Merystem wierzchołkowy korzenia- znajduje się na szczycie korzenia, powoduje potencjalnie nieograniczony wzrost korzenia na długość i wytwarza tkanki składające się na jego budowę pierwotną. Składa się z czapeczki, protomerystemu, strefy wzrostu na długość i strefy zróżnicowania. Czapeczka- znajduje się na szczycie korzenia i osłania delikatną tkankę właściwego merystemu wierzchołkowego. Składa się z komórek miękiszowych. Właściwy merystem wierzchołkowy obejmuje Protomerystem i strefę wzrostu na długość, w której rozpoczyna się proces różnicowania przyszłych tkanek. W skład protomerystemy wchodzą komórki inicjalne i ich najbliższe pochodne. W nim odbywają się częste podziały komórkowe. Strefa różnicowania- intensywne podziały komórkowe. Komórki tworzą praskórkę, pod praskórką tworzy się pramiękisz (merystem podstawowy) który otacza prokambium. Budowa pierwotna korzenia- strefa wzrostu na długość przechodzi w strefę różnicowania. Korzeń jest już zbudowany z tkanek stałych. Praskórka różnicuje się w skórkę (epiblema ryzoderma). Skórka wytwarza włośniki. Młoda skórka, a zwłaszcza włośniki stanowią układ chłonny rośliny. Pod skórką rozwija się kora pierwotna. Tkanki znajdujące się wewnątrz kory to walec osiowy. Kora pierwotna- cylinder tkanek miękiszowych, komórki żywe i cienkościenne między nimi występują przestwory między komórkowe. Wewnętrzna i najczęściej pojedyncza warswa komórek kory to endoderma (śródskórnia) . Pasemka Caspary’ego- pasma (impregnowane suberyną) wodoodpornej substancji znajdujące się dookoła promienistych i stycznych ścian komórek endodermy korzenia; zapobiegają swobodnemu przepływowi wody w poprzek korzenia poza komórkami przepustowymi. 2Bud. Walca osiowego w korzeniu roślin jednoliściennych
Rozwija się z prokambium. Zewnętrzna tkanka walca osiowego przylega do endodermy wykształca się jako cylinder okolnicy zwanym perycyklem. Okolnica składa się z jednej lub kilku warstw komórek miękiszowych, czasami występują komórki sklerenchymatyczne. Wewnątrz cylindra okolnicy występuje wiązka przewodząca w postaci naprzemianległych pas, drewna i łyka ułożonych promieniście.Naprzemianległy, promienisty układ pasm drewna i łyka, dośrodkowy kierunek różnicowania się drewna oraz dobrze wykształcona okolnica i endoderma stanowią charakterystyczne cechy budowy pierwotnej korzenia. Korzenie boczne- zawiązują się najczęściej w okolnicy, tak że w pewnym miejscu pojawiają się intensywne podziały i powstaje gniazdo komórek, które organizują się w merystem wierzchołkowy korzenia. Budowa wtórna korzenia- dalszy wzrost korzenia na grubość i jego wtórna budowa są wynikiem przyrostu kambium i fellogenu. Skórka zostaje zastąpiona egzodermą, a w walcu osiowym reszta prokambium przekształca się w miękisz okolnicy/drzewny/łykowy oraz sklerenchymę. Merystematyczne pasma kambium pojawiają się między drewnem a łykiem w postaci falistego płaszcza i tworzą do środka elementy drewna wtórnego a na zewnątrz elementy łyka wtórnego (po stronie zewnętrznej kambium).Równocześnie z tworzeniem drewna i łyka wtórnego zakłada się pierścień tkanki korkotwórczej – fellogenu, który powstaje z odróżnicowujących się komórek miękiszu pierwotnego, czasem okolnicy lub skórki wewnątrz walca osiowego. Mikoryza- współżycie z grzybami, obustronne korzyści. Dla grzybów-zaopatrzenie w organiczne subs.odżywcze-cukry, dla korzeni-zwiększenie ilości chłonnej, strefa bogata w związki odżywcze. Kambium (powstawanie)- W pniu kambium zakłada się jako połączenie dwóch typów: kambium wiązkowego (wywodzącego się z prokambium) i kambium międzywiązkowego, powstającego przez odróżnicowanie komórek miękiszu. W korzeniu powstaje przez odróżnicowanie komórek miękiszu na zewnątrz ksylemu i do wewnątrz floemu, W dalszym rozwoju wytworzony zostaje również fellogen wytwarzający korę, przez odróżnicowanie komórek kory pierwotnej pod epidermą. Pokład kambium tworzy się w wyrośniętej strefie korzeni. U dwuliściennych kambium powstaje pasmami w obrębie wiązki przewodzącej radialnej Liście przykwiatowe- liście górne występujące na pędzie w pobliżu kwiatów. Liście wspierające występujące u podstawy kwiatostanów (podsadki), kwiatów (przysadki) lub na szypułkach kwiatowych(podkwiatki). Łodygi zdrewniale - występują u form drzewiastych: drzewa, krzewy i krzewinki. Są to wszystkie formy wieloletnie o łodygach trwałych ( w naszym klimacie ich pędy tracą na zimę liście). bud. Wtórna łodygi zdrewniałej jest wynikiem działalności dwóch marystemów bocznych tj. kambium i fellogen, merystemy te wytwarzają nowe tkanki przewodzące oraz okrywające. Fellogen odkłada na zewnątrz floem (korek), a kambium odkłada do środka drewno. Kambium – tkanka twórcza oddzielająca łyko od drewna w korzeniu w walcu osiowym. Kambium odpowiedzialne jest za przyrost boczny roślin dwuliściennyc.dzieląc się odkłada ku obwodowi łodygi komórki, które następnie różnicują się w tzw. łyko wtórne. Podobnie jak w drewnie występują tu elementy histologiczne układu przewodzącego,— przewody żywiczne lub rury mleczne. martwica korkowa, zewnętrzna warstwa korkowicy, złożona z martwych tkanek, występująca na powierzchni pni i korzeni. U niektórych drzew korowina łuszczy się i odpada w postaci płatów lub płytek (np. u brzozy i sosny), u innych pęka, tworząc charakterystyczne bruzdy i spękania na powierzchni starych pni Korkowica, peryderma, eryderma, wtórna tkanka okrywająca, złożona z miazgi korkotwórczej (fellogen), warstw miękiszu (fellodermy), odkładanych ku wnętrzu pnia oraz odkładanego na zewnątrz korka. U większości drzew miazga korkotwórcza z czasem zamiera, a głębiej powstaje nowa jej warstwa tworząc nowy korek i proces ten powtarza się wielokrotnie.Korkowica jest nieprzepuszczalna dla wody i powietrza, wymianę niezbędnych gazów (tlen, dwutlenek węgla) zapewniają znajdujące się w korze przetchlinki. wcistki (thylli), komórki sąsiadującego miękiszu drzewnego lub promieni rdzeniowych, które najpierw zamykają światło naczyń szerszych i starszych, później również wąskich i po pewnym czasie wypełniają je całkowicie. Pewna część naczyń ulega zasklepieniu w jesieni, podczas opadania liści, lecz większość zasklepia się latem następnego roku, gdy powstają nowe szerokie naczynia. Biel, zewnętrzna część drewna w pniach drzew zawierająca żywe komórki miękiszowe, mająca zdolność przewodzenia wody i jaśniejszą barwę od wewnętrznej martwej twardzieli.Część zewnętrzna (biel) przewodzi wodę, część wewnętrzna (twardziel) jest niedrożna i pełni głównie funkcję mechaniczną Twardziel-rodzaj ksylemu występujący w pniach starszych drzew, który utracił zdolność do przewodzenia wody. Komórki drewna twardzielowego spełniają jedynie funkcję mechaniczną[1]. Wskutek zaimpregnowania ścian komórkowych substancjami twardzielowymi (żywicami, gumami, garbnikami) i zamknięcia dróg przewodzenia, funkcja drewna ogranicza się do mechanicznego podtrzymywania rośliny[2]. Utrata zdolności przewodzenia wody wiąże się również z wrastaniem komórek miękiszowych do wnętrza naczyń, co prowadzi do powstania tak zwanych wcistków[1]. Twardziel powstaje w wewnętrznych partiach pni, starszych gałęzi i korzeni u niektórych gatunków drzew i krzewów w procesie twardzielowania. Drewno wiosenne powstaje na początku sezonu wegetacyjnego. Jest dużo jaśniejsze od letniego, stąd na przekroju drewna widać charakterystyczne słoje. Jego cewki i naczynia mają większe średnice niż drewna letniego, lecz cieńsze ściany. Występuje w nim mniej włókien drzewnych niż w letnim. Drewno późne, drewno letnie – rodzaj drewna powstający u roślin rosnących w klimacie umiarkowanym, których cykl wegetacyjny jest przerywany na okres zimy. Drewno letnie powstaje pod koniec okresu wegetacyjnego. Jest wyraźnie ciemniejsze od wiosennego, cewki i naczynia mają mniejsze średnice oraz grubsze ściany. Ponadto zawiera więcej włókien drzewnych niż drewnie wiosennym . F-cje epiblemy wytwarzanie włośników które pobierają wodę i sole mineralne (układ chłonny rośliny). Blaszka liściowa dzieli się na 3 tkanki: skórkę, miękisz asymilacyjny i tkanki przewodzące (żylki liściowe). Blaszka liściowa okryta jest skórką przez którą zachodzi wymiana gazowa między rośliną a środowiskiem. Znajduje się na niej kutykula, nalot woskowy, liczne szparki i włoski. Skórka jest tkanką jednowarstwową, nie ma dobrze wykształconych chroloplastów po za komórkami szparkowymi.