Kody danych i ich konwersje. Alfabet Morse'a. Kod flagowy. Kod semaforowy. Kody ASCII, EBCDIC.

Kody danych i ich konwersje

Dla dyskretnej prezentacji informacji zapis kodowy jest zbiorem jednoznacznych reguł określających sposób prezentacji danych. W komunikacji danych kodem nazwany jest system reguł i konwencji, zgodnie z którymi sygnały reprezentujące dane są formatowane, transmitowane, odbierane i przetwarzane.

Wśród dyskretnych zapisów kodowych wyróżnia się: zapis dwójkowy (binarny), ósemkowy (oktalny), dziesiętny (operujący dziesięcioma symbolami), szesnastkowy (heksadecymalny) oraz dwójkowy z kodowaniem dziesiętnym BCD (Binary Coded Decimal).

Alfabet Morse’a

Alfabet określający znaki jako kombinację krótkich i długich impulsów (optycznych, elektrycznych lub radiowych) był stosowany w początkowym etapie komunikacji telegraficznej, a ze względu na prostotę konwersji znaków był przez długi czas używany w radiotelegrafii amatorskie. Oficjalnie wyszedł z użycia w 1999 r. Kody alfabetu Morse'a należą do grupy kodów optymalnych (optymalizujących) o zmiennej długości słowa kodowego, w których długość kodujest odwrotnie proporcjonalna do prawdopodobieństwa jego występowania.

Kod flagowy

Zastosowany po raz pierwszy przez marynarkę brytyjską (1779 r .) funkcjonuje nadal jako morski międzynarodowy kod sygnałowy .

Kod semaforowy

Stosowany głównie w żegludze morskiej zespół sygnałów oznaczających poszczególne litery alfabetu, cyfry lub znaki umowne, przekazywanych za pomocą dwóch chorągiewek przez sygnalistę lub za pomocą ruchomych skrzydeł urządzenia sygnalizującego

Potrzeba stosowania znaków alfanumerycznych, składających się z 10 cyfr, 26 liter i pewnej liczby znaków specjalnych, powiększyła całkowitą liczbę elementów w tej grupie do 36 różnych znaków . Dało to podstawę do utworzenia 6-bitowych kodów alfanumerycznych stosowanych powszechnie jako kod wewnętrzny maszyn cyfrowych.

Potrzeba prezentacji wiecej niż 64 różnych znaków (litery z dolnego i górnego rejestru, znaki specjalne i kontrolne do transmisji cyfrowych) przyczyniła się do powstania dwóch najbardziej popularnych kodów alfanumerycznych:

ASCII - (ang. American Standard Code for Information Interchange) – 7-bitowy kod przyporządkowujący liczby z zakresu 0-127: literom (alfabetu angielskiego), cyfrom, znakom przestankowym i innym symbolom oraz poleceniom sterującym.

Ponieważ kod ASCII jest 7-bitowy, a większość komputerów operuje na 8-bitowych bajtach, dodatkowy bit można wykorzystać na powiększenie zbioru kodowanych znaków. Powstało wiele różnych rozszerzeń ASCII wykorzystujących ósmy bit (np. norma ISO 8859, rozszerzenia firm IBM lub Microsoft), nazywanych stronami kodowymi. Również kodowanie UTF-8 można uważać za rozszerzenie ASCII, tutaj jednak dodatkowe znaki są kodowane na 2 i więcej bajtach.

Tablica kodowa ASCII nie uwzględnia indeksów dolnego i górnego rejestru, co wymaga stosowania programów konwersji przy redagowaniu tekstów technicznych zawierających rozszerzone zbiory znakowe

EBCDIC - (ang. Extended Binary Coded Decimal Interchange Code, czyli rozszerzony dziesiętny zakodowany dwójkowo kod wymiany) to ośmiobitowe kodowanie znaków używane głównie w systemach IBM w latach sześćdziesiątych XX wieku. Można w nim zapisać do 256 różnych symboli, jednak kodowanie EBCDIC występowało w wielu wersjach, odmiennych dla różnych państw.