1. Szansa, to rozbieżność w dostrzeganym, ciągle zmieniającym się krajobrazie i czasoobrazie, niewykorzystywana przez innych, którą można wypełnić dzięki dostarczeniu odbiorcom więcej wartości niż dotychczas. Nie ma czegoś takiego jak perfekcyjna szansa. Jej zmaterializowanie zależy bardziej od sposobu wykorzystania niż od jej czystych, ekonomicznych charakterystyk. Szanse są formułowane w dłuższym czasie poprzez interakcje przedsiębiorców z innymi ludźmi, dzięki czemu jest dokonywana kapitalizacja zachodzących przeobrażeń.
2. Proces społeczny odzwierciedlający, że siłą napędową przedsiębiorczości są działania podejmowane przez ludzi w ramach sieci społecznych, nierzadko przez nich stworzonych. Działania nie są jednorazowymi aktami, lecz składają się na ustawiczna aktywność. Przedsiębiorczość jest tym, co ludzie robią a nie, kim są. Zorganizowany proces społeczny identyfikowania, tworzenia, interpretowania szans leży u podstaw nieciągłości idei prowadzenia działalności jako swoistych teorii działania (modeli mentalnych). Dzięki temu proaktywnemu nadawaniu sensu zdarzeniom strategicznym może pojawić się unikalne podejście do tworzenia wartości.
3. Spójny zbiór zachowań wyróżniających się proaktywnością (dokonywaniem dużych zmian), innowacyjnością (znacząco nowych w sensie globalnym) i skłonnością do sensownego ryzyka (stawiania czoła wyzwaniom). Zmiana nie jest aspektem przedsiębiorczości, lecz jej fundamentem. Dokonywane przez przedsiębiorców przeobrażenia zachodzą w sferze społecznej, ekonomicznej, politycznej, kulturowej, technicznej i są akceptowane przez ludzi. Przedsiębiorczy wzorzec zachowań dotyczy ludzi dokonujących swobodnych wyborów, poinformowanych oraz zaangażowanych wewnętrznie. Wzorzec ten wiąże się ze specyficznym sposobem dostrzegania, myślenia i działania pojedynczych osób oraz grup osób.
4. Przedsięwzięcie o dużym potencjale rozwoju. Nie dyskredytując rozpoczynania nowej działalności wartość ekonomiczna, osobista, czy społeczna jest tak naprawdę tworzona dzięki rozwojowi przedsięwzięcia. Rozwój przedsięwzięcia służy pełniejszemu wykorzystaniu szansy. Oznacza on wzrost wartości ekonomicznej (w wymiarze finansowym), powiększenie przewagi strategicznej (w wymiarze strategicznym) polepszenie sposobu zorganizowania (w wymiarze strukturalnym), udoskonalenie przywództwa, kultury i ludzi (w wymiarze społecznym). Powinien on też dostarczać interesariuszom szans rozwoju osobistego. Rozmyślne inicjowanie oraz aktywne rozwijanie przedsięwzięć pozwala na przeobrażenie i rewolucjonizowanie rzeczywistości.
5. Użytkowanie zasobów niekoniecznie znajdujących się pod bezpośrednią kontrolą. Dla przedsiębiorczości liczy się użytkowanie zasobów a nie kontrola zasobów. Stąd też znamienne jest dążenie do użytkowania zasobów bez względu na posiadaną władzę. Myślenie w kategoriach użytkowania zasobów pozwala przedsiębiorcy zachować właściwą relację pomiędzy rozwojem przedsięwzięcia i kontrolą. Dostarczyciele zasobów są animatorami zmian a nie barierami rozwoju. Przekształcanie marzeń w rzeczywistość, a konkretniej szans w postać przyszłych dóbr i usług, wymaga zmobilizowania potencjału strategicznego, który nie musi znajdować się pod bezpośrednią kontrolą.
6. Długofalowe ukierunkowanie wskazujące przedsiębiorczość jako nośnik przewagi konkurencyjnej. Twórczość przedsiębiorcy polega na stworzeniu szansy i ustrukturalizowaniu działalności wokół szansy przestawionej w postaci wizji rozwojowej. Uchwycenie szansy następuje poprzez wyartykułowanie wizji określającej, co jest pożądane, sformułowanie misji wyznaczającej zakres i zasięg możliwości, a także ustalenie strategii wskazującej drogę ich osiągania na najbliższą przyszłość. Formalizacja i realizacja kierunku działania wymaga nieustannego godzenia sprzeczności strategicznych w płaszczyźnie ideologicznej, politycznej, poznawczej, administracyjnej oraz behawioralnej. Wskutek tego następuje dynamiczne integrowanie kompetencji organizacji ze zmieniającym się zbiorem szans.
7. Tworzenie bogactwa, które jest dokonywane w sposób odpowiedzialny. Przedsiębiorczość wypracowywuje znaczące, nowe bogactwo za pomocą przedsięwzięć, które są zmaterializowaniem nowych koncepcji wytwarzania wartości. Realizowane przedsięwzięcia mają na celu wytworzenie bogactwa będącego podłożem długowieczności organizacji, a w dalszej perspektywie stworzenie nowego lepszego świata. Sukces jest mierzony z punktu widzenia zaspokajania potrzeb i spełniania oczekiwań interesariuszy, dzięki rozdziałowi wykreowanego bogactwa. Powstałe bogactwo tworzy warunki do finansowania wygodnego stylu życia przedsiębiorcy, inwestowania w nowe przedsięwzięcia, pomnażania wartości stworzonej organizacji. Nierozwiązany problem przedsiębiorczości blokuje świadomość szerszych problemów występujących na drodze do godziwego życia. Bez przedsiębiorczości znacznie trudniej przychodzi czynienie dobra według przyjętego sytemu wartości.
8. Całościowość podkreślająca, że wszystkie cechy łącznie dopiero świadczą o przedsiębiorczości jako specyficznym stylu działania. Występują one w każdym miejscu, chociaż nie w identycznych proporcjach.