Technika transmisji. Detekcja i korekcja błędów.

Technika transmisji

Istnieją dwa odmienne sposoby przesyłania dowolnej informacji przez łącza radiokomunikacyjne:

• transmisja analogowa - oznacza, że są przesyłane sygnały o ciągłym widmie częstotliwości, takim jak głos, dźwięk lub światło

• transmisja cyfrowa - w najprostszym wydaniu oznacza, że przesyłany jest ciąg impulsów dwustanowych typu tak/nie, podobnie jak w komputerach. Sygnały te, zwane bitami, mogą być transmitowane przy współczesnych technologiach w szerokim zakresie szybkości, nawet powyżej kilkadziesiąt Mb/s.

Większość istniejących łączy transmisyjnych, po których są przesyłane dane na najniższym poziomie infrastruktury, jest przeznaczona do transmisji analogowej, a nie cyfrowej

Istnieje wiele parametrów charakteryzujących przydatność łączy bezprzewodowych do transmisji danych.

Detekcja i korekcja błędów

Protekcję dzielimy na detekcję i korekcję.

Detekcja - zapewnia wykrycie błędów, lecz nie poprawia automatycznie wykrytych błędów . Kiedy wykryjemy błędy informacja może być poddana dalszej obróbce ale jedynie po wykonaniu odpowiednich operacji interwencyjnych.

Korekcja - polega na tym, że użytkownik nie musi wnikać w to, czy w trakcie transmisji został wykryty błąd, czy też transmisja przebiega idealnie, gdyż w razie wykrycia błędu współpracujące algorytmy protekcji poprawiają go automatycznie.

Wczesne kody nadmiarowe:

• Kontrola bitu parzystości

• Kod ‘dwa z pięciu’

• Powtarzanie bitów

Kod Hamminga

Kod Hamminga wykrywa i koryguje błędy polegające na przekłamaniu jednego bitu (ang.) single error correction. Dla niezawodnej transmisji wymagane jest, aby odległość Hamminga między słowami transmitowanym i odbieranym, wynosiła 0 lub 1. Kod ten może wykrywać (ale już nie korygować) błędy podwójne (dwa jednocześnie przekłamane bity), (ang.) double error detection.

Dla porównania: prosty kod z kontrolą parzystości nie może korygować żadnych błędów ani też nie może być używany do detekcji błędu na więcej niż jednym bicie.

W roku 1950 Hamming przedstawił kod (7,4), który kodował 4 pozycje informacyjne jako słowo 7-bitowe, dodając 3 bity parzystości.

Graficzne przedstawienie 4 bitów informacyjnych i trzech bitów parzystości

Pojemność toru transmisyjnego.

Pojemność transmisyjna BL (Bitrate×Length) charakteryzuje przydatność torów światłowodowych do tworzenia gigabajtowych sieci optycznych.

Pojemność BL jest wyrażona za pomocą iloczynu dwóch wzajemnie zależnych parametrów światłowodowych: przepływności binarnej B (określanej w Mb/s, Gb/s, Tb/s) i maksymalnej odległości L (w km) między regeneratorami sygnału.

Pojemność transmisyjna BL we współczesnych traktach światłowodowych osiąga wartości od 200 (Gb/s)km do 360 (Tb/s)km w zależności od stosowanej technologii włókna, jego tłumienności, wzmacniaczy optycznych i jakości połączeń torów światłowodowych.