LOBPYN TSECZU RINPOCZE OPOWIADA O SWOIM NAUCZYCIELU

Kuchary, 11.06.1991r.

Pyt.: Czy Rinpocze mógłby opowiedzieć nam o swoim nauczycielu? Słyszeliśmy, że był On podobny Milarepie.
Rinpocze: Zwykle nie opowiadam o swoim nauczycielu, ale ponieważ pytacie wprost, zrobię to.
Moim Rdzennym Lamą jest Karmapa. Prócz Niego miałem wielu innych nauczycieli, ale głównym z nich był Drubpa Rinpocze. Dlatego teraz wielu ludzi nazywa mnie Drubpa Lamą. Również w Mongolii i w Buriacji znany jestem jako Drubpa Rinpocze. Jeśli jednak ludzie uważają mnie za kogoś znaczącego, jest to zasługą moich dwóch Rdzennych Łamów, Karmapy i Drubpy Rinpocze, którego prawdziwe imię brzmiało Gesze Szierab Dordże.
Drubpa Rinpocze pochodził z Bhutanu. Początkowo studiował bardzo wiele i posiadł wykształcenie we wszystkich czterech szkołach buddyzmu tybetańskiego, lecz potem postanowił spędzić resztę życia na odosobnieniu medytacyjnym. Najpierw przebywał wiele lat na pograniczu Nepalu i Tybetu, w miejscu zwanym Jelmo, gdzie medytował dawniej Milarepa. Drubpa Rinpocze znał Dalaj Lamę i miał bliski związek z 15 Karmapa.
13 Dalaj Lama chciał, aby koniecznie przybył On do Tybetu i nauczał Dharmy. Nalegali na to również król Bhutanu i król Nepalu, ale Drubpa Rinpocze odpowiedział, że w Tybecie, Nepalu i Bhutanie Dharma rozkwita i jest wielu wielkich nauczycieli, a tam gdzie świeci słońce nie ma powodu zapalać światła. Natomiast na pograniczu Nepalu i Tybetu ludzie nie mają możliwości zetknięcia się z Dharma,
chciałby więc tam pozostać, zbudować kilka klasztorów i zapalić w ten sposób światło Dharmy. Drubpa Rinpocze praktykował wiele Niungne. Kiedy nie było nic do jedzenia, potrafił nie jeść w ogóle przez bardzo długi czas. Kiedy jednak przyniesiono mu jakieś ofiary, zjadał na raz tyle, ile otrzymał, czasami były to olbrzymie ilości pożywienia. Zwykle wystarczał mu jeden posiłek co trzy dni. Przez długi czas wykonywał też praktykę, podczas której żywił się tylko wodą.
Kiedy przebywałem razem z nim, często robiliśmy odosobnienia w jaskiniach, do których inni ludzie nie byli w stanie w ogóle dojść. W tym czasie za dzienne pożywienie służył nam zwykle garnek wody i garstka tsampy lub pół ziemniaka. Na początku nie było to łatwe, ale później przywykłem do tego. Najtrudniejszy był brak soli w pożywieniu (Tybetańczycy jedzą zazwyczaj dużo soli), więc od czasu do czasu wspinaliśmy się na górę nad jaskinią, gdzie znajdowaliśmy roślinki o słonym smaku i ssaliśmy je.
Drubpa Rinpocze w ogóle nie sypiał. Siedział przez cały czas w swojej skrzyni medytacyjnej i co najwyżej odpoczywał na siedząco krótko drzemiąc. Był bardzo rygorystyczny i dlatego ludzie nie wytrzymywali przy nim zbyt długo.
Mimo że jadł tak mało, miał olbrzymie ciało, a ponieważ przez wiele lat tylko siedział, nie był już w stanie chodzić. Nigdy jednak nie pozostawał w jednym miejscu dłużej niż trzy lata. Kiedy udawał się w inną okolicę musiało go nieść aż ośmiu ludzi. Były tam bardzo strome urwiska, żleby, wysoko położone przełęcze i pełno lawin, ale nigdy nikomu z niosących nie przytrafiło się nic złego, nawet zadraśnięcie nogi.
Niektórzy widywali Drubpę Rinpocze jako Czenrezig, inni jako Milarepę lub inne formy. Z tego powodu i dlatego, że medytował w jaskiniach Milarepy, wielu wielkich łamów zwało go drugim Milarepa lub Czenrezig.
Większość uczniów Rinpocze praktykujących z nim dawniej w jaskiniach już nie żyje. Prócz mnie pozostał już tylko jeden z nich. Ma on teraz osiemdziesiąt dwa lata i wykonał w życiu ponad dwa tysiące Niungne. Tuż przed podróżą do Europy odwiedziłem go, gdyż nie miałem pewności, czy spotkam go jeszcze , kiedy wrócę do Katmandu. Większość bliskich uczniów Drubpa Lamy wykonało po tysiąc Niungne, a niektórzy po dwa tysiące, i powtórzyło wiele, wiele milionów mantr Czenrezig. Na przykład moja matka, choć miała zaufanie do Dharmy Buddy do pięćdziesiątego czwartego roku życia niczego nie praktykowała. Była też analfabetką. Mając pięćdziesiąt cztery lata przyszła do mnie chcąc uczyć się Dharmy. Rozpoczęła od nauki alfabetu. W końcu wykonała w swoim życiu jeszcze dwa tysiące Niungne. Zmarła mając dziewięćdziesiąt siedem lat. Do ostatnich dni chodziła o własnych siłach i odrosły jej nowe, malutkie, białe zęby. Miała wielkie współczucie i często pielęgnowała chorych na trąd, ale sama nigdy się nie zaraziła.
Inkamacja Drubpy Rinpocze żyje obecnie w Nepalu. Jest jeszcze młody, ma dopiero 40 lat. Wiele studiował, obecnie jednak, z powodu wybuchających często w Katmandu zamieszek, przebywa stale w klasztorach zbudowanych przez poprzednią inkamację wysoko w górach. Robi wiele odosobnień, w tym życiu nie jest już jednak tak ascetyczny.
Ja sam najchętniej przebywałbym na odosobnieniu, jednak mój Lama, Drubpa Rinpocze prosił mnie, abym opiekował się klasztorami, które zbudował w górach. Również z powodu mojej pracy w rządzie Nepalu nie jest to możliwe, ale pragnienie to powraca zawsze, kiedy odwiedzam jakiś ośrodek odosobnień.
Drubpa Rinpocze przeniósł się potem do jaskini, w której praktykował dawniej Guru Rinpocze, położonej bardziej na wschodzie, blisko granicy z Bhutanem.
Obecny król Bhutanu jest czwartym w tej dynastii. Drubpa Rinpocze odbył kiedyś pielgrzymkę do Nepalu wraz z jej założycielem. Odbudowali wówczas zburzoną Stupę Swajambhu.
Gdy tylko Rinpocze skończył opowiadać, spisaliśmy jego słowa mając je jeszcze świeżo w pamięci. Lobpyn Czeczu był głównym uczniem Drubpy Rinpocze. Dowiedzieliśmy się również, że on sam także przez długi czas żywił się na odosobnieniu samą wodą oraz opanował wewnętrzne energie tak, że potrafi poruszać się z ogromną szybkością. Rinpocze nie zgodził się jednak na ujawnienie bliższych szczegółów.
Karma. Rinczen, Nedyn Trinie i Roland Hass.