Bretton Woods Waluty krajów członkowskich zostału wyrażone we wspólnym denominatorze tzn. złocie, którego
wartość ustalono na 35 dolarów za 1 uncję złota, możliwe było także ustalenie parytetu w dolarze amerykańskim.
Obowiązywały stare kursy walutowe, kursy rynkowe walut mogły wahać siętylko w granicach +-1% od kursu pary-
tetowego, z chwilą osiągnięcia tej granic włdze monetarne zobowiązanie były do interwencji. Zmiany parytetów
walut mogły odbywać się po uzgodnieniu z MFW. Na życzenie banków centralnych USA zobowiązanie były do
wymiany wg parytetu 1 uncja złota za 35 dolarów. Dominacja gospodarcza i polityczna USA po II wojnie światowej
dawała gwarancję stabilności systemu walutowego opartego na dolarze. W roku 1951 System Rezerw Federalnej
USA dysponował 68,2% światowych rezerw złota, sześć krajów EWG miało 12,2% a pozostałe kraje świata (poza
ZSRR) - 19,6%. Rezerwy złota w USA utwierdzały inne kraje w przekonaniu, że gromadzenie dewiz w dolarach jest
najkorzystniejsze. Ponadto większość transakcji w latach 50-tych dokonywania była w dolarach i posiadanie tej
waluty ułatwiało rozliczenia międzynarodowe.
Przyczyny upadku Bretton Woods: 1.Odpływ dolarów poza granice USA:-pożyczki w ramach Planu Marshalla
-finansowanie baz wojskowych,-inwestycje korporacji zagranicznych,-powstanie i rozwój rynku eurodolarowe-
Go,-finansowanie wojny w Wietnamie 2. Deficyt bilansu płatniczego USA 3. Wzrost rynkowej ceny złota
4. Inflacja i spadek siły nabywczej dolara. 5.Spadek rezerw złota (s 1971r. zasoby złota spadeł do mld dolarów),
około 40% dolarów znajdujących się w obrocie międzynarodowym zostało wymienienionych na złoto.
15 sierpnia 1971 r. prezydent Richard Nixon zawiesił wymienialnośc dolara na złoto w rozliczeniach między ba-
nkami centralnymi. Okazało się, że ta decyzja oznaczała upadek systemu z Bretton Woods, ponieważ dwukrotna
dewaluacja dolara w roku 1971 i podniesienie oficjalnej ceny złota do 38$ za uncję, a w 1973 r. do 42,22 dolara
za uncję nie ustabilizowały pozycji dolara.
Bretton Woods Waluty krajów członkowskich zostału wyrażone we wspólnym denominatorze tzn. złocie, którego
wartość ustalono na 35 dolarów za 1 uncję złota, możliwe było także ustalenie parytetu w dolarze amerykańskim.
Obowiązywały stare kursy walutowe, kursy rynkowe walut mogły wahać siętylko w granicach +-1% od kursu pary-
tetowego, z chwilą osiągnięcia tej granic włdze monetarne zobowiązanie były do interwencji. Zmiany parytetów
walut mogły odbywać się po uzgodnieniu z MFW. Na życzenie banków centralnych USA zobowiązanie były do
wymiany wg parytetu 1 uncja złota za 35 dolarów. Dominacja gospodarcza i polityczna USA po II wojnie światowej
dawała gwarancję stabilności systemu walutowego opartego na dolarze. W roku 1951 System Rezerw Federalnej
USA dysponował 68,2% światowych rezerw złota, sześć krajów EWG miało 12,2% a pozostałe kraje świata (poza
ZSRR) - 19,6%. Rezerwy złota w USA utwierdzały inne kraje w przekonaniu, że gromadzenie dewiz w dolarach jest
najkorzystniejsze. Ponadto większość transakcji w latach 50-tych dokonywania była w dolarach i posiadanie tej
waluty ułatwiało rozliczenia międzynarodowe.
Przyczyny upadku Bretton Woods: 1.Odpływ dolarów poza granice USA:-pożyczki w ramach Planu Marshalla
-finansowanie baz wojskowych,-inwestycje korporacji zagranicznych,-powstanie i rozwój rynku eurodolarowe-
Go,-finansowanie wojny w Wietnamie 2. Deficyt bilansu płatniczego USA 3. Wzrost rynkowej ceny złota
4. Inflacja i spadek siły nabywczej dolara. 5.Spadek rezerw złota (s 1971r. zasoby złota spadeł do mld dolarów),
około 40% dolarów znajdujących się w obrocie międzynarodowym zostało wymienienionych na złoto.
15 sierpnia 1971 r. prezydent Richard Nixon zawiesił wymienialnośc dolara na złoto w rozliczeniach między ba-
nkami centralnymi. Okazało się, że ta decyzja oznaczała upadek systemu z Bretton Woods, ponieważ dwukrotna
dewaluacja dolara w roku 1971 i podniesienie oficjalnej ceny złota do 38$ za uncję, a w 1973 r. do 42,22 dolara
za uncję nie ustabilizowały pozycji dolara.
Bretton Woods Waluty krajów członkowskich zostału wyrażone we wspólnym denominatorze tzn. złocie, którego
wartość ustalono na 35 dolarów za 1 uncję złota, możliwe było także ustalenie parytetu w dolarze amerykańskim.
Obowiązywały stare kursy walutowe, kursy rynkowe walut mogły wahać siętylko w granicach +-1% od kursu pary-
tetowego, z chwilą osiągnięcia tej granic włdze monetarne zobowiązanie były do interwencji. Zmiany parytetów
walut mogły odbywać się po uzgodnieniu z MFW. Na życzenie banków centralnych USA zobowiązanie były do
wymiany wg parytetu 1 uncja złota za 35 dolarów. Dominacja gospodarcza i polityczna USA po II wojnie światowej
dawała gwarancję stabilności systemu walutowego opartego na dolarze. W roku 1951 System Rezerw Federalnej
USA dysponował 68,2% światowych rezerw złota, sześć krajów EWG miało 12,2% a pozostałe kraje świata (poza
ZSRR) - 19,6%. Rezerwy złota w USA utwierdzały inne kraje w przekonaniu, że gromadzenie dewiz w dolarach jest
najkorzystniejsze. Ponadto większość transakcji w latach 50-tych dokonywania była w dolarach i posiadanie tej
waluty ułatwiało rozliczenia międzynarodowe.
Przyczyny upadku Bretton Woods: 1.Odpływ dolarów poza granice USA:-pożyczki w ramach Planu Marshalla
-finansowanie baz wojskowych,-inwestycje korporacji zagranicznych,-powstanie i rozwój rynku eurodolarowe-
Go,-finansowanie wojny w Wietnamie 2. Deficyt bilansu płatniczego USA 3. Wzrost rynkowej ceny złota
4. Inflacja i spadek siły nabywczej dolara. 5.Spadek rezerw złota (s 1971r. zasoby złota spadeł do mld dolarów),
około 40% dolarów znajdujących się w obrocie międzynarodowym zostało wymienienionych na złoto.
15 sierpnia 1971 r. prezydent Richard Nixon zawiesił wymienialnośc dolara na złoto w rozliczeniach między ba-
nkami centralnymi. Okazało się, że ta decyzja oznaczała upadek systemu z Bretton Woods, ponieważ dwukrotna
dewaluacja dolara w roku 1971 i podniesienie oficjalnej ceny złota do 38$ za uncję, a w 1973 r. do 42,22 dolara
za uncję nie ustabilizowały pozycji dolara.
Bretton Woods Waluty krajów członkowskich zostału wyrażone we wspólnym denominatorze tzn. złocie, którego
wartość ustalono na 35 dolarów za 1 uncję złota, możliwe było także ustalenie parytetu w dolarze amerykańskim.
Obowiązywały stare kursy walutowe, kursy rynkowe walut mogły wahać siętylko w granicach +-1% od kursu pary-
tetowego, z chwilą osiągnięcia tej granic włdze monetarne zobowiązanie były do interwencji. Zmiany parytetów
walut mogły odbywać się po uzgodnieniu z MFW. Na życzenie banków centralnych USA zobowiązanie były do
wymiany wg parytetu 1 uncja złota za 35 dolarów. Dominacja gospodarcza i polityczna USA po II wojnie światowej
dawała gwarancję stabilności systemu walutowego opartego na dolarze. W roku 1951 System Rezerw Federalnej
USA dysponował 68,2% światowych rezerw złota, sześć krajów EWG miało 12,2% a pozostałe kraje świata (poza
ZSRR) - 19,6%. Rezerwy złota w USA utwierdzały inne kraje w przekonaniu, że gromadzenie dewiz w dolarach jest
najkorzystniejsze. Ponadto większość transakcji w latach 50-tych dokonywania była w dolarach i posiadanie tej
waluty ułatwiało rozliczenia międzynarodowe.
Przyczyny upadku Bretton Woods: 1.Odpływ dolarów poza granice USA:-pożyczki w ramach Planu Marshalla
-finansowanie baz wojskowych,-inwestycje korporacji zagranicznych,-powstanie i rozwój rynku eurodolarowe-
Go,-finansowanie wojny w Wietnamie 2. Deficyt bilansu płatniczego USA 3. Wzrost rynkowej ceny złota
4. Inflacja i spadek siły nabywczej dolara. 5.Spadek rezerw złota (s 1971r. zasoby złota spadeł do mld dolarów),
około 40% dolarów znajdujących się w obrocie międzynarodowym zostało wymienienionych na złoto.
15 sierpnia 1971 r. prezydent Richard Nixon zawiesił wymienialnośc dolara na złoto w rozliczeniach między ba-
nkami centralnymi. Okazało się, że ta decyzja oznaczała upadek systemu z Bretton Woods, ponieważ dwukrotna
dewaluacja dolara w roku 1971 i podniesienie oficjalnej ceny złota do 38$ za uncję, a w 1973 r. do 42,22 dolara
za uncję nie ustabilizowały pozycji dolara.