Specjalne potrzeby
edukacyjne dotyczą dzieci:



upośledzonych umysłowo;



o inteligencji niższej niż przeciętna:

-

równomiernie opóźnione we wszystkich sferach,

-

dzieci z zakłóceniami rozwoju mowy sprzężonymi

z opóźnieniami myślenia słowno-pojęciowego

oraz funkcji słuchowych przy jednocześnie

prawidłowo rozwiniętej analizie i syntezie

wzrokowej oraz funkcjach motorycznych,

-

dzieci z zaburzeniami funkcji wzrokowej oraz

sprawności manualnej przy prawidłowym rozwoju

funkcji słuchowych, mowy i myślenia,

-

dzieci, u których najgorzej rozwinięte jest

myślenie;

c.d.



dzieci z zaburzeniami procesów emocjonalno-
motywacyjnych;



dzieci z zaburzeniami dynamiki procesów
nerwowych (zahamowane i nadpobudliwe);



dzieci zaniedbane pedagogicznie i środowiskowo;



dzieci z zaburzeniami rozwoju osobowości
(charakteriopaci i socjopaci);



dzieci ze specyficznymi trudnościami w nauce
czytania i pisania przy stosowaniu standardowych
metod nauczania i inteligencji na poziomie co
najmniej przeciętnej oraz sprzyjających
warunkach.

Zaburzenia uczenia się



Oznaczają zaburzenia jednego lub więcej
podstawowych procesów psychicznych
związanych z rozumieniem lub użyciem mowy
w mowie i piśmie.



Obejmują takie przypadki, jak:

1.

Dysleksja

2.

Dysortografia

3.

Dysgrafia

4.

Dyskalkulia

Dysleksja rozwojowa



To specyficzne trudności w nauce czytania i pisania przy
stosowaniu standardowych metod nauczania i inteligencji
na poziomie co najmniej przeciętnej oraz przy
sprzyjających warunkach.



Podstawowymi objawami dysleksji są trudności w
przetwarzaniu pisma na poziomie pojedynczych wyrazów:

-

błędne i/lub;

-

powolne dekodowanie (odczytywanie) wyrazów oraz ich
błędne enkodowanie (zapisywanie).



Powyższe trudności mogą utrudniać rozumienie
czytanych tekstów, formułowanie wypowiedzi pisemnych
i prowadzić do opóźnień w nabywanie wiedzy oraz
rozwoju pojęciowym.

Typy dysleksji:



Wzrokowa – percepcja i pamięć wzrokowa.



Słuchowa – percepcja i pamięć słuchowa.



Integracyjna – zaburzony proces integrowania
bodźców pochodzących z różnych źródeł.



Dysleksja typu P – niedostateczna
aktywizacja lewej półkuli mózgowej.



Dysleksja typu L – niedostateczna
aktywizacja prawej półkuli mózgowej (dzieci
opuszczają litery, źle czytają, zniekształcają
tekst).

Teorie dysleksji:



Teoria deficytu przetwarzania fonologicznego –

przyczyną dysleksji są wysoce specyficzne trudności w

zakresie precyzyjnego przetwarzania dźwięków mowy.



Teoria podwójnego deficytu – poza deficytem

fonologicznym przyczyną dysleksji jest deficyt w

zakresie precyzyjnej, czasowej integracji informacji

płynących z różnych modalności.



Teorie „móżdżkowe” (deficytu automatyzacji) – są

to trudności w zakresie automatyzacji złożonych

czynności z powodu nieprawidłowego rozwoju móżdżku.



Teorie deficytu przetwarzania informacji w czasie

– dysleksja wynika z trudności w przetwarzaniu

sekwencji szybko zmieniających się i krótko trwałych

bodźców wzrokowych i słuchowych.

Wskaźniki dysleksji

(objawów

szukamy zarówno w czytaniu jak i w
pisaniu)



Mylenie liter o podobnym kształcie, np.: m-n, o-a, e-ę, a-
ą.



Mylenie liter o tym samym kształcie, a różniących się
położeniem względem osi pionowej i poziomej, np.: p-b,
d-t,
p-d, j-l.



Przestawianie liter, sylab i wyrazów.



Opuszczanie liter, sylab i wyrazów.



Powtarzanie tych samych liter, sylab i wyrazów.



Tworzenie nowych wyrazów ze skrzyżowania dwóch
wyrazów sąsiadujących ze sobą tzw. Kontaminacje, np.:
kino – gitara = nogi



Dyslektyk nie rozumie tego co czyta.

Dysortografia



To specyficzne trudności w opanowaniu
poprawnej pisowni, czyli błędy zapisu
literowego, błędy interpunkcji i błędy związane
z segmentacją (przenoszenie wyrazów).

Wskaźniki dysortografii



Mylenie zapisu głosek mających w języku polskim dwojaki

zapis literowy, np.: ż-rz, h-ch, u-ó.



Mylenie zapisu ą-ę, np.: piękna – pienkna, benzyna –

bęzyna.



Mylenie liter, których odpowiedniki dźwiękowe stanowią

podobieństwo brzmieniowe, np. torebka – torepka, kod

pocztowy – kot pocztowy, prośba – proźba.



Łączenie w jedną całość przyimków z rzeczownikami tzw.

asocjacje, np. w domu-wdomu.



Nieprawidłowa realizacja zmiękczeń, np.: ś-si, ć-ci, ź-zi, ń-

ni.



Mylenie pary i-j, np.: pies-pjes, jajko-iaiko.



Nieuwzględnianie pisowni małych i dużych liter.



Nie uwzględnianie podstawowych zasad interpunkcyjnych.



Dysortografik zna i rozumie reguły pisania, ale nie umie

ich zastosować.

Dysgrafia



To niski poziom graficzny pisma powodujący, że
jest ono nie czytelne lub trudne do odczytania.

Wskaźniki dysgrafii

(objawów

szukamy tylko w piśmie)



Kłopoty w odtwarzaniu formy litery, np.: a-



Złe proporcje w budowie liter, i liter w stosunku do

siebie, np.:
dom-



Zła płynność połączeń między literami, np.:



Zły stopień zagęszczenia między literami i wyrazami

(wyrazy zbyt ścieśnione lub zbyt rozstrzelone), np.:



Złe rozplanowanie graficzne wyrazów na stronnicy.



Nie możność utrzymania pisma w liniaturze.



Brak utrzymania kierunku zapisu między literami i

wyrazami tzw. chwiejne lub pijane pismo.



Małe tempo pisania.



Duża siła nacisku na narzędzie..



Dysgrafik tym różni się od osoby bazgrzącej, że mimo

chęci nie umie napisać wyraźnie.

Dysgrafia rysunku:



Kłopoty z odwzorowaniem i zniekształceniem

figur.



Upraszczanie rysowanych kształtów.



Brak płynności linii.



Zakłócenia wyobraźni przestrzennej, złe

zaplanowanie rysunku.



Nieumiejętność zachowania odstępów między

elementami rysunku.



Niechęć do pracy, unikanie jakichkolwiek form

rysunku.



Niezadowolenie z pracy objawiające się np.:

częstym ścieraniem, zamazywaniem,

poprawianiem linii, niekończeniem pracy.



Duży nacisk na narzędzie.

Fazy rozwoju rysunku:



Stadium bazgrot (1-4 lata)

-

bazgroty bezwładne

-

bazgroty kontrolowane

-

nazywanie bazgrot



Stadium schematu uproszczonego (3/4-6/7 lat)

-

głowonogi

-

głowotułów

-

właściwy schemat uproszczony



Stadium schematyczne – opanowanie kształtu (7-
9 lat)



Stadium realizmu (10-11 lat)

Dyskalkulia



To zaburzenie zdolności matematycznych
mających swoje źródło w genetycznych
nieprawidłowościach tych części mózgu, które
są bezpośrednim podłożem dojrzewania
zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem.