Grupą najbardziej różnorodną poetycko byli Skamandryci. Nazwa nawiązuje do tytułu czasopisma, wokół którego byli skupieni. Stowarzyszenie zostało założone w roku 1918 przez Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Kazimierza Wierzyńskiego oraz Jana Lechonia. Luźniej z grupą tą współpracowała także Maria Pawlikowska- Jasnorzewska, a także Władysław Broniewski. Każdy z wymienionych poetów tworzy inaczej, stosuje inne środki wyrażania (Skamandrytów nie ograniczały żadne założenia twórcze, żaden programowy manifest, dlatego wykształcili tak wielkie osobowości, indywidualności poetyckie). Wzorem dla skamandrytów była przede wszystkim twórczość Leopolda Staffa. Ich czasopismo wydawane było aż do drugiej wojny z przerwą w latach 1928 - 1935.
Główne cechy
bezprogramowość
koncepcja poety rzemieślnika słowa - bycie poetą nie jest darem bożym, nadprzyrodzoną władzą nad ludźmi i duszami, jest po prostu zawodem, kunsztem świetnego warsztatu twórczego.
zachwyt nad życiem (również jego stroną biologiczną) i codziennością, założenie, że najważniejsza jest teraźniejszość, nie przeszłość i przyszłość;
przedstawianie bohaterów szarych, z tłumu.
język- nie udziwniony, codzienny, potoczny. Brak eksperymentowania z ortografią i gramatyką. Dążenie do prostoty, unikanie wszelkiego patosu, wzniosłości,.
fascynacja tłumem, jego potęgą oraz nowoczesnością.
Nawiązania do filozofii poprzedniej epoki szczególnie do założeń H. Bergsona (witalizm, biologizm), oraz F. Nietzschego (koncepcja nadczłowieka – każdy może stać się taką wybitną jednostką, będącą poza dobrem i złem. Nadczłowiek jest obdarzony wolą mocy, jest ona niewzruszona, człowieka nie ograniczają żadne normy, przykazania, schematy myślowe ustanowione przez ludzkość).
Nadrzędnymi emocjami poezji Skamandrytów była radość życia, optymizm, wolność, młodość
Podstawowe założenia:
wiązanie poezji z teraźniejszością;
propagowanie wzorca poety-uczestnika, biorącego udział w życiu państwa (kontrast do roli artysty w Młodej Polsce);
wprowadzenie jako bohatera szarego człowieka oraz tematyki związanej z jego życiem;
używanie języka potocznego, gwarowego, pełnego humoru;
łączenie różnych form wypowiedzi (liryka, satyra, ironia);
dbałość o indywidualny rozwój talentów
pochwała życia i jego przejawów (afirmacja AKTYWIZMU: życie poety powinno opierać się na podstawie aktywistycznej, czyli na ciągłej działalności społecznej, ekonomicznej i gospodarczej. W filozofii to pierwszeństwo aktywności i zmiany nad trwałością i stałością);
Skamandryci "wychodzili" do ludzi, spotykali się i recytowali wiersze w miejscach ogólnodostępnych np. w kawiarniach.
Historia grupy
integracja grupy (lata 1916-1919 z cezurą w roku 1918):
1916-1918 – formowanie się grupy na Uniwersytecie Warszawskim wokół czasopisma Pro Arte et Studio. Cezura roku 1918 – w marcu 1918 w Pro Arte et Studio zostaje opublikowany wiersz Wiosna Juliana Tuwima. Wiersz ten wywołuje wielkie kontrowersje obyczajowe, które doprowadzają do zmian w redakcji pisma. W ich wyniku redakcję obejmują osoby związane ze Skamandrem. 29 listopada 1918 roku otwarta zostaje kawiarnia poetów "Pod Picadorem". To głównie podczas tutejszych występów ukształtowała się "wielka piątka". Tu też wykrystalizowały się wspólne dążenia grupy, wspólne sojusze i fobie. Poprzez specyficzny kontakt z publicznością jaki zaistniał po raz pierwszy w historii, właśnie "Pod Picadorem" (stałe odczyty, czy występy kabaretowe za które należało uiścić opłatę), grupa wzięła udział w procesie profesjonalizacji i instytucjonalizacji zawodu literata
1918 – 1919 – działalność grupy już pod nazwą Skamander. Pojawiają się wtedy pierwsze tomiki poszczególnych poetów: Julian Tuwim – Czyhanie na Boga (1918 r.), Jan Lechoń – Karmazynowy poemat (1920 r.), Antoni Słonimski – Sonety (1918 r.), Kazimierz Wierzyński – Wiosna i wino (1919 r.), Jarosław Iwaszkiewicz – Oktostychy (1918 r.)
działalność właściwa (1919-1926/1928):
Grupa w najpełniejszy sposób przybiera swoją formę. Skupiona wokół miesięcznika Skamander osiąga programową jednomyślność. W tym też okresie pojawiają się poeci-satelici Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Józef Wittlin, Stanisław Baliński, Kazimiera Iłłakowiczówna, czy powieściopisarze i krytycy (m.in. Wilam Horzyca).
dezintegracja grupy (1929 – 1939):
Zanikają tak charakterystyczne dla Skamandra tendencje optymistyczno-witalistyczne oraz zaczyna słabnąć więź grupowa.