6 10 10r

Literatura:

  1. Jarosz, Wysocka- „ Diagnoza psychopedagogiczna”;

  2. Brzeziński J. „Trafność i rzetelność testów psychologicznych”;

  3. Niemierko B. „ Diagnostyka edukacyjna”;

  4. www.cke.edu .pl .

Diagnostyka- nauka i teoria; diagnoza- praktyka.

  1. Historia diagnostyki

1917 r. Mary Richmond w swojej książce po raz pierwszy użyła sformułowania „diagnostyka”;

Etapy diagnozowania wg. Richmond:

Metody diagnozowania u Richmond: wywiad środowiskowy, obserwacja przypadku i środowiska, analiza dokumentów.

Zasady diagnozowania u Richmond:

1904 r., Polska- Helena Radlińska stworzyła organizację i zasady metod badań środowiskowych, gdzie określiła metody, techniki i narzędzia badawcze. Zaproponowała pojęcie normy i wzorca. Diagnoza społeczna u niej była nakierowana na pomoc jednostce i jego rodzinie. Badała niepowodzenia dzieci i przede wszystkim ich przyczyny. Uznawała i uzasadniła potrzebę stosowania w diagnozie wywiadu środowiskowego.

Janusz Korczak wprowadził do pedagogiki diagnozę w ujęciu klinicznym. Diagnoza według niego ma dwa kierunki działań: 1. Poznania i zrozumienia dziecka/2. Poznania przez wychowawcę siebie, swoich właściwości i możliwości jako współtwórcy procesu wychowawczego. Obserwacja na pierwszym miejscu, winna być planowana .

Plan obserwacji wg. Korczaka:

  1. Diagnozowanie:

Diagnozowanie ma wymiar: społeczny- badanie środowiska; medyczny- rozwój fizyczny, stan zdrowia; psychologiczny; pedagogiczny- poziom wiedzy i zdolności.

Klasyfikacja diagnozy:

Stefan Ziemski (1973)- poznanie diagnostyczne opiera się na dwóch głównych elementach- doświadczeniu i rozumowaniu, tzn. , że osoba musi zdobyć informacje z otoczenia na podstawie narządów zmysłowych.

Diagnoza Rozwinięta to u Ziemskiego proces zmierzający do rozpoznania ( czyli przyczynowego i celościowego) wyjaśnienia stanu rzeczy, określenia jego fazy obecnej, przewidywania rozwoju oraz ukazania możliwości udzielenia pomocy z zewnątrz.

DIAGNOZA IDENTYFIKACYJNA

GENETYCZNA ZNACZENIA FAZY

PROGNOSTYCZNA

IDENTYFIKACYJNA- jak jest? diagnoza przyporządkowująca,- klasyfikacyjna lub typologiczna.

GENETYCZNA- pierwotne siły, źródła, przyczyny zastanego stanu; przyczyny stanu, zjawiska, uwarunkowania środowiskowe.

ZNACZENIA- jakie ma znaczenie dla badanego, jego otoczenia i obserwującego; wyjaśnienie objawów i cech charakterystycznych dla całokształtu badanego zjawiska.

FAZY-etap rozwoju zjawiska/ procesu- to ważne do wyboru odpowiednich narzędzi i środków;

PROGNOSTYCZNA- do czego dojdzie gdy nie zostaną podjęte żadne działania? Do czego mogą doprowadzić podjęte działania?

Przedmiot diagnostyki: rzeczywistość wychowawcza

Cel: poznanie rzeczywistości wychowawczej, w celu podjęcia skutecznego działania

Podstawowe zasady diagnozy pedagogicznej:

  1. Dążenie do realizacji diagnozy PEŁNEJ( 5 etapów)

  2. Diagnozowanie w wymiarze pozytywnym- dostrzeganie potencjału, zasobów obserwowanego

  3. Realizowanie diagnozy środowiskowej

  4. Łączenie rozpoznawania bezpośredniego z r. pośrednim ( testy, dokumenty, analizy, osoby pośrednie)

  5. Dążenie do autodiagnozy osób, systemu, środowisk (badanie fenomenologiczna, pacjent sam odkrywa siebie; konieczne jest zaufanie by to osiągnąć)

  6. Nie każda diagnoza ma charakter OCENIAJĄCY! Aczkolwiek, większość jest odnoszona do stanów pożądanych lub jakiegoś innego punktu, płaszczyzny ;

Kryteria diagnozowania:

  1. Odpowiedzialności etycznej.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
wprowadzenie do nauki socjologii prawa 10 10r
wywiad z boguslawem kowalskim 7 10 10r(1)
10 pazdziernika 10r Chicago
10 Metody otrzymywania zwierzat transgenicznychid 10950 ppt
10 dźwigniaid 10541 ppt
wyklad 10 MNE
Kosci, kregoslup 28[1][1][1] 10 06 dla studentow
10 budowa i rozwój OUN
10 Hist BNid 10866 ppt
POKREWIEŃSTWO I INBRED 22 4 10
Prezentacja JMichalska PSP w obliczu zagrozen cywilizacyjn 10 2007
Mat 10 Ceramika

więcej podobnych podstron