1. Def. operacji, zabiegu
2. Dane wejściowe do projektowania procesu technologicznego
3. skład dokumentacji technologicznej
4. norma czasu pracy (wzór na czas operacji, struktura normy)
5. różnica między bazą obróbkową właściwą a zastępczą. Jakie należy stosować i dlaczego?
6. Różnice między naddatkiem obróbkowym całkowitym i operacyjnym
7. wyjaśnić pojęcie technologiczność produkcji. Podać przykład rozwiązania technologicznego i nietechnologicznego.

1. Proces technologiczny:
Operacja – część procesu technologicznego wykonywana na jednym stanowisku roboczym przez jednego pracownika (lub grupę pracowników) na jednym przedmiocie (lub grupie przedmiotów) bez przerw na inne prace. Sformułowanie dotyczy operacji obróbkowych i montażowych. Operacja to zasadnicza jednostka przy planowaniu procesu technologicznego produkcji
Zabieg – część operacji wykonywana przy tych samych parametrach obróbki, zamocowaniu i pozycji i tymi samymi środkami technicznymi. Może być:
prosty (jedno narzędzie)
złożony (wiele narzędzi)

2. Dane wejściowe do projektowania procesu technologicznego:
Dokumentacja konstrukcyjna
Program produkcji
Dane o parku maszynowym

3. Skład dokumentacji technicznej:
Karta technologiczna
Instrukcja obróbki
Instrukcja uzbrojenia obrabiarki – tylko dla niektórych typów obrabiarek
Karta kalkulacyjna
Spis pomocy warsztatowych

4. Norma czasu pracy – technicznie uzasadniona ilość czasu, niezbędna dla wykonania określonego zakresu pracy, w danych warunkach techniczno-organizacyjnych zakładu przez określoną liczbę wykonawców o określonych kwalifikacjach. Norma czasu pracy dotyczy najczęściej operacji. Normy czasu pracy wyznaczają technolodzy kalkulatorzy.

Norma czasu (t)

- czas przygotowawczo-zakończeniowy (tpz)

- czas jednostkowy (tj)

* czas uzupełniający (tu)

* czas wykonania (tw)

+ czas główny (tg)

+ czas pomocniczy (tp)

tg = i*(L/f*n)

i – liczba przejść potrzebna do zdjęcia naddatku

L – długość roboczego ruchu w kierunku posuwu (mm)

f – posuw na obrót (mm/obr)

n – prędkość obrotowa (obr/min)

5.

Baza, każda powierzchnia, linia lub punkt przedmiotu, względem których wyznaczone zostaje w sposób bezpośredni położenie określonej powierzchni, linii lub punktu tej samej części lub in. z nią współpracującej.

Baza właściwa – jest bazą produkcyjną jakiegoś punktu, linii lub powierzchni przedmiotu, identyczna z bazą konstrukcyjną tego punktu linii lub powierzchni (Najpoprawniejsze rozwiązanie to takie, kiedy technolog może przyjąć za bazę tą powierzchnię, którą przyjął konstruktor).

Baza zastępcza – jest bazą produkcyjną jakiegoś punktu linii lub powierzchni przedmiotu różna od bazy konstrukcyjnej ( świadczy to o niewłaściwym przyjęciu bazy przez konstruktora)

Wybór baz do dalszych operacji: należy dążyć do przyjmowania baz stałych, nie zmieniających się podczas obróbki

Należy wybierać bazy obróbkowe właściwe. Przyjęcie ich nie powoduje dodatkowej obróbki, a umożliwia dopuszczenie największych odchyłek przy obróbce wobec eliminacji błędu wynikającego z różnicy ich położenia podczas obróbki i w gotowym mechanizmie.

Przy obróbce dokładnej należy za powierzchnie bazowe przyjmować te powierzchnie, od których są stawiane wymiary tolerowane, określające położenie powierzchni obrabianej. Powierzchnie bazowe powinny być tak wybrane, aby było zapewnione najmniejsze odkształcenie części obrabianej wskutek działania zacisków i sił skrawania.W tym celu powinny być one dostatecznie duże i powinny znajdować się możliwie blisko powierzchni obrabianych.

Wybór baz obróbkowych powinien zapewnić możliwie największą prostotę i najmniejszy koszt przyrządów obróbkowych oraz najkrótszy czas zakładania lub zdejmowania części. Przy obróbce dokładnej (zwłaszcza w przypadku części o złożonych kształtach) należy dążyć do utrzymania zasady jedności baz, polegającej na tym, że wszystkie operacje obróbki powierzchni dokładnych należy wykonywać ustalając położenie części wg tych samych baz.

6.

Naddatki na obróbkę

Jest to celowo pozostawiona warstwa materiału, która powinna być usunięta (w procesie obróbki) z surówki dla otrzymania gotowej części. Dążymy do tego aby naddatek był jak najmniejszy, ale jednocześnie na tyle duży aby dało się usunąć jakąś warstwę. Wyróżniamy naddatki: naddatek całkowity i naddatek międzyoperacyjny.

Naddatek całkowity – warstwa tworzywa, która kompensuje wszystkie błędy wykonania występujące w poszczególnych etapach wytworzenia przedmiotu spowodowane niedokładnością metod i maszyn. Może być usuwany w jednej lub w kilku operacjach.

7.

Technologiczność obróbki - jest to właściwość zapewniająca uzyskanie przy dowolnej wielkości produkcji, wymaganych właściwości wyrobu przy minimalnych kosztach wytwarzania w danych warunkach produkcji