Zaimek jest częścią mowy zastępującą rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), liczebnik (np. tyle) lub przysłówek (np. tam).
Typy i odmiana zaimków w języku polskim:
1). Odmiana zaimka zależy od tego, którą część mowy on zastępuje. Ze względu na "odziedziczony" rodzaj odmiany wyróżniamy w języku polskim następujące typy zaimków:
a). odmienne - odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaje
- po rzeczowniku - zaimek rzeczowny (ja, ty, my, wy, oni, kto, co, nic, ktoś)
- po przymiotniku - zaimek przymiotny (mój, twój, nasz, taki, który, inny, tamten, ta, ci)
- po liczebniku - zaimek liczebny (ile, tyle)
b). nieodmienne
- po przysłówku - zaimek przysłowny (tak, tu, wtedy, gdzieś, tamtędy, kiedyś)
2). Zaimki języka polskiego można podzielić również ze względu na ich znaczenie:
- osobowe (np. ja, ty, my, wy, oni, one, ci, tamci, owi)
- zwrotne (np. się, siebie, sobie)
- dzierżawcze (np. mój, twój, nasz, wasz, ich, jego, jej)
- wskazujące (np. ten, ta, to, tamten, tu, ów, tędy, taki)
- pytające (np. kto? co? jaki? który? gdzie? kiedy? jak? komu? czemu? kogo?)
- względne (np. kto, co, komu - bez znaku zapytania; łączą zdanie nadrzędne z podrzędnym)
- nieokreślone (np. ktoś, coś, jakiś, gdzieś, kiedyś, cokolwiek)
- przeczące (np. nic, nikt, żaden, nigdy, nigdzie)
- upowszechniające (np. wszyscy, zawsze)