Rtęć-uszkodzenia nerek, zapalenie pluc i oskrzeli,krwotoczne zapalenie jelit,niewydolnosc krazenia,zapalenie blony sluzowej jamy ustnej.Uszkodzenia ukl. Nerwowego, spozycie zwiazkow rteci powoduje: ślinotok, wymioty, krwawą biegunkę, martwicę błony śluzowej jelit. Pojawia się również pieczenie w przełykuRtęć i większość jej związków jest silnie toksyczna i stanowi częste zanieczyszczenie środowiska. Jeżeli dostanie się do środowiska wodnego, mikroorganizmy metylują ją i w ten sposób powstaje związek metaloorganiczny – dimetylortęć.

Chrom- Zmniejsza zapotrzebowanie na insulinę, hormon regulujący prawidłowe stężenie glukozy we krwi, Niedobór tego pierwiastka (na +3 stopniu utlenienia) może mieć wpływ na rozwój cukrzycy u dorosłych oraz chorób układu krążenia. Nawet niewielkie ilości chromu na +6 stopniu utlenienia mają działanie szkodliwe dla zdrowia człowieka. iększe stężenia chromu sześciowartościowego ma działanie toksyczne, mutagenne i kancerogenne. Sam chrom trójwartościowy znajdujący się we wnętrzu komórki tworzy związki kompleksowe, między innymi z DNA uszkadzając go tym samym, co może prowadzić w rezultacie do powstania nowotworu.

Kobalt-est konieczny dla roślin motylkowych żyjących w symbiozie z bakteriami brodawkowymi. Niedobór u ludzi i zwierząt: Zaburzenia procesu krzepnięcia krwi. Niedobór u roślin: Zahamowanie procesu wiązania azotu przez rośliny motylkowe.

WWA-Związki te wykazują stosunkowo niską toksyczność ostrą, ale bardzo wyraźną toksyczność przewlekłą. Organizm ludzki z żywnością przyjmuje 3 – 4 mg WWA, a dopuszczalne stężenie w wodzie wynosi 0,2 mg/dm³. Są to związki bardzo niebezpieczne, ponieważ wywołują zmiany nowotworowe w różnych tkankach.

Dioksyny- niektóre dioksyny są silnymi truciznami i mają właściwości toksyczne .Jedynymi objawami zatrucia są zmiany skórne. Dioksyny podejrzewa się także o działanie karcerogenne (sarkoma tkanki łącznej) i teratogenne. Degradacja dioksyn w środowisku odbywa się dzięki światłu słonecznemu, które powoduje odszczepianie kolejnych atomów chloru z cząsteczek dioksyn i ich rozkład.

FOSFOR W GLEBIE

DOŚWIADCZENIE:

Do wykonania ćwiczenia potrzebny nam był następujący sprzęt laboratoryjny butelka, korek, mieszadło, sączek, lejek, waga analityczna, kolba stożkowa, SPEKOL11, oraz odczynniki: woda destylowana , molibdenian amonu, metawanadan amonu 
do wykonania ćwiczenia potrzebne było stworzenie dwóch prób. Pierwsza próba polegała na tym, że do butelki wsypaliśmy 5g wcześniej odmierzonej gleby. Zalaliśmy ją 100 m³ wody destylowanej. Po zamknięciu butelki kokiem wsadziliśmy ją na 15 do mieszadła. Następnie zawartość butelki przesączyliśmy przez sączek. Odmierzyliśmy po 25 cm³ klarownego przesączu i wody destylowanej do kolby stożkowej. Stworzyliśmy mieszaninę molibdenianu amonu z metawanadanem amonu. Dodaliśmy 5 cm³ mieszaniny do roztworu. Druga próba polegała na zmieszaniu wody destylowanej z molibdenianu amonu z metawanadanem amonu, dzięki której uzyskaliśmy próbę zerową. Następnie obie próbki umieściliśmy w urządzeniu SPEKOL 11.

Znaczna większość fosforu występującego w przyrodzie zawarta jest w związkach budujących organizmy i znajduje się w ich płynach ustrojowych oraz w strukturze szkieletowej. Krążenie fosforu w przyrodzie (rys.) odbywa się w dwóch cyklach: lądowym i morskim.

Fosfor znajdujący się w glebie udostępniają, roślinom i zwierzętom, bakterie fosforowe przetwarzające martwą materie organiczną (roślinną i zwierzęcą) oraz produkty wydalania znajdujące się w glebie.

Brak fosforu w środowisku glebowym, przez wielu nazywana jest jako ,,nieurodzajność gleby". Główną postacią występowania fosforu w glebie są fosforany w postaci soli nieorganicznych, jak i organicznych estrów.

Oznaczanie węglanu wapnia w glebie

Występowanie węglanu wapnia (CaCO3) w glebach przeciwdziała ich zakwaszaniu. Dlatego też gleby w których znajdują się chociażby śladowe ilości węglanów poza kompleksem sorpcyjnym, mają odczyn obojętny lub zasadowy

Opis profilu glebowego powinien zawierać dane dotyczące następujących cech poszczególnych poziomów genetycznych:

1. Miąższość

2. przejście

3. skład granulometryczny

4. barwa

5. struktura

6. układ

Miąższość gleby jest to łączna grubość wszystkich poziomów genetycznych, aż do niezmienionej skały macierzystej. Może się ona wahać od kilku centymetrów do kilku metrów.Rodzaje:

a) płytkie – skała podścielająca zalega na głębokości do 50 cm,

b) średnio głębokie – skała podścielająca występuje na g głębokości 50 – 100 cm,

c) głębokie – skała podścielająca zalega na głębokości 100 – 150 cm.

Strukturą gleby nazywamy układ i sposób wzajemnego powiązania poszczególnych ziarn

Glebowych

Rodzaje:

a) równo-wymiarowa,

b) pionowo wydłużona,

100. warstwowa.

Układ gleby (luźny, pulchny, zwięzły, zbity)

Barwa poszczególnych poziomów genetycznych gleby zależy przede wszystkim od koloru

zwietrzeliny skalnej, stopnia uwilgotnienia, zawartości związków organicznych a także od

struktury gleby i rodzaju oświetlenia

Przejście jednego poziomu genetycznego w następny może być:

a) nagłe – granica między poziomami ostra, a barwa zmienia się na szerokości do 2 cm,

b) wyraźne – granica poziomów dobrze widoczna, a strefa przejściowa wynosi 2 – 5 cm,

c) stopniowe – zmiana barwy trudno uchwytna, a strefa przejściowa wynosi 5 – 10 cm,

500. niewyraźne – granice poziomów zatarte, a strefa przejściowa jest szersza niż 10 cm.

Wilogtność gleby, oceniana jest w oparciu o czterostopniową skalę:

• sucha – przy rozcieraniu kruszy się i kurzy

• świeża – nie kruszy się, nie zwilża palców, przy dotknięciu daje uczucie chłodu

• wilgotna – zwilża palce pod naciskiem, lecz podczas zganiatania woda nie wycieka między palcami

• mokra – rozmazuje się w palcach, przy zgniataniu ręką woda wycieka między palcami

Skład granulometryczny (uziarnienie) charakteryzuje stan rozdrobnienia mineralnej cześci fazy stałej gleby. Jest on wyrażany procentowym udziałem poszczególnych czątek mineralnych zwanych frakcjami granulometrycznymi.

AZOT W GLEBIE

Podstawowym zastosowaniem azotu jest użycie jego związków do nawożenia. Gleby rzadko zawierają dostateczne ilości azotu, potrzebne do zapewnienia maksymalnego wzrostu roślin. Najczęściej spotykanym objawem niedoboru azotu jest bladozielona barwa roślin. Rośliny takie reagują bardzo wyraźnie na nawożenie azotowe Azot występuje w glebie zarówno w formie organicznej, jak i mineralnej, przy czym zdecydowanie dominują połączenia organiczne, które mogą stanowić do 99% całkowitej zawartości azotu. . Azot występuje w formach organicznych reprezentowanych przez:

-swoiste związki próchnicze
- aminokwasy
- aminocukry
- kwasy nukleinowe

Doświadczenie:

Odważamy 5 gr gleby, wrzucamy do butelki. Zalewamy 100 cm³ 0,1 molowego HCl mieszamy na mieszadle przez 10min. Sączymy przez sączek aby otrzymać 25cm³ przesączu. Rozcieńczamy przesącz z 25cm³ wody, dla uzyskania klarowności i przejrzystości przesączu. Dodajemy 0,5 cm³ soli Seignette'a i 0,5 cm³ odczynnika Nesslera. Uzyskujemy lekko żółtawą ciecz, która badamy w kolorymetrze.

Mapy glebowo rolnicze zawierają informacje dotyczące kompleksu rolniczej przydatności gleb.

Typy i podtypy gleb :

A – gleby bielicowe właściwe i pseudobielicowe

B – gleby brunatne właściwe

Bw – gleby brunatne wyługowane i brunatne kwaśne

D – czarne ziemie właściwe

Dz – czarne ziemie zdegradowane i ziemie szare

F – mady

FG – mady glejowe

G – gleby glejowe

T – gleby torfowe i murszowo – torfowe (gleby bagienne )

Emt – gleby mułowo-torfowe

Etm – gleby torfowo-mułowe

M – gleby murszowo-mineralne i murszowate

Gatunki gleb ( skład mechaniczny ) :

pl – piasek luźny

plp – piasek luźny pylasty

ps – piasek słabo gliniasty

psp – piasek słabo gliniasty pylasty

pgl – piasek gliniasty lekki

pglp – piasek gliniasty lekki pylasty

pgm – piasek gliniasty mocny

pgmp – piasek gliniasty mocny pylasty

gl – glina lekka

glp – glina lekka pylasta

gs – glina średnia

gsp – glina średnia pylasta

gc – glina ciężka

gcp – glina ciężka pylasta

ip – ił pylasty

i – ił

plz – pył zwykły

pli – pył ilasty