Dysortografia to trudności w pisaniu, którym często także towarzyszą problemy w czytaniu, a nawet w wysławianiu się. Warto podkreślić to, iż najczęściej jest już diagnozowana w klasach początkowych szkoły podstawowej, kiedy to dziecko mimo dobrej znajomości zasad pisowni popełnia liczne błędy. Oczywiście, można z nią walczyć, ale wymaga to ciężkiej pracy, zarówno ze strony dziecka jak i rodziców, którzy będą mobilizowali swą pociechę do systematycznego wykonywania ćwiczeń ortograficznych mających na celu naukę poprawnego pisania. Niemałe znaczenie też odgrywa czytanie książek, dzięki którym utrwalamy sobie pisownię słownictwa.

Jakie czynniki mogą powodować dysortografię?

Nie ulega wątpliwości to, iż przyczyną wystąpienia dysortografii u dziecka są mikro uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego bądź zaburzenia ośrodkowych funkcji wzrokowych. Ponadto, problemy w pisaniu mogą też być spowodowane zaburzeniami słuchu fonematycznego oraz zaburzeniami motorycznymi. Trzeba również powiedzieć o tym, iż może być ona także uwarunkowana genetycznie lub środowiskowo. Otóż, czasami występuje u dzieci, których matki  w okresie ciąży chorowały, nie dbały o siebie, przeżyły jakąś traumę. Poza tym, bywa skutkiem powikłań podczas porodu, kiedy to doszło do niedotlenienia lub niedokrwienia dziecka. Natomiast wśród przyczyn genetycznych, najczęściej wymieniane są zmiany w genach szóstego chromosomu.

Jak rozpoznać dysortografię?

Najczęstszym objawem dysortografii są liczne błędy ortograficzne, które powstają w tworzeniu tekstów własnych i pisaniu z pamięci czy ze słuchu mimo dobrej znajomości zasad ortograficznych i dotyczą głównie pisowni z „ó”, „u”, „rz”, „ż”, „ch”, „h”. Oprócz tego, liczne błędy występują także podczas przepisywania tekstu, kiedy to dziecko gubi litery lub fragmenty tekstu bądź wyrazów, a także ma kłopoty z łączną i rozdzielną pisownią Oczywiście, najczęściej zamieniane są głoski, które brzmią podobnie, np. „w” i „f”, „p” i „b”, „k” i „g”. Należy także powiedzieć o tym, iż trudności w pisaniu objawiają się również w myleniu liter o podobnym kształcie, np. „l”, „ł”, „t”, a także zamianie liter o tym samym kształcie, ale innym układzie przestrzennym, np. „m” i „w”, „p” i „b”. Poza tym, często dochodzi również do zamiany liter o zwierciadlanym odbiciu, np. „b” i „d”. Nie zapominamy też o tym, iż dysortograficy pomijają znaki diakrytyczne, czyli w pisowni nie stosują kropek, kreseczek, czy ogonków przy „ą” i „ę”. Nie ulega wątpliwości , że w pracach pisemnych osób z powyższymi problemami możemy odnaleźć dziwne zlepki słów, które nic nie znaczą, a przyczyną ich powstania jest popełnienie kilku błędów w jednym wyrazie.

Podsumowując, dysortografia to poważne zaburzenie w pisaniu, które w znacznym stopniu utrudnia przyswajanie wiedzy, w szczególności z języków obcych. Dlatego warto ją leczyć, gdyż dzięki systematycznym ćwiczeniom usprawniającym koncentrację, pamięć wzrokową oraz wykonywaniu zadań ortograficznych można ją chociaż w części wyeliminować.

Jak pomóc dziecku — ćwiczenia

• ćwiczenia usprawniające koncentrację, angażujące zmysł wzroku (np. odnajdywanie różnic w obrazkach, uzupełnianie wyrazów brakującymi literami)

• ćwiczenia pamięci wzrokowej

• ćwiczenia ortograficzne, wykorzystujące wyobraźnię, ruch i zmysły inne niż wzrok (dotyk, smak, zapach).