Akty normatywne wewnętrznie obowiązujące
Od aktów prawa powszechnie obowiązującego Konstytucja oddziela tzw. prawo wewnętrzne - czyli przepisy prawne obowiązujące tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu te akty. Tworzą one grupę zróżnicowaną zarówno z punktu widzenia podmiotów uprawnionych do ich stanowienia, jak też podstawy prawnej wydania (Konstytucja, ustawy). Nie zostało wyraźnie określone, jaki jest krąg organów stanowiących przepisy wewnętrzne. Konstytucja w art. 93 do kategorii aktów prawa wewnętrznego zalicza: uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów. Prawo wydawania zarządzeń na zasadach określonych w art. 93 przyznano także Prezydentowi RP (art. 142 ust. 1) oraz przewodniczącym komitetów powoła¬nych w skład Rady Ministrów (art. 149 ust. 3).
Konstytucja rozstrzygnęła sporny do tej pory charakter uchwał Rady Ministrów, które w obecnym stanie prawnym mogą być jedynie aktami kierownictwa wewnętrznego. Nie określono natomiast podstawy wydawania uchwał Rady Ministrów, nie przesądzając, czy ma to być akt wydawany na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie (a nie ogólnych konstytucyjnych norm kompetencyjnych).
Zarządzenia są aktami wewnętrznymi wydawanymi tylko na podstawie ustawy i nie mogą stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów. Zarówno uchwały, jak i zarządzenia podlegają kontroli co do ich zgodności z powszechnie obowiązującym prawem (por. Rozdz. XV).
Założenia zasady pytania prejudycjalnego [edytuj]
Instytucja pytania prejudycjalnego - jest to mechanizm prawa wspólnotowego Unii Europejskiej, który:
pozwala sądom krajowym zadawać Europejskiemu Trybunałowi Sprawiedliwości pytania, dotyczące wykładni prawa wspólnotowego,
uznaje, że ETS jest jedynym organem uprawnionym do orzekania wiążącej wykładni prawa wspólnotowego,
został stworzony by wykonywanie prawa wspólnotowego, było jednolite na terenie całej wspólnoty, oraz by zapewnić przestrzeganie prawa wspólnotowego na terenie krajów członkowskich w sposób, jaki był zamiarem prawodawcy.
stanowi, że jeśli nawet nie istnieje przepis prawa wspólnotowego mający bezpośrednie zastosowane do danej sprawy, to ETS może wymusić postępowanie sprzeczne z prawem krajowym, kraju na którym sprawa się odbywa, powołując się na jedną z zasad prawa wspólnotowego (jeśli którakolwiek z zasad ma zastosowanie w danym przypadku).
jest zasadą prawa wspólnotowego, jako że w razie wątpliwości co do wykładni prawa wspólnotowego sądy krajowe mają obowiązek zadania pytania prejudycjalnego (patrz niżej).
prejudycjalny praw. «stanowiący podstawę do podobnego orzekania w analogicznych przypadkach»