X, któremu dokuczał Y, powziął chęć zemsty. Czterokrotnie - spotykając go w krótkich odstępstwach czasu - znieważał go i bił. 3 razy skutkiem było lekkie uszkodzenie, a raz ciężkie uszkodzenie. Biegli stwierdzili, że w trzech pierwszych przypadkach X miał ograniczoną poczytalność z 31 par w ostatnim przypadku zniesioną z 31 par 1. Biegli stwierdzili ponadto, iż istnieje duże prawdopodobieństwo popełniania ponownie czynów zabronionych przez X. Prokurator zakwalifikował z 12 kk.

Dokonaj oceny prawnej i jakie dalsze czynności powinny zostać podjęte.

Odp: Podstawa prawna:

Art. 12, art. 31 kk, art. 324 kpk., 93 kk,94

Prokurator dobrze zakwalifikował z art 12 kk. Koles miał z góry powzięty zamiar i były krótkie odstępstwa czasu + tożsamość pokrzywdzonego ta sama - przesłanki z 12 kk zostały spełnione. Skoro jest to 12 kk to wszystkie jego zachowania musimy traktować jako jeden czyn, a poszczególne zdarzenia jako elementy tego samego zachowania. Jeśli jest to jeden czyn to oceniamy go w całości - więc jeśli przy jednym elemencie miał zniesioną poczytalność to trzeba uznać, że art 31 par 1 przesądza o tym, że popełnił całe jedno przestępstwo mając zniesioną poczytalność.

Czynności jakie powinny zostać podjęte to prokurator powinien złożyć wniosek o umorzenie postępowania i zastosowanie środka zabezpieczającego umieszczenia w psychiatryku. Przesłanki zastosowania środka zabezpieczającego zostały spełnione bo lekarze wskazali na duże prawdopodobieństwo kolejnych czynów a dodatkowo jego działania było wysoce szkodliwe społecznie, bo jeden z jego czynów spowodował ciężkie uszkodzenia ciała. to tyle

X Redaktor gazety otrzymał informację od Y, ze jakiś radny bierze łapówki. Opublikował to w gazecie. Zostało wszczęte postępowanie o zniesławnienie. W trakcie przesłuchania Y przyznał się, że wymyślił to, iż radny bierze łapówki, chciał się zemścić bo był jego byłym pracowniekiem. X na rozprawie tłumaczył się, iż myślał, że informacje podane przez Y są prawdziwe i że potwierdzi je on przed sądem.

Dokonaj oceny prawnokarnej.

Odp.

Podstawa prawna:

Art. 212 par 2 kk i 213 kk, oraz 18 par 2 kk.

Redaktor popełnił przestępstwo zniesławienia w typie kwalifikowanym, bo za pomocą środków masowego przekazu. Trzeba wspomnieć o kontratypie dozwolonej krytyki, ale zarzut postawiony publicznie musi być prawdziwy. Koniecznie trzeba było powiedzieć, że redaktor w swojej obronie powoływał się na błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czyny zabronionego - że na chwilę popełniania przestępstwa uważał, iż informacje są prawdziwe - ale w okolicznościach tej sprawy błąd ten nie może być uznany za usprawiedliwiony bo koles nawet nie sprawdził tych okoliczności, nie dochował żadnej należytej staranności.

Co do tego informatora to trzeba jego zachowanie było zakwalifikować jako podżeganie do zniesławienia (które miało w istocie miejsce).

X jechał sobie samochodem. Zatrzymał go Y, który oświadczył że jest ścigany za kradzież z włamaniem i prosząc o podwiezienie. X zgodził się. W samochodzie Y powiedział mu, że tak naprawdę nie dokonał żadnego włamania, został wzięty przez pomyłkę za sprawcę tego włamania przez świadka zdarzenia, który go gonił.

Dokonaj oceny prawnokarnej.

Odp

podstawa prawna: art. 239 kk,

Zacząłem tu mówić, że w grę mogłoby wchodzić ewentualnie przestępstwo poplecznictwa, ale tak naprawdę nie zostały spełnione jego znamiona, bo koleś nie utrudnił żadnego postępowania karnego, ani ten pasażer nie był przestępcą. warto by troche o zamiarze powiedziec.

Na ulicy do 16 letniego chłopaka podszedł X i Y. X przytrzymał go za rękę i przyparł do ściany a Y wyciągnął mu z kieszeni telefon komórkowy o wartości 200 zł. X i Y staneli pod zarzutem z art 280 par 1 kk. Obrońca argumentował, iż czyn powinien być kwalifikowany z art 119 k.w. Oceń to w odniesieniu do przepisu art 130 par 3 k.w. (chodzi o pojęcie gwałtu na osobie)

Odp

Tu odpowiedź sprowadzała się do tego, że w art 130 par 3 k.w. ustawodawca posłużył się pojęciem gwałtu na osobie, które w orzecznictwie było interpretowane różnie. Mi się skojarzyło, że ostatnio było jakieś orzeczenie, które pojęcie przemocy z art 280 kk i gwałtu na osobie z art 130 par 3 zostało uznane za tożsame. Były też orzeczenia, które nie uznawało tożsamości tych pojęć.

Uchwała składu 7 sędziów SN z 30 czerwca 2008 r. (sygn. akt I KZP 10/08).
Zakresy znaczeniowe zwrotów: „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 k.k. i „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 k.w. – są tożsame.

Odmiennie w uchwale z dnia 21 marca 2007 r. I KZP 39/2006 – w którym stwierdził SN że gwałt na osobie oznacza kwalifikowaną formę przemocy wobec osoby charakteryzującą się użyciem siły o natężeniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia.

W dniu 14 maja 2007 roku prokurator wniósł akt oskarżenia przeciwko Janowi K. o czyn z art. 158 § 1 kk, popełniony w dniu 20 marca 2006 roku. W toku postępowania okazało się, ze czyn należy zakwalifikować z art. 157 § 2 kk. I prokurator odstąpił od wniesionego oskarżenia.

Jakie czynności winien podjąć Przewodniczący Wydziału? W jakich terminach dojdzie do przedawnienia karalności tych przestępstwa (wszystko o przedawnieniu prywatnoskargowych).

Art. 101. § 1. Karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat:

1) 30 - gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa,

2) 20 - gdy czyn stanowi inną zbrodnię,

2a) 15 - gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat,

3) 10 - gdy czyn stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata,

4) 5 - gdy chodzi o pozostałe występki.

§ 2. Karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia.

§ 3. W wypadkach przewidzianych w § 1 lub 2, jeżeli dokonanie przestępstwa zależy od nastąpienia określonego w ustawie skutku, bieg przedawnienia rozpoczyna się od czasu, gdy skutek nastąpił.

Art. 102. Jeżeli w okresie przewidzianym w art. 101 wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa określonego w § 1 pkt 1-3 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Nie wiadomo, kiedy się dowiedział.

2.W dniu 20 maja 2004 roku Piotr K. został skazany na karę 6 lat pozbawienia wolności, następnie w dniu 20 czerwca 2008 prezydent aktem łaski warunkowo zawiesił mu wykonywanie orzeczonej kary. Kiedy dojdzie do zatarcia skazania?

Art. 76. § 1. Skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby.

Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 20 maja 1992 r., I KZP 14/92 - Przepis art. 79 § 2 kk ma zastosowanie nie tylko wtedy, gdy warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności nastąpiło w wyroku, lecz także wówczas, gdy nastąpiło ono w postanowieniu wydanym na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. 1989 r. Nr 64 poz. 390).

Problem w tym, że powinniśmy wiedzieć, na ile mu zawieszono.

Jan k. prowadził dzielność gospodarczą i nie prowadził rzetelnie ksiąg rachunkowych, nie odprowadzał podatku VAT. I poprzednio, tj w ciągu 1 roku został skazany z art. 56 § 1 kks na 120 stawek grzywny. Jakie przestępstwa popełnił? Jakie ewentualne obostrzenia należy wobec niego zastosować, i w jakich granicach należy mu wymierzyć grzywnę. Wszystko o recydywie.

Podstawa prawna: art. 56 § 1 i 61 § 1 oraz art. 37 § 1 pkt 4 i art. 38 k.k.s.

Odpowiedź: recydywa z art. 37 § 1 pkt 4 i nadzwyczajne obostrzenie wg art. 38 k.k.s.

Art. 61. § 1. Kto nierzetelnie prowadzi księgę, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.

Wcześniej popełnił przestępstwo podobne – art. 56 § 1 k.k.s.

Art. 37. § 1. Sąd stosuje nadzwyczajne obostrzenie kary, jeżeli sprawca:

1) popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, powodując uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości albo popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe, a wartość przedmiotu czynu zabronionego jest duża;

2) uczynił sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu;

3) popełnia dwa albo więcej przestępstw skarbowych, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich i każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa skarbowego określonego w tym samym przepisie, a odstępy czasu pomiędzy nimi nie są długie;

4) skazany za umyślne przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności lub karę ograniczenia wolności albo karę grzywny, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności lub 6 miesięcy kary ograniczenia wolności albo po uiszczeniu grzywny wynoszącej co najmniej 120 stawek dziennych popełnia umyślnie przestępstwo skarbowe tego samego rodzaju;

5) popełnia przestępstwo skarbowe, działając w zorganizowanej grupie albo w związku mającym na celu popełnienie przestępstwa skarbowego;

6) popełnia przestępstwo skarbowe, używając przemocy lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo działając wspólnie z inną osobą, która używa przemocy lub grozi natychmiastowym jej użyciem;

7) przez nadużycie stosunku zależności lub wykorzystanie krytycznego położenia doprowadza inną osobę do popełnienia czynu zabronionego jako przestępstwo skarbowe.

Co do sposobu obostrzenia i wymierzenia kary:

Art. 38. § 1. Stosując nadzwyczajne obostrzenie kary, sąd wymierza karę pozbawienia wolności:

1) do 6 miesięcy albo karę ograniczenia wolności, jeżeli przestępstwo skarbowe jest zagrożone tylko karą grzywny do 360 stawek dziennych, co nie wyłącza wymierzenia także kary grzywny grożącej za to przestępstwo

1.przedsiębiorca zamówił u drugiego towar, nie zapłacił bo nie miał klientów, popadł w długi, a następnie wyzbył się majątku,

Podstawa prawna:

art. 286 § 1 kk oraz art. 300 § 1 kk

Odpowiedź:

Zależy od realiów sprawy. Jeśli wykażemy, że sprawca miał zamiar bezpośredni kierunkowy to można przyjąć wypełnienie znamion z art. 286 § 1 kk. Zamiar ewentualny nie wystarczy. Innymi słowy sprawca musiał w momencie pobierania towaru od dostawcy zdawać sobie sprawę z nierealności tego, że nie będzie miał klientów i nie sprzeda towarów. Ten zamiar należy zrekonstruować na podstawie okoliczności przedmiotowych sprawy (to jak się zachowywał sprawca zamawiając towar, jakie miał doświadczenie w handlu, jaka była kondycja finansowa jego firmy w tym momencie, czy sytuacja w jakiej się znajdował uzasadniała obiektywnie przekonanie, że jest on w stanie uregulować należność w terminie).

Ponadto popełnił on niewątpliwie drugi czyn z art. 300 § 1 kk, gdyż już po powstaniu długów, gdy groziła mu niewypłacalność uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że wyzbył się majątku (ukrył, zbył, darował itd. składniki swojego majątku). Są to 2 odrębne czyny.

Można przyjąć, że sprawca wypełnił znamiona występku oszustwa stypizowane w art. 286 § 1 kk, gdyż zamawiając towar wiedział, że go raczej nie sprzeda w umówionym czasie, gdyż np. nie miał możliwości technicznych ani osobowych by tego dokonać, licząc irracjonalnie i zupełnie bezpodstawnie na to, że np. klienci sami do niego przyjdą i wykupią towar. Można zastanawiać się oczywiście na ile realna była możliwość upłynnienia przez niego towaru i czy sprawca zdawał sobie sprawę z tej nierealności (np. jeśli brak klientów był wynikiem jakiś niezależnych przyczyn zewnętrznych, krachu gospodarczego, a firma dotąd prosperowała dobrze itd. można uznać, że oskarżony nie miał zamiaru bezp. popełnienia przestępstwa). Jednakże w przypadku gdyby nie udało mu się towaru sprzedać powinien go zwrócić dostawcy. To że nie dokonał zwrotu świadczy pośrednio także o jego zamiarze osiągnięcia korzyści materialnej kosztem pokrzywdzonego.

Istotą problemu jest rozgraniczenie z jednej strony niewywiązania się ze zobowiązania cywilnego a z drugiej strony popełnienie przestępstwa oszustwa (ocena tego samego czynu na polu prawa karnego). W szczególności chodzi o ustalenie, czy sprawca miał bezpośredni kierunkowy zamiar dokonania przestępstwa oszustwa w momencie zawierania transakcji handlowej. Udowodnić trzeba, że w momencie nabywania towarów miał oskarżony świadomość tego, że rozporządzenie przez pokrzywdzonego towarami będzie dla niego niekorzystne.

W orzecznictwie zaprezentowano różne wypowiedzi na ten temat:

Zamiar ewentualny, to jest sytuacja, gdy brak jest możliwości stwierdzenia, iż sprawca chciał popełnić czyn zabroniony, jednakże analiza jego zachowania daje podstawy do przyjęcia, iż przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził, nie jest więc możliwa do zaaprobowania w odniesieniu do dokonania przestępstwa oszustwa, które wymaga wykazania zamiaru bezpośredniego w postaci dolus coloratus, obejmującego wszystkie elementy przedmiotowe działania sprawcy, co jednoznacznie wynika z treści art. 286 § 1 kk - „kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”

(tak postanowienie SN z dnia 4 listopada 2003 r., V KK 67/2003, LexPolonica nr 378809)

Podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa (art. 286 kk) od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym, a takie łączyło oskarżonego z W.K. z racji umowy zawartej w dniu (...) jest istnienie w chwili zawierania przedmiotowej umowy wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o stosownym zabarwieniu. Oszustwo w rozumieniu kodeksu karnego może być przestępstwem popełnionym tylko umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym cel i sposób działania. Choćby z tego powodu, nie każda nierzetelna realizacja umowy cywilno-prawnej może stanowić przestępstwo oszustwa.

(tak Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 lutego 2002 r. II AKa 4/2002, LexPolonica nr 370675)

Wypełnia znamiona oszustwa działanie sprawcy, który składa zamówienie na dostarczenie towaru z odroczonym terminem płatności, z powziętym z góry zamiarem niedotrzymania terminu zapłaty i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia zapłaty od ewentualnego powodzenia inwestycji dokonanych za pieniądze uzyskane ze sprzedaży przedmiotowego towaru. Zdaniem sądu zachowanie takie doprowadza kontrahenta do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie w błąd, co jednak będzie można uznać, gdy sprawca nie uiści należnej zapłaty za dostarczony towar.

(tak Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 1995 r. Prok. I Pr. 1995 nr 9 poz. 22, orzeczenie to cytuje A. Marek w komentarzu do kodeksu karnego, wyd. ABC 2006)

2. korupcja czynna i bierna + wyłudzenie poświadczenia nieprawdy podczas próby rejestracji samochodu

W kazusach z 2006 r. znalazłem podobny:

Karol W. kupił używany samochód osobowy. By go zarejestrować powinien przeprowadzić jego badanie techniczne, jednak samochód wymagał remontu a Karol W, chciał zaoszczędzić sobie wydatków. Zwrócił się więc do Mariana G. znajomego uprawnionego diagnosty samochodowego o przysługę oferując w zamian koniak. Marian G. wydał świadectwo przeprowadzenia badań technicznych samochodu nie widząc go i przyjął koniak. Na podstawie tego świadectwa Karol W. zarejestrował samochód w starostwie.

Jak kształtować się będzie karna odpowiedzialność obu mężczyzn?

Podstawa prawna:

228 § 3 kk, 229 § 3 kk, 18 § 2 kk, 271 § 3 kk, 272 kk

Odpowiedź:

Karol W. popełnił dwa czyny:

1.Podżegał do wystawienia dokumentu, w którym poświadcza się nieprawdę art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk oferując korzyść majątkową osobie pełniącej funkcję publiczną (diagnoście) w związku z pełnieniem tej funkcji w zamian za naruszenie przepisów prawa art. 229 § 3 kk. Należy jednak uznać, że przepis art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 3 kk pozostaje z art. 229 § 3 kk w tzw. pozornym zbiegu przepisów, gdyż 229 § 3 kk zawiera w sobie znamiona podżegania do przestępstwa (część nauki prawa karnego uznaje, że wyłączenie następuje tu na zasadzie specjalności)

2.Wyłudził poświadczenie nieprawdy w starostwie przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza dokonującego rejestracji pojazdu 272 kk

Marian G. popełnił dwa czyny:

wystawił dokument, w którym poświadczył nieprawdę - 271 § 3 kk
Za powyższe zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa w związku z pełnioną funkcją publiczną przyjął korzyść majątkową– koniak - art. 228 § 1 kk

(są to dwa odrębne czyny, gdyż zachodzą w różnym czasie)

Kazus ten jest wieloaspektowy i można rozważać w nim różne elementy. Moim zdaniem najbardziej sporną istotą problemu było ustalenie czy Marian G. jako diagnosta jest osobą pełniącą funkcję publiczną i czy można do niego stosować art. 228 § 1 kk.

Wnioskuję że tak, gdyż akurat tego problemu dotyczyło następujące orzeczenie:

Z uregulowanego ustawowo uprawnienia diagnosty do wpisywania w dowodzie rejestracyjnym pojazdu terminu kolejnego badania technicznego, a tym samym przedłużenia okresu dopuszczenia pojazdu do ruchu, wynika, że w zakresie wykonywania tej czynności pełnił on funkcję publiczną przekazaną imiennym upoważnieniem wojewody. Przyjęcie przez diagnostę korzyści majątkowej lub osobistej albo ich obietnicy w związku z wykonywaniem tych czynności wypełniało znamiona przestępstwa określonego w art. 239 § 1 d. kk. Wyrażony pogląd zachowuje aktualność po wejściu w życie kodeksu karnego z 1997 r., gdyż znamiona ustawowe określające krąg podmiotów przestępstwa łapownictwa biernego nie uległy zmianie (art. 228 § 1 kk), a uprawnienia diagnostów, unormowane w art. 81-84 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 1997 r. Nr 98 poz. 602), nadal pozostają w sferze pełnienia funkcji publicznej.

(tak SN w wyroku z dnia 22 listopada 1999 r., II KKN 346/97, LexPolonica nr 343956)

Nota bene z tego samego wyroku wynika per analogiam, że diagnosta jest osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu w myśl art. 271 kk. Ze względu na brzmienie omawianego przepisu przyjmuje się, iż sprawcą może być wyłącznie osoba, która wystawia dokument w ramach szczególnych uprawnień (wynikających ze zwykłego uczestnictwa w powszechnym obrocie prawnym), która do wystawienia dokumentu stwierdzającego istnienie okoliczności o znaczeniu prawnym jest uprawniona.

3. facet otrzymał fałszywe pieniądze, usiłował puścić w obieg ale kasjerka się zorientowała,

W kazusach z 2007 r. odnalazłem następujący kazus odpowiadający temu:

Lucjan N. właściciel sklepu przeliczając utarg dzienny stwierdził, że przyjął podrobionybanknot 100 - złotowy. Chcąc uniknąć straty zapłacił tym banknotem na stacji benzynowej za paliwo i papierosy - łącznie 86 złotych, otrzymał też resztę. Obsługa stacji zorientowała się, że banknot jest fałszywy i zawiadomiła policję. Sprawcę zatrzymano.

Proszę zaproponować kwalifikację prawną czynu Lucjana N.

Podstawa prawna:

art. 312 kk, art. 286 § 3 kk

Odpowiedź:

Lucjan N. popełnił przestępstwo z art. 312 kk oraz oszustwo mniejszej wagi z art. 286 § 3 kk

Istotą problemu jest czy zachodzi zbieg przepisów pomiędzy wyżej wskazanymi przepisami czy nie zachodzi. Przychylając się do poglądu SN należy uznać, że zachodzi, ale jest to wypadek uzasadniający kwalifikację z art. 286 § 3 kk.

W orzecznictwie i doktrynie udzielono różnych odpowiedzi:

Motywy, którymi kierował się ustawodawca, łagodniej traktując sprawcę czynu przewidzianego w art. 228 dkk, z reguły będą uzasadniać przyjęcie, że gdy czyn ten równocześnie wyczerpuje znamiona oszustwa, to zachodzi wówczas wypadek mniejszej wagi z § 2 art. 205 dkk

(tak SN w wyroku z dnia 13 października 1995 r., II KRN 125/95, LexPolonica nr 307311)

Należy podkreślić, że nie jest uzasadnione w takich sytuacjach traktowanie a priori zachowania sprawcy jako wypadku oszustwa mniejszej wagi. Ocena tego, czy sprawca będzie odpowiadał na podstawie art. 286 § 1, czy art. 286 § 3, zależy bowiem od konkretnego stanu faktycznego.

(tak Joanna Piórkowska-Flieger w Komentarzu do Kodeksu Karnego pod red. T. Bojarskiego, Lexis Nexis 2006)

Czyn przypisany oskarżonemu z art. 228 kk jest szczególnym typem występku puszczenia w obieg fałszywego pieniądza lub papieru wartościowego i określa taki stan faktyczny, w którym sprawca przyjmuje nieświadomie falsyfikaty zamiast pieniędzy autentycznych i pozbywa się ich w celu uniknięcia straty, wykorzystując w tym celu mylne wyobrażenie o rzeczywistości osoby, której te falsyfikaty sprzedaje. Dyspozycja art. 228 kk odzwierciedla zatem w pełni kryminalną treść czynu, bez potrzeby powoływania nadto art. 205 § 1 kk.

(tak SA Rzeszów w wyroku z dnia 3 marca 1994 r., II AKr 18/94, LexPolonica nr 305356)

4. na polu u chłopa rozbili się studenci z namiotami, ten ich wygonił, porozwalał namioty (samopomoc)

Podstawa prawna:

art. 288 § 1 kk, 193 kk, 25 kk, art. 343 § 1 kc, 156 § 1 kw, 157 § 1 kw

Odpowiedź:

Zapewne pytanie miało dotyczyć kwalifikacji prawnej zachowania studentów i chłopa.

Co do studentów to możliwe są 2 sytuacje:

popełnili oni przestępstwo z art. 193 kk (naruszenie miru domowego), gdy teren pola był ogrodzony
mogli oni popełnić wykroczenie z art. 157 § 1 kw (wbrew żądaniu osoby nieuprawnionej nie opuścili pola), gdy teren pola nie był ogrodzony, ale tylko wtedy jeśli rolnik najpierw ich wezwał do opuszczenia pola. Skoro ich nie wezwał tylko od razu wyrzucił to nie popełnili oni wykroczenia. Gdyby przy okazji rozbijania namiotów zniszczyli rolnikowi uprawy na polu można też zastanawiać się nad przyjęciem kwalifikacji z art. 156 § 1 kw. Natomiast popełnili bez wątpienia delikt cywilnoprawny polegający na naruszeniu posiadania cudzej własności.

Co do rolnika to:

w przypadku o którym mowa w pkt (a) moim zdaniem najpierw wyrzucając studentów działał on w ramach kontratypu obrony koniecznej, po czym dokonał osobnego czynu przeciwko mieniu tj. rozwalenie przez niego namiotów należy zakwalifikować jako przestępstwo zniszczenia mienia z art. 288 § 1 kk.
W przypadku (b) również popełnia przestępstwo z art. 288 § 1 kk.

Nie jest nigdzie natomiast napisane jakich metod użył rolnik do wygonienia studentów. Jeśli rolnik stosował siłę w momencie kiedy zauważył, że studenci naruszają posiadanie jego nieruchomości to trzeba uznać, że działał on w ramach obrony koniecznej przewidzianej zarówno w art. 25 kk., która wyłączyła bezprawność naruszenia nietykalności studentów, gdyż obrona konieczna przysługuje przeciwko bezprawnemu zamachowi na dobro prawne niezależnie od tego czy zamach ten przybierze postać przestępstwa lub wykroczenia, a nadto nie jest konieczny wymóg, aby grożącego niebezpieczeństwa nie można było odeprzeć w inny sposób (na gruncie prawa cywilnego w myśl art. 343 § 1 kc byłoby to także działanie w ramach obrony koniecznej, gdyż zostało podjęte w momencie naruszenia posiadania). Natomiast gdyby przemoc wobec studentów zastosował już po tym jak naruszyli oni jego pole to z punktu widzenia prawa karnego nadal mamy do czynienia z obroną konieczną, ale już z punktu widzenia prawa cywilnego w grę wchodzi moim zdaniem instytucja dozwolonej samopomocy z art. 343 § 2 kc, w której posiadacz nieruchomości nie może stosować przemocy względem osób przy przywracaniu stanu poprzedniego, dotyczy ona już bowiem działań po dokonanym naruszeniu. Czyli podsumowując użycie przemocy przez rolnika w ramach obrony koniecznej byłoby z punktu widzenia prawa karnego zawsze (poza przypadkami ekscesu intensywnego) właściwe (odpierał on cały czas trwający bezprawny zamach, gdyż studenci naruszali spokój jego mieszkania albo niszczyli mu zasiewy) natomiast pozostawałoby deliktem na gruncie prawa cywilnego w sytuacji określonej w art. 343 § 2 kc.

Istotą problemu moim zdaniem było zbadanie czy chłop miał prawo do obrony koniecznej z art. 25 kk (błędnie nazwanej w kazusie samopomocą – to instytucja prawa cywilnego z art. 343 kc, którą co najwyżej można byłoby rozważać jako kontratyp działania w ramach dozwolonych uprawnień). Jednakże kwestię tę reguluje samodzielnie art. 25 kk, a w doktrynie dopuszczono stosowanie obrony koniecznej w stosunku do przestępstwa z art. 193 kk (jak i szerzej do tzw. przestępstw z zaniechania wywołujących pewien trwały stan bezprawności). Innymi słowy rolnik miał prawo przemocą usunąć studentów ze swojej ogrodzonej posesji (jeśli ci nie chcieli jej opuścić dobrowolnie), nie miał natomiast prawa niszczenia ich namiotów (mógł co najwyżej je zdemontować i usunąć z terenu posesji – wtedy można by było uznać, że działał w ramach dozwolonej samopomocy z art. 343 § 2 kc – przywracał stan poprzedni). Czyli usunięcie studentów było działaniem w ramach kontratypu obrony koniecznej (o ile nie stosował przy usuwaniu studentów jakiś metod brutalnych które by uzasadniały eksces intensywny), a zniszczenie namiotów to już nowe przestępstwo. Nie ma bowiem silnego związku przyczynowo-sytuacyjnego pomiędzy wyrzuceniem studentów a późniejszym zniszczeniem ich namiotów czyli nie jest to tzw. eksces ekstensywny. Stojące namioty po wygonieniu intruzów nie stwarzały już żadnego zagrożenia dla dobra prawnego (spokoju mieszkania) chronionego przepisem art. 193 kk i rolnik nie musiał ich niszczyć, gdy zamach na jego chronione dobro został całkowicie odparty.

„W przypadku naruszenia miru domowego dopuszczalne jest stosowanie obrony koniecznej. Będzie ona możliwa także i wtedy, gdy sprawca nie opuszcza mimo wezwania określonej przestrzeni. Zachowanie to bowiem stwarza stan bezprawny (przestępstwo ciągłe), zaś jego stworzenie stanowi bezprawny zamach (choć jest w swej istocie zaniechaniem).” (…)

„Zamach jest bezprawny wtedy, jeśli czyn (działanie lub zaniechanie) będący jego emanacją narusza zakaz prawny podejmowania określonych zachowań lub stanowi niewykonanie prawnego nakazu ich podjęcia. Zakaz lub nakaz taki wynikać może z normy prawnokarnej, jego źródłem mogą być także inne normy prawa powszechnego (cywilnego, administracyjnego itp.).”

(tak M. Filar w Komentarzu do Kodeksu Karnego pod red. O. Górniok, Lexis Nexis 2006, także M. Marek, Komentarz do Kodeksu Karnego Wydawnictwo, ABC 2006)

Użyte w art. 22 § 1 dkk pojęcie „zamach” nie musi być rozumiane jako zachowanie „niebezpieczne”, czyli związane ze stosowaniem przymusu fizycznego stanowiącego potencjalne niebezpieczeństwo dla zdrowia czy życia ludzkiego. Może nim być również zachowanie bierne (bierny opór), bądź agresja słowna (wypowiadanie obelżywych słów i wszelkiego rodzaju gróźb) zmierzające do wywołania zmiany w świecie zewnętrznym.

(tak wyrok SN z dnia 22 sierpnia 1996 r., IV KKN 48/96 z aprobującą glosą J. Satki, LexPolonica nr 324681)

1. Ojciec dwójki dziewczynek poniżej 15 lat dopuszczał się względem nich innych czynności seksualnych, wobec jednej kilkakrotnie, wobec drugiej jeden raz, podaj kwalifikację prawną.

Podstawa Prawna

197, 200, 201 (chyba nie), 11§1,12

Odpowiedź

dopuścił się dwóch zachowań: (nie możemy przyjąć ciągu bowiem narusza dobro osobiste).

Córka molestowana wielokrotnie:

197 §2 w zw. z 200§1, w zw. z 201 w zw. z art. 12, w zw. z art.11 §2 kk

Córka molestowana jednokrotnie:

197 §2 w zw. z 200§1, w zw. z 201, w zw. z art.11 §2 kk

Szerokie omówienie

Klu problemu sprowadza się do opowiedzenia o 12 (brak możliwości przyjęcia czynu ciągłego w sytuacji gdy narusza się dobra osobiste kilku osób), oraz omówienia zbiegów przestępstw przeciwko wolności seksualnej.

71. Kwestia ta przedstawia się nieco odmiennie w odniesieniu do kwalifikowanego przez szczególne okrucieństwo typu zgwałcenia. Skazanie za "szczególne okrucieństwo" zdaje się konsumować kryminalną zawartość takich stanów faktycznych, które podpadają pod pojęcie naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia w granicach opisanych w art. 157 § 2 k.k. (naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni). "Szczególne okrucieństwo" jest bowiem kwalifikowaną postacią przemocy - o ile oczywiście w danym przypadku nie polega na oddziaływaniu na psychikę ofiary - może więc także polegać na spowodowaniu skutków opisanych w art. 157 § 2 k.k.

72. Nie powinno być natomiast wątpliwości, że przestępstwo zgwałcenia ze szczególnym okrucieństwem pozostaje w zbiegu kumulatywnym z przestępstwem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (art. 156 k.k.), co najczęściej dotyczyć będzie pozbawienia ofiary zdolności płodzenia na skutek brutalnego uszkodzenia jej organów płciowych ( art. 156 § 1 pkt 1 k.k.). Również zbieg kumulatywny należy przyjąć, gdy sprawca zgwałcenia szczególnie okrutnego powoduje skutki z art. 157 § 1 k.k. Słusznie także w orzecznictwie przyjmuje się kumulatywny zbieg przestępstwa z art. 197 § 4 k.k. z przestępstwem pobicia niebezpiecznego, o którym mowa w art. 158 § 1 k.k. (zob. wyrok SA w Lublinie z 15 lutego 2000 r., Prok. i Pr. 2000, nr 10).

2. Dwóch kolegów postanowiło zrobić żart trzeciemu, przebrali się w kominiarki, zabrali atrapę pistoletu, zaczaili się w krzakach, przyłożyli mu atrapę broni i zażądali pieniędzy, on się przestraszył, zaczął ich kopać, nie wiedząc, że to żart, spowodował u jednego z kolegów utratę zdolności płodzenia, sam podczas szamotaniny doznał uszczerbku na powyżej 7 dni.

Podstawa Prawna

Odpowiedź

ATRAPA BRONI

Wyrok

z dnia 8 października 1976 r.

Sąd Najwyższy

IV KR 196/76

Do przyjęcia, że przedmiot, którym posługiwał się sprawca rozboju, stanowi broń palną, konieczne jest stwierdzenie przedmiotowej cechy w postaci zdatności do rażenia pociskiem z odpowiedniej odległości. Straszaki i zbliżone do nich przedmioty, które służą do zabawy, cechy tej nie mają.

(myślę że przystawienie jednak takiego pistoletu to jest doprowadzenie do stanu bezbronności ??).

KWALIFIKACJA

nie ma zbiegu z bójką bowiem rozbój pochłania niebezpieczeństwo z 280§1

Nie doszło do zaboru więc mamy tylko usiłowanie rozboju z 280§1

co do uszkodzenia ciała ofiary powyżej 7 dni to myślę że będzie to 280§1 w zw .ze 157§1 w zw. 11§2 (oczywiście wspólnie i w porozumieniu).

Ofiara działała w granicach obrony koniecznej i nie poniesie odpowiedzialności

Czarek: tu nie ma rozboju, co najwyżej groźby albo naruszenie nietykalności

3. Kazus dotyczył recydywy z art. 64 par. 1 kk, problem dotyczył tego, czy można mu przypisać recydywę, kiedy zaliczono mu tymczasowe aresztowanie na podstawie art. 417 kpk.

Generalnie należy zająć stanowisko że zaliczenie okresu z innej sprawy nie podpada pod 64, ale poglądy odmienne też są, co poniżej (z Zolla).

W szczególności nie stanowi "odbycia kary pozbawienia wolności" pobyt w schronisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym (por. wydaną pod rządami k.k. z 1969 r. uchwałę SN z 23 stycznia 1980 r., VI KZP 19/79, OSNKW 1980, z. 2, poz. 16 z glosą M. Cieślaka, NP 1981, z. 2), ani też pozbawienie wolności w ramach tymczasowego aresztowania (tak trafnie w odniesieniu do tymczasowego aresztowania w innej sprawie, zaliczonego na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej za uprzednie przestępstwo podobne, mające stanowić podstawę przypisania sprawcy powrotu do przestępstwa w warunkach recydywy specjalnej podstawowej - SN w uchwale z 22 lutego 1990 r., V KZP 29/89, OSNKW 1990, z. 4-6, poz. 13), przy czym w tym ostatnim przypadku - wbrew temu, co się dość powszechnie sądzi - jest obojętne, czy chodzi o tymczasowe aresztowanie w danej czy też w innej sprawie (odmiennie w odniesieniu do okresu tymczasowego aresztowania w danej sprawie SN w wydanych pod rządem art. 60 k.k. z 1969 r.: uchwale połączonych Izb Karnej i Wojskowej z 22 grudnia 1978 r., VII KZP 23/77 - Wytycznych wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy, teza 3, OSNKW 1979, z. 1-2, poz. 1; uchwale z 16 czerwca 1993 r., I KZP 13/93, OSNKW 1993, z. 7-8, poz. 42; de lege lata, m.in. właśnie z powołaniem się na wskazane orzeczenia, ów nietrafny pogląd podtrzymuje znacząca część doktryny - por. np. K. Buchała (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks..., s. 468; Z. Sienkiewicz (w:) M. Kalitowski, Z. Sienkiewicz, J. Szumski, L. Tyszkiewicz, A. Wąsek, Kodeks..., s. 150; J. Wojciechowska (w:) E. Bieńkowska, B. Kunicka-Michalska, G. Rejman, J. Wojciechowska, Kodeks..., s. 975; A. Marek, Kodeks..., s. 256).

4. Kazus dotyczył oszukiwania na wadze podczas sprzedaży na bazarze - art. 134 kw.

Art. 134. § 1. Kto przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług oszukuje nabywcę co do ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub ceny, jeżeli nabywca poniósł lub mógł ponieść szkodę nieprzekraczającą 100 złotych,

podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto przy nabyciu produktów rolnych lub hodowlanych oszukuje dostawcę co do ilości, wagi, miary, gatunku lub ceny, jeżeli dostawca poniósł lub mógł ponieść szkodę nieprzekraczającą 100 złotych.

§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 lub 2 oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.

1.Do pani podszedł X, który pokazał zyletkę i kazał jej oddać pieniadze, które ma. Ona mu je dała. Widział to pan Y, który pobiegł za sprawcą. Szarpali się i pan Y odtrzymał kilka ciosów, których skutkiem było naruszenie narządów ciała powyżej 7 dni.

W stosunku do pani X rozbój z niebezp narzędziem 280 § 2 kk, żyletka w normalnym użyciu powoduje skutki podobne jak nóż więc chyba nie ma wątpliwości. 282 kk odpada bo mimo że ofiara wydała pieniądze sama to nie jest to rozporządzenie na przyszłość – zwartość czasowa przemawia za przyjęciem rozboju.

Użyte w znamionach art. 280 § 2 słowo "posługuje się" interpretowane jest w literaturze i orzecznictwie stosunkowo szeroko. W szczególności przyjmuje się, że "posługiwanie się" ma szerszy zakres znaczeniowy od czasownika "używa" i obejmuje wszelkie manipulowanie takimi środkami, w tym także ich okazywanie w celu wzbudzenia w ofierze obawy jego użycia.

W orzecznictwie przyjmuje się, że znamiona rozboju wypełnia nie tylko "własnoręczny" zabór przedmiotu kradzieży, lecz także zmuszenie pokrzywdzonego zastosowanymi rozbójniczymi środkami do natychmiastowego wydania tego przedmiotu

Unhj h8imkm

Natomiast w stosunku do pana Y 281 kk.

Dwa czyny – realny zbieg przestępstw – kara łączna.

2. Pan X postanowił włamac się do domku letniskowego. Po dostaniu sie do srodka uznał, że nie ma tam rzeczy, które mu się podobają. Wyszedł z domku. Postanowił się włamać do drugiego, w którym było uchylone okno. Z drugiego domku ukradł przedmioty o wartości 400 zl oraz album fotograficzny, który potem spalił.

Pierwszy czyn – usiłowanie włamania 13 § 1 (udolne po prostu nic mu się nie podobało a kraść mógł) w zw z 279 § 1 kk.

Drugi czyn kradzież 278 § 1 kk za 400 złotych (uchylone okno wyłącza włamanie – nie ma przełamania zabezpieczenia) + wykroczenie zniszczenie albumu 126 kw (cudza rzecz o wartości niemajątkowej - ścigane na wniosek!). w tym przypadku zbieg idealny art. 9 § 2 kw.

Czarek: 10 k.w. (bo nie ma przecież dwóch wykroczeń)

Ciąg przestępstw odpada ze względu na brak tożsamości kwalifikacji. Czyn ciągły odpada ze względu na brak z góry powziętego zamiaru. Zatem realny zbieg przestępstw i kara łączna.

3. 15-latek spytał, czy może u niego w zakładzie stolarskim troche "dorobic". Facet się zgodził. Mały został sam w zakładzie i wsadził rekę w maszynę, która obcieła mu trzy palce.

220 nie bo chodzi o pracownika a tu 15 latek więc 160 par 1

Pracodawca odpowie za 157 § 3 w zw z § 1 kk – popełnia przestępstwo skutkowe przez zaniechanie – moim zdaniem był gwarantem.

Jeśli obcięło dziecku kciuk to odpowiada za 156 § 2 w zw z § 1 pkt 2 (skoro nie może chwytać to ciężkie kalectwo)

Będzie też odpowiadał za 220 § 1 kk (naruszenie zasad bhp) wprawdzie to jest przest z narażenia ale umyślne a skutek został wywołany nieumyślnie.

Typ czynu zabronionego z art. 220 pozostaje w kumulatywnym zbiegu zarówno z umyślnym, jak i nieumyślnym typem spowodowania skutku w zakresie życia lub zdrowia pracownika.

Czarek dodaje jeszcze 283 par. 2 pkt 9 k.p. 

4. Pan X prowadził samochód mając 0,8 promila we krwi. Doszło do wypadku, ponieważ nie zastosował się do znaku - ustąp pierwszeństwa. Poszkodowany miał obrazenia ciała poniżej 7 dni.

Prowadzenie samochodu 178a kk (próg 0,5 promila), drugi czyn wypadek – znamiona 177kk są zdekompletowane przez brak obrażeń więc to będzie wykroczenie 86 § 2 kw.

To są 2 czyny odrębne więc nie będzie idealnego zbiegu z wykroczeniem.

Wyrok Sądu Najwyższego -Izba Wojskowa

z dnia 6 lutego 2004 r.

WK 27/2003

Sprawca, który znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi pojazd i nie zachowując przy tym należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, dopuszcza się dwóch czynów zabronionych - przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk oraz wykroczenia określonego w art. 86 § 2 kw, z tym że za to wykroczenie nie orzeka się środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów, a zatem art. 87 § 3 kw nie ma w takiej sytuacji zastosowania.

zatarcie skazania, były 2 skazania i kiedy się zatrze, art. 108

jak oba się zatrą. Nie można zacierać pojedynczo. Wszędzie tak jest.

Z komentarza (z polonici) do 108: 1. Komentowany przepis dopuszcza tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań w dwóch określonych w nim sytuacjach:

1) jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw,

2) jeżeli skazany w okresie wymaganym do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo.

contrario należy przyjąć, że w razie popełnienia kilku przestępstw pozostających w zbiegu realnym, za które orzeczono karę łączną, zatarcie skazania następuje za każde przestępstwo odrębnie.

Ponadto: art. 76 p. 1kk jest lex specialis względem 108 kk, w wynika to z:

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 13 marca 1997 r. I KZP 42/96

Zasada wyrażona w przepisie art. 112 kk nie rozciąga się na skazanie z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, a art. 79 § 2 i 3 kk jest przepisem szczególnym w stosunku do ogólnych rozwiązań zawartych w rozdziale XV Kodeksu karnego. Jeżeli więc w okresie wskazanym w art. 79 § 1 kk nie dojdzie do zarządzenia wykonania kary, to popełnienie w okresie próby nowego przestępstwa pozostanie bez wpływu na zatarcie skazania, stosownie do wskazań wynikających z § 2 i 3 tego artykułu.

aborcja, pod przepis, odpow. lekarza i kobity

kobieta nie odpowiada.

Na marginesie (z jednej z najbardziej kontrowersyjnych ustaw III RP):

Art. 4a. 1. nie ciąży może być dokonane wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy:

1) ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej,

2) badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu,

3) zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego,

2. W przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej; w przypadku określonym w ust. 1 pkt 3 lub 4, jeżeli od początku ciąży nie upłynęło więcej niż 12 tygodni.

3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, przerwania ciąży dokonuje lekarz w szpitalu.

4. Do przerwania ciąży wymagana jest pisemna zgoda kobiety. W przypadku małoletniej lub kobiety ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest pisemna zgoda jej przedstawiciela ustawowego. W przypadku małoletniej powyżej 13 roku życia wymagana jest również pisemna zgoda tej osoby. W przypadku małoletniej poniżej 13 roku życia wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego, a małoletnia ma prawo do wyrażenia własnej opinii. W przypadku kobiety ubezwłasnowolnionej całkowicie wymagana jest także pisemna zgoda tej osoby, chyba że na wyrażenie zgody nie pozwala stan jej zdrowia psychicznego. W razie braku zgody przedstawiciela ustawowego, do przerwania ciąży wymagana jest zgoda sądu opiekuńczego.

5. Wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, stwierdza inny lekarz niż dokonujący przerwania ciąży, chyba że ciąża zagraża bezpośrednio życiu kobiety. Okoliczność, o której mowa w ust. 1 pkt 3, stwierdza prokurator.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, kobieta składa pisemne oświadczenie, a ponadto zaświadczenie o odbytej konsultacji u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, innego niż dokonujący przerwania ciąży, lub u innej wybranej przez siebie uprawnionej osoby. Przerwanie ciąży może być dokonane, jeżeli kobieta podtrzymuje zamiar przerwania ciąży po upływie 3 dni od konsultacji.

7. Celem konsultacji, o której mowa w ust. 6, jest w szczególności ustalenie sytuacji zdrowotnej i życiowej kobiety, pomoc w rozwiązaniu jej problemów, między innymi poprzez wskazanie dostępnych form pomocy przysługujących kobietom w związku z ciążą i po urodzeniu dziecka, poinformowanie kobiety o ochronie prawnej życia w fazie prenatalnej, o aspektach medycznych ciąży oraz przerwania ciąży, a także o środkach i metodach antykoncepcyjnych. Za zgodą kobiety w konsultacji może wziąć udział jej partner, członkowie rodziny lub inna bliska osoba.

8. Do prywatnych gabinetów lekarskich, w których dokonuje się przerwania ciąży, w zakresie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia gabinetu prywatnego, oraz w zakresie dotyczącym dokumentacji medycznej i sprawowania kontroli nad tymi gabinetami stosuje się odrębne przepisy.

płatna protekcja i łapownictwo, i pytania dodatkowe co powiedział SN w sprawie Rywina i za co został skazany

( przejebane, gówno mnie obchodzi jakis Rywin !!!!! a w ogóle to wina Michnika i GW  niech zyje jarek i Lech i kot alik)

Co do art. 230 (płatna protekcja) z komentarzy:

4. Podmiot. Sprawcą tego przestępstwa może być każdy. Może nim być także osoba będąca funkcjonariuszem publicznym. Jest to przestępstwo powszechne.

3. Płatna protekcja jest przestępstwem formalnym. Dokonanie następuje już bowiem z chwilą podjęcia się pośrednictwa w załatwianiu sprawy, bez względu na dalsze zachowanie się sprawcy.

Co do Rywina - orzeczenie: II kk 184/05; a w Polonice ma do niego taką teze: O ile dla przyjęcia pomocnictwa niezbędne jest, znajdujące potwierdzenie w materiale dowodowym konkretnej sprawy, przekonanie sądu o tym, że istniała osoba indywidualnie oznaczona, względem działań której podejmowane były przez pomocnika czynności określone w dyspozycji przepisu art. 18 § 3 kk (oraz dyspozycji przepisu określającego znamiona przestępstwa, którego dopuszczał się sprawca), o tyle brak jest podstaw zarówno do twierdzenia, że osoba ta musi być z imienia i z nazwiska oznaczona w czynie przypisanym pomocnikowi, jak i do twierdzenia, że personalia tej osoby muszą być znane pomocnikowi.

Rozbudowany kazus dotyczący przestępstw narkotykowych.

Odp. Generalnie wszystko z ustawy. Jest jeden haczyk – oskarżony rozprowadzał na terenie Niemiec narkotyki. Wątpliwe jest czy art. 55 ustawy narkotykowej ma tu zastosowanie, bo tam pisze „wbrew przepisom ustawy” i raczej chodzi tu o ustawę polską, choć poglądy są różne.

Sprawcy łapią pokrzywdzonego, związują go, przetrzymują go i zabierają mu klucz od mieszkania. Potem idą do mieszkania ofiary. Na osiedlu przed wejściem do bloku ochrona ich wygania. Za co odpowiedzą? 129 kw

Odp. Za wykroczenie kradzieży klucza (klucz pewnie nie był wart więcej niż 250 zł) oraz za przestępstwo pozbawienia wolności (egzaminator upierał się że za pozbawienie wolności tylko, możliwe że należy przyjąć, iż klucz nie przedstawia sam w sobie żadnej wartości).

Natomiast skoro ich wygoniła ochrona, nie doszło nawet do usiłowania włamania.

Oskarżony rani butelką w oko drugiego człowieka. Pokrzywdzony nie idzie do lekarza. Początkowa ma obrażenia ze 157 p.1 kk, ale potem robi mu się 156 kk. Jak odpowie sprawca?

Odp. Tylko za 157 § 1 kk, bo skutki z art. 156 § 2 kk powstały z powodu zaniechania pokrzywdzonego (nie poszedł do lekarza).

Zestaw 8

1.gostek był skazany za 209 kk, odsiedział 1 rok, wyszedł, żył razem z konkubina i jej synkiem , (w ciągu 5 lat od odbycia tamtej kary) stracił prace i zaczął pić i znęcać się nad konkubiną , w jaki sposób będzie odpowiadał, czy jest tu recydywa czy nie.

To zależy na rzecz kogo niealimentował, a tego z kazusu nie wiemy. Problem bowiem sprowadza się do problematyki podobieństwa przestępstw, tzn. czy 209 kk jest podobne do 207 kk. Tu SN:

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna

z dnia 20 kwietnia 2001 r.

V KKN 47/2001

Przestępstwo uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie osób uprawnionych (art. 209 § 1 kk) nie zawsze jest przestępstwem podobnym do przestępstwa znęcania się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności od sprawcy, albo małoletnią lub nieporadną w rozumieniu art. 207 kk.

Uzasa tez wklejam, bo ważny.

Przewodniczący: Pierwszy Prezes SN: L. Gardocki.

Sędziowie SN: F. Tarnowski, E. Strużyna (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Krajowej: K. Parchimowicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2001 r., sprawy Jarosława G., skazanego za popełnienie przestępstwa określonego w art. 207 kk, z powodu kasacji, wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w S., z dnia 7 kwietnia 2000 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 29 grudnia 1999 r.

oddalił kasację, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył Skarb Państwa (...)

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy w S. wyrokiem z dnia 29 grudnia 1999 r. skazał Jarosława G. za popełnienie przestępstwa określonego w art. 207 § 1 kk, polegającego na moralnym znęcaniu się nad swoją matką i trzema bratanicami, a nadto fizycznym znęcaniu się nad jedną z nich, w warunkach powrotu do przestępstwa, przewidzianych w art. 64 § 1 kk.

Sąd Okręgowy w S., po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez oskarżonego, wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2000 r. zmienił zaskarżony wyrok m.in. w ten sposób, że wyłączył z opisu czynu ustalenia dotyczące uprzedniej karalności oskarżonego, decydujące o recydywie, a z kwalifikacji prawnej czynu i podstawy prawnej wymiaru kary - przepis art. 64 § 1 kk.

Kasację od wyroku Sądu Okręgowego w S. złożył Prokurator Okręgowy w S. i podnosząc zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego - art. 64 § 1 kk, polegającego na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, że czyn skazanego nie został przez niego popełniony w warunkach powrotu do przestępstwa, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść orzeczenia, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie jest zasadna. Analiza okoliczności uprzedniego skazania Jarosława G. za popełnienie przestępstwa uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie dzieci (po rozpadzie konkubinatu ich matki z oskarżonym, wychowywanych i pozostających na jej wyłącznym utrzymaniu) oraz okoliczności przestępstwa polegającego na znęcaniu się nad zamieszkującymi wspólnie z oskarżonym członkami rodziny (jego własną matką i wychowywanymi przez nią bratanicami) w świetle przyjętej przez kodeks karny z 1997 r. definicji pojęcia „przestępstwo podobne” uzasadnia aprobatę wykładni wymienionego pojęcia, dokonanej przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego kasacją wyroku.

Kodeks karny z 1997 r., odstępując od definicji przestępstwa podobnego zawartej w § 2 art. 120 kk z 1969 r., w myśl której przez przestępstwa podobne należało rozumieć m.in. przestępstwa skierowane przeciwko „temu samemu lub zbliżonemu rodzajowo dobru chronionemu prawem”, niewątpliwie zawęził omawiane pojęcie. Wobec brzmienia art. 115 § 3 kk, zgodnie z którym przestępstwami podobnymi są przestępstwa „tego samego rodzaju”, nie może być więc już mowy o podobieństwie przestępstw skierowanych przeciwko zbliżonemu rodzajowo, jak w niniejszej sprawie, dobru.

Nie można zatem zgodzić się z autorem kasacji, że podobieństwo, w ujęciu art. 115 § 3 kk, oparte jest na „wspólności” lub „zbliżoności” określonych cech. Powyższej konstatacji przeczy zresztą kolejne zdanie kasacji, że w istocie konieczna jest „tożsamość rodzajowa”.

Nie może mieć w niniejszej sprawie rozstrzygającego znaczenia twierdzenie autora kasacji, że dobrem zaatakowanym zachowaniem się oskarżonego zarówno w wypadku popełnienia przestępstwa określonego w art. 186 § 1 kk z 1969 r., jak i przestępstwa określonego w art. 207 kk z 1997 r. była rodzina, ani zarzut, że stanowisko Sądu Okręgowego odbiega od dotychczasowej praktyki orzeczniczej.

W świetle obowiązującej definicji przestępstwa „podobnego” to, że stanowisko Sądu Okręgowego nie nawiązuje do dotychczasowej praktyki jest zrozumiałe, natomiast fakt, iż oba porównywane przestępstwa zamieszczone zostały w tym samym rozdziale kodeksu karnego, nie jest niewątpliwie wystarczający (jak miało to miejsce na gruncie kodeksów karnych z 1932 r. i 1969 r.) do przyjęcia recydywy.

Podzielając pogląd, że istotnie o przynależności rodzajowej przestępstwa decyduje zaatakowane przestępstwem dobro prawne, nie można zgodzić się z twierdzeniem, że dobrem tym była w obu porównywanych wypadkach rodzina.

Słusznie bowiem Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na fakt, że zdefiniowanie w kodeksie karnym z 1997 r. pojęcia „przestępstwa podobne” wymaga odrębnego badania na tle każdej, konkretnej sprawy, czy istotnie zachodzi podobieństwo, stanowiące przesłankę stosowania art. 64 § 1 (lub art. 75 § 1) kk. Porównanie - w niniejszej sprawie - przestępstw, za które Jarosław G. został skazany w przeszłości i obecnie, prowadzi do wniosku, że przedmiot chroniony przez przepisy stanowiące podstawę kwalifikacji prawnej obu porównywanych czynów nie był identyczny.

Po rozpadzie konkubinatu, a zarazem opartej na tym związku rodziny, przez indywidualny przedmiot ochrony w wypadku przestępstwa uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie dzieci z tego konkubinatu uznać należy obowiązek opieki. Zasadniczym celem zastosowania wobec oskarżonego przepisu art. 186 § 1 kk z 1969 r. była ochrona interesów jego dzieci, wobec których - mimo rozpadu rodziny - nadal miał obowiązek opieki, zmuszenie go za pomocą represji karnej, aby obowiązek ten należycie wykonywał.

Wprowadzenie do ustawy karnej przestępstwa uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie osób uprawnionych (art. 209 § 1 kk) niewątpliwie miało na celu udzielenie ochrony prawnokarnej także rodzinie, ale analiza okoliczności konkretnego czynu - jak to ma miejsce w niniejszej sprawie - nie zawsze prowadzi do wniosku, że dobro chronione pokrywa się z dobrem atakowanym zachowaniem sprawcy.

W tym miejscu trudno nie zauważyć, że treść art. 209 § 1 kk nie pozostawia już żadnej wątpliwości, iż głównym przedmiotem określonego w tym przepisie przestępstwa, a zarazem dobrem atakowanym przez sprawcę, jest „obowiązek opieki”.

Natomiast poza sporem powinien pozostawać fakt, że przestępstwo, za które Jarosław G. został skazany w niniejszej sprawie, polegające na znęcaniu się nad wspólnie zamieszkałymi z oskarżonym członkami jego rodziny, skierowane było przeciwko rodzinie.

W związku z powyższym stanowisko Sądu Okręgowego, że popełnione przez oskarżonego w przeszłości przestępstwo, określone w art. 186 § 1 kk z 1969 r., nie jest przestępstwem podobnym, w ujęciu art. 115 § 3 kk z 1997 r., do przypisanego mu w niniejszej sprawie przestępstwa określonego w art. 207 kk z 1997 r., zasługuje na aprobatę. Analiza, z punktu widzenia kryterium w postaci tożsamości rodzajowej, pojęcia dobra chronionego prawem i przedmiotu przestępstwa atakowanego zachowaniem sprawcy, może prowadzić do wniosku, że przestępstwo uporczywego uchylania się od łożenia na utrzymanie osób uprawnionych (art. 209 § 1 kk) nie zawsze jest przestępstwem podobnym do przestępstwa znęcania się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności od sprawcy, albo małoletnią lub nieporadną w rozumieniu art. 207 kk.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy, orzekając na podstawie art. 537 § 1 kpk, oddalił kasację jako niezasadną, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążył, w myśl art. 636 § 1 kpk, Skarb Państwa.

2. gość dokonał kradzieży mienia znacznej wartości, jego kolega powiedział mu, że ma wtyki w prokuraturze i za 3 tys. załatwi mu, że nie będzie wszczynane przeciwko niemu postępowanie, gostek zapłacił, a jego kumpel nie miał w ogóle zamiaru zajmować się sprawą, tym bardziej, że nie miał żadnych znajomości w prokuraturze. W końcu został wniesiony przeciwko temu złodziejowi akt oskarżenia, w swoich wyjaśnieniach z chęci zemsty złodziej powiedział, że ten jego kolega namawiał go do popełnienia tej kradzieży. Jak będą odpowiadać obaj?

Kradzież mienia znacznej wartości- 278 par. 1 kk w zw. z art. 294 kk, 2 gość, co go do tego namawiał, o ile rzeczywiście to miało miejsce - podżeganie do 278 par. 1 kk w zw. z art. 294 par. 1 kk.

Ten 2 koleś co się powołuje na wtyki w prokuraturze- 230 kk par. 1 kk, czyli płatna protekcja bierna, plus ewentualnie 286 par. 1 kk, bo ten 1 gostek dał kasę, nasz 1 kolega jak dał kase- 230a par. 1 kk- płatna protekcja czynna, plus nasz kolega co wrobil tego drugiego- 234 kk- fałszywe oskarżenie, o ile uznamy, ze to nie mieści się jego prawie od obrony.

3. spółka cywilna, jednak wspólniczka nie dogaduje sie z pozostałymi i występuje ze spółki i żąda zwrotu 35 tys wkładu do spółki, kwota nie została je oddana, zawiadomiła o popełnieniu przez nich przestępstwa z 284 par. 2 kk, czy słusznie?

284 par 2 kk, czyli sprzeniewierzenie nie jest mi obce bo pisałam to na pisemnym , a wiec rzecz jasna majtek wspólników spółki cywilnej to wspólność łączna. Wspólnik występujący ze spółki zachowuje prawo do części majątku spółki w postaci udziału w majątku wkładowym oraz udziału w zysku. Prawo to nie zależy od przyczyny i trybu wystąpienia ze spółki. Ale należy tutaj zauważyć, że wspólniczka nasza przekazała spółce wkład pieniężny, więc mamy tutaj do czynienia z depozytem nieprawidłowym, który polega na tym, że własność pieniędzy przechodzi na wspólników i tym samym nasza wspólniczka ma jedynie roszczenie obligacyjne o zwrot wkładu. Gdyby spółka nie wydala jej kasy tytułem wniesionego przez nią wkładu to i AK wg mnie nie ma sprzeniewierzenia, bo pieniądze zostały przekazane na własność wspólnikom, ale nie jestem pewna, więc gdyby ktos mysla odmiennie, to niech pisze

4. gostek wyszedł z pieskami na spacer i puścił je luzem, ale gdy zaczęły ujadać na przechodnia to założył im smycze, ale mimo to szczuł nimi tego przechodnia i się śmiał, za ile i za jakie czynów odpowie?

Pieski małe 2:

Po pierwsze art. 166 kw, czyli kto puszcza luzem psa, poza czynnościami związanymi z polowaniem, podlega karze grzywny albo nagany., po drugie- art. 108 kw- kto szczuje psem człowieka, podlega karze grzywny do 1000 złociszy albo karze nagany. Wg mnie mamy tutaj do czynienia z 2 czynami i stosujemy 9 par. 2 kw, czyli orzekamy o ukaraniu za 2 wykroczenia i wymierzamy łącznie karę w granicach kary najsurowszej.

1. Niejaki Marian ukradł z włamaniem laptopy w liczbie 6 sztuk, w których zainstalowane były programy komputerowe, laptopy te następnie sprzedał na targu. Jednego z nich kupił Wiesław, który domyślał sie, że pochodzi on z kradzieży. dokonać oceny prawnokarnej zachowań obu dżentelmenów.

tu do rozważenia był problem kradzieży z włamaniem programu komputerowego

rozw.

Marian- wg mnie tylko 279 § 1 kk,

Co do typu z art. 278 § 2 kk to może on przybrać 2 formy, tzn. uzyskanie programu komputerowego może polegać albo na zaborze nośnika (dyskietki, płyty, nawet całego komputera), na którym ten program się znajduje, albo na skopiowaniu programu bez zgody dysponenta, ale bez zaboru nośnika.

W każdym razie w kom. autorstwa kardasa znalazłam taki pogląd :

Sporządzenie kopii programu komputerowego ( 2 forma – patrz powyżej) może być połączone z przełamaniem specjalistycznych zabezpieczeń, zainstalowanych w nośniku informacji, na którym zapisany jest program. W takim jednak przypadku sprawca ponosił będzie odpowiedzialność za przestępstwo z art. 279 § 1 (kradzież z włamaniem).

Czyli wg. mnie podobnie należy postąpić jeżeli ktoś kradnie z włamaniem laptopy na którym zainstalowane są programy komputerowe, w konsekwencji tylko 279 § 1 kk,

Wiesław – paser umyślny – na pewno art. 291 § 1 kk, pytanie czy wiedział, że w laptopach są programy komputerowe – ta wątpliwość w kontekście art. 293. § 1 („Przepisy art. 291 i 292 stosuje się odpowiednio do programu komputerowego”).

2. Antoni umieścił na swojej stronie internetowej ogólnodostępnej zdjęcia pornograficzne. Dostęp do tych zdjęć był możliwy po kliknięciu na ikonę z informacją±, że tam znajduj± się takie zdjęcia. Strona cieszyła się niebywałą popularnością młodzieży także tej w wieku poniżej 18 lat. Antoniemu zrzucono czyn z art. 202 par1 kk. Oceń zasadno¶ć.

tu do rozważenia kwestia tego czy z art. 202 par.2 prezentowanie treści pornograficznych musi się odbywać w stosunku do zindywidualizowanego małoletniego

- na pewno nie art. 202 § 1 kk, bo nie zarzucał odbioru treści pornograficznych osobom, które tego sobie nie życzą, była ikona z informacją

- co do art. 202 § 2 kk – wg. mnie problem sprowadza się do tego czy Antoni zastosował odpowiednie zabezpieczenie, bo tylko zamieszczenie treści pornograficznych w Internecie bez specjalnych zabezpieczeń uniemożliwiających dotarcie do tych treści przez małoletniego uzasadnia odpowiedzialność z art. 202 § 2 kk.

3. przyszła matula postanowiła zostawić po porodzie swą nowonarodzoną± pociechę w szpitalu, ale gdy nadszedł czas rozwiązania udała się do pobliskiej stodoły i tam powiła swe dziecię. Następnie owinęła je w koc i wyniosła do lasu, gdzie zostawiła je pod drzewem. Dziecko umarło. Biegli stwierdzili jednakowoż, iż śmierć dziecka nastąpiła wskutek komplikacji powstałych przy porodzie, z uwagi na brak profesjonalej obsługi, (dziecko nie zaczęło samodzielnie oddychać, (tylko że w kazusie to było jako¶ zgrabniej medycznie ujęte). Zadaniem zdającego było dokonanie prawnokarnej oceny postawy owej mamusi.

Kwestia czy można przypisać jej odpowiedzialno¶ć za skutek, dwa czyny czy jeden popełniła i jakie. uzgodnili¶my z egzaminatorem:), że będzie to usiłowanie nieudolne zabójstwa jako czyn drugi, oraz jako pierwszy czyn chronologicznie nieumy¶lne spowodowanie ¶śmierci.

Cóż, skoro tak uzgodniono z egzaminatorem nie pozostaje mi nic innego jak tylko przychylić się to zaprezentowanego poglądu 

4. mały rysio (lat 16 i pół, ale wzrostu i biceps ) popełnił czyn, który wypełniał znamiona z art. 280 kk. S±d rodzinny po przeprowadzeniu postępowania wyja¶niaj±cego, na podst. 42.3 ustawy o post. w spr. nieletnich, przkazał sprawę prokuratorowi (postanowieniem, a jakże), uznaj±c iż zachodz± przesłanki do orzeczenia kary wobec rysia na podst. art 10 par 2 kk. Prokurator natomiast rzuciwszy okiem na akta doszedł do wniosku, że takie przesłanki w tej sprawie nie zachodz± i zwrócił sprawę s±dowi rodzinnemu (także postanowieniem). Pytanie czy prawidłowo postąpił prokurator, oraz kto będzie prowadził w dalszym toku tę sprawę.

Odp. sprowadzała się do tego by wskazać, że w orzecznictwie SN przyjął, iż prokurator jest w takim wypadku związany ocen± sprawy dokonaną± przez s±d rodzinnt i bez przesłanek z art. 42 ust. 3 ust. o nielatach nie może zwrócić sprawy temu s±dowi.

Generalnie wszystko ok., wyłącznie w razie ujawnienia nowych okoliczności wskazujących, że nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary, prokurator nie sporządza ao i przekazuje sprawę sędziemu, a tak poza tym jest związany postanowieniem sędziego rodzinnego o przekazaniu mu sprawy.

1) policja chciała wylegitymować gościa ten ich poszczuł amstafem

223 k.k. i 224 par 2 w zb. 157 par 1- co do tego ostatniego artykułu to brak danych, ale warto zwrócić uwagę na par. 3 art. 224 k.k.

2005.08.09 wyrok s.apel. II AKa 135/05 Prok.i Pr. 2006/5/35

w Łodzi

Pies rasy Amstaf, którym oskarżony szczuł pokrzywdzonych, jest "innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem", co broń palna lub nóż, choć fizycznie nie ma identycznych właściwości jak te przedmioty. Już z analizy językowej przepisu widać, że do kręgu desygnatów cytowanego pojęcia ustawodawca zalicza nie tylko przedmioty identyczne z nożem czy bronią palną, a tylko dla sposobu ich określenia nakazuje zbadanie ich relacji do broni palnej lub noża, które stwarzają jakby "wzorcową" możliwość spowodowania u człowieka ran albo i groźniejszych skutków. W dokonywanej ocenie należy więc pominąć rozważania, czy pies jest przedmiotem, czy też nie jest rzeczą w rozumieniu przepisów odpowiedniej ustawy o zwierzętach - a zbadać, czy jego właściwości eksterierowe i interietowe predystynują go do ataku na człowieka. Takie właściwości psa jak silna budowa, a także agresja, zajadłość i nieustępliwość - upoważniają do zaliczenia go do kategorii przedmiotów podobnie niebezpiecznych, co nóż lub broń palna. Szczucie psem ofiary jest bez wątpienia doprowadzeniem jej do takiego stanu, że nie jest ona w stanie podjąć obrony, a przez to może być środkiem służącym realizacji celu przestępczego.

2) był sobie wypadek sprawcy postanowili dodatkowo uszkodzić i zgłosił
do ubezpieczyciela, biegły PZU zakwestionował szkodę

13 par 1 w zw.286 par 1 w zb. 298 par 1 - Żłobińska twierdziła, że
musiałby dobrowolnie odstąpić dlatego nie stosujemy klauzuli
niekaralności z par 2 art. 298)

3) policjant zatrzymał do kontroli samochód okazało się że jest
niesprawny. kierowca dał łapówkę jeżeli go puści. Chwilę później
doszło do wypadku, w którym ktoś doznał chyba ciężkich obrażeń.
przyczyną wypadku była prędkość i stan samochodu.

kierowca (1 czyn 229 par 1, ( ja bym tu dała par 3) 2 czyn 177) policjant ( 228 par 3, 2 czyn
177) trzeba powiedzieć że nie ma podżegania i pomocnictw do nieumyślnych
dlatego skazujemy policjanta za współsprawstwo wypadku czy jakoś
tak ja bym policjanta za 177 nie skazywała

4) nielat 16 lat zadzwonił do księdza na pielgrzymce że jest bomba czy
coś podobnego.

Trzeba powiedzieć że z uwagi, że to jest wykroczenie to
nie można poprawczego tylko wychowawcze postępowanie

Podstawa prawna:
art. 51 par 1 k.w.

Art. 1 par 2 pkt 2 ppkt b upn jest to czyn karalny

Art. 10. upn Sąd rodzinny może orzec umieszczenie w zakładzie poprawczym nieletniego, który dopuścił się czynu karalnego, o którym mowa w art. 1 § 2 pkt 2 lit. a), jeżeli przemawiają za tym wysoki stopień demoralizacji nieletniego oraz okoliczności i charakter czynu, zwłaszcza gdy inne środki wychowawcze okazały się nieskuteczne lub nie rokują resocjalizacji nieletniego.

A w kazusie lit. a więc poprawczego nie stosujemy zostaje nam postępowanie opiekuńczo- wychowawcze

Zestaw 11

1. 2 facetów porwało 16 - letniego chłopca, zażądali okupu, nie dostali okupu więc zwrócili dziecko ale przetrzymywali je 10 dni w ciemnej piwnicy, co spowodowało skutek ze 157 par.2.

Podstawa prawna:189 par 2 k.k., 252 par 4

2. Więzień złożył wniosek ze kkw o zwolnienie na pogrzeb a jego brat przyszedł do sędziego penitencjarnego i powiedział mu, że jak się nie zgodzi to podpali mu auto.

Podstawa prawna: Art. 232 k.k.

3. Kierownik jakiś górniczy wiedział, że się może zawalić strop, ale mimo tego wysłał ludzi pod ziemię, strop się zawalił i ludzie zginęli. Zginęli również, bo mieli niesprawne maski, za co odpowiadał ktoś inny, ale nie wiedział, że są zepsute.

Podstawa prawna: 155 k.k.

4. Post. w sprawie nieletnich: 16 letni kolega uciekł z zakładu poprawczego, gdzie siedział za 280. W czasie ucieczki popełnił 197 par. 3 kk. Przedstaw dalsze postępowanie Sądu.
Podstawa prawna: 10 par. 2 k.k.- odpowiada na podstawie k.k.

91 par 2 upn- sad rodzinny rzeka w przedmiocie przeniesienia nieletniego do zakładu poprawczego o wzmożonym nadzorze wychowawczym

1. Piotr i Andrzej podrobili 200 banknotow po 50 zl. Andrzej przechowywal je u siebie przez jakis czas. Potem dali je KArolowi, ktory wydawal nimi klientom kupijacym benzyne na stacji, na ktorej pracowal. O wszystkim wiedzial Jan wlasciciel stacji, ale w ogole nie reagowal.

(wszystko w ramach 310 par 1 lub 2, zlobinska wymusila na mnie twierdzenie ze podrobienie bylo z 12)

Podrobienie pieniędzy. Przechowywanie współukarane (z dwójki – niższe zagrożenie). Jan wydaje się że to pomocnictwo.

Występująca często w praktyce sytuacja, gdy sprawca fałszuje środek płatniczy po to, by puścić go w obieg, a następnie zamiar ten realizuje, nie nasuwa większych wątpliwości interpretacyjnych. Przyjmuje się wówczas jego odpowiedzialność na podstawie przepisu art. 310 § 1, traktując puszczenie w obieg podrobionego lub przerobionego środka płatniczego jako współukarany czyn następczy (por. wyr. SN z 16 VI 1977 r., OSNPG 1977, nr 10, poz. 86). Prowadzi to do wniosku, że kwalifikacji na podstawie art. 310 § 2 odpowiada w zasadzie osoba, która nie brała udziału w podrobieniu lub przerobieniu puszczanego w obieg pieniądza lub innego środka płatniczego albo dokumentu (tak również wyr. SA w Gdańsku z 24 II 1993 r., II Akr 357/92, OSP 1993, nr 10).

2. LEkarze poloznicy w trakcie porodu w sposob niewlasciwy zastosowali jaks metode polegajaca na uciskaniu powlok brzusznycj rodzacej kobiety w wyniku czego dziecko urodzilo sie kaleka

(156 par 2)

3. X spotkał sie ze swoim kolega Y (nota bene rpr) i nwamowil go by przekonal szefa Y do dania firmie X jakiegos duzego rabatu. X powiedzial ze jego szef przygotowal na ten cel 5000 zl i X wreczyl Y te sume. Y poszedl do swojego szefa i przekonal go ze w interesie firmy bedzie danie rabatu firmie X. (Nie dał mu pieniedzy, czego ja w tym stresie w kazusie nie doczytalam ) Szef Y sie zgodzil uznajac ze bedzie to w interesie firmy.

(296a) rozważyć pomocnictwo albo sprawstwo kierownicze.

X za 296a par 2 k.k.

Szef Y jeśli wiedział o tych pieniądzach to 296a par. 1 k.k.

Y pomocnictwo do par. 2 czyli 18 par 3 w zw. z par. 2 ???

4. X wracal do domu w nocy pod wplywem alkoholu i glosno spiewal czym budzil sasiadow. Spotkal 2 policjantow, poproszony o dokumenty sklamal ze ich nie posiada nadto podal nieprawdziwe dane osobowe .

(51 par. 2, 65 par 1 i 2)kw

1. Kont=oler złapał A bez biletu w tramwaju. A zaproponował 20 zł w zamian za <=DIV>

"przymknięcie oka". Kontroler zgodził =ię na to i przyjął pieniądze. Inny pasażer

zawiadomił o tym Policję. Kontroler i = przyznali się do wszystkiego.

Jak należy zakwalifikować zachowanie k=ntrolera i A?

Kontroler- funkcjonariusz publiczny 228 par 3

229par3

2. X&nb=p;był właścicielem willi. Wynajął piętro prostytutkom, by te tam "pracowały".

Klienci uisczali opłaty w recepcji, kt=F3ra znajdowała się na parterze willi. W ramach

czynszu A pobierał 70% z zebranych=20 opłat.

Jan B. parę razy odwiedził ów "=rzybytek" i nie uiścił należnej opłaty. Gdy pojawił się

po raz kolejny X wraz z 2 ochron=arzami zaciągnął Jana B. do piwnicy; tam zagroził

okaleczeniem, jeśli Jan B. w ciągu 3 d=i nie ureguluje długu.

Jak należy zakwalifikować zachowanie&n=sp;X i ochroniarzy?

Własciciel 204 par 2

X 191 par 2k.k.

Ochroniarze 18 par 1 w zw 191 2

3. Kowa=ski był skazany z art. 156 k.k na karę 2 lat pozbawienia wolności; W 2006 =.

skończył odbywanie tej kary. W 2008 został skazany za przestępstwo z art. 163 par 3

(podpalił stodołę;śpiący w niej człowiek zmarł).

Czy czyn Kowalskiego był popełniony w =amach recydywy zwykłej (64 par 1 k.k.)

Tak, atakuje to samo dobro

4. Są=/FONT>d rodzinny na podstawie art. 7 ust. 1 upn zobowiąza=B3 matkę nieletniego do naprawienia

szkody =yrządzonej przez nieletniego. Matka nie wykonała obowiązku. Sąd na podstawie

art. 8 par 1 upn wymierzył grzywnę. Matka uiściła grzywnę; nadal jednak n=e wykonywała

nałożonego obowiązku.Sąd po raz kolejny nałożył grzywnę - tym razem w podwó=nej wysokości.

Proszę ocenić zasadność drugiej de=yzji Sądu.

Sad nie może dwa razy nakładać na podst. 8 par 1 upn, uchwała 7 iii czp 18/84

Zestaw 14

1. panowie kupują sztucery, bez iglicy, zamka i amunicji, potem ją dokupują; strzelają w lesie - myślą, że to dziki zwierz, a to człowiek. nie umiera od strzału, jeden chce zawiadomić lekarza, drugi go od tego zamiaru odwodzi.(rozważania na temat błędu z 28 kk)

Podstawa prawna:

art. 263 § 1 i 2, art. 148 § 2 pkt 4, art. 28 § 1, art. 155, art. 162 § 1, art. 2 k.k.

Odpowiedź:

Doprowadzenie broni do stanu używalności wypełnia niewątpliwie znamiona wyrabiania broni palnej, o którym mowa w art. 263 § 1 k.k. Penalizowane na mocy tego przepisu jest bowiem każde zachowanie polegające na nadaniu cech broni palnej lub amunicji jakiemuś przedmiotowi, który ich do tej pory nie posiadał.

Nadto posiadanie broni palnej bez zezwolenia, nawet tej wytworzonej samodzielnie, stanowi kolejne, pozostające w realnym zbiegu, przestępstwo określone w art. 263 § 2 k.k. (tak Ćwiąkalski w Komentarzu Zolla).

Co się tyczy niefartownego polowania uznać należy, że sprawca (któryś z jegomości) pozostawał w błędzie odnośnie okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego, a mianowicie był nieświadomy, że strzela do człowieka. Z tego względu, wobec brzmienia przepisu art. 28 § 1 k.k., nie sposób przypisać mu umyślności. Oczywiście nie wyłącza to jego odpowiedzialności za nieumyślne sprowadzenie odpowiedniego skutku (przyjmuję, że „dzik” ostatecznie zmarł), a więc za przestępstwo z art. 155 k.k. Nie ulega bowiem wątpliwości, że doszło do naruszenia reguł postępowania z bronią palną (oddano strzał pomimo tego, że cel nie był jeszcze dostatecznie widoczny).

Pozostaje jeszcze kwestia nieudzielenia „dzikowi” pomocy. Jeżeli przyjąć, że ten, kto sprowadził zagrożenie dla dobra prawnego, staje się gwarantem nienastąpienia skutku (niektórzy autorzy wywodzą tego typu twierdzenie z treści art. 439 k.c.), otwiera się pole do przypisania zabójstwa przez zaniechanie (i odpowiednio podżegania do tegoż). Jeżeli zaś koncepcję tę odrzucić, będziemy mieli do czynienia z nieudzieleniem pomocy przez obu delikwentów (art. 162 § 1 k.k.).

2. na rozprawę policjant doprowadza aresztanta, ten mu się wyrywa, ucieka, w pogoń rusza aplikant sądowy:) i dostaje w nos, ma średni uszczerbek, uciekiniera łapią przy wyjściu z sądu inni funkcjonariusze.

Podstawa prawna:

art. 242 § 1, art. 157 § 1 k.k.

Odpowiedź:

Wyrwanie się policjantom przez aresztanta stanowi dokonanie przestępstwa samouwolnienia się stypizowanego w art. 242 § 1 k.k. Z dokonaniem, a nie tylko usiłowaniem, mamy do czynienia dlatego, że przyjmuje się, iż skutek następuje z chwilą wyłamania się spod kontroli straży, tj. spowodowania stanu, w którym strażnicy muszą podjąć pościg za sprawcą, bo utracili z nim bezpośredni kontakt. Nie ma przy tym znaczenia, jak długo trwa taki pościg, ani to, że np. sprawca ma skute ręce.

Nie ma natomiast podstaw do zastosowania przepisu § 4 komentowanego artykułu. Pomimo bowiem, że sprawca użył przemocy wobec naszego kolegi o fachu, to jednak nie dokonał tego przy okazji samouwolnienia się, które już zostało zakończone, a w celu niedopuszczenia do ponownego uwięzienia. Z tego względu, w mojej ocenie, należy poprzestać na § 1, zaś uderzenie rozpatrzyć jako drugi czyn.

Odnośnie rzeczonego ciosu, wydaje się, że zachowanie to należy zakwalifikować jako dokonanie występku z art. 157 § 1 k.k. W rachubę nie wchodzą bowiem przestępstwa skierowane przeciwko funkcjonariuszom publicznym, czy osobom im przybranym, gdyż aplikant podmiotem takim nie jest, a nawet gdyby był, to pogoń za uciekającym aresztantem nie wchodziłaby w zakres jego obowiązków. Z tego powodu nie mielibyśmy do czynienia z atakiem podczas lub w związku z pełnieniem funkcji, na czym zasadza się odpowiedzialność za przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych.

3. recydywa zwykła, sprawca gdy popełnia kolejny czyn to ma być już skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności

nie mam pojęcia o co chodzi

4. nielat popełniający przestępstwo, teraz odpowiadający jako 25 -latek, prokurator wniósł o umorzenie; właściwość sądu, sposób procedowania.

Podstawa prawna:

art. 13, 18 § 1 pkt 2, 21 § 2, 73 § 1, 94, 50 u.p.n., art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.

Odpowiedź:

Ukończenie przez nieletniego, o którym mowa w art. 13 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109 ze zm.), 21 lat w czasie orzekania, nie stoi na przeszkodzie wymierzeniu mu kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem, o ile zachodzą przesłanki określone w art. 10 tej ustawy. W braku takich podstaw postępowanie wszczęte w związku z popełnieniem przez nieletniego czynu karalnego ulega umorzeniu – tak uchwała SN z 24.05.2005, I KZP 12/05.

Z powyższego wynika, że sprawa winna zostać rozpoznana albo przez sąd rodzinny w trybie poprawczym w składzie 1 sędziego (art. 50 u.p.n.), albo przez sąd karny, gdy postępowanie wszczęto po ukończeniu przez delikwenta 18 lat (art. 18 § 1 pkt 2 u.p.n.). Jeżeli sąd (tak rodzinny, jak i karny) dojdzie do przekonania, że zachodzą podstawy do umieszczenia byłego już nielata w zakładzie poprawczym (co oceniane jest przez pryzmat art. 10 u.p.n.), to – wobec tego, że środka tego orzec już nie może (ograniczenie do 21 lat – vide art. 73 § 1 u.p.n.) – wymierza mu karę stosując nzk. Jeżeli zaś dojdzie do konkluzji odmiennej – umarza postępowanie na podstawie art. 21 § 2 u.p.n. lub art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., gdyż staje się ono zbyteczne (nie sposób zastosować żadnych środków wobec wyrośniętego nielata).

Z uzasadnienia ww. uchwały:

O ile, zarówno w wypadku określonym w art. 13, jak i w art. 94 u.p.n., przesłanką wymierzenia kary są względy celowościowe, wynikające zwłaszcza z aktualnego wieku nieletniego i aktualnej oceny jego sytuacji (postawy), o tyle art. 13 u.p.n. wymaga ponadto stwierdzenia, że w ogóle istnieją podstawy do orzeczenia wobec nieletniego umieszczenia w zakładzie poprawczym; karę można bowiem orzec wyłącznie w zastępstwie tego środka. Rozważając podstawy tego orzeczenia, sąd obowiązany jest zatem mieć na uwadze przede wszystkim wskazania jakie płyną z treści art. 10 u.p.n., wyznaczającego warunki, których spełnienie jest konieczne dla zastosowania środka poprawczego. Warunki te, to wysoki stopień demoralizacji nieletniego, charakter i okoliczności czynu oraz dotychczasowa nieskuteczność lub brak rokowań co do skuteczności stosowania innych środków (por. także m.in. wyrok SN z dnia 23 marca 1984, IV KR 60/84, OSNPG 1984, Nr 11, poz. 106). Oczywiste jest przy tym, że ponieważ wydawane po osiągnięciu przez nieletniego 18 lat orzeczenie dotyczy czynu karalnego popełnionego przed ukończeniem przezeń 17 roku życia, ocena podstaw stosowania środka poprawczego musi być kompleksowa i uwzględniać także realia aktualne na datę rozważanego czynu. Stwierdzenia więc wymaga, czy byłyby również podstawy do umieszczenia nieletniego w zakładzie poprawczym, gdyby orzekanie w stosunku do niego miało miejsce przed ukończeniem przezeń 18 lat.

Z powyższego punktu widzenia, dla ustaleń co do istnienia podstaw do orzeczenia umieszczenia w zakładzie poprawczym, nie są istotne ograniczenia płynące z faktu, że środki poprawcze mogą być wykonywane jedynie do ukończenia przez nieletniego 21 lat. Okoliczność, że z uwagi na osiągnięty wiek nie jest już możliwe wykonanie - a wobec tego również orzeczenie - umieszczenia w zakładzie poprawczym nie oznacza przecież, iż ocena przesłanek leżących u podstaw takiej decyzji traci na znaczeniu. Przeciwnie, stwierdzenie istnienia warunków stosowania tego środka przemawia za wymierzeniem w jego miejsce kary w myśl reguł określonych przepisem art. 13 u.p.n., przy czym jest oczywiste, że rozważanie w omawianej sytuacji kwestii niecelowości stosowania środków poprawczych staje się bezprzedmiotowe.

Inna natomiast konkluzja rysuje się wówczas, gdy dokonana pod wskazanym kątem ocena prowadzi do wnioskowania o braku merytorycznych podstaw do umieszczenia nieletniego w zakładzie poprawczym. Zauważyć trzeba, że niespełnienie tej przesłanki stanowi nie tylko przeszkodę do wymierzenia nieletniemu kary, ale również oznacza, iż w ogóle brak jest jakichkolwiek podstaw do prowadzenia wobec niego postępowania, gdyż stosowanie przewidzianych ustawą środków nie dość, że jest już niecelowe, to nie jest możliwe. Stwierdzenie zaś braku podstaw do ingerencji sądowej prowadzi do wniosku, że postępowanie, wszczęte w związku z popełnieniem przez nieletniego czynu karalnego, winno (w każdym jego stadium) ulec umorzeniu. Dodać tylko trzeba, że w wypadku, gdy sądem orzekającym w sprawie jest sąd "rodzinny", rozstrzygnięcie takie znajduje podstawę w art. 21 § 2 u.p.n., jako że przepis ten nakazuje umorzenie postępowania w każdej sytuacji, gdy jego prowadzenie wobec nieletniego staje się zbyteczne. Natomiast, gdy sprawę rozpoznaje, na podstawie art. 18 § 1 pkt 2 u.p.n., sąd właściwy według przepisów Kodeksu postępowania karnego, podstawę tę - wobec stwierdzenia przeszkody do prowadzenia wobec nieletniego postępowania karnego - stanowi odpowiednio przepis art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.

Zestaw 15

Wyrok łączny i dodatkowy wyrok → czy można je połączyć → TAK – od art.85 kk (Rozdział IX Zbieg przestępstwa oraz łączenie kar i środków karnych).

Hm o ile spełnione przesłanki realnego zbiegu i wydania kary łącznej , trzeba wydać bo to instytucja prawa materialnego, choćby wyroki zostały wykonane, cała problematyka czy można wydać gdy pogorszy sytuację skazanego? Są orzeczenia takie ( że nei może pogorszyć, ale nei może też być mniejszy wymiar niż w ostatnim wyroku) i siakie.

Przedawnienie – od art.101 kk (Rozdział XI Przedawnienie).

Zbyt ogolnie żeby się domyślać o co było pytanie, ale tak intuicyjnie – przy oskarżeniu prywatnym termin przedawnienia dla strony wiąże prokuratora – ale tylko jeśli idzie o ten termin 3 letni. Mimo przedawnienia można orzec przepadek. Jeżeli termin przedawnienia upływa w dniu wolnym od pracy nie przedluża się do następnego dnia będącego dniem pracy.

Oczywiste niesłuszne aresztowanie z KW – może chodzi o art.114-116 kpow (Rozdział 20 Odszkodowanie za niesłuszne ukaranie lub zatrzymanie).

Zestaw 16

Nie potrafię przytoczyć stanów faktycznych ale generalnie do rozwiązania.(;)))

art. 310 par. 1 kk,

Art. 310. § 1. Kto podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 5 albo karze 25 lat pozbawienia wolności.

§ 2. Kto pieniądz, inny środek płatniczy lub dokument określony w § 1 puszcza w obieg albo go w takim celu przyjmuje, przechowuje, przewozi, przenosi, przesyła albo pomaga do jego zbycia lub ukrycia,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 3. W wypadku mniejszej wagi sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

§ 4. Kto czyni przygotowania do popełnienia przestępstwa określonego w § 1 lub 2,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

224,

Art. 224. § 1. Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.

§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest skutek określony w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

ustawa o nielatach

Zestaw 17

1. mąż zabrał żonie pieniądze z portfela i biżuterię z szuflady, następnego dnia uderzył ją w twarz i kopnął w brzuch (żona była w ciąży), w wyniku

kopnięcia dziecko poczęte doznało 157a par. 1

dwa czyny:

1) art. 278 par 1 kk – zakladam ze to była bizuteria osobista zony i jej pieniadze ( jelsi pieniądze były ze wspolnego to byloby to przywłaszczenie także bizuteria jeśli była wspólną inwestycja a nei np. prezentami dla zony)

2) art. 157 par 2 kk i art. 157a par 1 kk w zw z 11 par. 2 kk

udał się do B - prowadzącego zakład diagnostyki pojazdów i

zaproponował 2.000 zł za wydanie zaświadczenia o sprawności pojazdu, A poinformował

B, że samochód jest niesprawny (uszkodzone hamulce), B wziął pieniądze i

wydał zaświadczenie, następnie A sprzedał samochód C - następnego dnia C

prowadził pojazd i na skutek niezadziałania hamulców uderzył w inny samochód (D),

na skutek wypadku D doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu

diagnosta łapownictwo bierne art. 228 par 3 kk

A łapownictwo czynne art. 229 par 2 kk i wydaje mi się ze 177par 2 kk zgodnie z koncepcja rozszerzonego sprawstwa

Z art. 145 d.k.k. odpowiadał też kierowca pojazdu mechanicznego, który udostępnił go do prowadzenia osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości lub nie posiadającej uprawnień do prowadzenia takiego pojazdu, jeżeli osoba ta w wyniku naruszenia zasad bezpieczeństwa spowodowała skutki określone w tym przepisie i zachodzi związek przyczynowy pomiędzy tym działaniem a spowodowaniem wypadku przez jego sprawcę. Nie ponosił on odpowiedzialności za podżeganie lub pomocnictwo do tego przestępstwa, gdyż w tych formach nie może być popełnione przestępstwo nieumyślne. Odpowiada on jako współsprawca tego przestępstwa [R. A. Stefański, Glosa do wyroku SN z dnia 4 lutego 1992 r., II KRN 451/91, OSP 1993, nr 11, s. 530; wyrok składu siedmiu sędziów SN z dnia 17 stycznia 1973 r., Rw 77/72, OSNPG 1973, nr 6, poz. 71), chociaż w doktrynie, jak i orzecznictwie prezentuje się też pogląd, że ponosi odpowiedzialność jako sprawca [K. Buchała, W sprawie tzw. sprawstwa pośredniego i pokrewnych form sprawstwa, PS 1994, nr 3, s. 10-11; wyrok SN z dnia 26 września 1972 r., V KRN 379/72, OSNKW 1973, nr 1, poz. 9 z glosą K. Buchały, OSPiKA 1973, nr 12, poz. 253]. Nie do przyjęcia jest pogląd Sądu Najwyższego, że kierowca taki odpowiada jako sprawca przestępstwa określonego w art. 156 § 2 lub 157 § 3 k.k. (uchwała pełnego składu Izby Karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33; postanowienie SN z dnia 30 listopada 1977 r., VII KZP 35/77, OSNPG 1977, nr 12, poz. 121). Oddanie do prowadzenia pojazdu osobie znajdującej się w stanie nietrzeźwości lub nie posiadającej uprawnień do prowadzenia określonego pojazdu, stanowi naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu (wyrok SN z dnia 12 sierpnia 1981 r., V KRN 146/81, OSNPG 1982, nr 2, poz. 20 z omówieniem S. Kołodzieja, PiP 1981, nr 11, s. 58-60 ).

3. matka zostawiła 2 małoletnich dzieci w domu i wyjechała za granicę, w podróży zadzwoniła do babci i poinformowała ją, że dzieci są same w domu i żeby się nimi zajęła

Art. 160 par 2 kk

4. art. 133 kw - spekulacja biletami

Zestaw 18

1. Kowalskiemu zarzucono popelnienie przestepstwa 278 w zw. z 12 kk, ktore polegalo na tym, ze w okresie od lutego 2006 do lipca 2006 wyniosl z pracy jakies przedmioty. Zostal za to skazany. Nastpnie prokurator ujawnil, ze w maju 2006 wyniosl jeszcze inna rzecz i w zwiazku z tym wniosl do sadu akt osk. Obronca wnosil o umorzenie postepowania z uwagi na res iudicata. Czy wniosek zasadny?

I KZP 29/2001 Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 kk) stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 kpk, ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych.

2. Facet podejrzewal, ze samochod ukradl mu syn sasiada. W zwiazku z tym z dwoma innymi zaciagnal syna sasiad do bramy i grozilli mu bronia, ze go zabija jesli w 3 dni samochod nie odda. Syn sasiada poszedl na policje. W jakims innym postpowaniu okazalo sie, ze samochod ukradl ktos inny. Ocen sytuacje.

Na tle tego kazusa, opowiadam się za koncepcją wedle której, wierzytelność jako znamie art. 191 § 2 kk wytępuje wyłącznie w opisie strony podmiotowej, a jeżeli tak to do przypisania przestępstwa z art. 191 § 2 kk wystarczy udowodnić, iż sprawca zmierzał do – wprawdzie bezprawnego, ale – wyegzekwowania wierzytelności, która zresztą istniała w rzeczywistości (samochód)

V KK 282/2004 W art. 191 § 2 kk pojęcie „wierzytelności” występuje wyłącznie w opisie strony podmiotowej przestępstwa. Dla rozpoznania strony podmiotowej przestępstwa określonego w art. 191 § 2 kk istotne jest to czy sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, że na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu (lub osobie, na rzecz której działa) wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia.

Na marginesie:

V KK 11/2008 Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 kk ma miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń związanych z działalnością przestępczą określonych osób, lecz udokumentowanych prawnych należności, których istnienie wiąże się z określonymi zobowiązaniami prawa cywilnego. Skoro skazani domagali się od pokrzywdzonego wydania zabranych im wcześniej narkotyków, które co prawda były uprzednio w ich posiadaniu, ale przecież nielegalnym (stanowiło to wręcz czyn przestępny), to żadną miarą nie wolno było ich dążenia uznać za prawnie dopuszczalne.

3. Dwoch facetow wtargnelo do biura prokuratora i zamkneli sie tam z

nim, grozili mu bronia i domagali sie, aby

prokurator uwolnil ich aresztowanego kolege. Prokurator pertraktowal,

ale wezwal tez policje i antyterorystow. Gdy

napastnicy zobaczyli zjezdzajaca sie policje postanowili, ze odkladaja

bron i uwolniaja prokuratora. Ocen sytuacje.

W ogóle to ta akcja była fatalnie zorganizowana, ja zrobiłbym to inaczej, ale o tym po egzaminie.

Należałoby łobuzom przypisać art. 223 kk w zw. w zw. z art. 224 § 2 i art. 11 p. 2 KK; w wymiarze kary: obciążyć ich za cyniczną próbę okazania czynnego żalu

4. Faceta oskarzono o 177 par 1. W toku procesu wyszlo, ze

poszkodowany odniosl obrazenia ciala na okres ponizej 7 dni.

Sad zastosowal wiec 400 kpk i prowadzil dalej postepowanie wedlug

przepisow o wykroczeniu w przedmniocie 86 kw i wydal

wyrok skazujacy za wykroczenie. Prokurator w apelacji zarzucil sadowi,

ze nie zastosowal 157 par 3. Czy zarzut prawidlowy?

Zarzut jest oczywiście z kosmosu, od zawsze powtarzałem ze od prokuratorów większymi nieukami są tylko sędziowe

Porównanie art. 177 § 1 k.k. z art. 145 § 1 d.k.k. wskazuje, że ustawodawca dokonał kontrawencjonalizacji wypadku drogowego, ponieważ przesunął do sfery wykroczeń wypadek, którego skutkiem jest nieumyślne spowodowanie obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni albo poważną szkodę w mieniu. Kodeks wykroczeń nie przewiduje wykroczenia wypadku drogowego. Wobec tego spowodowanie w ruchu drogowym zdarzenia, którego następstwa ograniczają się do tego rodzaju obrażeń ciała lub do szkody w mieniu, stanowi wykroczenie zagrożenia w ruchu drogowym (art. 86 § 1 k.w.), jeżeli jednocześnie nastąpiło zagrożenie bezpieczeństwa ruchu. Z reguły skutki wypadku będą świadczyły o istnieniu takiego zagrożenia [R. A. Stefański, Odpowiedzialność za spowodowanie lekkiego wypadku drogowego, PiP 1998, nr 11-12, s. 133-134]. Dopiero projekt kodeksu wykroczeń przewiduje odrębny typ wykroczenia spowodowania wypadku w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, pociągającego za sobą tego rodzaju skutki. Do tego rodzaju zdarzeń nie stosuje się art. 157 § 2 i 3 k.k. Nie można aprobować przeciwnego poglądu [A. Marek. Odpowiedzialność za spowodowanie „lekkich” uszkodzeń ciała przez sprawce wypadku w komunikacji, Prok. i Prawo 1999, nr 3, s. 7-12]. Słusznie Sąd Najwyższy przyjął, że „nie popełnia przestępstwa, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia nie trwający dłużej niż siedem dni” (uchwała SN z dnia 18 listopada 1998 r., I KZP 16/98, OSNKW 1998, nr 11-12, poz. 48 z glosami S. Bończaka, PS 1999, nr 5, s. 113-. Korniłowicza, PiP 1999, nr 6, s. 108-111 i J. Długozinny, GS 1999-2000, nr 12-1, s. 23-24. Pogląd ten podzielił Sąd Najwyższy w nie publ. postanowieniu z dnia 10 grudnia 1998 r., I KZP 20/98).

Zestaw 19

czyn ciągły

Tu nie wiem, co pisać.

wykroczenie z 85 uszkodzenie 2 znaków drogowych

Tu też nie wiem.

2 gosci pilo i się poklocili 3 ich rozdzielił, 1 wyjął noż, inny wyrzucił ich z domu, oni nie chcieli domu opuścić-kwalifikacja Pr.

Tu tym bardziej nie wiem.

gość się pokłócił z sąsiadem komornikiem i napisał do prezesa SA ze jest łapówkarzem i porysował mu auto-kwalifikacja

Komornik jest funkcjonariuszem publ, wiec co do nazwania go łapówkarzem, to mamy jedynie ewentualnie 216 kk, bo nie ma 226 kpk gdyż tam od noweli jest koniunkcja, czyli zniewaga musi być podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Co do porysowania samochodu to mamy 288 kk lub wykroczenie na 124 kw, czyli skontrawercjonalizowane wykroczenie.

Zestaw 20

Kk:

błąd co do okoliczności wyłączających bezprawność

Art. 29. Nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność albo winę; jeżeli błąd sprawcy jest nieusprawiedliwiony, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

art. 177 kk, chodziło o łódź motorową

Art. 177. § 1. Kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawcapodlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Jeżeli pokrzywdzonym jest wyłącznie osoba najbliższa, ściganie przestępstwa określonego w § 1 następuje na jej wniosek.

3. podsłuchiwanie rozmowy prokuratora art. 266, 267

Art. 267. § 1. Kto bez uprawnienia uzyskuje informację dla niego nie przeznaczoną, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do przewodu służącego do przekazywania informacji lub przełamując elektroniczne, magnetyczne albo inne szczególne jej zabezpieczenie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem specjalnym.

§ 3. Tej samej karze podlega, kto informację uzyskaną w sposób określony w § 1 lub 2 ujawnia innej osobie.

§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1-3 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Orzeczeń tu ciekawych nie ma, toteż ograniczam się do wklejenia przepisu (chyba że chodziło o coś innego?)

4. przedawnienie wykroczeń po kasacji

Podstawa prawna: art. 45. § 2 k.w.

Odpowiedź: Biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.

Krótkie omówienie plus SN:

Art. 45. § 1. Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

§ 2. W razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.

§ 3. Orzeczona kara lub środek karny nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata.

Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna

z dnia 7 czerwca 2002 r.

I KZP 15/2002

LexPolonica nr 355494

Biuletyn Sądu Najwyższego 2002/6 str. 22

Jurysta 2002/7-8 str. 57

Krakowskie Zeszyty Sądowe 2002/7-8 poz. 1

OSNKW 2002/7-8 poz. 49

Prokuratura i Prawo - dodatek 2002/9 poz. 15

Wokanda 2002/10 str. 11

Użyty w art. 45 § 2 kw zwrot „w razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia” obejmuje swym zakresem także uchylenie przez Sąd Najwyższy, w następstwie rozpoznania kasacji, prawomocnego wyroku sądu wydanego w sprawie o wykroczenie.

Przedawnienie nie biegnie na nowo, jeżeli w dniu uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia okres przedawnienia już upłynął.

Zestaw 21

1. X poprosil Y, by Y wyegzekwowal od A 5.000 zl, ktore A zobowiazany jest zwrocic X i nie chce tego zrobic. Y udal sie wiec do A i grozac mu nozem uzyskal od A cala kwote. Przy przekazywaniu przez Y pieniedzy Xowi, X przyznal, ze A wcale nie byl mu winien pieniedzy, ale skoro A handluje narkotykami, to powinien podzielic sie z nimi zyskami. W tej sytuacji X i Y podzielili kwote 5.000 zl i kazdy otrzymal po 2.500 zl. dokonaj prawnokarnej oceny zdarzenia.

Y ma X ma podżeganie do 191. Dodatkowo mają paserkę za przejęcie pieniędzy z przestępstwa.

Magda strasznie brnęła w rozbój i to jest źle. (ale ale ale… jak w Charkowie mawiał Olek, Magda nie do końca nie miała racji; ale po kolei);

Moim zdaniem Y faktycznie dopuścił się czynu stypizowanego (mądre słowo) w art. 191 p. 2 kk – a to zgodnie z następującym poglądem:

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 8 grudnia 2004 r. V KK 282/2004

W art. 191 § 2 kk pojęcie „wierzytelności” występuje wyłącznie w opisie strony podmiotowej przestępstwa.

Dla rozpoznania strony podmiotowej przestępstwa określonego w art. 191 § 2 kk istotne jest to czy sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, że na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu (lub osobie, na rzecz której działa) wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia.

No ale za cholere wg tego słusznego poglądu, nie można uznać ze Y podzegał do 191 p. 2 kk, bo on doskonale wiedział ze nie chodzi tu o wierzytelność, tylko chodzi o przedmiot pochodzący z działalności przestępczej, a ten wierzytelności nie jest – i tu pogląd SN:

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 17 marca 2008 r. V KK 11/2008

Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 kk ma miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń związanych z działalnością przestępczą określonych osób, lecz udokumentowanych prawnych należności, których istnienie wiąże się z określonymi zobowiązaniami prawa cywilnego. Skoro skazani domagali się od pokrzywdzonego wydania zabranych im wcześniej narkotyków, które co prawda były uprzednio w ich posiadaniu, ale przecież nielegalnym (stanowiło to wręcz czyn przestępny), to żadną miarą nie wolno było ich dążenia uznać za prawnie dopuszczalne.

NO więc w istocie, imho, X-owi należy przypisać podzeganie właśnie do 280 i tu pojawia się kolejny problem, bo okoliczność ze Y używał wobec A noża, nie przesądza przecież ze X podzegał do 280 p 2, bo mógł w istocie podzegać do 280 p. 1 – ale to jest już kwestia faktów i ich ustalenia

No i bez wątpienia dla Y paserka, a co zrobić z X bóg jeden wie, może paserka; a może X to wcale nie podżegacz, tylko w istocie sprawca rozboju, ciężka sprawa

1. Sprawcą przestępstwa z § 1, 291 kk może być w zasadzie każdy, z wyjątkiem osób, które uczestniczyły w przestępstwie, z którego pochodzą rzeczy stanowiące przedmiot paserstwa (współsprawcy, pomocnicy czy podżegacze do tego przestępstwa) - (wyrok SN z dnia 22 grudnia 1986 r., I KR 445/86, OSNKW 1987, nr 7-8, poz. 70).

PS. To jest kazus, do którego przygotowanie na egzaminie ma trwać dokładnia 150 sekund – kogoś tu kurwa powaliło; Tusku masz częściwo racje - kastrować, tyle ze również takich palantów którzy to ułożyli (nie wiem co zrobić z kobitami)

2. X zostal skazany za 2 czyny z art. 278 kk:

- za pierwszy popelniony w lutym 2007 wyrokiem z maja 2007 na 3 lata p.w.;

- za drugi popelniony w marcu 2007 r. wyrokiem z pazdziernika 2007 na 1 rok p.w..

W listopadzie 2007 zostal wydany wyrok laczny i orzeczono Xowi kare laczna 3 lat p.w.

W grudniu 2007 X zostal skazany za przestepstwo z art. 191 kk na 1 rok p.w. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za czyn popelniony w kwietniu 2007 r.

Czy mozna wydac wyrok laczny? zaproponuj rozstrzygniecie.

Łapią się na łączenie, mógłby połączyć wszystkie ale musiałby zawiesić, a tak wysokiej kary zawiesić nie można.

Jeżeli już zostało wszczęte postępowanie to wyrok łączny upada. Przy czym nie można pogorszyć sytuacji kolesia – czyli nie można dać więcej niż to co już miał. Można nawet jeszcze raz ten sam wyrok łączny. Wyrok się rozpada i jeśli w kolejnym wyroku połączy się. Kary jednostkowe też się rozsypują ale trzeba mieć na względzie żeby nie pogarszać sytuacji. Magda położyła ten kazus, bo powiedziała, że w tych okolicznościach dałaby 3 i pół roku pw karę łączną.

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 19 marca 2008 r. IV KK 45/2008
LexPolonica nr 1878509

Z natury wyroku łącznego wynika (...), że orzeczona nim kara łączna nie może wywoływać dla skazanego skutków mniej korzystnych niż te, jakie wynikają dlań z wykonania poszczególnych kar orzeczonych w jednostkowych wyrokach. Rozważając zatem kwestię wydania wyroku łącznego, który miałby obejmować w ramach kary łącznej - kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i bez takiego zawieszenia, sąd nie powinien łączyć tych z owych wyroków, w efekcie połączenia których dojdzie do pogorszenia sytuacji skazanego, w tym zatem i wówczas, gdy przy połączeniu takim okazuje się, że nie zachodzą warunki do zawieszenia wykonania kary wskazane w art. 69 kk.

3. 30 sierpnia 1990 r. X dokonal kradziezy samochodu, ktorym wyjechal za granice. Sprawca kradziezy nie zostal wykryty az do 28 sierpnia 2000 r., kiedy to przedstawiono X zarzuty w tej sprawie.

Z powodu choroby X postepowanie karne zostalo zawieszone, a rozprawe rozpoczeto w 2007 r.

Jakie zapadnie orzeczenie w sprawie?

10 lat przedawnienia, a jeśli wszczęto to dodatkowe 10 lat. Przedawni się w 30 2010

(nic dodać, nic ująć; tylko trafić na egzaminie)

4. X poprosil Y, zeby przyniosl choinki z lasu na swieta.

X usal sie do lasu, gdzie scial choinki warte 70 zl i przyniosl je do domu oddajac jedna X.

Dokonaj oceny prawnokarnej czynow X i Y.

Wykroczenie, bo w KK jest kradzież leśna od 75. Podżeganie/pomocnictwo. Usiłowanie (art. 120 kw)

Pierwszy za podżeganie do 120 (kradzieży) ~~plus paserka~~ (no jak paserka jak wcześniej był pożegaczem)

A drugi kradzież leśno-wykroczeniowa 122

Zestaw 22

X i Y dokonali napadu na bank z gazem paraliżującym i bronią, sterroryzowali pracowników banku. Chcieli ukraść 100000 tyś. Ponieważ w kasie była kwota 1000 złotych nie zabrali jej.

Wydaje się, że co do usiłowania rozboju zaistniał czynny żal i chłopaki mają luzik, jeżeli nie da się ich pociągnąć za co innego.

Odstąpienie od dokonania czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego tylko wtedy prowadzi do bezkarności, gdy nastąpiło dobrowolnie, tzn. kiedy sprawca zrezygnował z zamiaru popełnienia czynu zabronionego w wyniku dominującego działania przyczyn natury wewnętrznej. Dobrowolność odstąpienia od dokonania czynu zabronionego można przyjąć wtedy, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość kontynuowania zachowania bezpośrednio zmierzającego do dokonania, ale nie ma już zamiaru popełnienia czynu zabronionego.

W wyroku z dnia 28 lutego 2002 r. (II AKa 549/2001, Prok. i Pr. 2002, z. 12, poz. 27) SA w Katowicach nie uznał za dobrowolne odstąpienie zrezygnowanie przez sprawcę usiłującego dokonać rozboju z zaboru rzeczy ofiary nieodpowiadających wartością oczekiwaniom sprawcy. Sąd Apelacyjny stwierdził: "Odstąpienie w takim wypadku od kradzieży, które nie jest dobrowolne w rozumieniu art. 15 § 1, jako że jest wynikiem sytuacji zewnętrznej, związanej z brakiem możliwości materialnego zaspokojenia sprawcy w sposób przez niego pożądany, a nie wewnętrznych przemyśleń o celowości popełnienia w ogóle przestępstwa, uznane być musi za zachowanie zmierzające bezpośrednio do dokonania, które nie następuje z powyższej przyczyny, na które powołuje się przepis art. 13 § 1 k.k.". Inne stanowisko, powołując się na brak znaczenia dla przyjęcia dobrowolności odstąpienia od czynu rodzaju motywu, którym kierował się sprawca, zajął SN w wyroku z 20 lutego 1987 r. (III KR 15/87, OSNPG 1987, z. 8-9, poz. 97). Wydaje się, że stanowisko SN bardziej odpowiada treści art. 15 § 1 – Zoll.

W jednym z wyroków SN wyraził pogląd, że warunek dobrowolności odstąpienia od dokonania czynu zabronionego wymaga, aby rezygnacja z zamiaru jego popełnienia była ostateczna (zob. wyrok z 24 listopada 1975 r., I KR 209/75, GP 1976, z. 15).

Adam, z nożem w ręku wszedł do apteki i zagroził ekspedientce. Żądał aby dała mu 3 paczki leków na bazie morfiny, a potem uciekł.

Mam wątpliwość. W Komentarzu do przeciwdziałania narkomanii piszą, że art. 64 tej ustawy stanowi lex specialis, ale jeno do art. 278 i 279 kk oraz 119 kw. Nie wspominają nic o rozboju. Przytoczona argumentacja wskazuje jednak, że mogłoby być analogicznie. Z drugiej strony doszłoby do masakrycznego złagodzenia reakcji – zbrodnia, jeżeli rozbój z § 2, i 5 lat z art. 64 + ewentualne jakieś zmuszanie. Dlatego opowiadam się za rozbojem z art. 280 § 2 k.k.

X chciał zabić małżonków Y i Z, podłożył pod ich samochód ładunek wybuchowy Zginał mąż, a żona przeżyła z ciężkimi obrażeniami ciała.

Problem z kwalifikacją prawną może rodzić sytuacja, w której sprawca w zamiarze zabicia jednym czynem więcej niż jednej osoby w rzeczywistości zabija jedną. Ażeby oddać kwalifikacją prawną całą zawartość bezprawia takiego czynu należy sięgnąć po kwalifikację kumulatywną, uznając, że miało miejsce usiłowanie przestępstwa z art. 148 § 3 zd. 1 i dokonanie odpowiedniego typu zabójstwa, a więc art. 148 § 1 albo - co jest bardziej prawdopodobne - art. 148 § 2 pkt 4.

Facet włamał się do komputera i przekopiował program, który następnie sprzedawał, wraz z sfałszowanym dokumentem licencji.

Art. 279 § 1 k.k., art. 270279 k.k. § 1 k.k., w zależności od szczegółów przestępstwa z prawa autorskiego

Zestaw 23

1. Dwóch sprawców wkracza do sklepu. Przystawiają kasjerowi do szyi gaz łzawiący, ale mówią, że jest to jakiś bardziej szkodliwy gaz. Żądają wydania pieniędzy. Liczyli, że zabiorą 100.000 zł. Taki mieli zamiar. W kasie jest jednak tylko 1.000 zł. Ta kwota ich nie zadowala, odstępują od dokonania czynu. Ocena prawno karna ich czynu.

Nieudolne usiłowanie. Dopiero kiedy się okazało, że się nie 280 §1. Dyskusja czy niebezpieczne. Sprawdzić.

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi

z dnia 28 marca 2006 r.

II AKa 45/2006

LexPolonica nr 1797779

Krakowskie Zeszyty Sądowe 2007/7-8 poz. 92

Krakowskie Zeszyty Sądowe 2007/7-8 poz. 93

Opis jurydyczny usiłowania nieudolnego, zawarty w art. 13 § 2 kk dowodzi, że w wypadku rozboju obliczonego na zdobycie konkretnej rzeczy, której ofiara po prostu nie ma, dokonanie tego przestępstwa jest niemożliwe „ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego”. Fakt, że ofiara ma inne rzeczy przedstawiające pewną wartość majątkową, potencjalnie nadające się do zawładnięcia, jest bez znaczenia w kwestii usiłowania nieudolnego. W doktrynie prawa karnego istotnie można spotkać zasadniczo odmienne oceny omawianego problemu. Jedynie przypomnieć należy, że na tle treści powołanego orzeczenia Sądu Najwyższego (uchwała SN z dnia 20 listopada 2000 roku - I KZP 36/2000 OSNKW 2001/1-2 poz. 1) wykrystalizowały się dwa stanowiska.

Mnie się wydaje, że udolne i czynny żal, tak jak w I KZP 36/00

ma zamiar zabójstwa małżonków. Wie, iż codziennie jeżdżą razem do pracy samochodem. Podkłada ładunek wybuchowy w samochodzie. Małżonkowie wsiadają do samochodu, uruchamiają go i samochód wybucha. Na miejscu ginie mąż. Żonę odwożą do szpitala i zostaje uratowana, ma ciężkie obrażenia. Ocena prawno karna czynu.

148 § 2 pkt. 4) w zb. z 13§1 w zw. 148 § 2 pkt 4 z zw. z 11 § 2 kk,

Jeden czyn i dwa różne skutki.

3. Z sprzedaje wraz komputerami gry strategiczne. Gry te uzyskał w nielegalny sposób, przełamał za pomocą programu, który sam stworzył, zabezpieczenie i w ten sposób uzyskał grę od właściciela. Sprzedając je dołącza sfałszowaną licencję i inne sfałszowane dokumenty. Cena za jaką sprzedaję grę jest taka, jak za grę legalną. Czyn ten popełnił 20 razy. Ocena prawno karna czynu.

12 w zw. 278 §2 i 286 i 270 pytanie o włamanie.

Jeżeli będzie 279 to pochłania wszystko z 278 i 280.

Jeszcze coś takiego wynalazłam:

Art. 24. Kto, za pomocą technicznych środków reprodukcji, kopiuje zewnętrzną postać produktu lub tak skopiowany wprowadza do obrotu, stwarzając tym możliwość wprowadzenia klientów w błąd co do tożsamości producenta lub produktu, czym wyrządza poważną szkodę przedsiębiorcy,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

4. Narkoman wtargnął do apteki z nożem i zażądał wydania mu leków na bazie morfiny. Aptekarka wydała mu leki. Po wyjściu z apteki został ujęty. Ocena prawno karna czynu. Co należy uczynił z odebranymi lekami.

280 – w ustawie jest tylko kradzież a nie rozbój. Niższe zagrożenie z narkotyków nie możne pochłaniać wyższego zagrożenia z KK. Czy nie robić tego w zbiegu z kradzieżą? No w sumie kradzież i nóż są w znamionach ale nie narkotyki.

Tylko 280 § 2 kk typ z narkotyków nie, tam jest mowa wyłącznie o kradzieży

Zestaw 24

106 kw – Dziecko – pozostawienie w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia (Rozdział XII Wykroczenia przeciwko osobie).

Art. 106. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka, podlega karze grzywny albo karze nagany.

z komentarza co do kwestii podobnych czynów w kk

6. W przypadku gdy osoba bezradna zostanie pozostawiona (przez osobę, na której ciąży obowiązek opieki na nią) w sytuacji, w której grozi jej bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, to mamy do czynienia z przestępstwem stypizowanym w art. 160 § 2 k.k., zagrożonym karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 (por. Marek, Prawo, s. 133). Natomiast porzucenie - wbrew obowiązkowi troszczenia się o małoletniego poniżej lat 15 albo o osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny - stanowi przestępstwo z art. 210 § 1 k.k. (zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3). Jeżeli następstwem porzucenia jest śmierć takiej osoby, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8 (art. 210 § 2 k.k.).

wypadek – 177 kk.
recydywa wielokrotna – nie było jej
x zdradzał żone z inna babka, która zaszła w ciąze. Kochanka zagroziła, że powie zonie. Ten kupił broń i strzelił do niej 2 razy nie zabił tylko zranił potem ją przepraszał:

13 §1 w zw. z 148 §2 pkt. 4 w zw. z 157 par. ? i w zw. z 11§2

Oczywiście zapowiedzi kochanki że powie żonie to nie jest groźba.

Zestaw 25

1. x dokonał rozboju (280§1 lub2) i opowiedział o tym y, a ten powiedział, że albo mu da część kasy z rozboju albo wygada policji ( 191§1 poprzez grożenie spowodowaniem postępowania karnego, )Wtedy x zabił y nożem – kilka uderzeń w klatkę piersiową

Odp. 148

sformułowanie ze 115§12 (definicja groźby bezprawnej) „ nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego jeżeli ma na celu jedynie ochronę prawa naruszonego przestępstwem”, należy rozumieć tak że jest zawsze groźbą, grożenie komuś spowodowaniem postępowania jeżeli grożącemu przyświeca jakiś inny cel niż tylko „dbanie o przestrzeganie prawa”, np: cel majątkowy (tak jak w kazusie).

2. x zabrał cudzy rower żeby sobie podjechać do pracy. Wymusił pierwszeństwo przejazdu ale nic nikomu się nie stało odp. 119kw – kradzież (Rozdział XIV Wykroczenia przeciwko mieniu) i 86 – zagrożenie bezpieczeństwa w ruch drogowym, karzemy za jedno – chyba 9 kw

Jeśli rower był wart mniej niż 250 to mamy 119 kw, i 86 kw w zbiegu czyli stosujemy 9§2

Art. 9. § 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

§ 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.

Jeśli rower był wart więcej to mamy zwykłą kradzież ze 278 i wtedy zastosujemy 10 kw

Art. 10. § 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa, orzeka się za przestępstwo i za wykroczenie, z tym że jeżeli orzeczono za przestępstwo i za wykroczenie karę lub środek karny tego samego rodzaju, wykonuje się surowszą karę lub środek karny. W razie uprzedniego wykonania łagodniejszej kary lub środka karnego zalicza się je na poczet surowszych.

Zastanawiam się jeszcze nad 92 (jeśli był znak „ustąp pierwszeństwa”)

Stefański pisze:

Przepis art. 92 k.w. może pozostawać w rzeczywistym zbiegu z art. 86 § 1 k.w., jeżeli sprawca, nie stosując się do znaku lub sygnału drogowego, sprowadził zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, na przykład wjeżdżając na skrzyżowanie przy czerwonym świetle na sygnalizatorze, w wyniku czego omal nie doszło do zderzenia; wówczas stosuje się art. 86 § 1 k.w. jako przewidujący najsurowszą karę (art. 9 § 1 k.w.).

3. X miał zatrudnionych kelnerów w restauracji. Powiedział im ze będzie ich zatrudniał na czarno i tak zrobił.

Odp. chyba 218 – Naruszenie prawa pracownika i 219 kk – Naruszenie przepisów prawa o ubezpieczeniach społecznych. (Rozdział XXVIII Przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową).

4. X zaczął prowadzić przedsiębiorstwo w tej samej miejscowości co Y. Y zaczał ponosic starty wiec najął dwoch gości żeby nastraszyli x. Ci go uwięzili na 3 dni i puszczając powiedzieli, ze jak wygada policji to go zabiją.

Odp. Według Kalaussa tak powiedział lasce na egzaminie! 13§ 1 wz. z 282 – wymuszenie rozbójnicze (Przestępstwa przeciwko mieniu) i 189 – pozbawienie wolności (Pozbawienie wolności).

Nie będzie zbiegu ze 190, bowiem 190 będzie konsumowany przez 282, gdyż w 282 jednym ze znamion jest groźba.

Zestaw 26

1. Powstało przy okazji pytanie o mienie znacznej wartości

Odp. art. 115§ 5 kk

2. Rozbój, multirecydywa – trzeba było zdecydować czy zachodzi czy nie w jakimś jednym konkretnym stanie faktycznym.

Odp. Zachodziła, bo były przesłanki z art. 64 § 5 kk

3. Dwóch oskarżonych próbuje przeszkodzić policjantowi w podjęciu czynności urzędowej. Jeden mu grozi, drugi znieważa. Funkcjonariusz zachowuje się poprawnie.

Odp. Odpowiadają jeden za groźbę z 224 § 2 kk, drugi za zniewagę z 226 § 1 kk, (ponoć to było banalnie proste)

4. Sąd wydał wyrok w sprawie o wykroczenie, skazał obwinionego na karę grzywny i ją zawiesił oraz orzekł zakaz prowadzenia pojazdów na okres 2 miesięcy.

Odp. Kodeks wykroczeń przewiduje jedynie zawieszenie kary aresztu, natomiast okres na jaki można orzec zakaz prowadzenia pojazdów wynosi 6 m-cy do 3 lat. Orzeczono więc kary i środki karne niezgodnie z kw.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kk, ART 292 KK, I KZP 8/08 - z dnia 30 czerwca 2008 r
kk, ART 265 KK, I KZP 35/08 - z dnia 26 marca 2009 r
Narkomania, ART 62 Nark, IV KK 418/08 - wyrok z dnia 16 kwietnia 2009 r
kk, ART 291 KK, I KZP 8/08 - z dnia 30 czerwca 2008 r
kk, ART 291 KK, I KZP 8/08 - z dnia 30 czerwca 2008 r
kpk, ART 442 KPK, IV KK 148/08 - wyrok z dnia 12 listopada 2008 r
kk, ART 101 KK, V KK 5/08 - wyrok z dnia 23 kwietnia 2008 r
kk, ART 289 KK, III KK 117/08 - postanowienie z dnia 24 września 2008 r
kk, ART 20 KK, IV KK 39/08 - wyrok z dnia 25 czerwca 2008 r
FP w 08
08 Elektrownie jądrowe obiegi
archkomp 08
02a URAZY CZASZKOWO MÓZGOWE OGÓLNIE 2008 11 08
ankieta 07 08
08 Kości cz Iid 7262 ppt
08 Stany nieustalone w obwodach RLCid 7512 ppt
2009 04 08 POZ 06id 26791 ppt

więcej podobnych podstron

kazusy 08 kk 4

Czarek: tu nie ma rozboju, co najwyżej groźby albo naruszenie nietykalności

Kontroler- funkcjonariusz publiczny 228 par 3

Zestaw 15

Zestaw 16

Zestaw 18

Zestaw 19

Zestaw 20

Zestaw 21

Zestaw 23

Zestaw 24

Zestaw 25

Zestaw 26