BIOINDYKACJA 25.02.2013r.

Saprobiologia.

1870r. – Kochn? – wyodrębniono strefy saprobowe na podstawioe indykatorów.

• Woda uboga w zanieczyszczenia (lipopolisaprobowa) Występują okrzemki, zielenice, które produkują one tlen i przeprowadzają fotosyntezę. Woda bez zanieczyszczeń organicznych

• Woda gnijąca – zawiera zanieczyszczenia organiczne – występują wiciowce i orzęski. Fotosynteza w tym przypadku jest ograniczona. Tlen jest zużywany, a nie produkowany. Rozwijają się procesy gnilne.

• Woda najbardziej zanieczyszczona – Heterotrofy, bakterie beztlenowe – w tej strefie brak tlenu, jest bardzo zanieczyszczona (saprotroficzna)

Wyniki te są oparte na badaniu studni miejskich.

Kolkwitz, Marsson – opracowali bardziej rozbudowany system. Obejmował on listę gatunków odpowiadających poszczególnym strefom saprobowości. Do każdej dołączono listę bioindykatorów. Na początku było ich 1000. Wyróżniano 3 strefy saprobowe, które także odpowiadały podziałowi Kochna:

1. Oligosaprobowa

2. Mezosaprobowa

3. Polisaprobowa

Potem listę zredukowano do 300, ale potem przywrócono ponownie liczbę gatunków do 900. Tak powstał system saprobów używany do dzisiaj. System Pantel`e Bucka, zredukoway został przez Sladecek`a. Obejmował on bakterie, grzyby, glony, hydromakrofity, bakterie wodne. Strefy saprobowe charakteryzowane są przez różne gatunki. Istnieją więcej niż 3 strefy.

P- Producenci, B- Bakterie, Z- Zwierzęta

Wyróżniamy 9 stref w tym systemie:

1. Strefa ksenosaprobowa – dużo producentów (fotosynteza, wytwarzany zostaje tlen), zanieczyszczenia są stosunkowo niewielkie, nie ma odkładającej się substancji organicznej.

2. Strefa oligosaprobowa- znajduje się w niej bardzo mało substancji organicznych do rozłożenia. Dużo zwierząt, bakterii, ekosystem jest sprawny. Materia organiczna wyprodukowana przez producentów jest zużywana.

3. Strefa beta – saprobowa – piramida rownoważna. Powstaje tlen i jest go stosunkowo dużo.

4. Strefa alfa – saprobowa – szczątkowe ilości producentów, dużo ilości materii organicznej. Występują orzęski, wiciowce, które w takich warunkach mogą się dobrze rozwijać. Jest jednak mało tlenu, ekosystem przestaje więc być sprawny.

5. Strefa polisaprobowa - występują tu organizmy mikotroficzne – organizmy samo i cudzożywne, eugleniny – mogą wytwarzać tlen. Zbiorniki bardzo mocno zanieczyszczone.

6. Strefa izosaprobowa - nie ma w niej autotrofów.

7. Strefa metasaprobowa – występują w niej tylko bakterie i wiciowce.

8. Strefa hypersaprobowa - występują w niej wyłącznie bakterie.

9. Strefa ultrasaprobowa - dużo trucizn, nic w tej strefie nie jest w stanie się rozwijać.

Liczbowe opisywanie stref:

1. Strefa ksenosaprobowa 0

2. Strefa oligosaprobowa 1

3. Strefa beta – saprobowa 2

4. Strefa alfa – saprobowa 3

5. Strefa polisaprobowa 4

6. Strefa izosaprobowa 5

7. Strefa metasaprobowa 6

8. Strefa hypersaprobowa 7

9. Strefa ultrasaprobowa 8

Liczby te określone zostały na podstawie powiązania z liczebnością gatunków danej strefy

Wyliczanie saprobowości

Nazwa gat.	O	beta	alfa	…	Li	Si
1	1	3	1		3	2 beta
2	-	5	-		5	2
3

Liczby od 1 do 5 mówią nam w której grupie organizmy występują najliczniej

Jaki gatunek jakim jest wskaźnikiem i do jakiego poziomu saprobowości się odnosi.

$$S = \frac{\sum Si*Ii*hi}{\sum Ii*Hi}$$

Hi – częstość – określa klasę czystości

Ii – iloczyn

Si – saprobowość gatunku i

< 1 % h = 1

1,1 – 3 % h = 2

4 – 10 % h = 3

11 – 20 % h = 5 (często)

21 – 40 % h = 7 (bardzo często)

41 – 100 % h = 9 (dominuje jeden gatunek)