Grupa ćwicz. I	Grupa lab. I	Zespół. 6	Data wykonania. 14.04.2014	Data odbioru 28.04.2014
Nr ćwicz./ wersja 1	Temat ćwiczenia. IEEE 802.3 (Ethernet)
Imiona i nazwiska. Michał Boroń, Krystian Cymerys, Łukasz Basiura	Ocena i uwagi

Wstęp teoretyczny

Ethernet to standard wykorzystywany w budowie lokalnych sieci komputerowych. Specyfikacja IEEE 802.3 obejmuje specyfikacje m.in. kabli, przesyłanych sygnałów, format ramek itp. Bazuje na idei węzłów podłączonych do wspólnego medium i wysyłających oraz odbierających za jego pomocą specjalne komunikaty. Ta metoda komunikacji nosi nazwę CSMA/CD.

Adres sprzętowy zwany jest również adresem MAC. Nazwa ta wywodzi się od zestawu reguł dostępu do medium. Najstarszy bit adresu odbiorcy określa sposób rozsyłania pakietu (1 – multicast, 0 – unicast). Kolejny z bitów określa sposób zarządzania. Pozostała część adresu MAC dzieli się na identyfikator producenta oraz unikatowy numer karty. Karta sieciowa nasłuchując ramki, przekazuje do warstw wyższych tylko ramki, które są dla niej przeznaczone. Większość producentów kart udostępnia w sterownikach możliwość czasowej zmiany adresu MAC. W trybie promiscious karta sieciowa może odbierać wszystkie ramki.

IEEE 802.3 posiada wiele standardów. Niektóre z nich są już rzadko stosowane. Poniżej krótka charakterystyka każdego.

• 10 Mbit/s – wykorzystuje kodowanie Manchester. Zwiększa ono odporność transmisji asynchronicznej. Istnieje łącza sygnalizowane jest impulsami dodatnimi od 100-200 ns i odstępach 16ms NLP. Wśród tego standardu istnieje jeszcze dodatkowy podział

• 10BASE2 – zwany też „cienki koncentryk” – używa kabla koncentrycznego o średnicy ok. 5mm. Maksymalna długość segmentu wynosiła 185m. Uszkodzenie kabla w jednym miejscu powoduje zanik dostępu do sieci w całym segmencie. Obwód zamykają terminatory 50 ohm.

• 10BASE-T – stosuje dwie pary kabli UTP kat. 3 lub 5. Transmituje sygnał w segmentach o długości wynoszącej max 100m. Jedna para transmituje, druga odbiera. Pozwala na maksymalną ilość 1024 segmentów. Długość sieci nie jest ograniczona.

• FOIRL – pierwotny standard Ethernetu wykorzystujący światłowód

• Fast Ethernet – istnieje łącza sygnalizowane jest za pomocą FLP, czyli zestawu 17 impulsów w odstępach 16 ms. Każdy z pierwszych 16 impulsów w grupie jeżeli istnieje może być traktowany jako 0/1. Impuls nr 17 jest impulsem zegarowym. Tutaj także istnieje dodatkowy podział:

• 100BASE-TX – szybkość 100Mb/s. Wymaga 2 par skrętki kat.5. Obecnie jeden z najpopularniejszych standardów opartych na „skrętce”. Używa kodowania 4B/5B.

• 100BASE-T4 – standard wykorzystujący skrętkę kat. 3 oraz 4 pary przewodów.

• 100BASE-T2 – 2 pary przewodów skrętki kat. 3, wykorzystuje 5 poziomów napięć

• 100BASE-FX – Ethernet 100Mb/s za pomocą światłowodów wielomodowych. Zasięg ok. 2km.

• 100BASE-LX10 – Ethernet 100Mb/s za pomocą światłowodów jedno i wielomodowych. Zasięg odpowiednio wynosi 10 km, oraz 550 m.

• 100BASE-SX – Ethernet 100Mb/s za pomocą światłowodów jednomodowych. Zasięg ok. 460/550 m.

• Gigabit Ethernet – istnieje łącza sygnalizowane jest istnieniem 16-tego impulsu FLP. Oznacza on, że będzie nadany dodatkowy zestaw impulsów.

• 1000BASE-T – 1Gb/s na skrętce kat. 5 lub wyższej. Ponieważ kabel kat. 6 może bez strat przenosić do 125 Mb/s, osiągnięcie 1000 Mb/s wymaga użycia 4 par przewodów.

• 1000BASE-LX – 1Gb/s na światłowodzie. Zoptymalizowany dla połączeń na dłuższe dystanse.

• 1000BASE-LH – 1Gb/s na światłowodzie. Zasięg do 100 km.

• 10Gb Ethernet – wykorzystuje w większości podstandardów kodaownie 64B/65B. Rzeczywista prędkość transmisji to 10,3125 Gb/s.

• 10GBASE-LX4 – 300m z użyciem światłowodów wielomodowych.

• 10GBASE-ER – 40km z użyciem światłowodów jednomodowych.

• 10GBASE-CX4 – kable miedziane podwójnie współosiowe, długość 15m.

• 10GBASE-T – wykorzystuje 16 poziomową modulację amplitudy PAM16. Optymalnie pracuje ze skrętką kat. 7 z zasięgiem 100m.

Oprócz powyższych standardów IEEE 802.3, ważną rzeczą są również media transmisyjne wykorzystywane to przesyłania w sieci Ethernet.

• Skrętka – rodzaj kabla sygnałowego zbudowanego z jednej lub więcej par skręconych ze sobą przewodów miedzianych. Każda z par posiada inną długość skręcenia w celu obniżenia zakłóceń wzajemnych. Rodzaje skrętki:

• UTP – skrętka nieekranowana – 4 pary skręconych zaizolowanych przewodów

• STP – skrętka ekranowana – ekran wykonany w postaci w oplotu i zewnętrznej koszulki ochronnej

• FTP – skrętka foliowana – dodatkowo ekranowana foliowym płaszczem z przewodem uziemiającym

• SFTP – skrętka foliowano-ekranowana – każda para przewodów otoczona jest osobnym ekranem z folii, cały kabel pokryty jest oplotem

Kategoria skrętki	Pasmo częstotliwości
Klasa C (kategoria 3)	do 16 MHz
Klasa D (kategoria 5/5e)	do 100 MHz
Klasa E (kategoria 6/6a)	do 250 MHz (kat .6), do 500 MHz (kat. 6a)
Klasa F (kategoria 7)	do 600 MHz

Parametry skrętki:

Źródło transmisji	Elektryczne
Współpracujące topologie	10Mb, 100Mb, 1Gb, 10Gb Ethernet, FDDI, ATM
Maksymalna długość kabla	100 m
Minimalna długość kabla	0,5 m
Minimalna liczba stacji	2 na kabel
Maksymalna średnica sieci	dla 100Mb – 205 m, dla 10Mb – ok. 2000 m
Maksymalna całkowita długość segmentu	100 m

• Kabel koncentryczny – składa się z dwóch przewodów koncentrycznie umieszczonych jeden wewnątrz drugiego. Zapewnia to większą odporność na zakłócenia. Jeden z nich wykonany jest w postaci drutu lub linki miedzianej i umieszczony w osi kabla, zaś drugi stanowi oplot. Rodzaje:

• Cienki Ethernet – kabel o średnicy ¼ cala i dopuszczalnej długości segmentu wynoszącej 185m.

• Gruby Ethernet – kabel o średnicy ½ cala i dopuszczalnej długości segmentu wynoszącej 500m. Nie stosowany obecnie.

• Światłowód – kabel zawierający jedno lub więcej włókien szklanych prowadzących impulsy światła. Włókno światłowodowe jest z reguły pokryte warstwą polimeru. Jest to tak zwane pokrycie pierwotne, zabezpieczające włókno przed wpływem otoczenia. Włókno z pokryciem pierwotnym może być chronione przez kolejne warstwy. Zbudowany jest z następujących elementów: rdzeń, płaszcz (wewnętrzny, zewnętrzny), pokrycie. Główne rodzaje kabli światłowodowych to jedno i wielomodowe.

Część praktyczna

Opis wykorzystywanego sprzętu oraz oprogramowania

W zadaniu został wykorzystany następujący sprzęt:

• Gniazdka RJ45 – 8 Position 8 Contact (8P8C) – rodzaj ośmiostykowego złącza używanego najczęściej do zakończenia przewodów elektrycznych. Najbardziej rozpowszechnione jako podstawowe złącze do budowy przewodowych sieci komputerowych w standardzie Ethernet.

• Kable krosowane i niekrosowane – kabel krosowy (crossover cable) jest to krótki przewód służący do przesyłania sygnałów elektrycznych lub optycznych. Najczęściej kojarzy się ze skrętką. Kable krosowe wykorzystywane są w szafach Rack do łączenia elementów aktywnych i pasywnych sieci komputerowej. Kabel nieskrosowany jest użyteczny tylko wtedy, gdy chcemy zbudować sieć za pomocą urządzeń pośrednich, tj. router, HUB, czy switch. Piny na obu końcach są tak samo ułożone i mogą występować w standardzie EIA/TIA568A lub EIA/TIA568B.

Kable możliwe do wykorzystania podczas ćwiczenia:

Oznaczenie	Opis	Uszkodzenia	Długość
Kable ogólnodostępne
1	Jasnoszary, UTP kat.5, 4PAIR	Uszkodzona brązowa żyła (przecięta)	120 cm
2	Niebieski, bez opisu	Brak uszkodzeń wykrytych podczas oględzin, dopiero podczas podłączenia do testera	33,5 cm
3	Rozwinięty, bez oplotu i bez opisu	Brak	107 cm – według metra pomiarowego, 40 cm według testera *
4	Brudnoszary, UTP, 4x2, kat.5	Brak	560,5 cm
5	Niebieski krótki, U/UTP kat.6	Oklejony brązową taśmą	27 cm
6,7	Kable serwisowe dołączone do testera okablowania	Brak	200 cm
Kable podpięte do patchpanela
1p	Szary, UTP kat.4, port 12	Przecięta żyła biało-pomarańczowa	162 cm
2p	Szary, UTP kat.5, port 9-10 (pętla)	Brak	466 cm
3p	Szary krótki, brak opisu, port 13-16 (pętla)	Niedopięta zielona żyła, ciągle wypada z gniazdka	65 cm

* Różnica jaką wykazał tester spowodowana jest tym, iż kabel jest rozkręcony.

• Patch panel – inaczej zwany panelem krosowniczym. Pasywny element sieci komputerowych i telekomunikacyjnych. Montowany w szafach Rack, składa się z szeregu gniazd 8P8C. Stanowi zakończenie okablowania strukturalnego. Z tyłu na stałe przyłączane są do niego przewody prowadzące do gniazdek RJ45 w budynku. Z przodu przy pomocy kabli krosowych gniazda te przyłączane są do urządzeń sieciowych.

W naszym zadaniu wykorzystano następujący patchpanel:

ACT 19” 1U 16xUTP CAT.5e

Kod producenta	PATCH 16
Rozmiar	19 cali
Wysokość (U)	1U
Liczba gniazd	16
Ekranowany	Nie
Typ gniazda	RJ45
Standard	Kategoria 5e (klasa D)

• Certyfikator kabli – CableIQ Qualification Tester – CiQ-100 – urządzenie to jest testerem, który umożliwia wstępne sprawdzenie pasma transmisji udostępnianego przez okablowanie. Udostępnia możliwość sprawdzenia, czy za pomocą danego okablowania istnieje możliwość transmisji sygnałów typu Ethernet, VoIP czy Gb Ethernet. Ponadto wykrywa uszkodzenia w okablowaniu sieci, jak również rozpoznaje, jakie urządzenie jest podłączone na drugim końcu. CableIQ umożliwia sprawdzenie wszystkich typów kabli wykorzystywanych w instalacjach: UTP, STP, FTP, STFP, itd. Posiada następujące właściwości:

• Sprawdzenie pasma – szybka weryfikacja okablowania pod względem dostępności odpowiedniego pasma umożliwiającego transmisję określonych aplikacji.

• Zapisywanie wyników pomiarów – poszczególne wyniki testów mogą być zapisane w pamięci testera.

• Wykrywanie uszkodzeń – jednoznaczne wskazanie na przyczynę, dlaczego dane okablowanie nie umożliwia transmisji w wymaganym przez aplikacje paśmie.

• Sprawdzenie struktury sieci – szybka weryfikacja urządzeń podłączonych do drugiego końca toru (żadne, komputer, itp.).

• Weryfikacja trybu transmisji – weryfikacja szybkości i trybu transmisji, urządzenia podłączonego z drugiej strony.

• Wyszukiwanie kabli – umożliwia lokalizowanie i wyszukiwanie wszelkich rodzajów kabli.

Opis wykonywanego ćwiczenia

Nasze ćwiczenie podzielone było na trzy fazy: A, B, C. Każda z nich podzielona była na kilka podpunktów. Głównym zadaniem było zaprojektowanie odpowiedniej trasy Ethernet. Trasa ta składała się z patchpanelu oraz kabli, gdzie na początku znajdował się tester okablowania, a na końcu terminator. Na schematach patchpanelu została zilustrowana tylko ta część urządzenia z której korzystaliśmy (porty od 9 do 16).

Poniżej zostaną opisane poszczególne fazy doświadczenia. Wszystkie poniższe zdjęcia dostępne pod tym linkiem: https://www.dropbox.com/sh/2y0vp0n0920imgu/iHTsQPH7jG

FAZA A – ROZPOZNANIE I PLANOWANIE

Faza ta polegała na narysowaniu początkowego schematu konfiguracji patchpanela oraz kabli do niego wpiętych. Należało również opisać dodatkowe, dostępne kable. Wszystkie potrzebne informacje zostały umieszczone w tabelach 1 i 2. Po zakończeniu tej części fazy A, przeszliśmy do zaprojektowania początkowej testowej ścieżki połączeń, która miała składać się z co najmniej 5 kabli. Początkiem ścieżki miał być tester okablowania, a końcem terminator, czyli górna część testera. Zaprojektowaną ścieżkę należało narysować na kartce (schemat 1). Po zatwierdzeniu ścieżki przez prowadzącego przeszliśmy do fazy B.

Rysunek . Schemat początkowy patchpanelu

FAZA B – TESTY: LOKALIZACJA I PRÓBA NAPRAWY USZKODZEŃ

Ścieżka nr 1

Pierwszym krokiem w tej fazie było połączenie ze sobą elementów zaprojektowanej ścieżki. Łączymy ze sobą tester z portem nr 9 w patchpanelu kablem nr 5, kolejny kabel nr 2p łączy ze sobą porty 9 i 10 w patchpanelu. Kabel ten jest już wcześniej podpięty do patchpanelu. Port nr 10 łączymy z portem nr 13 poprzez kabel nr 2, a porty 13 i 16 są ze sobą połączone kablem nr 3p. Następnie wykorzystaliśmy kabel numer 3 do połączenia portu nr 16 z portem nr 12. Do tego portu od tyłu podłączony był kabel nr 1p, którym został połączony patchpanel z terminatorem. Następnie uruchomiliśmy tester w trybie DISCOVER. Tester wykrył błąd na ścieżce w odległości około 20cm. Możemy z tego wywnioskować, iż kabel nr 5 może być uszkodzony. Wypięliśmy ten kabel ze ścieżki i podłączyliśmy do terminatora, aby dowiedzieć się szczegółowych informacji dlaczego kabel ten nie działa poprawnie. Tester okablowania wyświetlił, iż żyły 3 i 5 w kablu nie dochodzą do końca wtyczki, żyły 1,2 oraz 6,7 są ze sobą skrosowane, Ponieważ kabel ten był jeszcze oklejony brązową taśmą istniało podejrzenie, iż żyły które nie działają poprawnie są po prostu przecięte. Nie byliśmy w stanie naprawić tego kabla, więc został usunięty ze ścieżki. Przeszliśmy do zaprojektowania nowej ścieżki.

Rysunek . Schemat pierwszej zaprojektowanej przez nas ścieżki

Ścieżka nr 2

Nowa ścieżka wykorzystywała cztery kable, tester, patchpanel oraz terminator. Schemat ścieżki przedstawiony jest poniżej (na kartce schemat 2). Na początku docisnęliśmy zielony kabel przy porcie nr 16 w patchpanelu. Jednak przy jakimkolwiek ruchu patchpanelem kabel ten ponownie się wypinał z gniazda. Powodem tego było bardzo zużyte gniazdo. Musieliśmy więc zaprojektować ścieżkę, która nie obejmowała kabla nr 3p, ponieważ trasa stworzona z wykorzystaniem tej pętli nie działałaby poprawnie. Jeszcze przed zaprojektowaniem tej ścieżki za pomocą kabli dołączonych do testera sprawdziliśmy sprawności kabla w patchpanelu łączącego port nr 9 z portem nr 10. Tester nie wykazał żadnych błędów, więc kabel ten został wykorzystany przy projektowaniu nowej ścieżki. Po podłączeniu zaprojektowanej ścieżki ponownie uruchomiliśmy tester w trybie DISCOVER. Tester wykrył błąd już na samym początku ścieżki (0.0m). W kablu nr 2 był problem z żyłą nr 1, tester nie wykrywał w ogóle żyły nr 3 i nr 6. W tym przypadku tez nie mogliśmy naprawić wykrytych błędów, więc kabel nr 2 został całkowicie odpięty i odłożony na bok. Musieliśmy zaprojektować kolejną ścieżkę.

Rysunek . Schemat drugiej zaprojektowanej ścieżki

Ścieżka nr 3

Trzecia ścieżka również oparta była na czterech kablach, testerze, terminatorze oraz patchpanelu. Schemat nowej ścieżki (schemat nr 3) przedstawiony jest poniżej. Na schemacie kabel nr 3 ma zaznaczone dwie długości: 107 cm – zmierzona za pomocą metru pomiarowego, oraz 40 cm – wynik uzyskany na testerze. Różnica pomiarowa wynika stąd, że kabel jest rozkręcony. Kable nr 3 i nr 4 zostały osobno poddane sprawdzeniu na testerze, który wykazał, iż oba są sprawne. Jednak po zbudowaniu całej ścieżki tester wskazał błąd na odległości około 6 metrów. Wynikało stąd, iż kabel zarobiony w patchpanelu jest uszkodzony. Tester pokazał, że żyły nr 1, 3 oraz 6 są uszkodzone. Dodatkowo przy oględzinach kabla, stwierdziliśmy, iż żyła biało-pomarańczowa jest przecięta. Ponieważ takich uszkodzeń nie jesteśmy w stanie w krótkim czasie naprawić, kabel ten usuwamy z naszej zbudowanej ścieżki. Wymogło to na nas zaprojektowanie kolejnej ścieżki.

Rysunek . Schemat trzeciej naszej ścieżki

Ścieżka nr 4

Ostatnia nasza ścieżka wykorzystuje tylko trzy kable. Tester połączony jest z patchpanelem kablem nr 3, następnie wykorzystuje kabel zamontowany w patchpanelu nr 2p. Terminator zaś łączy się z patchpanelem kablem nr 4. Stworzona trasa jest w pełni zgodna i działa w sposób poprawny. Tester okablowania nie wykrył żadnych błędów. Mogliśmy więc przejść do funkcji AUTOTEST. Zostanie ona opisana w następnym rozdziale sprawozdania. Poniżej schemat ścieżki oraz wskazania CableIQ.

Rysunek 5. Schemat ostatniej stworzonej przez nas ścieżki

Opracowanie wyników

W tej części sprawozdania zostanie opisana faza C scenariusza, a mianowicie testy spełnianych standardów. Do tego celu należało przełączyć tester w opcje AUTO TEST oraz sprawdzić ustawione standardy. Głównym założeniem tej fazy było jednak posiadanie poprawnie zaprojektowanej ścieżki. Jeżeli wszystkie powyższe cechy zostały spełnione można było wcisnąć przycisk TEST. Po chwili na ekranie testera ukazało się które ze standardów zostały spełnione a które nie.

Jak widzimy na powyższym zdjęciu nasza ścieżka spełnia tylko jeden standard, a mianowicie 10BASE-T. Jest to standard Ethernetowy, który umożliwia urządzeniom sieciowym komunikację za pomocą skrętki. Przewidywana prędkość wynosi około 10 Mb/s. Standard ten wykorzystuje drugą i trzecią parę przewodów (pomarańczowe oraz zielone w standardzie TIA-568B). Transmituje sygnał w segmentach o długości maksymalnej około 100 metrów. Jedna para skrętki transmituje, a druga odbiera.

Zgodnie z instrukcją weszliśmy w szczegółowe informacje na temat każdego ze standardów. Jak możemy zauważyć na poniższych trzech zdjęciach, stworzona ścieżka spełnia wszystkie założenia standardu 10BASE-T.

Stworzona przez nas ścieżka nie spełniała standardu 1000BASE-T. Na poniższych zdjęciach widzimy ze tylko długość ścieżki jest oznaczona jako poprawna. Natomiast jakość sygnału jest niezgodna ze standardem na parze 4-5 oraz 7-8 w odległości około 1,3 metra od początku ścieżki. Oznacza to, iż kabel łączący port numer 9 z portem numer 10 nie spełnia założeń standardu 1000BASE-T. Na ostatnim zdjęciu widzimy ze pary żył są zgodne ze standardem na całej ścieżce. Jednakże ścieżka nie spełnia tego założenia standardu poprzez znaczek x przy SH. Skrót ten oznacza Wiremap, czyli mapę połączeń. Powodem tego może być zła mapa połączeń lub brak podłączonego adaptera mapy połączeń.

Kolejnym standardem, który nie został spełniony jest standard 100BASE-TX. Tak jak w przypadku 1000BASE-T wystąpił problem z jakością sygnału w ścieżce na tej samej odległości wynoszącej około 1,3 metra. Jednak w tym przypadku problem nastąpił z parą 1-2 i 3-6.

Wnioski

Przeprowadzenie doświadczenia pozwoliło nam wyciągnąć wnioski, które mogą okazać się przydatne w przyszłości. Wykonanie zadania dostarczyło nam wiele ważnych obserwacji.

Pierwszą z nich jest na pewno to, iż nie wszystkie usterki jesteśmy w stanie zaobserwować gołym okiem. Niekiedy uszkodzenia kabli są niewykrywalne dopóki nie zdejmiemy izolacji. Przykładem takiego kabla jest na pewno kabel numer 5. Należałoby zdjąć tę brązową taśmę, aby dowiedzieć się, iż żyły są spięte w nieodpowiedni sposób. Kolejnymi trudnymi do wykrycia samym okiem uszkodzeniami są uszkodzenia żył w RJ-tce.

W celu szybszej identyfikacji powyższych uszkodzeń bardzo pomocny jest tester okablowania. Jego technologia skraca czas zlokalizowania usterki, czy jej natury. Jeżeli mamy bardzo rozbudowaną sieć takie urządzenie jest wręcz niezbędnym wyposażeniem każdego administratora sieci. Praca z CableIQ jest bardzo łatwa. Pozwala on na szczegółową diagnozę okablowania w badanej sieci.

W przypadku naszej ścieżki badanie jej zostało utrudnione poprzez liczne usterki na kablach jak również na wtyczkach patchpanela. Diagnoza miejsca uszkodzenia kabla może być obarczona niewielkim błędem. Wykryte usterki nie zawsze jesteśmy w stanie naprawić bez ponownego zarabiania końcówek RJ-45 na kablach.

Innym, lecz już mniej ważnym spostrzeżeniem jest fakt, iż minimalne ruchy kabla lub wtyczki powodują wahania w wynikach testera. W przypadku naszych ścieżek długość mierzona poprzez metr pomiarowy wynosiła za każdym razem mniej niż wskazywał to tester okablowania. Pomimo, iż w pomiarach ręcznych uwzględniono długość kabla 107 cm, całkowita długość ścieżki było około 1 metr krótsza. Jak się później okazało pomiar kabli podpiętych na stałe do patchpanela za pomocą metrówki wynosiły odpowiednio: 1p – 162 cm, 2p – 466 cm, 3p – 65 cm. Sprawdzając czy dane kable działają sposób poprawny tester okablowania wskazał zupełnie inne wyniki. Od otrzymanego wyniku należało odjąć około 4 m, gdyż aby połączyć tester z terminatorem użyto dwóch kabli serwisowych każdy około 2 m. Po odjęciu otrzymaliśmy następujące wyniki: 1p – 164 cm, 2p – 520 cm, 3p – 140 cm. Wówczas po dodaniu nowych długości kabli do całkowitej długości ścieżki otrzymujemy porównywalne wartości do tych na testerze. Może to mieć związek z tym, iż mogliśmy popełnić błąd podczas pomiarów kabli metrem pomiarowych lub kabel w oplocie był ciaśniej skręcony przez co długość kabla według pomiarów było krótsza niż w rzeczywistości.

Po uzyskaniu poprawnej ścieżki AUTO TEST wykazał, iż spełnia ona tylko jeden ze standardów. Spowodowane to mogło być wykorzystaniem nie właściwych kabli, ponieważ niektóre z nich nie posiadały opisu, więc nie mogliśmy do końca sprawdzić jakiej kategorii jest wykorzystywany przez nas kabel. W przypadku standardu 1000BASE-T oraz 100BASE-TX podczas sprawdzania jakości sygnału uzyskaliśmy wynik CONNECTION FAULT. Parametr ten wskazuje na to, że została wykryta usterka przesłuchów. Zlokalizowane błędy są zwykle spowodowane przez wadliwe połączenie. Należy wówczas sprawdzić kable w miejscu w którym podano na testerze. Ponadto w przypadku 1000BASE-T nie został spełniony warunek Wiremap, czyli mapy połączeń.

Podsumowując zadanie polegało na zaprojektowaniu sprawnej ścieżki, aby można było wykonać funkcje AUTO TEST na testerze CABLE IQ. Ponadto ćwiczenie miało na celu zapoznanie nas z możliwościami wcześniej już wspomnianego testera okablowania oraz z usterkami jakie mogą wystąpić w sieci.