeniu.

 Jeżeli dokonamy wyciągnięcia operacji z użyciem opcji Do następnej, to następna geometria musi znajdować się na tej samej części. Należy użyć Do powierzchni, aby dokonać wyciągnięcia do powierzchni, znajdującej się na innym komponencie w złożeniu lub do powierzchni operacji złożenia.

5. Aby przywrócić koncentrację edycji na złożenie, należy kliknąć, aby wyczyścić Edytuj komponent  (pasek narzędzi Złożenie) lub kliknąć  w narożniku potwierdzającym.

 Aby zapisać wirtualny komponent do jego własnego pliku zewnętrznego, należy go kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać Zapisz część (w pliku zewnętrznym). Można również przy zapisywaniu złożenia wybrać zapisanie części wewnątrz złożenia lub do pliku zewnętrznego.

1. Zasady projektowania współbieżnego (CD).

2. Projektowanie odwrotne (RE) – zastosowanie.

Projektowanie odwrotne stanowi dziś jeden z integralnych procesów wykorzystywanych w inżynierii produkcji.W inżynierii produkcji, zwłaszcza w obszarze mechaniki i budowy maszyn, technologia ta jest coraz częściej wykorzystywana do rekonstrukcji narzędzi,
szczególnie w przypadku złożonych geometrycznie narzędzi do obróbki plastycznej
oraz metalowych form odlewniczych. W tej dziedzinie powstało już szereg systemów
informatycznych umożliwiających praktyczną realizację techniki RE. Jednakże
znajomość tej techniki w środowisku inżynierskich jest jeszcze stosunkowo niewielka

1. Zasady projektowania części z blach – Współczynnik K dla położenia linii obojętnej przy gięciu.

2. Rozkrojka dla części giętych – automatyczne generowanie w programie SolidWorks.

3. Generowanie dokumentacji z modeli 3D w programie SolidWorks.

4. Wpływ sposobu budowy modeli 3D na Strukturę – historię budowy modelu - długośc drzewa ujmującego elementy składowe.

5. Kryteria zachowania parametryzacji dla budowanego modelu części i złożeń 3D. Związki pomiędzy modelem 3D i dokumentacją.

6. Parametry fizyczne w kontekście przypisanego gatunku materiału do budowanego modelu.

Właściwości materiałowe – cecha każdego materiału zdefiniowanego jako kompozycja chemiczna^[1] w określonych warunkach fizycznych. Zależnie od warunków fizycznych, wartości właściwości materiałowych dla pojedynczego materiału mogą być różne. Nie są to więc właściwości materiału takie, jak np. skład chemiczny.

1. Określenie współczynnika bezpieczeństwa dla budowanego modelu części.

Współczynnik bezpieczeństwa n - stosowana w inżynierii liczba niemianowana mówiąca, ile razy naprężenie σ występujące podczas normalnej pracy konstrukcji jest mniejsze od naprężenia niebezpiecznego σ_n.

Warunki współczynników bezpieczeństwa:

- jednorodność materiału

-jakość wykonania

-naprężenia wstępne w czasie procesu technologicznego np. kucia, odlewu, spawania

- obciążenia przewidywane i przypadkowe

- czynnik niedoskonałości ludzkiej

- niedoskonałość metod obliczeniowych

- wpływ czasu pracy- procesy korozji, ścierania, wietrzenia

- zmęczenie materiału

- spiętrzenie naprężeń

1. Przekrój wybierany do projektowania nażęcia (ciągadło, matryca do wyciskania).

DO 27 pasuje ten rysunek od zadania 29, a takze dowolny przekroj matrycy wyciskowej z ksiazki

1. Współczynnik wydłużenia dla procesu redukcji przekrojów (ciągnienie, wyciskanie).

DO 28 współczynnik wydłużenia dla ciągadła wynosi 30-35% , dla tego drugiego nie znalazłem.

1. Parametr „a” pozwalający na dobór elementów geometrycznych (wymiarów) oczka i obudowy ciągadła.

a= $\sqrt{Sg_{\min}}$

Sgmin- przekrój w części kalibrującej

(h₂, h₃, l₃, d₂, d₃, α, β, γ) = f(a)

Przekrój ciągadła z charakterystycznymi wymiarami.

1. Strefy, w których zachodzi odkształcenie materiału przy ciągnieniu i wyciskaniu.

Mechaniczny schemat odkształcenia, charakteryzujący proces wyciskania, okazuje się schematem powodującym największą plastyczność odkształcanego metalu.

Dlatego wyciskanie można stosować do odkształcania metali i stopów o niewielkiej plastyczności, które nie dają się odkształcać innymi metodami.
Przy ciągnieniu pod wpływem przyłożonej z zewnątrz siły (zw. Siłą ciągnienia) uzyskuje się zmniejszenie przekroju poprzecznego, przy jednoczesnym wydłużeniu materiału ciągnionego.

1. Materiały stosowane na wkładki („oczka”) ciągadeł i matryc do wyciskania.

 Oczka do ciągadeł muszą być wykonane z materiału zdolnego do przeniesienia bardzo wysokich nacisków oraz zapewniającego uzyskanie powierzchni o bardzo wysokiej gładkości.
Dlatego oczka do ciągadeł można podzielić na diamentowe (naturalny i materiały kompozytowe- diament polikrystaliczny i syntetyczny) oraz węglikowe (węgliki spiekane). Ciągadła diamentowe stosowane są głównie do obróbki plastycznej metali twardych i trudno obrabialnych takich jak wolfram lub molibden.

1. Co to jest kod NC ?

G code (kod ISO) to język zapisu poleceń dla urządzeń CNC. Definiuje operacje, które należy wykonać, aby obrobić detal na obrabiarce sterowanej numerycznie (CNC). G code można edytować samodzielnie lub otrzymać w wyniku przetworzenia przez postprocesor, na podstawie ścieżek ruchu narzędzia wygenerowanych w programie CAD.

1. Co to są obrabiarki CNC ?

Obrabiarką sterowaną numerycznie (NC) nazywa się obrabiarkę zautomatyzowaną, wyposażoną w numeryczny układ sterowania programowego, który steruje w sposób programowy wszystkimi ruchami w procesie obróbki, parametrami obróbki i czynnościami pomocniczymi w celu uzyskania przedmiotu o żądanym kształcie, wymiarach i chropowatości powierzchni. Obrabiarką sterowaną komputerowo (CNC), nazywa się obrabiarkę NC, ale ze sterowaniem komputerowym CNC. Zintegrowany z systemem mikrokomputer przejmuje wszystkie funkcje sterownicze i regulacyjne maszyny. Dane liczbowe (program) zawierają informacje dotyczące:

 -toru narzędzia w odpowiednio przyjętym układzie współrzędnych, ,

 -parametrów technologicznych obróbki (prędkości skrawania, głębokości skrawania, wartości posuwu, ilości przejść narzędzia),

 - rodzaju zabiegu (np. toczenie, wiercenie, rozwiercanie, frezowanie, nacinanie gwintu )

 - włączanie, wyłączania chłodziwa, obrotu stołu, itp.

 

Obrabiarka sterowana numerycznie (skrót NC z ang. Numerical Control) – obrabiarka, która przetwarza dyskretne wartości wejściowe w postaci binarnej i impulsowej na odpowiednie ruchy robocze.

 Charakterystycznymi cechami takich obrabiarek są:

-nośnik danych, czyli urządzenie wejściowe z informacjami sterującymi w postaci kart, taśm, dyskietek itp.,

-przetwornik danych, przetwarzający informacje zawarte na nośniku na sygnały sterujące napędami

-osobne napędy każdej osi przesuwu i wrzeciona,

-sprzężenie zwrotne danych pomiarowych i kontrolnych, czyli wyniki pomiarów przemieszczeń zwracane są do przetwornika umożliwiając korekcję położenia względem

osi współrzędnych "x" , "y" i "z".