Pedagogika Janusza Korczaka. Janusz Korczak to właściwie Henryk Goldszmit. Urodził się 22 lipca 1878r. w rodzinie żydowskiej. Zmarł ok. 5-6 sierpnia 1942 r. w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince. Lekarz, pedagog, publicysta, pisarz, działacz społeczny. Założyciel Domu sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie. Prekursor działań na rzecz praw dziecka i całkowitego równouprawnienia dziecka. Pedagogika Korczaka jest rzadko spotykanym w literaturze pedagogicznej typem liberalnej, rodzinnej refleksji o wychowaniu, ufundowanej na idei sumienia i autoodpowiedzialnosci. Uczy jak wychowawcy, pedagodzy powinni postępować wobec wychowanków, by nie naruszać wzajemnego prawa do wolności i do godnego życia. Korczak potrafił łączyć myślenie naukowe z myśleniem praktycznym.
Podtswowe założenia pedagogiki Korczaka: dziecko powinniśmy szanować, powinno być traktowane, jako podmiot, gdyż rozwija się dzięki własnej aktywności. – Wychowanie to proces opierający się na partnerstwie, dorosły jest odpowiedzialny za warunki życia dziecka, dziecko musi mieć zapewnione prawo do opieki. – Powinniśmy pogłębiać i poszerzać nasza wiedze o dziecku.
Ze względu na treść pedagogiczną: 3 główne przesłania nowego wychowania: - treści ogólnoludzkie udostępniane całemu społeczeństwu, ogólno pedagogiczne- kadra pedagogiczna, szczegółowe- dla wychowawców placówek opiekuńczo- wychowawczych.
Korczak chciał, aby dziecko zostało uznane za pełnoprawnego człowieka od chwili narodzin, na każdym etapie swojego życia. Dziecko miało być sobą, takie, jakie jest. Wskazywał na to ze pozycja dziecka jest gorsza niż dorosłego. Korczak stworzył nowatorskie podeści do wychowania, które podkreślało potrzeby i dążenia dziecka do własnej aktywności i samodzielności. Brało pod uwagę jego słabości. Dzieci nie mogą być odpowiedzialne za świat i za trudności związane z nimi samymi. Elementem jego koncepcji były różne formy uspołeczniania i samorządności instytucji, środowiska edukacyjnego, opiekiunczego i wychowawczego. Korczak dawał nam jasne wskazówki jak postępować z dzieckiem. Istotą wychowania jest zagwarantowanie młodemu pokoleniu warunków do, życia jak i wspieranie osób w wewnętrznym rozwoju, nabywaniu samoświadomości i samodzielności. Indywidualne kształtowanie osobowości i konstruowanie formowania świata powinno cechować sytuację wychowawczą. Zmieniać się maja ludzie pod wpływem kreowanych relacji społecznych. Przeciwnik pedagog izmu. Wychowawcy wg Korczaka powinni do każdego dziecka podchodzić indywidualnie. Prawa dziecka SA na równi z prawami dorosłych. Dziecko jest samoistną siłą i wartością, z którą trzeba się liczyć. Ceni takie wartości jak: miłość do bliźnich, sprawiedliwość, godność, szacunek, piękno i prawdę. Dorośli pomijają dzieci w sprawach codziennych. Korczak uważał ze los dziecka zależy od dorosłych nie można go traktować przedmiotowo jest bardzo ważna istotą, która tkwi w świecie dorosłych. Dzieci maja prawo do: szacunku, miłości, tajemnicy, samostanowienia, własności, własnego rozwoju, dojrzewania, ruchu zabawy, pracy, badania, sprawiedliwości w życiu. Dziecko jest bardzo ważna istota, która tkwi w świecie dorosłych, nie może być pomijana. Nauczyciel powinien ucznia szanować, powinien wyzbyć się rygoru. Relacje powinny być oparte na współdziałaniu i zaufaniu do dziecka, wierze w jego rozsądek i umiejętności. Źródeł kryzysu szukamy w wychowawcach. Zadania stawiane wychowankom i wychowawcom SA realne, możliwe do spełnienia. Wychowawcy nie są wiarygodnymi dla uczniów, dlatego ze nie doświadczyli pozytywnych rozwiązań własnych kryzysów, ukrywają swoje wady. Wychowawca powinien akceptować dzieci takimi, jakim są. Pedagog jest podmiotem w stosunku do wychowanka a ten przedmiotem jego oddziaływań. Korczak uznawał prawo do wolności. Cenił zasadę solidarności w szkole, która wiązała się z bezinteresowna więzią i gotowością do wyrzeczeń w noszeniu ciężaru drugiego człowieka. Nauczyciel nie może narzucać uczniom bezmyślnych, bezkrytycznych, niewykonalnych przepisów. Kryzysy w wychowaniu może pokonać tylko refleksyjny wychowawca, który podąża za dzieckiem, pokazuje drogę, kocha i nie zaniedbuje potrzeb i praw, znajduje czas na wzbogacenie swojej osobowości, bo rozwijając siebie może obdarować tym innych. Dobry wychowawca wyciąga wnioski z popełnionych bledów i ich więcej nie popełnia.