Pytania z „Przygotowania produkcji”

1. Podstawowe fazy i etapy przygotowania produkcji.

F. Haratym za techniczne przygotowanie produkcji uważa wszystkie działania w przedsiębiorstwie zmierzające do określenia cech technicznych i modernizowanych wyrobów oraz ich elementów składowych metod i środków ich wytwarzania a także warunków technicznych i typowego procesu ich eksploatacji.

Dzieli on techniczne przygotowanie produkcji na perspektywistyczne i na właściwe techniczne przygotowanie produkcji.

W skład perspektywistycznego TPP wchodzą pracenaukowo badawcze, przygotowanie wyprzedzające.

W skład właściwego TPP wchodzą prace –przygotowanie doświadczalne, przygotowanie do uruchomienia produkcji, nadzór nad uruchomieniem produkcji, obsługa produkcji i eksploatacji oraz doskonalenie wyrobów i procesów.

2. Związek między KPP i TLPP (w formie schematu).

3. Czynniki wpływające na zakres prac TPP.

4. Wpływ postępu technicznego na prace z zakresu przygotowania produkcji.

5. Różnice między TPP, B+R a działalnością innowacyjną.

	bad podst	bad stosow	prace rozwoj	prac wdroż	rozruch prod	prod ser	dyst i sprzed
TPP			>--------	--------	---------I
B+R	I------	---------	--------
Inn	>	---------	--------	--------	----------	------	------I

6. Perspektywiczne KPP.

Perspektywiczne KPP określonego wyrobu lub grupy wyrobów obejmuje:
- studia wstępne,
- prace naukowo-badawcze,
- marketingowe badania potrzeb rynku,
- badania patentowe,
- analiza przydatności zakupu gotowych rozwiązań technicznych, np. licencji,
- opracowanie własnej koncepcji wzornictwa przemysłowego (charakterystycznego dla danego przedsiębiorstwa),
- opracowanie ogólnej koncepcji wyrobu.

Perspektywiczne KPP ma charakter prac naukowo-badawczych w dziedzinie obejmującej działalność całego przedsiębiorstwa. Bada się zarówno stan obecny rozwoju techniki, jak i jego tendencje rozwojowe w danej branży, np. budowy maszyn oraz pozostałych gałęzi przemysłu, dla których przedsiębiorstwo dostarcza swoje wyroby. Prace te prowadzone są w sposób ciągły, bez względu na stan zaawansowania prac nad konkretnym wyrobem.
Perspektywiczne KPP wybiega daleko w przyszłość po to, żeby przedsiębiorstwo potrafiło przewidywać rozwój firmy i na czas dostosować swoje wyroby do przyszłych potrzeb. Badania te są pomocne w opracowaniu długookresowych planów strategicznych przedsiębiorstwa.

7. Właściwe KPP.

Całe właściwe KPP podzielić można na następujące etapy:
1. Prace konstrukcyjno-doświadczalne.
2. Konstrukcyjne przygotowania do uruchomienia serii produkcji.
3. Nadzór nad rozruchem produkcji.
4. Konstrukcyjna obsługa produkcji bieżącej.

Kompletną dokumentację do produkcji przemysłowej zasadniczo opracować można dwoma sposobami:
- poprzez stopniową rozbudowę dokumentacji (ujęcie tradycyjne),
- bezpośrednio z jednorazowym nakładem pracy (ujęcie nowoczesne).
Zastosowanie jednego z wyżej wymienionych sposobów zależy od:
- poziomu techniczno-technologicznego przedsiębiorstwa,
- stopnia wykorzystania techniki komputerowej w przygotowaniu produkcji,
- wiedzy i umiejętności kadry inżynieryjno-technicznej.

8. Struktura TLPP.

9. Znaczenie badań patentowych i licencyjnych w TPP.

- możliwość projektowania tzw wyrobów na wyrost, ciekawych oryginalnych i innowacyjnych

- stosowanie różnego rodzaju nowinek technicznych tj nowych materiałów, konstrukcji, procesów wytwórczych , technik organizacji produkcji

- zorganizowanie i ukierunkowanie prac badawczo-rozwojowych na wybrana tematykę

- unikanie prowadzenia prac B+R nad rozwiązaniem już dawno opracowanym

- prawidłowe określenie założeń techniczno-ekonmicznych nowego wyrobu

10. Perspektywiczne TLPP.

- analiza najbardziej postępowych metod technologicznych, które można by wykorzystać do produkcji danego wyrobu

- analizy dotyczącej wpływu zastosowanych technologii na walory użytkowe wyrobu

- analizę ekonomiczną dotyczącą różnych wariantów zastosowania różnych metod technologicznych o produkcji wyrobu lub jego części składowych

- analizę porównawczą własnej stosowanej technologii i stosowanych metod technologicznych przez przedsiębiorstwo konkurencyjne

- zestawienie ewentualnych nakładów inwestycyjnych na dostosowanie technologii do wszystkich potrzeb produkcyjnych

- plan prac naukowo badawczych i eksperymentalnych nad opracowaniem nowych technik wytwarzania

- analizę w zakresie możliwości zakupu gotowej licencji na konkretną metodę technologiczną (uzasadnienie działań)

- analizę możliwości pozyskania nowych technik wytwarzania drogami niekonwencjonalnymi, np. zakup pakietu akcji firmy

- harmonogram prac realizowanych w ramach TLPP

11. Właściwe TLPP.

- opracowanie koncepcji podstawowego procesu produkcyjnego

- opracowanie norm zużycia materiałów i norm czasu pracy

- wykonanie i opracowanie warunków technicznych odbioru części od kooperatów

- opracowanie rysunków narzędzi pomocy warsztatowych i urządzeń specjalnych

- opracowanie programu badań prototypu i serii pilotażowej wyrobu

- opracowanie wytycznych w sprawie kontroli jakości wyrobu i jego podzespołów

- czasowo-przestrzenne rozlokowanie przyszłej produkcji

- analizę ekonomiczną przedsięwzięcia na etapie serii próbnej wyrobu

- technologiczny nadzór nad rozruchem produkcji

12. Struktura TLPP.

13. Pojęcie technologiczności konstrukcji.

jest funkcją bazy techniczno-technologicznej przedsiębiorstwa tj. parku maszynowego, hal produkcyjnych i procesów technologicznych, kwalifikacji i doświadczenia pracowników. Można ją osiągnąć poprzez prostotę form geometrycznych, minimalną liczbę części, powtarzalność i zamienność.

14. Normy czasu pracy i normy materiałowe.

Norma zużycia materiału Jest to górna dopuszczalna ilość materiału potrzebna dla danego procesu technologicznego w celu wykonania jednej części, bądź określonej liczby części danego wyrobu. Normę określa się na podstawie normatywów zużycia materiałów.

W normie tej określa się wielkość naddatków, strat i odpadków technologicznych, wielkość zużycia metali, tworzyw sztucznych, farb bądź innych chemikaliów na jedną część wyrobu. Normy i normatywy zużycia materiałów ustala się następującymi metodami:

1)Metodą analityczno-obliczeniową (stosuje się ja wszędzie tam,, gdzie jest możliwe określenie norm zużycia przy pomocy obliczeń rachunkowych w oparciu o istniejącą dokumentację lub inne informacje)

2)Metodą doświadczalno- laboratoryjną (Stosuje się ją wtedy, gdy do określenia norm zużycia wymagane jest przeprowadzenie procesu technologicznego w warunkach laboratoryjnych możliwie zbliżonych do warunków produkcyjnych)

) 3)Metodą doświadczalno- produkcyjną (stosuje się ją wtedy, gdy normę zużycia materiału można określić na podstawie zużycia materiału w warunkach produkcji przedsiębiorstwa)

Norma czasu pracy Jest to ogólny limit czasu przeznaczony na wykonanie określonej czynności. Wyznaczana jest przez technologów specjalistów (normistów) formistów zatwierdzana przez kierownictwo przedsiębiorstwa.

Prawidłowo wyznaczona norma czasu powinna określać czas niezbędny do wykonania pewnej pracy przez pracownika wykwalifikowanego przy użyciu właściwych metod, środków i przedmiotów pracy. Normy czasu mogą być sporządzane przy pomocy metod sumarycznych lub analitycznych.

Do obliczeń normy czasu stosuje się następujące wzory:

t= t_pz+n*t_j

t_j=tg+tp+to+tf

t(norma czasu pracy), tpz(czas przygotowawczo-zakończeniowy)

n(liczba cześci wyrobu), tg(czas główny), tp)czas pomocniczy), to(czas obsługi)tf(czas fizjologiczny

15. Systemy zarządzania dokumentacją projektową.

16. Organizacja Działu Głównego Konstruktora

Organizacja działu głównego konstruktora zależy od: wielkości przedsiębiorstwa, ilości i rodzaju projektowanych wyrobów, samodzielności działu konstrukcyjnego, rodzaju powiązań komórek działu konstrukcyjnego z pozostałymi komórkami przedsiębiorstwa.

Zadania głównego konstruktora:

-współpracuje z działem marketingu i działem technologicznym w zakresie opracowywania założeń oraz planów długookresowych dotyczących produkcji nowych wyrobów i kierunków rozwojowych przedsiębiorstwa.

- Bierze udział w projektowaniu nowych wyrobów i oprzyrządowania

-uczestniczy w instalowaniu sprzętu i jego odbiorze

-odpowiada za realizacje powierzonych zadań i przestrzeganie terminów

-reprezentuje dział konstrukcyjny wobec komórek nadrzędnych i instytucji zewnętrznych

-przedstawia szefowi działu technicznego potrzeby inwestycyjne, organizacyjne i szkoleniowe

-motywuje i ocenia podwładnych, wystawia wnioski w sprawie nagród i kar

-kontroluje postępy prac nad powstałą dokumentacją konstrukcyjną i zatwierdza ją

-dba o przestrzeganie zasad normalizacji, unifikacji i typizacji w projektowanych wyrobach

-kontroluje i zatwierdza ważne zmiany w dokumentacji konstrukcyjnej

17. Organizacja Działu Głównego Technologa.

Tak jak w dziale konstrukcyjnym, największy wpływ na strukturę działu technologicznego ma wielkość przedsiębiorstwa rozumiana jako: liczba bezpośrednio zatrudnionych pracowników, wartość i wielkość produkcji rocznej, liczba nowych wdrożeń, liczba wykorzystywanych procesów technologicznych i stopień ich skomplikowania.

Zadania głównego technologa:

- współpracuje z działem konstrukcyjnym w zakresie opracowywania założeń i planów długookresowych oraz w zakresie produkcji nowych wyrobów i kierunków rozwojowych przedsiębiorstwa

- bierze aktywny udział w pracach rozwojowo- wdrożeniowych nowego produktu

-dokonuje kompleksowej analizy opłacalności wykorzystywanych do produkcji procesów technologicznych z punktu widzenia zużywanych do produkcji zasobów,

- analizuje możliwości zmian, opracowuje plany i składa propozycje wymiany parku maszynowego i przestarzałych procesów technologicznych na nowe dyrektywowi technicznemu przedsiębiorstwa

18. Planowanie rozwoju techniki.

- jest integralną częścią procesu planowania w przedsiębiorstwie

polega na:

-uwzględnieniu prac naukowo-badawczych

plan nowych uruchomień

-plan przedsięwzięć techniczno-organizacyjnych(opracowania i wdrożenia postępowych technologii, poprawy jakości)

Duży wpływ na opracowanie plany rozwoju techniki i nowych produktów mają uwarunkowania wewnętrzne i zewnętrze działalności przedsiębiorstwa

Wewnętrzne:

- dotychczasowa strategia rozwoju

-poziom techniczno-eknomiczy

- zasoby finansowe

- zasoby kapitału intelektualnego

- stan bazy technologicznej

- stan działalności wynalazczo-racjonalizatorskiej

zewnętrzne:

-postęp naukowo techniczny

- rozwój nowych rynków zbytu

- jakośc rynków pracy

- działalności firm konkurencyjnych -polityka społeczno-gospodarcza w danej dziedzinieNajważniejszym zadaniem jest ustalenie przydziału zadań zbiorczych i indywidualnych wszystkim wykonawcom uczestniczącym w realizacji tego przedsięwzięcia,

--plan ma charakter prognozy wymagane jest więc bieżące monitorowanie rzeczywistego zaawansowania prac po to by pracami tymi można było sterować

19. Organizacja prac projektowych z wykorzystaniem technik komputerowych.

20. Szybkie i wirtualne prototypowanie

21. Techniki komputerowe wspomagające prace projektowe.

22. Planowanie przedsięwzięć z zakresu przygotowania produkcji.

23. Istota i cechy współbieżnego projektowania wyrobu (CE).

Projektowanie współbieżne CE - środowisko wspólnego projektowania produktów; jednoczesne, współbieżne wykonywanie działań:

-Umożliwia tworzenie sprawnych i efektywnych baz danych o produkcie

-Projektowanie całego zespołu i części składowych może się odbywać prawie jednocześnie

-Zastosowanie CE wymaga wykorzystania odpowiednio zaawansowanej techniki komputerowej, specjalistycznego oprogramowania i wspólnej bazy danych o produkcie.

-Istotą CE jest praca zespołowa projektantów nad wygenerowanym i zatwierdzonym  „zamrożonym” modelem przyszłego produktu.

-Wszystkie osoby uczestniczące mają jednoczesny dostęp do wszystkich danych o produkcie i o ewentualnych zmianach wprowadzanych w modelu podstawowym. Następnie komputerowy model dzielony jest na określone fragmenty nad którymi rozpoczynają pracę specjalistyczne zespoły.

-CE wymaga większego zaangażowania środków finansowych w początkowym okresie prac projektowych oraz zdecydowanie lepszej i sprawniejszej organizacji tych prac.

-Zaletą jest krótszy czas opracowania projektu technicznego przyszłego produktu co ma istotne znaczenie z punktu widzenia konkurentów rynkowych.

24. Różnice między tradycyjnym projektowaniem i nowoczesnym

25. Problematyka jakości w projektowaniu współbieżnym