Wiersz dla mojej Hani Hanusiu, moja ukochana… Jakże dziękować mam ci za to, Że idziesz wiernie razem ze mną, Poprzez życiowe pory roku, To znaczy: „ wiosnę”, „zimę”, „lato”. I do dziś pamiętam ciebie „szkrabem”, I jak wyciągałaś ku mnie paluszki, I jak radośnie gaworzyłaś… Kiedy zmieniałam ci pieluszki. A dzisiaj – razem – idziemy ścieżką życia, Krok w krok – niczym dwaj żołnierze - Czy słońce pali…, czy deszcz zacina…, Czy śnieg nam wali… za kołnierze. A gdy dojdziemy do „Panderosy”, Wtedy siądziemy przy kominku, I ogień życia nas ogrzeje… A ty – za swe dobro – otrzymasz prezent… - W upominku – . I. Iwańska Warszawa 2015-11-05