Specjalizacja Niepenosprawno i wy

Ie ale Lit:

  1. Wiktoria Milanowska – Rehabilitacja medyczna

  2. Kaczyńska – Butryn – Niepełnosprawność specyfika pomocy społecznej

  3. Kirenko – Wsparcie społeczne osób z niepełnosprawnością

  4. Kowalik Psychospołeczne podstawy rehabilitacji osób niepełnosprawnych

  5. Rutkowska – Rehabilitacja i pielęgnowanie osób niepełnosprawnych

  6. Rejzner – Szczybierska – Majewska Wybrane zagadnienia rehabilitacji

PRZYGOTOWAĆ Koncepcję i modele niepełnosprawności, ustawa o rehabilitacji zawodowej i zatrudnieniu osób niepełnosprawnych 1997 rozdział II artykuł 6

Temat: Niepełnosprawność – wybrane problemy i definicje

Na świecie przybywa coraz więcej niepełnosprawnych osób. Czynniki, które powodować mogą wzrost to:

Niepełnosprawność inaczej ułomność, kalectwo

Może być ona uwarunkowana endogennie (wrodzona) bądź być następstwem choroby lub wypadku

DEFINICJE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

Wg Ustawy o pomocy społecznej – Oznacza stań psychiczny, fizyczny lub umysłowy powodujący trwałe lub okresowe utrudnienia, bądź uniemożliwienie egzystencji DOTYCZY WSZYSTKICH SFER

T. MAJEWSKI – 3 RODZAJE DEFINICJI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH:

  1. Ogólna – Osoba niepełnosprawna to ta, u której uszkodzenie i obniżenie sprawności funkcjonowania organizmu powoduje utrudnienie, ograniczenie, czy uniemożliwienie wykonywania zadań życiowych i pełnienie ról społecznych biorąc pod uwagę jej wiek, płeć, czynniki społeczne, czynniki środowiskowe oraz czynniki kulturowe.

  2. Dla ściśle określonych celów – Osoba niepełnosprawna oznacza jednostkę, której szanse uzyskania, utrzymania i awansu we właściwym zatrudnieniu są poważnie ograniczone na skutek fizycznej lub psychicznej niepełnosprawności oficjalnie orzeczonej

  3. Szczególniejszych kategorii osób niepełnosprawnych - Dla ściśle określonych celów – Osoba niepełnosprawna to taka, u której obserwujemy specyficzny stan funkcjonowania charakteryzujący się:

    1. W stopniu niższym od przeciętnej ogólnym poziomem funkcjonowania

    2. Dwoma lub więcej istotnymi ograniczeniami w funkcjach adaptacyjnych (komunikacja, samoobsługa)

    3. Ustawa o pomocy społ. – powstaje w okresie rozwojowym, czyli od 0 – 18 lat

KATEGORIE I STOPNIE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

  1. Osoby z niepełnosprawnością fizyczną – osoby, u których występuje uszkodzenie, zaburzenie, choroba narządu ruchu lub niektóre zaburzenia narządu mowy

  2. Osoby z niepełnosprawnością umysłową (sensoryczna) – Osoby niewidome, słabo widzące, niesłyszące, słabo słyszące

  3. Osoby z niepełnosprawnością psychiczną lub umysłową - Osoby z zaburzeniami i chorobami psychicznymi, z upośledzeniem umysłowym i osoby z autyzmem

Niepełnosprawność sprzężona – Trudno zakwalifikować do kategorii, kiedy jest np. niepełnosprawność fizyczna i umysłowa

Niepełnosprawność sprzężona 1 kategorii – Np. niewidoma i niesłysząca

KLASYFIKACJA WHO: (do badań statystycznych)

Niepełnosprawność:

KRYTERIUM STOPNIA NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

  1. Znaczny –

    1. Osoba ma naruszona sprawność organizmu

    2. Ma niezdolność do podjęcia zatrudnienia,

    3. Zdolność do wykonywania zatrudnienia w zakładzie pracy chronionej lub zakładzie aktywności

    4. Konieczność niezbędnej, stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znaczna ograniczona możliwością samodzielnej egzystencji

  2. Umiarkowany –

    1. Osoba, u której stwierdza się naruszona sprawność organizmu

    2. Zdolność do wykonywania zawodu na stanowisku pracy przystosowanym odpowiednio dla potrzeb, możliwości wynikających z niepełnosprawności

    3. Może być konieczność częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczona możliwością samodzielnej egzystencji

  3. Lekki –

    1. Osoby, u których stwierdzono naruszona sprawność organizmu

    2. Występuje zdolność do zatrudnienia (bez warunku)

    3. Brak konieczności pomocy innej osoby w celu pełnienia ról społecznych

Zaliczenie do stopnia niepełnosprawności odbywa się na wniosek samej osoby lub prawnego opiekuna bądź też na wniosek pełnomocnika. Organ, który wydaje takie orzeczenia to POWIATOWY ZESPÓŁ DO SPRAW ORZEKANIA O NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI (I instancja) A II instancja to Wojewódzki Zespół do spraw Orzekania o Niepełnosprawności

TREŚĆ ORZECZENIA:

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ GLOBALNIE:

500 milionów ludzi niepełnosprawnych na świecie. Co 8 osoba jest niepełnosprawny

W Polsce około 1 milion osób niepełnosprawnych w tym:

Kobiety częściej niepełnosprawne po 65 r. ż.

Mężczyźni częściej niepełnosprawni przed 65 r. ż.

PRZYCZYNY NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

  1. Choroby układu krążenia (u mężczyzn niedokrwienie serca u kobiet nadciśnienie tętnicze)

  2. Choroby układu narządu ruchu (mężczyźni choroby kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe; kobiety zmiany zwyrodnieniowe dużych stawów np. biodrowego, kolanowego)

  3. Choroby układu nerwowego (stwardnienie rozsiane, dystrofia mięśniowa, choroba Parkinsona)

  4. Uszkodzenia układu narządu wzroku i słuchu

80% przyczyn niepełnosprawności to choroby

14 % przyczyn niepełnosprawności to wypadki

Pozostałe to wady

MODELE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

Model psychologiczny – Zawierał dwa podejścia somatopsychiczne i psychosomatyczne, które przeobraziło się w podejście systemowe uwzględniające chorobę, psychikę i środowisko, w którym przebywa (zwłaszcza rodzinę)

Model socjologiczny – Zakładał, iż każda choroba powoduje zmiany w społecznym funkcjonowaniu człowieka nią dotkniętego, ograniczając pełnienie przez niego ról społecznych i zmuszając do wejścia w role osoby niepełnosprawnej. Nie zakładał relacji tożsamościowej zachowań dewiacyjnych spowodowanych niepełnosprawnością. Zmierza to do utwierdzenia w przekonaniu, iż niepełnosprawność ma tak traumatyczne fizyczne i psychologiczne oddziaływanie na niepełnosprawną, że nie potrafi ona zapewnić sobie odpowiedniej jakości życia w wyniku podejmowania samodzielnych wysiłków. Prowadzi do tego, że osoba jest postrzegana jako niezdolna do edukacji, pracy. Problem tkwi w samej osobie

Model społeczny - W tym modelu dominuje pogląd, iż przyczyna niepełnosprawności nie są indywidualne ograniczenia, ale konsekwencje kształtowania środowiska uwzględniającego jedynie potrzeby pełnosprawnych oraz brak stosownych usług wyrównujących szanse osób z dysfunkcją. Nie zaprzecza istnieniu problemowi, umiejscawia go jedynie w ramach społeczeństwa. Jest bliski socjologicznemu ujęciu, ale sprzeczny z medycznym

Model medyczny - Model medyczny określa niepełnosprawność poprzez pryzmat zdrowia, postrzegając ją jako chorobę, która jest leczona przez lekarzy i specjalistów rehabilitantów. Lekarze powinni stosować takie metody leczenia, które umożliwiają włączenie osób niepełnosprawnych do aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie, tworzonym przez i dla ludzi pełnosprawnych

Model indywidualny - Krytykowany przez niepełnosprawnych, gdyż są uważani za niesamodzielnych
i uniemożliwienie uczestnictwa w środowisku. Jest podobny do m. socjologicznego gdyż uważa, że problem tkwi w osobie niepełnosprawnej, bo ona jest przyczyna jej problemów

KONCEPCJE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

Społeczna koncepcja niepełnosprawności - która widziała niepełnosprawność jako problem społeczny. Niepełnosprawność nie jest tylko właściwością osoby, lecz zespołem warunków środowiska społecznego i fizycznego (bariery społeczne, ekonomiczne, prawne, architektoniczne
i urbanistyczne), które powodują trudności, ograniczenia i problemy osoby niepełnosprawnej.

Człowiek funkcjonuje więc na trzech poziomach: biologicznym, jednostkowym i społecznym. Człowiek pełnosprawny, funkcjonuje na normalnym poziomie, ustalonym przez przyjęte normy lub standardy zdrowotne oraz przyjęte w danym społeczeństwie formy zachowania się. Poziom funkcjonowania człowieka może jednak być obniżony w stosunku do tych norm i standardów, na skutek stanu zdrowia, a więc na skutek wady wrodzonej, choroby, urazu lub zmian starczych.

Opiera się na trzech wymiarach:

-         biologicznym – zniesienie, ograniczenie lub zaburzenie przebiegu funkcji organizmu
w zależności od stopnia i zakresu uszkodzenia jego organów lub układów;

-         jednostkowym – ograniczenie aktywności i działania;

-         społecznym – ograniczenie uczestnictwa w życiu społecznym – funkcjonowania społecznego.

Biopsychospołeczna koncepcja niepełnosprawności - Zgodnie z założeniami tej koncepcji człowiek jest istotą złożoną i z punktu widzenia fizycznego stanowi organizm o ściśle określonej strukturze
i harmonijnym funkcjonowaniu, jest również istotą społeczną, co oznacza, że żyje w określonym środowisku i wypełnia w tym środowisku pewne role zgodnie ze swoim wiekiem, płcią i pozycją społeczną.

Temat: Rozwój rehabilitacji w świecie i w Polsce

Już człowiek pierwotny odkrył, żeby pod złamania podłożyć deskę by uśmierzyć ból

Japonia: Ruch ma wpływ na rozwój organizmu

Hipokrates: Pierwsze wzmianki o amputacji kończyn dolnych i prowizorycznych protezach

Gallen: Żył w latach 130 – 199 opisywał ruch jako środek terapeutyczny i wpływa dodatnio na rozwój organizmu ludzkiego

Średniowiecze

Niepełnosprawność i niepełnosprawny uważani są za kare boską za grzechy. Pod koniec średniowiecza był wynaleziony proch, więc kalectwo było większe, co spowodowało intensywniejszy rozwój rehabilitacji

Gilsson (1599 - 1667) propagował ćwiczenia w leczeniu zniekształceń klatki piersiowej i kręgosłupa. Wynalazł także pętlę wyciąganą za głowę

Henryk Ling utworzył szkołę gimnastyczno – leczniczą

Gustaw Zambert – Wprowadził do ćwiczeń specjalne aparatury i maszyny

Pierwszy raz słowo rehabilitacja zostało użyte w 1918 r przez dyrektora Czerwonego Krzyża Douglas C. Mallurtie

ROZWÓJ REHABILITACJI W POLSCE PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ:

Rehabilitacja, jeśli chodzi o Polskę, sięga 16 wieku. Kiedy to lekarz nadworny Stefana Batorego – Wojciech Osika zaleca ćwiczenia ortopedyczne. Rozwój rehabilitacji więc jest ściśle związany
z ortopedią.

Ludwik Bieńkowski założył zakład gimnastyczno – ortopedyczny w Krakowie. Taka sama w Poznaniu przez Teofila Matewskiego a w Warszawie przez Gustawa Manna

Wiktor Dega założył kurs gimnastyki wyrównawczej dla dzieci szkół poznańskich. W 1930 r w Bydgoszczy organizuje oddział usprawnienia leczniczego. Był specjalistą krajowym do spraw rehabilitacji Ministerstwa Zdrowia i opieki Społecznej. UWAŻANY ZA OJCA REHABILITACJI.

Prof. Masson Weiss – Założyciel Katedry Medycyny Rehabilitacyjnej

REHABILITACJA – (łac. Habilitas – sprawność; Re - zwrotność) Oznacza powrót utraconych sprawności.

Rehabilitacja zawodowa – Polegała na przywróceniu sprawności osobie niepełnosprawnej w celu podjęcia pracy zawodowej. Następnie była stosowana medyczna i społeczna rehabilitacja

Rehabilitacja dzieci z wadami wrodzonymi powinna nazywać się habilitacją a nie rehabilitacją

Przygotować Rewalidacja, resocjalizacja, adaptacja

REHABILITACJA WG DEGA – Rehabilitacja jest procesem prowadzenia człowieka, który ma naruszoną sprawność fizyczną lub umysłową na skutek wypadku, choroby lub wady wrodzonej przez leczenie, przystosowanie [psychologiczne, zawodowe i socjalne do uzyskania niezależności od innych osób
w pełnieniu codziennych czynności życiowych oraz do uzyskania zdolności do pracy w warunkach dostosowanych do kalectwa

REHABILITACJA WG WHO – Oznacza kompleksowe i skoordynowane stosowanie środków medycznych, pedagogicznych, społecznych i zawodowych w celu usprawnienia osób z naruszona sprawnością organizmu do możliwie najwyższego poziomu

REHABILITACJA WG USTAWY O REHABILITACJI ZAWODOWEJ I SPOŁECZNEJ ORAZ ZATRUDNIANIU OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH Z 08.1997r. – Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych zmierzających do osiągnięcia przy aktywnym uczestnictwie tych osób możliwie najwyższego poziomu lub funkcjonowania jedności życia i integracji społecznej

Rehabilitacja kompleksowa – Jest złożonym, wieloaspektowym procesem społecznym, który ma przywrócić osobie niepełnosprawnej możliwie największą sprawność fizyczna, psychiczną, społeczną, zawodową, niezależność ekonomiczną oraz zapewnić im integracje społeczną

Rehabilitacja jest procesem

ETAPY REHABILITACJI KOMPLEKSOWEJ:

  1. Rehabilitacja medyczna – Prowadzona w szpitalach, klinikach, ośrodkach rehabilitacyjnych. Odbywa się diagnozowanie niepełnosprawności, prognozy, rokowania. Ustala się też czy zleca pewne zabiegi rehabilitacyjne (masaże, kąpiele, elektroterapie). Zaleca się też terapie zajęciowe, kinezyterapie, zleca się niezbędne zaopatrzenie ortopedyczne (protezy, kule, laski, balkoniki, wózki). W tym etapie zmierza się do przywrócenia samodzielności osób niepełnosprawnych i przygotowuje do następnych rehabilitacji (społecznej i zawodowej

  2. Rehabilitacja społeczna – Z ustawy – Rozumiana jest, jako działania mające na celu umożliwienie osobie niepełnosprawnej uczestnictwa w życiu społecznym. Realizowana jest przez kształtowanie zaradności życiowej, pobudzeniem aktywności, likwidowaniem barier. Odbywa się poprzez kształtowanie umiejętności pełnienia ról społecznych i integracji ze społeczeństwem (Prowadzona przeważnie w miejscu zamieszkania)

  3. Rehabilitacja zawodowa (dorośli) – Oddziaływanie mające na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia (dostosowanego do potrzeb i możliwości). Potrzeba dokonania oceny czy ta osoba może –pracować (badania lekarskie i psychologiczne). Ustalenie kwalifikacji. Związane jest tym doposażenie pracy (wyposażenie stanowiska, szkolenia)

  4. Rehabilitacja pedagogiczna dzieci) – Daje możliwość zaspokojenia dzieci i młodzieży szkolnej pod względem potrzeb edukacyjnych i zaspokojenie możliwości równego startu ze zdrowymi. Stosowana w szpitalach, klinikach, domach (indywidualny tok nauczania)

Kto wspiera?

Wsparcie może być:

CECHY MODELU REHABILITACJI W POLSCE WG DEGI:

ELEMENTY INFRASTRUKTURY REHABILITACYJNEJ:

CAŁODOBOWE BAZY DZIAŁAŃ DZIENNE BAZY DZIAŁAŃ
Dom Pomocy Społecznej Dzienne Domy Pomocy Społecznej
Szpitale psychiatryczne Środowiskowe domy Społeczne
Małe DPS-y Świetlice środowiskowe
Oddziały rehabilitacyjne, Szpitale rehabilitacyjne Grupy aktywnej rehabilitacji
Ośrodki Szkolno – Wychowawcze dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej z internatem Przychodnie rehabilitacyjne, Dzienne oddziały rehabilitacyjne
Specyficzne Ośrodki Szkoleniowo – Rehabilitacyjne dla młodzieży i dorosłych Grupy wsparcia dla niepełnosprawnych rodzin
Mieszkania chronione (Blok lub dzielnica domków jednorodzinnych) Warsztaty Terapii Zajęciowej
Hotele Ośrodki szkolno - wychowawcze
Ośrodki wsparcia dla rodzin z niepełnosprawnym dzieckiem Zakłady aktywności zawodowej, Zakłady pracy chronionej

PFRON – Podzielony jest na Centralę i 16 województw. Powstał na mocy ustawy z dnia 9.05.1991. Obecnie działa aktywnie. Refinansuje lub finansuje różne sprzęty rehabilitacyjne oraz finansuje WTZ

Temat: Bariery i trudności osób niepełnosprawnych

4 GŁÓWNE BARIERY:

BARIERY PRAWNE:

Polegają na tym, że system prawny nie stymuluje procesu rehabilitacyjnego, a nawet może go ograniczać, poprzez procedury przyznawanie stopni niepełnosprawności lub zatrudnienia osób niepełnosprawnych.

W wyniku długiego oczekiwania na przyznanie stopnia niepełnosprawności opóźnia to proces podjęcia rehabilitacji osoby niepełnosprawnej

Bariery prawne mogą również wpływać niekorzystnie na inne formy rehabilitacji. Ustawodawstwo zajmujące się zatrudnieniem osób niepełnosprawnych nie zawsze działa pozytywnie dla nich, gdyż może utrudniać a zarazem ograniczać podjęcie przez nich pracy.

Pracownik socjalny znając bariery prawne, z jakimi boryka się osoba niepełnosprawna, powinien pomóc jej w ich pokonaniu poprzez aktywizowanie jej w środowisku. Np. przez różnego rodzaju ośrodków wsparcia, Warsztatów terapii Zajęciowych, Środowiskowych Domów Społecznych, Zakłady pracy chronionej, kursy, szkolenia, rozwijanie zainteresowań osoby niepełnosprawnej, tworzenie programów wsparcia

BARIERY ARCHITEKTONICZNE:

Bariera architektoniczna jest to różnica poziomów zamykająca dostęp osobom kalekim poruszającym się przy pomocy wózków inwalidzkich, którą tworzą także schody, podesty i wąskie drzwi. Bariery te utrudniają poruszanie się osobom niepełnosprawnym w terenie, mieszkaniu i jego najbliższym otoczeniu; są to:

Bariery architektoniczne dzielą się na podkategorie:

  1. Bariery urbanistyczne

  2. Bariery komunikacyjne

BARIERY URBANISTYCZNE:

Występują w miejscowości, w której mieszka osoba niepełnosprawna; występuje brak

BARIERY KOMUNIKACYJNE:

Dotyczą one przewozu pasażerów niepełnosprawnych w środkach komunikacji masowej. W konsekwencji bariery te mogą prowadzić do dezorganizacji planu dnia, braku podjęcia pracy czy nauki

Działania pracownika socjalnego:

BARIERY PSYCHOLOGICZNE:

Są to bariery tkwiące w samej osobie niepełnosprawnej. Są to trudności w zaakceptowaniu własnej sytuacji związanej z niepełnosprawnością. Opóźniają podjęcie procesu rehabilitacji i obniżają jej efekty. Mogą polegać na mechanizmie zaprzeczenia lub wycofania. Towarzyszą mu silne emocje, utrudniające adekwatne spojrzenie na sytuację. Często utrudniają podejmowanie niezbędnych działań. Polegają także na braku wiary w poprawę sytuacji Lub utracie nadziei, często rezygnacji, załamaniu

Aby pokonać te bariery osoba niepełnosprawna powinna zaakceptować siebie przez:

BARIERY SPOŁECZNE:

To wszelkiego rodzaju negatywne reakcje środowiska społecznego, w różny sposób okazywana niechęć, wrogość, obojętność

DZIAŁANIA MAJĄCE NA CELU USUNIĘCIE BARIER SPOŁECZNYCH Z UWZGLĘDNIENIEM PRACOWNIKA SOCJALNEGO:

Temat: Zespół rehabilitacyjny i jego zadania wykład

Zespół rehabilitacyjny powinien być oparty na współpracy. Informacje poszczególnych członków zespołu powinny być zbieżne a nie rozbieżne. Od całego zespołu zależą pomyśle efekty działań. Skład zespołu może się zmieniać w zależności od placówki oraz potrzeb.

T: Metody rehabilitacji medycznej wykład

Rehabilitacja medyczna jest 1 etapem rehabilitacji kompleksowej. Korzysta ona m.in. z

  1. KINEZYTERAPIA

Leczenie ruchem. Podstawowa metoda w leczeniu, rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Daje podstawy do rehabilitacji zawodowej i społecznej. Ruch wpływa na wszystkie narządy i układy ciała (ruchowy, mięśniowy, oddechowy, krążenia, narządy wewnętrzne)

KRYTERIA PODZIAŁU:

ZE WZGLĘDU NA WPŁYW ORGANIZMU:

ZE WZGLĘDU NA SPOSÓB WYKONYWANIA:

PORAŻENIE – Całkowite uszkodzenie układu nerwowego

NIEDOWŁAD – Częściowe uszkodzenie układu nerwowego

Dodatkowo w skład kinezyterapii wchodzą:

Określamy je za pomocą skali Lovetta. Im wyższe punkty (1-5) tym wyższa siła mięsni, więc bardziej aktywni

KONSEKWENCJE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI DLA JEDNOSTKI:

  1. Psychiczne

    1. Po czucie mniejszej wartości lub utraty dotychczasowej własnej wartości

    2. Utrata pozycji i znaczenia w rodzinie, pracy

    3. Odrzucenie emocjonalne przez innych

    4. Poczucie braku bezpieczeństwa, zagrożenie ze strony innych osób

    5. Poczucie winy, obwinianie się za cierpienia innych osób

    6. Wrogość i agresja wobec osób zdrowych

    7. Wpływ na określone cechy osobowości, takie jak: koncepcja samego siebie, utożsamianie się z innymi, szacunek do siebie, obraz samego siebie

    8. Dominacja postawy rezygnacji we wszystkich sferach życia z powodu niskiej samooceny, poczucia osamotnienia i poczucia doznanej krzywdy

    9. Zmiana postrzegania życia na lepsze

  2. Społeczne

    1. Poczucie nieakceptacji i niezrozumienia ze trony otoczenia

    2. Zmiana pozycji zawodowej z pracownika na osobę bezrobotną

    3. Zmiany ekonomiczne z samodzielności ekonomicznej do ekonomicznego uzależnienia

    4. Zmiany oczekiwań społecznych, wyznaczanie nowych ról uwzględniających niepełnosprawność

    5. Dezorganizacja dnia / życia wynikająca z barier (architektonicznych, komunikacyjnych, prawnych itp.)

    6. Stosowanie mechanizmów obronnych (izolacja, agresja, negacja, gniew)

    7. Podjęcie działań w celu wyjścia z niepełnosprawności

  3. Biologiczne

    1. Obniżenie estetyki ciała i atrakcyjności osoby

    2. Obniżenie sprawności osoby (w zakresie ogólnym)

    3. Częsta niemożność zaspokojenia potrzeb seksualnych, rodzicielskich

    4. Brak zdolności do samoobsługi, brak kontroli nad własnym ciałem

Pozytywne:

KONSEKWENCJE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI DLA RODZINY OSOBY NIEPEŁNOSPRAWNEJ:

  1. Negatywne

    1. Zmiana stylu życia rodziny, zwiększony wymiar obowiązków wobec osoby niepełnosprawnej

    2. Pogorszenie standardu materialnego rodziny

    3. Ograniczenie kontaktów społecznych rodzony

    4. Rezygnacja z rekreacji

    5. Sprawowanie nadmiernej opieki nad osoba niepełnosprawna

    6. Brak tolerancji dla rodziny ze strony społeczeństwa

    7. Obwinianie się za niepełnosprawność członka rodziny

    8. Rezygnacja z aktywności zawodowej członków rodziny

    9. Konflikty w rodzinie, rozpad rodziny

    10. Pogorszenie stanu zdrowia członka rodziny osoby niepełnosprawnej

  2. Pozytywne:

    1. Akceptacja osoby niepełnosprawnej przez rodzinę

    2. Rodzina chcąc pomóc osobie niepełnosprawnej integruje się

    3. Okazywanie sobie wzajemnej troski, pomocy

    4. Zwiększona aktywność rekreacyjna rodziny (rodzina chce by osoba niepełnosprawne nie czuła się „inna”)

    5. Nieograniczanie osoby niepełnosprawnej w obowiązkach domowych

    6. Rozszerzenie horyzontów, patrzenia na świat, życie ludzi

    7. Angażowanie się rodziny w kampanie społeczne dotyczące niepełnosprawności (Ewa Błaszczyk), stawianie sobie nowych celów życiowych

KONSEKWENCJE NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI DLA SPOŁECZEŃSTWA:

  1. Negatywne:

    1. Stereotypy

      1. Duża zależność od innych

      2. Pretensjonalność

      3. Agresywność

      4. Bezradność

    2. Piętnowanie – Jest to negatywne ocena zachowania osoby lub zjawiska. Negatywne funkcjonowanie w świadomości społecznej (wyśmiewanie, szydzenie)

    3. Postawy –

      1. Postawy w środowisku sąsiedzkim

      2. Postawy w środowisku rówieśniczym

      3. Postawy w środowisku pracy

      4. Postawy w środowisku przypadkowych styczności

      5. Postawy w środowisku pracowników instytucji

        1. Służba zdrowia

        2. Pracownicy socjalni

Wśród wymienionych wyżej środowisk wyróżnia się następujące postawy

Postawa pełnej akceptacji – Jej przejawem są wspólne spędzanie czasu, wzajemna pomoc ukierunkowana szczególnie na osobę lub rodzinę niepełnosprawną

Postawa częściowej akceptacji – Jej wyrazem jest stała życzliwość i okazywanie zainteresowania w trakcie przypadkowych spotkań (np. problemami i potrzebami osoby niepełnosprawnej i jej rodziny), w trudnych przypadkach okazywana jest pomoc. Brakuje jednak wspólnych spotkań i bliższych kontaktów

Postawa obojętności – Wyraża się unikaniem kontaktów, które mogą zobowiązać do jakichkolwiek świadczeń na rzecz osoby niepełnosprawnej i jej rodziny. Kontakty ograniczają się jedynie do wyrażania chłodnych niezobowiązujących pozdrowień. Należy zaznaczyć, iż w tej postawie szanuje się potrzeby osób niepełnosprawnych oraz unikanie czynności i zachowań narażających spokój i poczucie bezpieczeństwa osób niepełnosprawnych

Postawa odrzucająca – Wyraża się unikaniem jakichkolwiek kontaktów a nawet jawnym okazywaniem lekceważenia i nieposzanowania potrzeb wynikających ze stanu zdrowia tej osoby. Przy różnych okazjach demonstrowana jest przewaga związana z własną sprawnością.

Postawa agresywna – Polega na werbalnych zaczepkach, agresji słownej a nawet przemocy fizycznej. Obejmuje także złośliwości oraz przeszkody i utrudnienia ograniczające jeszcze bardziej codzienne funkcjonowanie osoby niepełnosprawnej i jego rodziny

  1. Pozytywne

    1. Wsparcie informacyjne – Polega na dostarczeniu człowiekowi z ograniczona sprawnością lub jego rodzinie informacji o:

      1. Fakcie zaistnienia niepełnej sprawności

      2. Możliwościach jej ograniczenia, kompensowania, przeciwdziałania, możliwościach i sposobach leczenia i rehabilitacji

      3. Możliwościach dalszego życia z tym problemem

      4. Przyszłych usprawnieniach

      5. Instytucjach, w których może uzyskać różne formy pomocy dotyczące jej problemów oraz jej rodziny

      6. Ludziach (grupy samopomocy), którzy mieli i maja podobne problemy
        i z którymi można nawiązać kontakty w celu wzajemnych świadczeń

    2. Wsparcie emocjonalne – Jest ważnym wsparciem dla niepełnosprawnego. Wynika
      z silnych przeżyć emocjonalnych, jakie mogą towarzyszyć utracie sprawności. Objawia się chęcią niesienia pomocy bezinteresownie

    3. Wsparcie materialne (rzeczowe, finansowe) – Oparte na tradycyjnych formach udzielania pomocy, dostarczaniu środków materialnych (finansowych, darów rzeczowych np. odzież, opał, sprzęt) ułatwiających codzienną aktywność osoby
      z ograniczona sprawnością

    4. Wsparcie przez świadczenie usług – Duże znaczenie w funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych nabiera pomoc w wykonywaniu pewnych czynności codziennego życia lub tych co wymagają znacznego wysiłku i sprawności np., większe porządki, mycie okien, załatwianie spraw w urzędach. taka pomoc w formie nieodpłatnych lub odpłatnych usług umożliwia osobom niepełnosprawnym w miarę normalnie funkcjonować , zwiększa ich poczucie bezpieczeństwa

    5. Wsparcie w rozwoju – Istotne jest tu wyrównywanie szans związanych z nauką. Może to być pomoc kolegów, nauczycieli, świadczona dzieciom i młodzieży uczących się
      w szkole lub w indywidualnym toku nauczania. Może to być także WSP[racie w zakresie wyrównywania szans w rekreacji, wypoczynku czy aktywności ruchowej (wakacje integracyjne). Ważne tez jest wsparcie rozwoju społecznego

Źródła wsparcia

Terapia zajęciowa inaczej ergoterapia to leczenie pracą. Oznacza różne czynności, które zaleca się pacjentom, jako jeden ze środków leczniczych mających na celu przywrócenie utraconych funkcji narządu ruchu, a w przypadku nieodwracalnych zmian ma na celu wykształcenie funkcji zastępczych. Jest uzupełnieniem lub kontynuacja ćwiczeń stosowanych w gimnastyce leczniczej. Stawia przed chorym cel wykonywania konkretnej pracy; pacjent jest świadomych swoich możliwości
i przydatności w społeczeństwie, co przywraca mu równowagę psychiczną. Jest w stanie wykonywać więcej ruchów niż na Sali gimnastycznej. Stale powtarzany ruch jest najlepszym sposobem reedukacji i automatyzacji. Metoda ta sięga starożytności.

Instruktorami terapii zajęciowej mogą być absolwenci szkół dla terapeutów zajęciowych, nauczyciele prac ręcznych oraz plastycy po specjalnym przeszkoleniu.

RODZAJE PRAC STOSOWANYCH W TERAPII ZAJĘCIOWEJ:

Do terapii można zaliczyć prace w gospodarstwie domowym, prace biurowe, jako przygotowanie do pracy zawodowej.

CELE TERAPII ZAJĘCIOWEJ:

Proces terapii zajęciowej powinien być udokumentowany i włączony w całość rehabilitacji leczniczej.

Terapia - Sprawowanie opieki nad kimś. Sposób leczenia bez leków lub ingerencji lekarza. Stosuje się do osób, które czuja się źle pod względem fizycznym i psychicznym.

Celem terapii jest zapobieganie skutkom ograniczenia aktywności spowodowane chorobą.

Terapia jest działaniem wielokierunkowym opartym na wykorzystywaniu tkwiącego w każdym pacjencie potencjału.

Celem usprawnienia psychicznego jest przywrócenie mieszkańcom zdolności nawiązywania kontaktów, możliwości współpracy z innymi, dostosowanie się do środowiska życia w DPS

Usprawnienie fizyczne mieszkańców polega na odpowiednim doborze zajęć terapeutycznych w połączeniu z rehabilitacją leczniczą. Zachowanie sprawności fizycznej potrzebnej do wykonywania prostych czynności życia codziennego.

PODZIAŁ TERAPII ZAJĘCIOWEJ:

ARTETERAPIA – Terapia z pomocą sztuki, zajęcia plastyczne, rysunek, malowanie pędzlem, rzeźba

ERGOTERAPIA – Leczenie pracą

BIBLIOTERAPIA – Czytelnictwo, wykorzystywanie lektury, książek, czasopism, nagrań. Może być bierny udział(słuchanie, co czyta terapeuta) lub czynny (samodzielne czytanie prasy)

HROMOTERAPIA – Terapia barwami, kolorami

CHOREOTERAPIA – Terapia tańcem

KINEZYTERAPIA – Leczenie ruchem

LUDOTERAPIA – Terapia przez udział w grach i zabawach

MUZYKOTERAPIA – Terapia przez muzykę i śpiew

HIPOTERAPIA – Terapia przez kontakt ze zwierzętami

ESTETOTERAPIA – terapia przez kontakt z pięknym otoczeniem

SILWOTERAPIA – Terapia przez spacer po lesie

Metoda pracy z jedna osobą (przyłóżkowa) daje możliwość otoczenia mieszkańca bardzo dużą opieką i kierowaniem jego rozwojem. Stara się zrozumieć jego potrzeby i pomagać je rozwiązywać przez bezpośredni kontakt z mieszkańcem oraz doborze właściwego zajęcia wg sprawności psychofizycznej osoby.

Metoda pracy grupowej to Ci, którzy przejawiają trudności w społecznym funkcjonowaniu. Stwarza warunki wzajemnego porozumiewania się i odkrycia nowych zdolności.

Na świecie żyje około 500 ml ludzi niepełnosprawnych, a w Polsce, co siódmy obywatel to osoba w jakimś stopniu niepełnosprawna. Są wśród nich dzieci, młodzież, dorośli.
Z osobami niepełnosprawnymi mamy coraz częstszy kontakt w naszym codziennym otoczeniu, na ulicy a także w szkole. Każdy z nas może kiedyś dołączyć do „świata” niepełnosprawnych. Niepełnosprawność jest wynikiem wypadków, chorób, oraz wad wrodzonych, stanowi wyzwanie, barierę i przeszkadza w wykonywaniu zadań życiowych.

Osoby niepełnosprawne często doświadczają poczucia zależności, gdy inni muszą im pomagać, lub zupełnie wyręczać ich w czynnościach codziennych takich jak jedzenie, kąpanie, czy toaleta. Przed wieloma osobami stoją nadal
ograniczenia architektoniczne, lub transportowe, a także trudności w przekształcaniu informacji werbalnych i niewerbalnych i w formułowaniu odpowiedzi. Musimy ich w tym wspierać, dowartościowywać, sprawić by czy czuli się potrzebni, kochani i niezbędni.

Ludzie niepełnosprawni doświadczyć mogą kłopotów w relacjach społecznych, w rezultacie ignorowania ich, odrzucania lub bardziej subtelnego unikania ich przez osoby w pełni sprawne. Odwracanie oczu, sztuczny brak powagi, oraz niezręczne milczenie osób pełnosprawnych powoduje deformację interakcji społecznych. Uprzedzenia lub dewaluowanie w sensie społecznym prowadzi do poczucia obniżonej własnej wartości, bezsilność, z którą trzeba się mierzyć w trakcie interwencji systemów wsparcia. Nie możemy przechodzić obojętnie koło osób, które na pierwszy rzut oka widząc, że bardzo potrzebują naszej pomocy. Niekiedy wystarczy dobre słowo, uśmiech lub podanie torby z zakupami.

W świecie wprowadzono systemy, które wspierają osoby upośledzone. Jednym z pomysłów na polepszenie ich życia jest zorganizowanie grupy ludzi, którzy społecznie działają na rzecz chorych. Pracownicy socjalni i inne osoby stanowiące zespoły rehabilitacyjne pomagają przystosować się ludziom niepełnosprawnym do życia. Starają się, aby móc nastawić takie osoby na problemy, z którymi spotykać się będą w relacjach społecznych w obrębie własnej rodziny i społeczności. Programy rehabilitacyjne muszą uwzględniać problemy stygmy i jej wpływu, umożliwiać klientom dawanie sobie rady z własnymi odczuciami, oraz wypracowywanie efektywnych metod radzenia sobie z piętnem, jakim są oni naznaczeni.

Aby móc pomóc osobom niepełnosprawnym należy zapoznać się z ich życiem, poznać środowisko, w którym przebywają. Należy zaplanować pracę, która wspierać będzie odpowiednio do potrzeb i potencjału tego środowiska, oraz pomocy społecznej, aby realizować wyznaczone sobie zadania i potrafić realnie
oceniać uzyskane efekty. Najważniejsze jest przygotowanie do pierwszego etapu pracy, czyli do rozpoznania środowiska. Przygotowanie to powinno obejmować wiedzę i umiejętności w zakresie stawiania pełnej diagnozy środowiskowej.

Systemem wsparcia w ostatnich latach stało się - wsparcie społeczne. Wsparcie jest określane jako szczególny sposób i rodzaj pomocy udzielanej poszczególnym osobom i grupom głównie w celu mobilizowania ich sił, potencjału i zasobów, które zachowali, aby mogli, sami sobie radzić ze swoimi problemami. Identycznie do tego, wsparcie udzielane osobom kalekim i im rodzinom polega na stosowaniu takich form pomocy, aby przez wykorzystanie istniejących i zachowanych sprawności wskazać najbardziej optymalną
możliwość samodzielnego, aktywnego i twórczego życia. W zależności od udzielanego wsparcia, dzielimy je na: wsparcie informacyjne, wsparcie emocjonalne, wsparcie materialne (rzeczowe, finansowe), wsparcie przez świadczenie usług, wsparcie rozwoju.
Wsparcie informacyjne - polega na dostarczaniu człowiekowi z ograniczoną sprawnością lub jego rodzinie informacji: o fakcie zaistnienia niepełnej sprawności. Informuje o możliwościach jej ograniczenia, kompensowania, przeciwdziałania, możliwościach i sposobach leczenia i rehabilitacji. Uczy możliwości dalszego życia z tym problemem. Zawiadamia o przyszłych uprawnieniach, o instytucjach, w których może uzyskać różne formy pomocy dotyczące problemów osoby niepełnosprawnej i jej rodziny. Oznajmia, że istnieją ludzie, którzy mieli i mają podobne problemy i z którymi można nawiązać kontakty w celu wzajemnych świadczeń.

Innym rodzajem wsparcia jest wsparcie emocjonalne . Jest to bardzo ważny rodzaj wsparcia potrzebnego osobie niepełnosprawnej i jej rodzinie. Wynika to
z silnych przeżyć emocjonalnych, załamania, rozpaczy, jakie mogą towarzyszyć utracie sprawności lub urodzeniu niepełnosprawnego czy upośledzonego dziecka. Osoba niepełnosprawna lub członkowie rodziny przeżywają kryzys
psychiczny, nie są wstanie sobie z nimi poradzić i wymagają działania podtrzymującego, obecności innych osób, życzliwego zrozumienia, wysłuchania i pokrzepienia.
Obawy o przyszłość, które pojawiają się w refleksji i w lękach osób niepełnosprawnych i ich rodzin, wskazują nam na potrzebę wsparcia emocjonalnego ze strony tych, którzy "to najgorsze" mają za sobą. Rodziny, które mimo choroby i razem z nią uzyskały jakiś sukces - radzą sobie w codziennym życiu, mają przyjaciół, pomagają innym. I najlepiej zdecydowanie lepiej niż wszyscy inni, którzy nie mieli takich doświadczeń, rozumieją przeżywane problemy. Są to osoby z grup samopomocy, stowarzyszeń osób
niepełnosprawnych, stowarzyszeń rodzin osób niepełnosprawnych.

Kolejną pomocą jest wsparcie materialne - oparte jest ono na tradycyjnych formach udzielanej pomocy, dostarczaniu środków materialnych:
finansowych, różnego rodzaju darów (odzież, opał, wyposażenie mieszkania i sprzęt gospodarczy) ułatwiających codzienną aktywność osoby z ograniczoną sprawnością. Przekazywane są także dary w formie sprzętu ortopedycznego, wózek inwalidzki, sprzęt do ćwiczeń usprawniających.

Innym rodzajem niesionej pomocy jest wsparcie przez świadczenie usług - niepełnosprawność często stwarza trudności w wykonywaniu poszczególnych czynności codziennego życia, z którymi osoby nie radzą sobie częściowo
- i wówczas potrzebna jest pomoc - lub nie radzą sobie w ogóle - wówczas trzeba je w tym wyręczyć. Dotyczy to prac domowych (np. większe porządki) a także czynności poza domem (np. załatwianie spraw w urzędzie, na poczcie pomoc w wychodzeniu do kościoła, na spacer) taka pomoc w formie usług nieodpłatnych lub odpłatnych umożliwia osobom niepełnosprawnym w miarę normalne funkcjonowanie, zwiększa ich poczucie bezpieczeństwa oraz ogranicza troski i zagrożenia codziennego życia.

Wsparcie rozwoju - jest to wsparcie bezpośrednio ukierunkowane na rozwój osoby niepełnosprawnej np. -wyrównanie szans związanych z nauką. Może to być pomoc kolegów, nauczycieli świadczona dzieciom i młodzieży
uczącym się w szkole lub pobierającym indywidualną naukę w warunkach domowych. Może to być wsparcie służące wyrównywaniu szans w zakresie wypoczynku, aktywności ruchowej (wspólne wakacje integracyjne). Bardzo ważnym elementem wsparcia będzie wspieranie rozwoju społecznego, odpowiedzialności za innych i pomocy na rzecz innych. Ważną rolę w tym zakresie spełnia uczestnictwo w grupach samopomocy. Pierwsza faza uczestnictwa polega na korzystaniu ze wsparcia osób, które tworzą tę grupę.
Możliwość rozwoju polega na tym, że z czasem osoba z "odbiorcy" staje się również "dawcą" wsparcia i świadczy je na rzecz innych, słabszych fizycznie i psychicznie. Dotyczy to też sytuacji, kiedy "biorca" sam z czasem bazuje na własnych sukcesach i porażkach, wspiera osoby, które są we wczesnej fazie choroby i doświadczają związanych z nią dolegliwości, zagrożeń i konsekwencji.

Praca z osobami niepełnosprawnymi nie zawsze musi nam się kojarzyć z pomocą ze strony osób w pełni sprawnych, przykładem takiego rozwiązania jest działanie osób niepełnosprawnych na rzecz podobnym sobie czyli "samopomoc". Osoby znajdujące się w podobnej sytuacji, podejmują działanie mające na celu promowania, podtrzymywania, przywracania dobrego funkcjonowania i prawidłowych relacji w społeczeństwie. W działaniach tych
kluczowe znaczenie ma mobilizacja ludzkiej aktywności, czyli kształtowanie postaw radzenia sobie z własnymi problemami, z pomocą innych. W ideologii grup samopomocowych najważniejsza jest wiara we własne siły oraz propagowanie rozwiania własnych możliwości przez członków tych grup.

Ważną Formą wsparcia z osobami niepełnosprawnymi jest na pewno terapia zajęciowa, jedna z najstarszych form rehabilitacji. W zmieniającej się obecnie się sytuacji politycznej, rehabilitacja staje się "gałęzią" gospodarki. Podobnie jak w krajach zachodnich, nakłady na rehabilitacje zmniejszają wielokrotnie wydatki z budżetu państwa na pomoc społeczną. Tak, więc myślenie społeczne, które w skrócie można by nazwać "ochroną podatników", polega na zwiększeniu wydatków na rehabilitację. Im lepiej zrehabilitowany pacjent, tym mniej
trzeba środków na jego opiekę. Z tych założeń wychodzi m.in. koncepcja Warsztatu Terapii Zajęciowe. Osoby z I i II grupą inwalidzką ze wskazaniem "żadna praca", do niedawna nie miały szansy na egzystencję społeczną.

Istniejący w Polsce system nauczania zakłada oświatę powszechną. Chcąc sprostać tym konstytucyjnym wymogom w stosunku do dzieci z ciężkimi kalectwami, wprowadzono przed laty nauczanie indywidualne. Ma ono, niestety, liczne wady. Rzadkie wizyty nauczyciela powodują gorsze przygotowanie ucznia. Brak kontaktu z rówieśnikami i przeżyć, które można by określić "stresem szkolnym" powoduje, że absolwenci ósmych klas nie mogą sobie później poradzić nawet w inwalidzkiej szkole zawodowej. Kiedy młody człowiek kończy 16 lat, przestaje praktycznie interesować oświatę i służbę zdrowia. Rodzina również traci zapał do niesienia pomocy. Pozostaje opieka społeczna z zasiłkiem umożliwiającym wegetację. Tak było do niedawna.
Obok podstawy prawnej, zabezpieczono środki na tą działalność, niezależne od budżetu państwa. Państwowy Fundusz Osób Niepełnosprawnych okazał się niesamowitym dobrodziejstwem dla osób niepełnosprawnych, na podkreślenie zasługuje fakt, że po raz pierwszy w historii Polski dano równe szansę osobom z najcięższymi kalectwami.

W wielu przypadkach osób niepełnosprawnych jest tak, że cała opieka nad nimi spoczywa na najbliższych np. rodzicach. Należy liczyć się z tym że gdy oni nie będą mogli pomóc, to życie takiego człowieka praktycznie się zakończy... Każdy człowiek dąży do zaspokojenia swoich potrzeb i to nie tylko fizycznych, ale też i emocjonalnych. Osoby niepełnosprawne niczym się od nas nie różnią. Również i oni mają nadzieje na odnalezienie swojej miłości i dopełnienia... Ale nadmierna opiekuńczość, troskliwość ze strony najbliższych może sprawić że cały świat takiej osoby będzie ograniczony do własnego domu, przez co nie mają szansy, aby być wśród ludzi i nawiązać znajomości. Dlatego tak bardzo ważne jest aby niepełnosprawna osoba miała szansę na maksymalną aktywność i samodzielność, tak - aby nie rozczulać się nad tym co straciło, lecz cenić to, co się ma, to co się może, to że w ogóle się żyje!!! Rodzice nie powinni przez cały czas "asystować" dziecku. Ono musi bywać i szukać pomocy wśród
rówieśników. Dlatego należy namawiać osoby niepełnosprawne by wyjeżdżały na turnusy rehabilitacyjne, na których opiekunami są pełnosprawni ochotnicy -
najczęściej młodzież.

Temat: Zaopatrzenie otropedyczne

Masaż:

Stół do masażu, leżanki lub materace, środki poślizgowe inwazyjne i nieinwazyjne (bez dodatkowych efektów leczniczych), zestaw ręczników, poduszki, kliny pomocnicze

Wskazania:

Przykurcz mięsni, stany urazowe, wzrosty podskórne, otyłość, nerwice, cele kosmetyczne

Przeciwwskazania:

Ostre stany zapalne, infekcje, wczesne stany pourazowe, nadciśnienie, nowotwory, ciąże itp.

Techniki:

Głaskanie, wyciskanie, ugniatanie, rozcieranie, oklepywanie, wstrząsanie

Zasady wykonywania masażu:

Odpowiednia siła, kierunek (dośrodkowy), temperatura ok. 22 stopni

ZAOPATRZENIE ORTOPEDYCZNE – to całokształt działań związanych z doborem, budową, dopasowaniem oraz z stosowaniem przedmiotów ortopedycznych, które spełniają ważną rolę w leczeniu i usprawnianiu osób z dysfunkcją narządu ruchu.

Cele:

Podparcie masy ciała, korygowanie zniekształcenia, poprawa stabilizacji kończyn dolnych lub tułowia

PODZIAŁ ZAOPATRZENIA ORTOPEDYCZNEGO:

  1. Protezy – To sztuczne kończyny zastępujące funkcje kończyn naturalnych w przypadku częściowego lub całkowitego ich braku

  2. Ortezy – Przedmioty dopasowane do powierzchni kończyn oraz tułowia wspomagające lub zastępujące ich funkcje statyczne, ruchowe oraz zabezpieczające przed powstawaniem zniekształceń

  3. Sprzęt pomocniczy – to wszystkie przedmioty ortopedyczne służące zwiększeniu samodzielności osób niepełnosprawnych

Protezy mogą być wykonane z laminatów żywicowych, drewna, metalu, skóry. Kształt zewnętrzny jest podobny do kończyny naturalnej.

Możemy wyróżnić protezy ćwiczebne i definitywne

INNE CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA SPRAWNOŚĆ PROTEZY:

RODZAJE RĄK PROTEZOWANYCH:

PRZECIWWSKAZANIA DO PROTEZOWANIA:

PROTEZOWANIE U DZIECI:

ORTEZY – PODZIAŁ:

  1. Wg funkcji zaopatrzenia:

    1. Ortezy stabilizujące

    2. Ortezy unieruchamiające

    3. Ortezy korekcyjne

    4. Ortezy odciążające

Czasem aparat spełnia więcej niż jedną funkcję

ZASADY ZAOPATRZENIA W SPRZĘT ORTOPEDYCZNY:

Rozporządzenie ministra zdrowia z 2004 r.

REHABILITACJA ZAWODOWA:

Uważana była za jedyną formę usprawnienia osób niepełnosprawnych. Chodziło o umożliwienie im zatrudnienia. Nadal cel ten ma istotne znaczenie. Aby mimo ograniczonej sprawności fizycznej lub psychicznej ludzie mogli wytwarzać dobra. Rehabilitacja zdrowotna składa się z 5 etapów:

  1. Aktywizacja przedprodukcyjna – Może rozpocząć się jeszcze w czasie rehabilitacji medycznej. Można prowadzić terapię zajęciową i rehabilitację przemysłową. Jest formą produktywizacji osób niepełnosprawnych polegająca na wykonywaniu prac użytecznych, artystycznych w celu zarobkowym. Celem jest odtworzenie utraconych sprawności ruchowych.

  2. Pełna diagnoza zawodowego potencjału rehabilitacyjnego osoby niepełnosprawnej – Polega na wykonywaniu czynności roboczych na specjalnie przygotowanych stanowiskach. Celem jest odtworzenie utraconych sprawności, ale również powtórne wyuczenie się określonych umiejętności. Następuje rozpoznanie zasobów fizycznych i psychicznych u osoby niepełnosprawnej. Rozpoznawane są zagrożenia, jakie mogą ujawnić się podczas podjęcia pracy w określonym profilu. Może nastąpić przekwalifikowanie zawodowe.

  3. Przygotowanie do pracy – Polega na szkoleniu zawodowym osób niepełnosprawnych. Istotną rolę pełnia tu ośrodki pracy i warsztaty terapii zajęciowej.

  4. Dostosowanie warunków i stanowiska pracy do możliwości osoby niepełnosprawnej – Ten etap ściśle łączy się z ergonomią. Chodzi o dostosowanie środowiska pracy do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej (wyposażenie stanowiska pracy w pewne ułatwienia) dla osoby niedowidzącej czy zlikwidowanie barier architektonicznych

  5. Zatrudnienie i doskonalenie zawodowe – Zdecydowanie najtrudniejszy z powodu ekonomicznych i społecznych. Trudno jest osobie niepełnosprawnej znaleźć zatrudnienie. Niepewne jest utrzymanie stanowiska. Potrzeba wsparcia państwa – stosowanie specjalnych ulg podatkowych oraz dotacji dla instytucji zatrudniających

Rola psychologa ma decydujące znaczenie w przygotowaniu osoby niepełnosprawnej do podjęcia zatrudnienia. Należy pamiętać, żeby os niepełnosprawna nie podejmowała pracy na stanowisku, które zwiększają ryzyko pogorszenia stanu zdrowia.

Poradnie zawodowe – Zapewniają osobom niepełnosprawnym własną opiekę i pomoc. Oceniają zdolności inwalidy do pracy.

Ambulatoria lekarskie – Zapewniają osobom niepełnosprawnym własną opiekę i pomoc. Dokonują podstawowych zabiegów leczniczych i prowadzą ćwiczenia usprawniające w zakładach pracy przejściowej. Zajmują się przystosowaniem tych osób do wysiłku i dyscypliny pracy

Specjalistyczne ośrodki rehabilitacyjne – Świadczą usługi terapeutyczne w szerokim zakresie poprzez fizjoterapię, kinezyterapię, terapię zajęciową, poradnictwa zawodowe

REHABILITACJA ZAWODOWA I JEJ ETAPY: A Hułek

Samo fizyczne upośledzenie nawet znaczne nie jest czynnikiem decydującym o wynikach rehabilitacji zawodowej. U podstaw rehabilitacji zawodowej leżą następujące przesłanki:

  1. Każdy inwalida pomimo upośledzenia zachowuje określone sprawności i dyspozycje, które po ich zidentyfikowaniu, ukierunkowaniu i usprawnieniu stają się podstawą umożliwiającą podjęcie szkolenia zawodowego a później pracy

  2. Żadna praca nie wymaga od osoby, która ja realizuje zaangażowania wszystkich jej sprawności psychicznofizycznospołecznych. Nie każdy może podjąć pracę na otwartym rynku pracy, dlatego tworzone są zakłady pracy chronionej. Celem ich jest rehabilitacja zawodowa i społeczna.

REHABILITACJA SPOŁECZNA:

Wg WHO jest częścią ogólnego procesu rehabilitacji, która ma na celu integrację osoby niepełnosprawnej w środowisko społeczne poprzez udzielanie jej pomocy w przystosowaniu się do wymagań rodziny i środowiska społecznego usuwając jednocześnie ekonomiczne i społeczne bariery.

Celem rehabilitacji społecznej jest umożliwienie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym. Cel ten jest realizowany poprzez uczenie zaradności osoby niepełnosprawnej, pobudzanie jej aktywności społecznej, wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych.

Rehabilitacja społeczna obejmuje:

  1. Kontakty z rodzina

    1. Akceptacja przez rodzinę

    2. Przygotowanie do podjęcia roli małżeńskiej i rodzicielskiej

    3. Pełna samoobsługa i samodzielność w sprawach życia codziennego

    4. Urządzenie mieszkania

  2. Kontakty ze środowiskiem lokalnym

    1. Udział w życiu społecznym

    2. Umiejętność korzystania z pomocy innych osób/instytucji

    3. Nawiązanie kontaktów towarzyskich

  3. Spędzanie czasu wolnego

    1. Dostęp do instytucji kulturalnych i rekreacyjnych miejsc

    2. Samodzielne wyjście z domu

  4. Usunięcie barier psychicznych w kontaktach społecznych ze strony niepełnosprawnej osoby jak i otoczenia

  5. Samopomoc – pomaganie sobie samemu w różnych sytuacjach życiowych zdolność przystosowania sie do nich

Rehabilitacja społeczna może być realizowana przez:

Formy rehabilitacji społecznej:

T; Niepełnosprawność narządu ruchu

NARZĄD RUCHU SKŁADA SIĘ Z:

ZABURZENIA NARZĄDZIE RUCHU:

ZŁAMANIA KOŚCI:

Złamanie – Przerwanie ciągłości tkani łącznej

Złamanie może być:

ZWICHNIĘCIE:

Zwichnięcie to przemieszczenie powierzchni kości na staw. Jest gorsze niż złamanie.

Stosowanie unieruchomienia:

REHABILITACJA ZŁAMAŃ I ZWICHNIĘĆ:

W miejscu gipsu powinien robić ćwiczenia napięcia mięsni

AMPUTACJA:

Jest to odcięcie odłączenie. Może dotyczyć kończyn dolnych, kończyn górnych, piersi, usunięcie narządu i organów.

Z powodu amputacji następuje upośledzenie funkcjonowania człowieka (amputacja kończyn dolnych) oraz samodzielność wokół siebie (amputacja kończyn górnych)

PRZYCZYNY:

Kikut – to, co po amputacjo zostaje

ELEMENTY USPRAWNIENIA KIKUTA:

Proteza prowizoryczna – póki kikut sie formułuje

Bóle pantonowe – Bóle tych kończyn, które zostały amputowane

USZKODZENIE RDZENIA KRĘGOWEGO:

Kręgi:

1 guziczny

PRZYCZYNY:

RODZAJE USZKODZENIE RDZENIA:

OBJAWY USZKODZENIA:

Porażenie może obejmować:

Niedowład może obejmować:

  1. Uszkodzenie dróg czuciowych (powierzchowne, głębokie)

  2. Uszkodzenie ośrodku układu wegetatywnego (funkcjonowanie innych narządów wewnętrznych (serca, płuc, nerek, przewodu pokarmowego)

Po każdym urazie następuje szok rdzeniowy

OBJAWY CAŁKOWITEGO URAZU:

LECZENIE PO USZKODZENIU:

Okres wczesny – pobyt pacjenta w pierwszych 3 miesiącach w szpitalu

Okres późny – Od wyjścia do końca życia

Powyżej C4 nie jest w stanie samodzielnie oddychać

Siadanie ok. 7 – 8 tyg a pionizacja ok. 9 – 10 tyg. Jeśli to tylko wstrzasienie to około 12 tyg mogą zacząć chodzić. Najpierw w gorsecie w celu stabilizacji. Ważna jest psychoterapia, terapia zajęciowa, farmakoterapia.

3 GRUPY OSÓB:

  1. Uszkodzenie rdzenia na poziomie c-4 – nic nie mogą

  2. Osoby z uszkodzeniem rdzenia piersiowego – samodzielnie przechodzą na wozek

  3. Osoby z uszkodzeniem rdzenia lędźwiowego – mogą siadać i chodzić

Mogą korzystać z wózków aktywnych i elektrycznych, aparatów szynowo – opaskowych, parapodium (kasia), kortezy pneumatyczne, kule, laski, balkoniki.

PODSTAWY PRAWNE:

  1. Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych – 27.08.97

  2. Ustawa o pomocy społecznej – 12.03.2004

  3. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego 19.08.2005

  4. Ustawa o oświacie 7.09.91

  5. Karta pobarw osób niepełnosprawnych 97


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
1 RÓŻNICE IND. WY, Psychologia UMCS (2007 - 2012) specjalność społeczna, Psychologia różnic indywid
Ochrona praw człowieka WY Demczuk, Politologia UMCS (2005 - 2010) specjalność samorząd i polityka lo
Ochrona praw człowieka - WY, Politologia UMCS (2005 - 2010) specjalność samorząd i polityka lokalna,
DYDAKTYKA SPECJALNA prezentacja
Specjalne potrzeby edukacyjne
1304767595 specjalistyczne zabiegi resuscytacyjne a
4 Serwisy specjalistyczne
matriały pedagogika specjalna
Czy wy wiecie
metody specjalne0001
BHP E LETTER specjalisty ds bhp 2006 2008(1)
Podstawy Pedagogiki Specjalnej cz II oligo B
11 Wytwarzanie specjalnych wyro Nieznany (2)

więcej podobnych podstron