STAROPOLSKA SZKOŁA WYŻSZA W KIELCACH

WYDZIAŁ EKONOMICZNY

Kierunek: Ekonomia

Specjalność: Rachunkowość i Doradztwo Finansowe

UMOWY W ZAKRESIE

CZYNNOŚCI BANKOWYCH

Wykonały:

Biedroń Wiesława

Kowalska Alina

Marszałek Mariola

Rymarowicz Bernadetta

BOCHNIA 2015

UMOWY W ZAKRESIE CZYNNOŚCI BANKOWYCH - PODSTAWY PRAWNE:

- Kodeks cywilny – umowa rachunku bankowego art.725-733,

- Prawo bankowe – Ustawa o Narodowym Banku Polskim, Ustawa o bankach hipotecznych i listach zastawnych, Ustawa o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, Ustawa o spółdzielczych kasach oszczędnościowo- kredytowych, Ustawa o kasach oszczędnościowo-budowlanych, Ustawa
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, Ustawa o kredycie konsumenckim, Ustawa o pożyczkach i kredytach studenckich, Ustawa. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa, Ustawa. o przeciwdziałaniu wprowadzania do obrotu finansowego wartości pochodzących
z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł,

- Akty wykonawcze – rozporządzenia, oraz zarządzenia Prezesa NBP.

INSTYTUCJA KREDYTOWA – podmiot mający swoją siedzibę za granicą Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej, prowadzący we własnym imieniu i na własny rachunek, na podstawie zezwolenia właściwych władz nadzorczych, działalność polegającą na przyjmowaniu depozytów lub innych środków powierzonych pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym i udzielaniu kredytów lub na wydawaniu pieniądza elektronicznego. (art. 4.1.17)

Działalność instytucji kredytowej ogniskuje się więc wokół dwóch zasadniczych aktywności:

- przyjmowania środków z jednej strony,

- inwestowania środków z drugiej.

BANK - osoba prawna utworzona zgodnie z przepisami ustaw, działająca na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym.

Ustawa Prawo Bankowe z 29 sierpnia 1997 wymienia trzy grupy czynności bankowych:

- czynności zastrzeżone tylko dla banków (czynności bankowe sensu stricto),

- czynności dozwolone dla innych podmiotów (czynności bankowe sensu largo),

- działalność inwestycyjna banków.

CZYNNOŚCI BANKOWE SENSU STRICTO:

- przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów,

- prowadzenie innych rachunków bankowych,

- udzielanie kredytów,

- udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie i potwierdzanie akredytyw,

- emitowanie bankowych papierów wartościowych,

- przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych,

- wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego,

- wykonywanie innych czynności przewidzianych wyłącznie dla banku w odrębnych ustawach.

Czynności te mogą wykonywać wyłącznie podmioty posiadające status banku. Jednak na podstawie odrębnych przepisów ustawowych mogą zostać upoważnione do ich dokonywania także jednostki organizacyjne nie będące bankami.

CZYNNOŚCI BANKOWE SENSU LARGO:

Prawo bankowe wyróżnia także czynności bankowe, określane jako sensu largo, czyli typowe dla działalności banków, które mogą być legalnie wykonywane zarówno przez banki, jak i przez podmioty nie posiadające statusu banku. W przypadku tej drugiej grupy są one traktowane jako bankowe tylko wtedy, gdy realizowane są przez podmiot będący w myśl obowiązujących przepisów bankiem.

Katalog takich czynności przedstawia się następująco:

- udzielanie pożyczek pieniężnych,

- operacje czekowe i wekslowe oraz operacje, których przedmiotem są warranty,

- wydawanie kart płatniczych oraz wykonywanie operacji przy ich użyciu,

- terminowe operacje finansowe,

- nabywanie i zbywanie wierzytelności pieniężnych,

- przechowywanie przedmiotów i papierów wartościowych oraz udostępnianie skrytek sejfowych,

- prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych,

- udzielanie i potwierdzanie poręczeń,

- wykonywanie czynności zleconych, związanych z emisją papierów wartościowych,

- pośrednictwo w dokonywaniu przekazów pieniężnych oraz rozliczeń w obrocie dewizowym.

Katalog czynności sensu largo zatem nie jest już zastrzeżony wyłącznie dla banków. Mogą je wykonywać także inne podmioty nie posiadające statusu banku, bez konieczności uzyskania specjalnego zezwolenia ustawowego.

INNE CZYNNOŚCI WYKONYWANE PRZEZ BANKI:

Poza typowymi czynnościami bankowymi, banki mogą także wykonywać inne operacje. Nie są one już kwalifikowane jako czynności bankowe. Banki mogą więc:

- obejmować lub nabywać akcje i prawa z akcji, udziały innej osoby prawnej i jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych,

- zaciągać zobowiązania związane z emisją papierów wartościowych,

- dokonywać obrotu papierami wartościowymi,

- dokonywać, na warunkach uzgodnionych z dłużnikiem, zamiany wierzytelności na składniki majątku dłużnika,

- nabywać i zbywać nieruchomości,

- świadczyć usługi konsultacyjno-doradcze w sprawach finansowych,

- świadczyć usługi certyfikacyjne w rozumieniu przepisów ustawy o podpisie elektronicznym,
z wyłączeniem wydawania certyfikatów kwalifikowanych, wykorzystywanych przez banki
w czynnościach, których są stronami,

- świadczyć inne usługi finansowe,

- wykonywać inne czynności, jeżeli przepisy odrębnych ustaw uprawniają je do tego.

UMOWA RACHUNKU BANKOWEGO:

Rachunek bankowy to umowa rachunku, a także zapis w księgach rachunkowych banku. Umowa rachunku bankowego jest unormowana w kodeksie cywilnym oraz w prawie bankowym.

Przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku do przechowywania jego środków pieniężnych oraz do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Stronami umowy rachunku bankowego są bank oraz posiadacz rachunku. Posiadaczem może być każdy podmiot prawa cywilnego, nie każdy jednak z nich może zawrzeć umowę rachunku bankowego.

Umowa rachunku bankowego jest umową nazwaną, konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, co do zasady odpłatną oraz co najmniej jednostronnie handlową.

Obowiązki banku wynikające z umowy rachunku bankowego:

- gromadzenie sum pieniężnych dysponenta rachunku bankowego,

- zwrot równowartości zgromadzonych sum pieniężnych,

- prowadzenie rachunku dysponenta w księgach banku, łącznie z dokonywaniem obliczeń,

- dokonywanie rozliczeń pieniężnych na żądanie dysponenta rachunku,

- przesyłanie dysponentowi wyciągu z ustaleniem salda po każdej zmianie stanu rachunku bankowego,

- zachowanie tajemnicy bankowej.

Obowiązki dysponenta rachunku bankowego:

- przestrzeganie przepisów o rozliczeniach pieniężnych oraz postanowień umownych z bankiem,

- zawiadamianie banku o każdej zmianie swego miejsca zamieszkania lub siedziby,

- zgłoszenie bankowi niezgodności salda w ciągu 14 dni od otrzymania wyciągu z rachunku.

Umowa rachunku bankowego zawierana jest w formie pisemnej ad probationem (dla celów dowodowych).

Umowa rachunku bankowego może być zawarta na czas określony i nieokreślony. Każdej ze stron przysługuje prawo jej wypowiedzenia, jednak bank może to zrobić tylko z ważnych powodów.

Roszczenia z umowy rachunku bankowego przedawniają się z upływem dwóch lat. Termin ten nie ma zastosowania do roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościowych (w tym przypadku jest to 10 lat).

Prawo bankowe wyróżnia rachunki bankowe: rozliczeniowe, lokat terminowych, oszczędnościowe sensu largo.

Rachunki rozliczeniowe – dla przedsiębiorców. Dzielą się na bieżące i pomocnicze.

Rachunki oszczędnościowe – dla osób fizycznych nie będących przedsiębiorcami. Dzielą się na oszczędnościowe sensu stricte, ROR, rachunki terminowych lokat oszczędnościowych.

W przypadku osób fizycznych istnieje możliwość prowadzenia rachunku wspólnego dla kilku osób. Może on być prowadzony w formie rozłącznej (każdy sam dysponuje środkami) oraz łącznej.

W obrocie gospodarczym występują także rachunki powiernicze.

Umowa rachunkowego wygasa na skutek ziszczenia się różnych zdarzeń, np. upływu terminu na jaki została zawarta, wypowiedzenie przez którąś ze stron, rozwiązanie, ziszczenie się przesłanek przewidzianych w umowie, z mocy prawa.

W przypadku upadłości banku, deponentom gwarantowane są środki do kwoty 50 tys. euro. Roszczenia o wypłatę tych środków przedawniają się z upływem pięciu lat od daty ogłoszenia upadłości banku.

BANKOWE ROZLICZENIA PIENIĘŻNE:

Bankowe rozliczenia pieniężne są to operacje bankowe polegające na dokonywaniu zmian
w stanie środków rachunku bankowym na zlecenie klienta lub w wyniku czynności, które z mocy prawa powodują takie zmiany. Bankowe rozliczenia pieniężne są prowadzone w formie:

- gotówkowej,

- bezgotówkowej.

Rozliczeń bezgotówkowych dokonuje się za pomocą:

- poleceń przelewu,

- stałych zleceń,

- kart płatniczych.

Natomiast rozliczenia gotówkowe przeprowadza się poprzez:

- operację w kasie banku,

- czeków gotówkowych.

Polecenie rozliczeniowe może być złożone w dowolnej formie, ale w praktyce jest w formie pisemnej. Odwołanie go jest możliwe, o ile odpowiednie oświadczenie woli dotrze do banku najpóźniej w chwili otrzymania przez bank polecenia rozliczeniowego.

POLECENIE PRZELEWU A POLECENIE ZAPŁATY:

Polecenie przelewu służy do regulowania wszelkich zobowiązań do wysokości środków zgromadzonych na rachunku. Bank zgodnie z dyspozycją posiadacza rachunku dokonuje transakcji przelewu środków finansowych z jego rachunku na inny wskazany rachunek bankowy.

Polecenie zapłaty cechą różniącą jest inicjowanie płatności przez wierzyciela (a nie dłużnika), który zleca pobranie określonej kwoty należności z rachunku dłużnika. Prawo bankowe określa maksymalne kwoty pojedynczych poleceń zapłaty (osoba fizyczna – 1000 euro, pozostałe przypadki – 50 000 euro). Strony rozliczenia muszą posiadać rachunek bankowy w bankach, które zawarły ze sobą porozumienie w sprawie dokonywania poleceń zapłaty. Ponadto wierzyciel musi zawrzeć
z bankiem, w którym ma rachunek, umowę w sprawie stosowania poleceń zapłaty. Aby mogło dojść do wydania polecenia zapłaty, dłużnik musi udzielić wierzycielowi zgody na obciążanie rachunku dłużnika w drodze tej formy płatności. Zgoda dłużnika może być w każdym czasie cofnięta, dłużnik może też odwołać pojedyncze polecenie zapłaty. Osoba fizyczna ma na to 30 dni kalendarzowych, zaś pozostali dłużnicy – 5 dni roboczych od dnia obciążenia rachunku bankowego.

KARTA PŁATNICZA:

Karta płatnicza to elektroniczny środek płatniczy wydawany przez banki, który stanowi podstawowe narzędzie zdalnego dostępu do pieniędzy zgromadzonych na rachunku bankowym. Pozwala ona na podejmowanie gotówki z bankomatu lub dokonywanie bezgotówkowych płatności za towary i usługi. Stanowi ekwiwalent gotówki (nie pieniądza) i umożliwia regulowanie płatności
w sposób bezgotówkowy.

Karty płatnicze można podzielić ze względu na charakter umowy i rodzaj rozliczeń pomiędzy klientem a organizacją wystawiającą karty na:

- karty debetowe – wydawane do rachunku bankowego; obciążają konto posiadacza kwotą transakcji w momencie jej wykonywania; kwota transakcji nie może przekroczyć stanu konta posiadacza karty,

- karty typu "charge" (tzw. obciążeniowe) – połączenie karty kredytowej i debetowej; karty te są wydawane posiadaczowi rachunku bankowego; bank udziela mu kredytu i co jakiś czas (najczęściej w 1 miesiąc) wystawia rozliczenie, którego równowartość pobiera z jego konta,

- karty kredytowe – związane z przyznaniem przez bank limitu kredytowego; bank udziela kredytu posiadaczowi karty (zazwyczaj oprocentowanego); użytkownik karty okresowo dostaje rozliczenie transakcji wykonanych kartą,

- karty przedpłacone – dokonanie transakcji tą kartą wymaga wcześniejszego zasilenia karty kwotą, do wysokości której autoryzowane są transakcje; karta taka nie jest związana z rachunkiem osobistym i może być wydana „na okaziciela”, tzn. bez personalizacji karty jako np. karta podarunkowa.

CZEK GOTÓWKOWY:

Czek gotówkowy służy do pobrania gotówki z banku. Czek gotówkowy jest to udzielona trasatowi dyspozycja wystawcy czeku, obciążenia jego rachunku kwotą, na którą czek został wystawiony. Oraz wypłaty tej kwoty okazicielowi czeku lub osobie wskazanej na czeku.

CZEK ROZRACHUNKOWY:

Czek rozrachunkowy zawiera dyspozycję wystawcy czeku skierowaną do banku. Dyspozycja nakazuje obciążenie rachunku wystawcy sumą wskazaną na czeku. Następnie przekazanie tej kwoty na rachunek posiadacza czeku. Czek rozrachunkowy jest wyłącznie formą rozliczeń bezgotówkowych.

Występują czeki rozrachunkowe:

- potwierdzone,

- niepotwierdzone.

UMOWA KREDYTU BANKOWEGO:

Umowa kredytu bankowego polega na przekazaniu przez bank do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty pieniężnej na ustalony okres czasu i stanowi ona również o tym, że kredytobiorca zobowiązany jest zwrócić kwotę kredytu wraz z odsetkami. Kredyt musi być wykorzystany zgodnie z przeznaczeniem. Umowę kredytu reguluje prawo bankowe.

Umowa kredytu bankowego:

- przedmiotem umowy mogą być tylko środki pieniężne,

- umowa jest zawsze odpłatna (odsetki),

- umowa musi być zawarta na piśmie,

- kwota kredytu musi być wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem,

- umowa musi być zawarta na czas określony,

- kredytodawca ma prawo sprawdzić, w jaki sposób wykorzystywany jest kredyt.

Elementy umowy kredytu bankowego:

- oznaczenie stron umowy,

- rodzaj kredytu,

- kwota i waluta kredytu,

- wysokość i rodzaj oprocentowania,

- okres spłaty kredytu,

- sposób spłaty kredytu,

- formy zabezpieczenia kredytu,

- warunki zmiany umowy lub jej wypowiedzenia przez strony,

- zakres uprawnień banku w przypadku nie wywiązania się z warunków umowy.

W zależności od umowy kredytu stopa procentowa może być stała lub zmienna. Stała stopa procentowa nie ulega wahaniom w okresie obowiązywania umowy kredytu, co oznacza, że bank nie może jednostronnie zmienić jej wysokości. Do jej zmiany potrzebna jest zgoda obydwu stron
i sporządzenie aneksu do umowy kredytu.

W celu zabezpieczenia kredytu, bank może żądać różnych sposobów zabezpieczeń określonych w Kodeksie cywilnym i Prawie wekslowym oraz zgodnych ze zwyczajami przyjętymi w obrocie krajowym i zagranicznym. Teoretycznie ustanowienie zabezpieczeń przy kredycie nie jest obowiązkowe, z wyjątkiem sytuacji, gdy bank udziela finansowania kredytobiorcy, który nie ma zdolności kredytowej. W praktyce banki żądają ustanowienia zabezpieczeń.

UMOWA POŻYCZKI:

Pożyczek może udzielać każdy, zarówno osoba fizyczna jak i instytucja. Warunkiem jest, aby pożyczkodawca był właścicielem pożyczanych pieniędzy lub rzeczy.

Umowa pożyczki:

- przedmiotem umowy mogą być środki pieniężne i rzeczy,

- umowa może być odpłatna lub nieodpłatna,

- umowa może być zawarta na piśmie lub ustnie,

- kwota pożyczki może być wykorzystana na dowolny cel,

- umowa może być zawarta na czas określony lub nieokreślony,

- pożyczkodawca nie sprawdza, w jaki sposób wykorzystywana jest pożyczka,

- udzielona pożyczka nie musi być zabezpieczona.

Kodeks cywilny nie nakazuje, jak również nie zakazuje stosowania zabezpieczeń przy udzielaniu pożyczek. W zależności zatem od ustaleń stron pożyczka może być zabezpieczona albo niezabezpieczona.

UMOWA KREDYTU BANKOWEGO A UMOWA POŻYCZKI:

Różnice pomiędzy kredytem a pożyczką są dużo mniejsze, gdy pożyczki pieniężnej udziela bank. Zgodnie z Prawem bankowym do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu.

Należy także pamiętać, że do umów pożyczek lub kredytów udzielanych konsumentom zastosowanie znajduje ustawa o kredycie konsumenckim.

W zakresie nieuregulowanym przez wyżej wymienioną ustawę do umów kredytu i pożyczki pieniężnej zawieranej przez bank z konsumentem stosuje się Prawo bankowe.

GWARANCJA BANKOWA:

Gwarancja bankowa jest to szczególna forma gwarancji samoistnej, w której rolę gwaranta przyjmuje bank. Umowa gwarancji bankowej jest pisemnym zobowiązaniem banku do zapłaty beneficjentowi gwarancji kwoty maksymalnej wskazanej w gwarancji (sumy gwarancyjnej),
w przypadku gdy zleceniodawca gwarancji, na którego została wystawiona, nie wywiąże się ze swojego zobowiązania. Znajduje ona zastosowanie zarówno w obrotach krajowych, jak
i zagranicznych. Aby gwarancja była dla beneficjenta wiarygodna, powinna posiadać charakter nieodwołalny i bezwarunkowy.

Gwarancja bankowa jest umowa nazwaną, uregulowaną w Ustawie Prawo bankowe. Jest ona zobowiązaniem abstrakcyjnym, samodzielnym, niezależnym od innej umowy np. o kredyt. Ma zabezpieczyć beneficjenta gwarancji nie tylko przed ryzykiem niewypłacalności, lecz również ryzykiem długoterminowego i trudnego dochodzenia roszczeń.

W związku z ryzykiem związanym z wystawieniem gwarancji banki przed jej udzieleniem badają kondycję finansową i standing finansowy oraz dodatkowo żądają zabezpieczenia gwarancji (zabezpieczenie kredytu).

Gwarancja, w której gwarantem jest solidny bank, stanowi dla beneficjenta jeden
z najpewniejszych sposobów zabezpieczenia się przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika. Bank gwarant wykazuje udzieloną gwarancję jako zobowiązanie pozabilansowe w swoim sprawozdaniu finansowym. Gwarancja jest bowiem zobowiązaniem warunkowym, którego realizacja może, ale nie musi wystąpić. Zobowiązanie takie w momencie jego powstania nie wiąże się z faktycznym przepływem pieniądza, ale stwarza ryzyko wystąpienia takiego przepływu w przyszłości. Dopiero bowiem gdy beneficjent złoży roszczenie z gwarancji zgodne z jej warunkami, bank będzie musiał dokonać zapłaty z tytułu udzielonej wcześniej gwarancji i zobowiązanie pozabilansowe takiego banku przekształci się w faktyczny przepływ pieniądza, doprowadzając do zmian w jego bilansie (zmiana stanu środków pieniężnych).

W niektórych krajach (np. USA), gdzie pojęcie gwarancji bankowej w rozumieniu banków europejskich nie istnieje, rolę gwarancji spełniają akredytywy gwarancyjne .

AKREDYTYWA:

Akredytywa to forma rozliczeń krajowych i zagranicznych za pośrednictwem banku stosowana jako instrument zabezpieczający interesy stron kontraktu. Dokument określający warunki tych rozliczeń zwany jest także listem kredytowym.

W obrocie stosowanych jest wiele rodzajów akredytyw, ale wspólny mechanizm ich działania można opisać następująco:

- zleceniodawca, którym najczęściej jest kupujący, zabezpiecza w banku określoną sumę, najczęściej poprzez dokonanie blokady na rachunku, złożenie gwarancji lub wykorzystując produkt kredytowy oferowany przez bank,

- zleceniodawca instruuje bank, pod jakimi warunkami i do jakiej kwoty strony trzecie (zazwyczaj sprzedający) mają prawo korzystać z tych pieniędzy; Sposób korzystania z akredytywy może być różny, np. może to być kredyt dla sprzedającego, akceptacja weksli sprzedającego, zapłata sprzedającemu itp. jeśli akredytywa służy jako zabezpieczenie interesów sprzedającego, to musi być nieodwołalna,

- bank wystawia akredytywę (list kredytowy) zgodnie z instrukcjami,

- strona upoważniona (najczęściej sprzedający) korzysta z akredytywy pod warunkiem przedstawienia bankowi dowodu, że wywiązuje się ze swych zobowiązań.

Akredytywa dokumentowa stanowi samoistne, pisemne zobowiązanie banku otwierającego (banku zleceniodawcy) wobec beneficjenta akredytywy do zapłaty lub zabezpieczenia zapłaty określonej sumy pieniężnej pod warunkiem zaprezentowania przez niego dokumentów zgodnych
z zapisami akredytywy i na warunkach w niej określonych. Akredytywa należy do uwarunkowanych form płatności. Jest to rozliczenie dewizowe i może występować jako rozliczenie natychmiastowe lub kredytowe.

Cechy charakterystyczne akredytywy:

- akredytywa jest samoistnym, abstrakcyjnym zobowiązaniem banku i dlatego nie mają znaczenia przy realizacji tego typu płatności porozumienia i zapisy kontraktu zawartego między importerem a eksporterem,

- bank podejmuje swoje zobowiązanie z tytułu akredytywy wobec imiennie wskazanego beneficjenta,

- zapłata ze strony banku lub zabezpieczenie zapłaty jest uzależnione od spełnienia przez beneficjenta akredytywy określonych w niej warunków; dowód spełnienia musi wynikać
z prezentowanych dokumentów.

PORĘCZENIE BANKOWE:

Poręczenie bankowe jest jedną z form zabezpieczenia spłaty zobowiązania finansowego. Najczęściej stanowi więc, tak jak weksel, czy hipoteka, zabezpieczenie kredytu, lub pożyczki. Nie jest to tylko podpis, ponieważ kodeks cywilny zakłada, że „przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał”. Takie brzmienie zapisu sprawia, że poręczyciel deklaruje, że spłaci kredyt, lub pożyczkę w przypadku, gdy z tego obowiązku nie wywiąże się sam kredytobiorca. Jeśli już zdecydujemy się na poręczenie zobowiązania osobie nam bliskiej, ważne jest, by przed jego podpisaniem dokładnie ustalić kształt poręczenia. Może ono bowiem przybrać różne formy. Możliwe jest na przykład poręczenie wyłącznie niespłaconej wartości kapitału. W tym przypadku nie zobowiązujemy się do spłaty całej pożyczki, czy kredytu wraz z odsetkami i innymi ewentualnymi kosztami, a wyłącznie do uiszczenia pomniejszonej o dotychczasowe wpływy kwoty kapitału początkowego zobowiązania. Warto dokładnie sprecyzować zakres naszej odpowiedzialności, ponieważ jeśli nie zostanie on dokładnie wskazany, to za spłatę zobowiązania odpowiadali będziemy na równi z kredytobiorcą. Będzie to równoznaczne z koniecznością spłaty kapitału, wartości odsetek oraz ewentualnie naliczonych innych opłat.