WYROK TRYBUNAŁU z dnia 31 marca 1971 r.(*) Umowa europejska w sprawie transportu drogowego […]

W sprawie 22/70

Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez zastępcę dyrektora generalnego jej służby prawnej G. Oliviera, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko jej doradcy prawnego E. Reutera, 4, boulevard Royal,

strona skarżąca,

przeciwko

Radzie Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez E. Wohlfarta, prawnika Rady, dyrektora generalnego w sekretariacie generalnym Rady, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez J.‑P. Puissocheta, dyrektora w sekretariacie generalnym Rady, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, na nazwisko J. N. Van den Houtena, dyrektora służby prawnej Europejskiego Banku Inwestycyjnego, 2, place de Metz,

strona pozwana,

mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności uchwały Rady z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie negocjowania i zawarcia przez państwa członkowskie EWG Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe,

TRYBUNAŁ, wydaje następujący Wyrok […]

Motywy

1 Zważywszy, że Komisja Wspólnot Europejskich wniosła w skardze z dnia 19 maja 1970 r. o stwierdzenie nieważności uchwały Rady z dnia 20 marca 1970 r. w sprawie negocjowania i zawarcia przez państwa członkowskie EWG, w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, Umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR);

2 zważywszy, że Rada podniosła na wstępie zarzut niedopuszczalności skargi, z tego względu, iż, jej zdaniem, sporna uchwała nie ma charakteru aktu podlegającego zaskarżeniu w rozumieniu art. 173 akapit pierwszy traktatu;

3 zważywszy, że charakter ten uzależniony jest od odpowiedzi na pytanie, do kogo należała w rozpatrywanym momencie kompetencja do negocjowania i zawarcia AETR;

4 moc prawna tej uchwały jest bowiem odmienna w zależności od tego, czy należy uznać ją za środek wykonywania kompetencji powierzonej Wspólnocie, czy za wyraz koordynacji przez państwa członkowskie sposobu wykonywania pozostawionych im kompetencji;

5 że orzeczenie w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności wymaga zatem rozstrzygnięcia na wstępie kwestii, czy w chwili podjęcia spornej uchwały kompetencja do negocjowania i zawarcia AETR należała do Wspólnoty, czy do państw członkowskich;

1. W kwestii wstępnej

6 Zważywszy, że zdaniem Komisji art. 75 traktatu, który powierza Wspólnocie, w celu wdrożenia wspólnej polityki transportowej, kompetencję określoną w sposób szeroki, winien znajdować zastosowanie zarówno do działań wewnętrznych, jak do stosunków zewnętrznych w tej dziedzinie;

7 że postanowienie to mogłoby zostać pozbawione skuteczności („effet utile”), gdyby uprawnienia, które ustanawia, w szczególności do wydania „wszelkich potrzebnych przepisów”, jak stanowi ust. 1 lit. c) wspomnianego artykułu, nie obejmowały zawierania umów z państwami trzecimi;

8 że o ile pierwotnie kompetencja ta nie obejmowała dziedziny transportu w całości, jej zdaniem, nabrała ona jednak charakteru generalnego i wyłącznego w miarę wdrażania wspólnej polityki w tym sektorze;

9 zważywszy, że Rada ze swej strony twierdzi, iż Wspólnota wykonuje wyłącznie kompetencje powierzone, w związku z czym w braku wyraźnego postanowienia w traktacie nie można przyjąć istnienia kompetencji do zawierania umów z państwami trzecimi;

10 że w szczególności art. 75 dotyczy, jej zdaniem, wyłącznie działań wewnątrz Wspólnoty i nie można go interpretować jako upoważnienia do zawierania umów międzynarodowych;

11 że nawet w odmiennym przypadku kompetencja ta nie mogłaby być generalna i wyłączna, a co najwyżej wspólna z kompetencją państw członkowskich;

12 zważywszy, że w braku szczególnych postanowień traktatu dotyczących negocjowania i zawierania umów międzynarodowych w dziedzinie polityki transportowej – do której to kategorii należy co do istoty AETR – należy odwołać się do ogólnych zasad prawa wspólnotowego w kwestii stosunków z państwami trzecimi;

13 że art. 210 stanowi, iż „Wspólnota ma osobowość prawną”;

14 że postanowienie to, umieszczone na początku szóstej części traktatu, poświęconej „postanowieniom ogólnym i końcowym”, oznacza, iż w obrocie międzynarodowym Wspólnota ma zdolność do ustanawiania stosunków umownych z państwami trzecimi w pełnym zakresie celów określonych w pierwszej części traktatu, której część szósta stanowi kontynuację;

15 że w celu ustalenia w określonym przypadku kompetencji Wspólnoty do zawierania umów międzynarodowych należy wziąć pod uwagę zarówno postanowienia materialne traktatu, jak jego systematykę;

16 że kompetencja taka wynika nie tylko z wyraźnego powierzenia jej w traktacie – jak ma to miejsce w przypadku art. 113 i 114 dla umów celnych i handlowych i art. 238 dla umów o stowarzyszeniu – lecz może wynikać również z innych postanowień traktatu lub z aktów wydawanych na podstawie tych postanowień przez instytucje Wspólnoty;

17 że w szczególności, w każdym przypadku gdy w celu wdrożenia wspólnej polityki przewidzianej w traktacie Wspólnota podjęła działania zmierzające do ustanowienia, w jakiejkolwiek formie, wspólnych zasad, państwa członkowskie nie mają już prawa, ani indywidualnie, ani nawet wspólnie, zaciągać wobec państw trzecich zobowiązań naruszających te zasady;

18 bowiem w miarę ustanawiania zasad wspólnych tylko Wspólnota jest w stanie podejmować i wykonywać w sposób skuteczny w całej sferze stosowania wspólnotowego porządku prawnego zobowiązania wobec państw trzecich;

19 że nie można w związku z tym określać innego reżimu prawnego dla działań podejmowanych w celu wykonania postanowień traktatu w porządku wewnętrznym Wspólnoty, a innego dla działań w sferze stosunków zewnętrznych;

20 zważywszy, że w art. 3 lit. e) ustanowienie wspólnej polityki w dziedzinie transportu zostało wyraźnie wskazane wśród celów Wspólnoty;

21 że zgodnie z art. 5 państwa członkowskie winny, z jednej strony, podjąć wszelkie właściwe działania w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z traktatu lub z aktów wydawanych przez instytucje, a z drugiej strony powstrzymać się od jakichkolwiek działań, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów traktatu;

22 że z postanowień tych, rozpatrywanych łącznie, wynika, iż państwa członkowskie nie mogą, w sytuacji gdy ustanowiono wspólnotowe normy prawne mające na celu realizację celów traktatu, podejmować poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty zobowiązań mogących naruszyć te normy lub zagrozić ich skuteczności;

23 zważywszy, że z godnie z art. 74 cele traktatu w dziedzinie transportu realizowane są w ramach wspólnej polityki;

24 że art. 75 ust. 1 powierza Radzie zadanie ustanowienia w tym celu wspólnych zasad oraz, między innymi, „wszelkich innych potrzebnych przepisów”;

25 że zgodnie z lit. a) tego postanowienia owe wspólne zasady mają zastosowanie „do transportu międzynarodowego wykonywanego z lub na terytorium państwa członkowskiego lub tranzytu przez terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich”;

26 że postanowienie to dotyczy również transportu z lub do państw trzecich, w części trasy przebiegającej przez terytorium Wspólnoty;

27 że wymaga ono zatem rozciągnięcia kompetencji Wspólnoty na stosunki pozostające w sferze prawa międzynarodowego i oznacza w związku z tym konieczność zawierania umów z zainteresowanymi państwami trzecimi;

28 że art. 74 i 75 nie przewidują wprawdzie wprost kompetencji Wspólnoty do zawierania umów międzynarodowych, jednakże wejście w życie w dniu 25 marca 1969 r. rozporządzenia Rady nr 543/69 w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.U. L 77 z dnia 20 marca 1969 r., str. 49) skutkuje nieuchronnie powierzeniem Wspólnocie kompetencji do zawierania z państwami trzecimi wszelkich umów dotyczących dziedzin unormowanych w tym rozporządzeniu;

29 że fakt powierzenia jej takich kompetencji znajduje zresztą wyraz w art. 3 tego rozporządzenia, zgodnie z którym „Wspólnota podejmuje z państwami trzecimi negocjacje, jakie mogą okazać się konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia”;

30 zważywszy, że AETR dotyczy dziedziny należącej do zakresu zastosowania rozporządzenia nr 543/69, w związku z czym kompetencja do negocjowania i zawarcia tej umowy należy, od dnia wejścia w życie wspomnianego rozporządzenia, do Wspólnoty;

31 że powyższa kompetencja wspólnotowa wyklucza możliwość istnienia jednocześnie kompetencji państw członkowskich, gdyż wszelkie działania podejmowane poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty byłyby nie do pogodzenia z jednolitością wspólnego rynku i jednolitym stosowaniem prawa wspólnotowego;

32 że kwestię dopuszczalności należy rozstrzygnąć w świetle powyższego stanu prawnego;

2. W przedmiocie dopuszczalności skargi

33 Zważywszy, że Rada kwestionuje dopuszczalność skargi z kilku względów, dotyczących charakteru spornej uchwały, a pomocniczo braku interesu Komisji, jej wcześniejszego postępowania oraz wniesienia skargi po terminie;

a) Zarzut oparty na charakterze uchwały z dnia 20 marca 1970 r.

34 Zważywszy, że zdaniem Rady uchwała z dnia 20 marca 1970 r. nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu w rozumieniu art. 173 akapit pierwszy zdanie pierwsze;

35 uchwała ta bowiem ani ze względu na swoją formę, ani przedmiot, ani treść nie jest rozporządzeniem, decyzją czy dyrektywą w rozumieniu art. 189;

36 że w rzeczywistości stanowi ona jedynie polityczne uzgodnienie między państwami członkowskimi w ramach Rady, które samo w sobie nie nadaje żadnych uprawnień, nie nakłada zobowiązań ani nie powoduje zmiany żadnej sytuacji prawnej;

37 że przyjęcie takiego charakteru uchwały konieczne jest, jej zdaniem, tym bardziej iż w przypadku sporu między instytucjami dopuszczalność należy oceniać w sposób szczególnie restrykcyjny;

38 zważywszy, że zgodnie z art. 173 zadaniem Trybunału jest kontrola zgodności z prawem „aktów Rady […] innych niż zalecenia i opinie”;

39 że wykluczając możliwość wnoszenia przez państwa członkowskie i instytucje skarg o stwierdzenie nieważności tylko na „zalecenia i opinie” – niemające zgodnie z art. 189 ostatni akapit mocy wiążącej – art. 173 poddaje skardze wszelkie akty wydawane przez instytucje i mające na celu wywołanie skutków prawnych;

40 że skarga ta ma na celu, zgodnie z art. 164, zapewnić poszanowanie prawa w interpretacji i stosowaniu traktatu;

41 że zawężająca wykładnia przesłanek dopuszczalności skargi, ograniczająca jej zakres jedynie do kategorii aktów określonych w art. 189, byłaby sprzeczna z tym celem;

42 że możliwość wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności obejmować powinna wszelkie akty instytucji mające na celu wywołanie skutków prawnych, niezależnie od ich charakteru i formy;

43 że charakter spornej uchwały oceniać należy w świetle powyższych rozważań;

44 zważywszy, że na posiedzeniu w dniu 20 marca 1970 r. Rada, po wymianie zdań między jej członkami i przedstawicielem Komisji, przyjęła szereg „wniosków” dotyczących stanowiska, jakie rządy państw członkowskich winny zająć podczas decydującej rundy negocjacji nad AETR;

45 że uchwała ta dotyczyła w szczególności celów, a z drugiej strony procedury negocjacji;

46 że w odniesieniu do celów, jakie należy osiągnąć, Rada określiła stanowisko negocjacyjne, zgodnie z którym należało zmierzać do dostosowania postanowień AETR do przepisów rozporządzenia wspólnotowego, z zastrzeżeniem możliwości przyjęcia pewnych odstępstw od rozporządzenia, na które zgodę wyrazić musiałaby Wspólnota;

47 że w związku z tak określonym celem Rada wezwała Komisję do przedstawienia jej we właściwym czasie i zgodnie z postanowieniami art. 75 traktatu projektu niezbędnych zmian do rozporządzenia nr 543/69;

48 że w odniesieniu do procedury negocjacji Rada uzgodniła, zgodnie z przyjętą na poprzednich posiedzeniach linią postępowania, iż negocjacje będą prowadzone i zostaną zakończone przez sześć państw członkowskich, które staną się stronami AETR;

49 iż przez cały czas trwania negocjacji i podczas zawierania umowy państwa członkowskie działać będą wspólnie, stale uzgadniając swoje stanowiska zgodnie ze zwykłymi zasadami postępowania i w ścisłej współpracy z instytucjami Wspólnoty, a delegacja państwa członkowskiego przewodniczącego Radzie występować będzie w roli rzecznika;

50 zważywszy, że z protokołu nie wynika, by Komisja zgłosiła zastrzeżenia co do sposobu określenia przez Radę celów negocjacji;

51 że zgłosiła natomiast wyraźny sprzeciw wobec procedury negocjacji, uznając stanowisko przyjęte przez Radę za niezgodne z traktatem, a konkretnie z art. 228;

52 zważywszy, że w związku z powyższym uchwała Rady dotyczyła dziedziny objętej kompetencją wspólnotową, wobec czego państwa członkowskie nie miały prawa działać poza ramami instytucjonalnymi Wspólnoty;

53 że, jak się w związku z tym okazuje, uchwała z dnia 20 marca 1970 r. nie mogła być, w odniesieniu do celów negocjacji wyznaczonych przez Radę, jedynie wyrazem lub stwierdzeniem faktu dobrowolnej koordynacji, lecz miała na celu określenie linii postępowania wiążącej zarówno instytucje, jak państwa członkowskie, i mogącej następnie wywrzeć wpływ na treść rozporządzenia;

54 że w części wniosków dotyczącej procedury negocjacji Rada ustaliła zasady mogące ewentualnie stanowić odstępstwo od określonych w traktacie procedur negocjacji z państwami trzecimi i zawierania umów;

55 że uchwała z dnia 20 marca 1970 r. wywoływała więc określone skutki prawne, zarówno w sferze stosunków między Wspólnotą a państwami członkowskimi, jak i między instytucjami;

b) Pomocnicze zarzuty dotyczące dopuszczalności

56 Zważywszy, że zdaniem Rady ocena możliwych następstw stwierdzenia nieważności uchwały z dnia 20 marca 1970 r. potwierdza, iż nie rodzi ona żadnych skutków prawnych;

57 że stwierdzenie nieważności tej uchwały, powodujące unieważnienie ustalenia faktu koordynacji między państwami członkowskimi, nie miałoby żadnego wpływu na rzeczywiste istnienie tej koordynacji ani na późniejsze postępowanie państw członkowskich w ramach negocjacji dotyczących AETR;

58 że w związku z tym Komisja nie ma, jej zdaniem, interesu prawnego we wnoszeniu skargi, gdyż będzie to siłą rzeczy bezcelowe;

59 zważywszy, że zgodnie z art. 174, „jeżeli skarga jest zasadna, Trybunał Sprawiedliwości orzeka o nieważności danego aktu”;

60 że w takim przypadku, gdy uchwałę Rady, jako akt, którego nieważność stwierdzono sądownie, należałoby uznać za nieistniejącą, strony sporu zostałyby postawione w sytuacji sprzed przyjęcia uchwały i zmuszone byłyby ponownie rozpatrzyć sporne zagadnienia, w zgodzie z prawem wspólnotowym;

61 że interesu Komisji we wniesieniu skargi nie można zatem kwestionować;

62 zważywszy, że Rada utrzymuje również, iż Komisja, która sama jest winna spornej sytuacji, gdyż, nie przedkładając Radzie odpowiedniego projektu, nie podjęła w stosownym czasie działań niezbędnych w celu wykonania kompetencji wspólnotowej, straciła tym samym legitymację procesową;

63 zważywszy, że kwestie przedstawione przez Komisję Trybunałowi do rozstrzygnięcia dotyczą struktury instytucjonalnej Wspólnoty, wobec czego dopuszczalność skargi nie może być uzależniona od wcześniejszych zaniedbań lub błędów strony skarżącej;

64 że poza tym ocena zastrzeżeń podniesionych przez Radę należy do istoty sprawy;

65 zważywszy wreszcie, że Rada zarzuca także wniesienie skargi po terminie, z tego względu, iż uchwała z dnia 20 marca 1970 r. stanowi jedynie powtórzenie zasad wypracowanych podczas wcześniejszych posiedzeń Rady, z których ostatnie miało miejsce w dnach 17–18 marca 1969 r.;

66 zważywszy jednakże, że uchwały z dnia 20 marca 1970 r. nie można uznać li tylko za potwierdzenie wcześniejszych uzgodnień, ponieważ rozporządzenie nr 543/69 z dnia 25 marca 1969 r. zmieniło w sposób zasadniczy podział kompetencji między Wspólnotą a państwami członkowskimi w odniesieniu do przedmiotu prowadzonych negocjacji;

67 zważywszy, że w związku z całością powyższych rozważań skarga jest dopuszczalna;

3. Co do istoty sprawy

68 Zważywszy, że Komisja kwestionuje ważność uchwały z dnia 20 marca 1970 r. przede wszystkim ze względu na naruszenie norm traktatu, a w szczególności art. 75, 228 i 235 w zakresie podziału kompetencji między Radę a Komisję, a w konsekwencji uprawnień przysługujących Komisji w ramach negocjacji dotyczących AETR;

a) Zarzut oparty na naruszeniu art. 75 i 228

69 Zważywszy, że zdaniem Komisji, w związku z kompetencjami powierzonymi Wspólnocie w art. 75, AETR powinna zostać wynegocjowana i zawarta przez Wspólnotę, w trybie określonym w art. 228 ust. 1;

70 że o ile Rada może, zgodnie z tymi postanowieniami, dokonywać w każdym przypadku oceny celowości zawarcia umowy z państwem trzecim, o tyle nie ma prawa dyskrecjonalnie decydować o wyborze trybu międzyrządowego lub wspólnotowego;

71 że postanawiając działać w trybie międzyrządowym, Rada uniemożliwiła Komisji wykonanie zadań, jakie traktat powierza jej w dziedzinie negocjacji z państwami trzecimi;

72 zważywszy, że wobec braku w traktacie szczególnych postanowień dotyczących negocjowania i wprowadzenia w życie omawianej umowy, należy stosowne normy wywieść z całości postanowień traktatu mających zastosowanie do negocjacji w sprawie AETR;

73 zważywszy, że podział między instytucjami Wspólnoty kompetencji do negocjowania i wprowadzenia w życie AETR należy ustalić zarówno z uwzględnieniem postanowień dotyczących wspólnej polityki transportowej, jak i odnoszących się do zawierania przez Wspólnotę umów;

74 że zgodnie z art. 75 ust. 1 Rada na wniosek Komisji i po zasięgnięciu opinii Komitetu Ekonomiczno‑Społecznego oraz Zgromadzenia wydaje odpowiednie przepisy, w formie rozporządzenia lub innej, w celu wdrożenia wspólnej polityki transportowej;

75 że zgodnie z art. 228 ust. 1, w przypadku gdy planuje się zawarcie umowy z jednym lub kilkoma państwami trzecimi albo z organizacją międzynarodową, negocjacje prowadzi Komisja, a umowa zawierana jest przez Radę, z zastrzeżeniem ewentualnych szerszych uprawnień Komisji;

76 że omawiane negocjacje odbywały się w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ, w związku z czym należy dodatkowo wziąć pod uwagę art. 116 akapit pierwszy, zgodnie z którym po upływie okresu przejściowego państwa członkowskie „prowadzą w ramach organizacji międzynarodowych o charakterze gospodarczym wyłącznie działania wspólne”, które należą do kompetencji Rady działającej na wniosek Komisji;

77 zważywszy, że z powyższych postanowień rozpatrywanych łącznie wynika, iż państwa członkowskie zobowiązane były w każdym razie do solidarnego współdziałania w celu obrony interesów Wspólnoty, jako że chodziło o dziedzinę należącą do wspólnej polityki;

78 że solidarność ta została potwierdzona w uchwale z dnia 20 marca 1970 r., której nie można zarzucić nieprawidłowości z tego punktu widzenia;

79 że co więcej, jak wynika z powyższych postanowień, a w szczególności z art. 228 ust. 1, kompetencja do zawarcia umowy należała do Rady;

80 że Komisja ze swej strony powinna była podjąć dwojakiego rodzaju działania, wnosząc po pierwsze odpowiedni projekt, zgodnie z art. 75 ust. 1 i art. 116 akapit pierwszy, a po drugie w charakterze negocjatora, zgodnie z art. 228 ust. 1 akapit pierwszy;

81 zważywszy jednakże, że powyższy podział kompetencji między instytucjami jest wiążący tylko w wypadku negocjacji rozpoczętych po powierzeniu Wspólnocie kompetencji, czy to na podstawie samego traktatu, czy też aktów wydanych przez instytucje;

82 że, jak należy w tej kwestii zauważyć, pierwsza wersja AETR została przygotowana w 1962 r., kiedy to wobec niewystarczającego stopnia rozwoju wspólnej polityki transportowej kompetencja do zawarcia tej umowy należała do państw członkowskich;

83 że etap, na jakim znajdowały się prace w chwili przyjęcia spornej uchwały, nie miał za przedmiot opracowania nowej umowy, a jedynie wprowadzenie do tekstu z 1962 r. zmian pozwalających na jej ratyfikację przez wszystkie umawiające się strony;

84 że z tego punktu widzenia szczególną cechą negocjacji w sprawie AETR jest okoliczność, iż ich początek i znaczna część prac w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ przypada na okres wcześniejszy niż powierzenie Wspólnocie kompetencji wskutek wydania rozporządzenia nr 543/69;

85 że, jak się zatem okazuje, Rada podjęła w dniu 20 marca 1970 r. decyzję dotyczącą sytuacji, w której nie miała pełnej swobody działania w stosunkach z państwami trzecimi biorącymi udział w tych negocjacjach;

86 że złożona zainteresowanym państwom trzecim na tym etapie negocjacji propozycja uwzględnienia nowego podziału kompetencji wewnątrz Wspólnoty mogłaby, co zresztą przedstawiciel Komisji przyznał podczas obrad Rady, zagrozić pomyślnemu zakończeniu tych negocjacji;

87 że w takiej sytuacji obie instytucje, w których kompetencji znajdowała się ta sprawa, to jest Rada i Komisja, powinny były uzgodnić, na podstawie art. 15 traktatu z dnia 8 kwietnia 1965 r. ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, właściwe warunki współpracy w celu zapewnienia jak najskuteczniejszej obrony interesów Wspólnoty;

88 że z protokołu z posiedzenia Rady w dniu 20 marca 1970 r. wynika, iż Komisja nie skorzystała formalnie z prawa do inicjatywy, jaką dają jej art. 75 i 116;

89 że nie zażądała również literalnego stosowania art. 228 ust. 1 w zakresie uprawnienia do prowadzenia negocjacji;

90 że należy w związku z tym przyjąć, iż poprzez prowadzenie negocjacji i wspólne zawarcie umowy, zgodnie z zasadami określonymi przez Radę, państwa członkowskie działały i nadal działają w interesie i na rzecz Wspólnoty, zgodnie z zobowiązaniem nałożonym na nie na mocy art. 5 traktatu;

91 że wobec tego Rada, określając w tej sytuacji tryb solidarnego współdziałania państw członkowskich, nie naruszyła zobowiązań wynikających z art. 75 i 228;

92 że w związku z powyższym zarzut ten należy oddalić;

b) Pozostałe zarzuty Komisji (art. 235, brak uzasadnienia)

93 Zważywszy, że Komisja twierdzi pomocniczo, iż w związku z zobowiązaniami wynikającymi z wdrożenia wspólnej polityki transportowej Rada, skoro już nie oparła podjętych działań na art. 75, winna była skorzystać przynajmniej z uprawnień, jakie daje jej art. 235;

94 że, zdaniem Rady, natomiast odwołanie się do tego postanowienia nie było konieczne, ponieważ istniała możliwość prowadzenia wspólnych działań państw członkowskich, a poza tym Komisja nie przedłożyła żadnego projektu w tej sprawie, jak wymaga tego wspomniane postanowienie;

95 zważywszy, że jakkolwiek art. 235 pozwala Radzie na podjęcie „właściwych działań” również w sferze stosunków zewnętrznych, postanowienie to nie nakłada obowiązków, lecz nadaje Radzie uprawnienie, którego niewykonanie nie może być przyczyną nieważności uchwały;

96 że w związku z tym zarzut ten należy oddalić;

97 zważywszy, że Komisja twierdzi dodatkowo, iż zaskarżona uchwała nie zawiera wskazania podstawy prawnej i żadnego uzasadnienia;

98 zważywszy, że wymogów tych, określonych w art. 190 w stosunku do rozporządzeń, dyrektyw i decyzji, nie można rozciągać na akty o szczególnej naturze, jak uchwała z dnia 20 marca 1970 r.;

99 że w istocie udział w pracach Rady dał Komisji wszelkie gwarancje prawne, jakie art. 190 ma zapewnić podmiotom trzecim, których dotyczą wymienione w nim akty;

100 że skargę należy zatem oddalić;

4. W przedmiocie kosztów

101 Zważywszy, że zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę;

102 że w niniejszej sprawie żadna ze stron nie przedstawiła żądań co do kosztów;

103 że należy zatem rozdzielić koszty;

z powyższych względów, uwzględniając akta sprawy;

po zapoznaniu się ze sprawozdaniem sędziego sprawozdawcy;

po zapoznaniu się ze stanowiskiem stron;

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego;

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, a w szczególności art. 3, 5, 6, 74, 75, 111, 113, 114, 116, 173, 174, 189, 190, 210, 228, 235 i 238, a także traktat z dnia 8 kwietnia 1965 r. ustanawiający jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich;

uwzględniając regulamin Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

TRYBUNAŁ,

odrzucając wszelkie żądania dalej idące lub przeciwne, orzeka, co następuje:

1) Skarga zostaje oddalona;

2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.