Rynek eurokredytowy jest rynkiem zorientowanym na większe firmy, banki i przedsięwzięcia inwestycyjne. Skupia

przede wszystkim większe banki komercyjne i inwestycyjne z poszczególnych krajów, które w celu pozyskania du-

żych ilości kapitału łączą się w tzw. grupy konsorcjalne. Maja one z założenia rozłożyć ryzyko niespłacenia zaciąg-

niętego kredytu na większą liczbę pożyczkobiorców.Do polowy lat 70-tych trwał w bezwzględnej stagnacji. Wynika-

ło to z racji istnienia generalnej zasady stałych stop procentowych stosowanych przy eurokredytach. Po przejściu

do zasady zmiennego oprocentowania eurokredytów dokonał się rozwój tego rynku. Na rozwoju tym zaważyły

potrzeby związane z koniecznością finansowania wielkich projektów i handlu międzynarodowego oraz kryzys naf-

towy. Eurokredyty są udzielane przez konsorcja bankowe bez emisji obligacji, z tego względu są bardzo elastycznym

źródłem finansowania. Stanowią one instrument finansowania w długim okresie, oparty na krótkoterminowych za-

sobach międzynarodowego rynku pieniężnego Cechy eurokredytów: są to kredyty konsorcjalne(z racji ich wysoko-

ści udzielane sa przez konsorcja bankowe), maja zmienną stopę procentową oraz są to kredyty średnioterminowe

wypełniające lukę między krótkoterminowymi pożyczkami eurowalutowymia długoterminowymi obligacjami.

Rynek eurowalutowy, którego głównym członem jest rynek eurodolara, stanowi pewien fenomen bankowy i fina-

nsowy.Jest to w istocie rynek przez nikogo nie kontrolowany. Jest to rynek wierzytelności w walutach wymienial-

nych poza granicami ich pochodzenia. Jego charakterystyczną cechą jest eksterytorialność operacji bankowych,

która gwarantuje mu pełną swobodę działania i apolityczność. Transakcje walutowe przeprowadzane są tutaj po-

za miejscem pochodzenia danej waluty. Określane są one mianem transakcji eurowalutowych. Centrum rynku

eurowalutowego jest Londyn, a jego dalsze ważne ośrodki to: Paryż, Franfurt nad Menem, Amsterdam, Zurych i

Luksemburg. Funkcjonuje on również w ośrodkach pozaeuropejskich.Eurowaluta – waluta narodowa danego

kraju poza jego granicami. Tak więc eurodolar to dolar amerykański poza granicami Stanów Zjednoczonych, itp.

Eurodolary różnią się tym od zwykłych dolarów, że banki mające siedziby poza granicami USA przyjmują depozy-

ty dolarowe i opierając się na nich udzielają kredytów swym nieamerykańskim klientom.Rynek eurodolarowy-

rynek wierzytelności (należności i zobowiązań) dolarowych poza granicami Stanów Zjednoczonych.

Rynek eurokredytowy jest rynkiem zorientowanym na większe firmy, banki i przedsięwzięcia inwestycyjne. Skupia

przede wszystkim większe banki komercyjne i inwestycyjne z poszczególnych krajów, które w celu pozyskania du-

żych ilości kapitału łączą się w tzw. grupy konsorcjalne. Maja one z założenia rozłożyć ryzyko niespłacenia zaciąg-

niętego kredytu na większą liczbę pożyczkobiorców.Do polowy lat 70-tych trwał w bezwzględnej stagnacji. Wynika-

ło to z racji istnienia generalnej zasady stałych stop procentowych stosowanych przy eurokredytach. Po przejściu

do zasady zmiennego oprocentowania eurokredytów dokonał się rozwój tego rynku. Na rozwoju tym zaważyły

potrzeby związane z koniecznością finansowania wielkich projektów i handlu międzynarodowego oraz kryzys naf-

towy. Eurokredyty są udzielane przez konsorcja bankowe bez emisji obligacji, z tego względu są bardzo elastycznym

źródłem finansowania. Stanowią one instrument finansowania w długim okresie, oparty na krótkoterminowych za-

sobach międzynarodowego rynku pieniężnego Cechy eurokredytów: są to kredyty konsorcjalne(z racji ich wysoko-

ści udzielane sa przez konsorcja bankowe), maja zmienną stopę procentową oraz są to kredyty średnioterminowe

wypełniające lukę między krótkoterminowymi pożyczkami eurowalutowymia długoterminowymi obligacjami.

Rynek eurowalutowy, którego głównym członem jest rynek eurodolara, stanowi pewien fenomen bankowy i fina-

nsowy.Jest to w istocie rynek przez nikogo nie kontrolowany. Jest to rynek wierzytelności w walutach wymienial-

nych poza granicami ich pochodzenia. Jego charakterystyczną cechą jest eksterytorialność operacji bankowych,

która gwarantuje mu pełną swobodę działania i apolityczność. Transakcje walutowe przeprowadzane są tutaj po-

za miejscem pochodzenia danej waluty. Określane są one mianem transakcji eurowalutowych. Centrum rynku

eurowalutowego jest Londyn, a jego dalsze ważne ośrodki to: Paryż, Franfurt nad Menem, Amsterdam, Zurych i

Luksemburg. Funkcjonuje on również w ośrodkach pozaeuropejskich.Eurowaluta – waluta narodowa danego

kraju poza jego granicami. Tak więc eurodolar to dolar amerykański poza granicami Stanów Zjednoczonych, itp.

Eurodolary różnią się tym od zwykłych dolarów, że banki mające siedziby poza granicami USA przyjmują depozy-

ty dolarowe i opierając się na nich udzielają kredytów swym nieamerykańskim klientom.Rynek eurodolarowy-

rynek wierzytelności (należności i zobowiązań) dolarowych poza granicami Stanów Zjednoczonych.

Rynek eurokredytowy jest rynkiem zorientowanym na większe firmy, banki i przedsięwzięcia inwestycyjne. Skupia

przede wszystkim większe banki komercyjne i inwestycyjne z poszczególnych krajów, które w celu pozyskania du-

żych ilości kapitału łączą się w tzw. grupy konsorcjalne. Maja one z założenia rozłożyć ryzyko niespłacenia zaciąg-

niętego kredytu na większą liczbę pożyczkobiorców.Do polowy lat 70-tych trwał w bezwzględnej stagnacji. Wynika-

ło to z racji istnienia generalnej zasady stałych stop procentowych stosowanych przy eurokredytach. Po przejściu

do zasady zmiennego oprocentowania eurokredytów dokonał się rozwój tego rynku. Na rozwoju tym zaważyły

potrzeby związane z koniecznością finansowania wielkich projektów i handlu międzynarodowego oraz kryzys naf-

towy. Eurokredyty są udzielane przez konsorcja bankowe bez emisji obligacji, z tego względu są bardzo elastycznym

źródłem finansowania. Stanowią one instrument finansowania w długim okresie, oparty na krótkoterminowych za-

sobach międzynarodowego rynku pieniężnego Cechy eurokredytów: są to kredyty konsorcjalne(z racji ich wysoko-

ści udzielane sa przez konsorcja bankowe), maja zmienną stopę procentową oraz są to kredyty średnioterminowe

wypełniające lukę między krótkoterminowymi pożyczkami eurowalutowymia długoterminowymi obligacjami.

Rynek eurowalutowy, którego głównym członem jest rynek eurodolara, stanowi pewien fenomen bankowy i fina-

nsowy.Jest to w istocie rynek przez nikogo nie kontrolowany. Jest to rynek wierzytelności w walutach wymienial-

nych poza granicami ich pochodzenia. Jego charakterystyczną cechą jest eksterytorialność operacji bankowych,

która gwarantuje mu pełną swobodę działania i apolityczność. Transakcje walutowe przeprowadzane są tutaj po-

za miejscem pochodzenia danej waluty. Określane są one mianem transakcji eurowalutowych. Centrum rynku

eurowalutowego jest Londyn, a jego dalsze ważne ośrodki to: Paryż, Franfurt nad Menem, Amsterdam, Zurych i

Luksemburg. Funkcjonuje on również w ośrodkach pozaeuropejskich.Eurowaluta – waluta narodowa danego

kraju poza jego granicami. Tak więc eurodolar to dolar amerykański poza granicami Stanów Zjednoczonych, itp.

Eurodolary różnią się tym od zwykłych dolarów, że banki mające siedziby poza granicami USA przyjmują depozy-

ty dolarowe i opierając się na nich udzielają kredytów swym nieamerykańskim klientom.Rynek eurodolarowy-

rynek wierzytelności (należności i zobowiązań) dolarowych poza granicami Stanów Zjednoczonych.

Rynek eurokredytowy jest rynkiem zorientowanym na większe firmy, banki i przedsięwzięcia inwestycyjne. Skupia

przede wszystkim większe banki komercyjne i inwestycyjne z poszczególnych krajów, które w celu pozyskania du-

żych ilości kapitału łączą się w tzw. grupy konsorcjalne. Maja one z założenia rozłożyć ryzyko niespłacenia zaciąg-

niętego kredytu na większą liczbę pożyczkobiorców.Do polowy lat 70-tych trwał w bezwzględnej stagnacji. Wynika-

ło to z racji istnienia generalnej zasady stałych stop procentowych stosowanych przy eurokredytach. Po przejściu

do zasady zmiennego oprocentowania eurokredytów dokonał się rozwój tego rynku. Na rozwoju tym zaważyły

potrzeby związane z koniecznością finansowania wielkich projektów i handlu międzynarodowego oraz kryzys naf-

towy. Eurokredyty są udzielane przez konsorcja bankowe bez emisji obligacji, z tego względu są bardzo elastycznym

źródłem finansowania. Stanowią one instrument finansowania w długim okresie, oparty na krótkoterminowych za-

sobach międzynarodowego rynku pieniężnego Cechy eurokredytów: są to kredyty konsorcjalne(z racji ich wysoko-

ści udzielane sa przez konsorcja bankowe), maja zmienną stopę procentową oraz są to kredyty średnioterminowe

wypełniające lukę między krótkoterminowymi pożyczkami eurowalutowymia długoterminowymi obligacjami.

Rynek eurowalutowy, którego głównym członem jest rynek eurodolara, stanowi pewien fenomen bankowy i fina-

nsowy.Jest to w istocie rynek przez nikogo nie kontrolowany. Jest to rynek wierzytelności w walutach wymienial-

nych poza granicami ich pochodzenia. Jego charakterystyczną cechą jest eksterytorialność operacji bankowych,

która gwarantuje mu pełną swobodę działania i apolityczność. Transakcje walutowe przeprowadzane są tutaj po-

za miejscem pochodzenia danej waluty. Określane są one mianem transakcji eurowalutowych. Centrum rynku

eurowalutowego jest Londyn, a jego dalsze ważne ośrodki to: Paryż, Franfurt nad Menem, Amsterdam, Zurych i

Luksemburg. Funkcjonuje on również w ośrodkach pozaeuropejskich.Eurowaluta – waluta narodowa danego

kraju poza jego granicami. Tak więc eurodolar to dolar amerykański poza granicami Stanów Zjednoczonych, itp.

Eurodolary różnią się tym od zwykłych dolarów, że banki mające siedziby poza granicami USA przyjmują depozy-

ty dolarowe i opierając się na nich udzielają kredytów swym nieamerykańskim klientom.Rynek eurodolarowy-

rynek wierzytelności (należności i zobowiązań) dolarowych poza granicami Stanów Zjednoczonych.