Zakłócenia transmisji. Stopa błędu.

Zakłócenia transmisji.

Jedną z głównych przyczyn powstawania błędów w torach telekomunikacyjnych są zakłócenia sygnału w torze telefonicznym. W linii telefonicznej występują dwa rodzaje zakłóceń:

• addytywne, związane z szumem cieplnym, zakłóceniami przemysłowymi, atmosferycznymi i przesłuchami od innych kanałów,

• multiplikatywne, wynikające ze zmiany parametrów kanału. Inaczej niż w zakłóceniach addytywnych zwiększenie mocy sygnału użytecznego nie zmniejsza wpływu zakłóceń multiplikatywnych.

Stopa błędu.

Od transmisji danych wymaga się dużej wierności (bezbłędności).

Do określenia wierności informacji transmitowanej przez tor telekomunikacyjny stosuje się pojęcie stopy błędu BER (Bit Error Rate) - liczba błędów spowodowanych przez urządzenie transmisyjne.

Wskaźnik BER definiuje prawdopodobieństwo wystąpienia przekłamania bitu informacji w strumieniu przesyłanej informacji.

Rozróżnia się stopę błędów:

• elementową,

• znakową ,

• blokową.

Elementowa (znakowa, blokowa) stopa błędów jest to stosunek błędnie odebranych elementów (znaków, bloków) do wszystkich nadanych elementów (znaków, bloków).

Tory teletransmisyjne, tworzące obecną sieć telekomunikacyjną, nie zapewniają dużej wierności transmisji. Stopa błędów pierwotnych wprowadzanych przez łącza telefoniczne mieści się w granicach od 10^-3 do 10^-5. Bywają wprawdzie i lepsze łącza, jednakże stopa rzędu 10^-2 nie jest też przypadkiem odosobnionym, szczególnie w komutowanej sieci telefonicznej.

W radiokomunikacji wymaga się lepszej wierności transmisji. Zależnie od zastosowania jest konieczne, aby elementowa stopa błędów nie była większą niż 10^-6 do 10^-9.

Takie poprawianie polega na stosowaniu specjalnych rozwiązań i technik nazywanych metodami lub algorytmami protekcji.

Zależności:

• zwiększenie szybkości transmisji powoduje zwiększenie elementowej stopy błędu (prawdopodobieństwa, że otrzymany bit jest błędny)

• zwiększenie stosunku sygnału do szumów powoduje zmniejszenie elementowej stopy błędu,

• zwiększenie szerokości pasma umożliwia zwiększenie przepływności przy zachowaniu tej samej elementowej stopy błędu.

• Natężenie ruchu telekomunikacyjnego. Trafik.

• Do określenia intensywności przepływu danych i komunikatów przez urządzenie telekomunikacyjne, złącze lub węzeł sieci stosuje się pojęcie trafiku, czyli obsługi średniego natężenia ruchu telefonicznego. Wielkość natężenia ruchu jest definiowana w stosunku do ruchu, jaki wnosi przeprowadzenie jednej rozmowy telefonicznej.

• Jednostką natężenia ruchu jest erlang (Erl). Jeden erlang oznacza ruch, w którym jedno łącze (ścieżka, kanał, węzeł) jest ciągle zajęte (jednogodzinna rozmowa w ciągu godziny, jednominutowe połączenie w ciągu minuty).

• Natężenie ruchu wynosi 5 Erl, jeśli w ciągu godziny istnieje np. 100 połączeń 3-minutowych lub 25 rozmów 4-minutowych plus 40 rozmów 5-minutowycn itp. Typowy abonent domowy generuje ruch w zakresie

• od 50 do 70 mErl, natomiast abonent urzędowy i z tzw. małego biznesu od 100 do 150 mErl.

• Maksymalny trafik przenoszony przez nowoczesne systemy komutacji wynosi kilkadziesiąt tysięcy erlangow. Podstawowym czynnikiem wyznaczającym max. liczbę obsługiwanych abonentów jest średni ruch generowany przez 1 abonenta w czasie jednej godziny.

• Obliczenia wykonuje się dla największego ruchu, w skrócie GNR. Wzór na średni ruch generowany przez 1 abonenta sieci w GNR wyrażony w erlangach.

• A - średni ruch gen. przez 1 abonenta

• T - średni czas jednej rozmowy(sekundy)

• n - średnia liczba połączeń na jednego abonenta w GNR.