Wstęp teoretyczny:
Utlenialnością nazywa się właściwość wody, polegającą na redukowaniu nadmanganianu potasowego wskutek utleniania się obecnych w wodzie związków organicznych. Ilość zużytego nadmanganianu zależy od warunków prowadzenia oznaczenia, które musza być ściśle sprecyzowane. Utlenialność wody uważa się za próbę orientacyjną, dającą jedynie ogólną charakterystykę stopnia zanieczyszczenia wody związkami organicznymi zarówno pochodzenia zwierzęcego, jak i roślinnego. Nadmanganian potasu wprowadzony w nadmiarze do badanego roztworu utlenia na gorąco związki organiczne. Próba zawierająca nadmiar nadmanganianu potasowego jest fioletowa, natomiast po dodaniu szczawianu sodu następuje redukcja manganu siedmio- do dwuwartościowego, która wywołuje odbarwienie roztworu. Moment odbarwienia jest trudno uchwytny, stąd po utlenieniu związków organicznych do wody dodaje się ściśle określoną ilość szczawianu sodu, a następnie się miareczkuje nadmanganianem potasu. Ilość zużytego nadmanganianu jest równoważna ilości tlenu potrzebnego do utlenienia związków organicznych, znajdujących się w badanej wodzie.
Celem ćwiczenia było oznaczenie utlenialności próbki wody w środowisku kwaśnym.
Opis ćwiczenia:
Ćwiczenie zostało wykonane dla dwóch próbek: na gorąco i na zimno. Do kolby stożkowej zostało dodane 100 ml badanej wody, 10 ml roztworu kwasu siarkowego i 10 ml roztworu KMnO4, wymieszano i ogrzewano w łaźni parowej przez 30 min. Po czym dodano 10 ml szczawianu sodowego i miareczkowano roztworem 0,0125 n KMnO4 aż wystąpiło trwałe, lekko różowe zabarwienie. Do drugiej kolby stożkowej odmierzono tyle samo próbki wody, kwasu siarkowego, KMnO4, wymieszano i pozostawiono na 10 min. Następnie miareczkowano także 0,0125 n KMnO4 do wystąpienia trwałego i lekko różowego zabarwienia. Wyniki zapisano i podstawiono do wzoru.
Wnioski:
Do miareczkowania próbki na gorąco zużyto 2,4 ml KMnO4, a na zimno zużyto 1,4 ml. Po obliczeniu utlenialność wyniosła 1 mgO2/l. W tym przypadku utlenialność jest niska, biorąc pod uwagę, że wody naturalne i powierzchniowe nie posiadają utlenialności wyższej niż 3 mgO2/l. Woda zawiera małe ilości związków organicznych, więc nadaje się do celów sanitarnym i do picia.