Zgodnie z Konstytucją RP:

1	źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego,

Zgodnie z Konstytucją RP rozporządzenia są wydawane:

2	przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania,

Według przepisów Konstytucji podmiot podatku, jego przedmiot i stawka podatkowa, a także zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorie podmiotów zwolnionych od podatków powinny być uregulowane:

2	w ustawie,

Jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalania podatków i opłat lokalnych:

1	w zakresie określonym w ustawie,

Rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych są publikowane w:

3	Dzienniku Ustaw.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego:

2	nie jest źródłem prawa,

Która z podanych formuł nie jest regułą kolizyjną:

3	lex retro non agit.

W myśl Konstytucji:

1	każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie,

Klauzula stand still na gruncie Dyrektywy VAT oznacza:

1	brak możliwości wprowadzenia do ustawy nowych ograniczeń odliczenia podatku VAT,

Z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wystąpić może:

2	Naczelny Sąd Administracyjny lub Wojewódzki Sąd Administracyjny,

Ze skargą do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej można wystąpić:

1	bez względu na etap postępowania w przypadku ewidentnej niezgodności przepisu krajowego z dyrektywą lub rozporządzeniem unijnym,

Wydane przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia zwane interpretacyjnymi są:

1	ostateczne,

Zasady i tryb ogłaszania aktów normatywnych określa:

1	ustawa,

Zgodnie z przyjętą w Polsce praktyką legislacyjną wspartą orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, vacatio legis w przypadku ustaw podatkowych powinno wynosić przynajmniej:

2	30 dni lub 90 (nie wiem)

Akty prawa miejscowego obowiązują:

1	na obszarze działania organów, które je ustanowiły,

W polskim systemie prawa podstawą tworzenia prawa jest:

2	ustawa zasadnicza,

Upoważnienie do wydania aktu wykonawczego zawarte w ustawie powinno określać właściwy organ do wydania rozporządzenia:

1	w każdym przypadku,

Organ upoważniony do wydania rozporządzenia swoje kompetencje w zakresie jego wydania:

2	nie może przekazać innemu organowi,

Zarządzenia wydawane na podstawie ustaw:

1	nie mogą stanowić podstawy decyzji wobec obywateli,
2	mogą stanowić podstawę decyzji wobec obywateli,
3	mogą stanowić podstawę decyzji wobec obywateli, jeśli organ je wydający tak postanowi.

Uchwały Rady Ministrów mają charakter:

1	wewnętrzny,
2	powszechnie obowiązujący,
3	powszechnie obowiązujący, jeśli organ je wydający tak postanowi.

Uchwały Rady Ministrów i zarządzenia Prezesa Rady Ministrów podlegają kontroli, co do ich zgodności:

1	tylko z prawem wewnętrznym,
2	z powszechnie obowiązującym prawem,
3	z prawem obowiązującym na danym obszarze.

Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa:

1	ustawa,
2	rozporządzenie,
3	zarządzenie.

Akty prawa miejscowego ustanawiają:

1	Sejm,
2	organy samorządu terytorialnego,
3	Senat.

Zasady oraz tryb zawierania umów międzynarodowych określa:

1	ustawa,
2	rozporządzenie,
3	zarządzenie.

Do ustalania powszechnie obowiązującej wykładni ustaw umocowany jest:

1	Sąd Najwyższy,
2	Trybunał Konstytucyjny,
3	żaden z powyższych organów.

W prawie podatkowym obowiązuje zakaz stosowania rozszerzającej wykładni przepisów, prowadzącej do:

1	zwiększenia obowiązków podatkowych podatników,
2	zmniejszenia obowiązków podatkowych podatników,
3	zwiększenia uprawnień podatników.

Reguły wnioskowań a contrario oznaczają:

1	wnioskowanie z podobieństwa,
2	wnioskowanie z przeciwieństwa,
3	wnioskowanie przez analogię.

Wykładnia funkcjonalna polega na odwołaniu się do:

1	celu przepisu,
2	umiejscowienia przepisu w akcie prawnym,
3	zakresu zastosowania przepisu.

Normy prawne bezwzględnie obowiązujące określane są jako:

1	ius cogens,
2	ius dispositivum,
3	semiimperatywne.

Definicje ustawowe określają znaczenie terminów:

1	zawartych wyłącznie w danej ustawie,
2	zawartych w ustawie i w rozporządzeniach wydanych na jej podstawie,
3	dla których ordynacja podatkowa nie zawiera definicji.

Wykładni autentycznej dokonuje organ, który:

1	ustanowił interpretowany przepis,
2	stosuje interpretowany przepis,
3	został upoważniony do dokonywania takiej wykładni.

Na gruncie prawa podatkowego pierwszeństwo ma wykładnia:

1	systemowa,
2	językowa,
3	funkcjonalna.

Moc zasad prawnych uzyskują uchwały:

1	pełnego składu Sądu Najwyższego,
2	Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego orzekającego w sprawach podatkowych,
3	Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zasada clara non sunt interpretanda oznacza iż:

1	poddaje się interpretacji każdy przepis,
2	nie interpretuje się przepisu jeśli nie budzi wątpliwości,
3	każdą interpretację przepisu należy uzasadnić.

Rodzaj wykładni, który nie ma mocy wiążącej nazywany jest w literaturze wykładnią:

1	sądową,
2	doktrynalną,
3	językową.

Które z podanych znaczeń odnosi się do wykładni literalnej:

1	interpretatio declarativa,
2	interpretatio extensiva,
3	interpratatio restrictiva.

Do zadań Naczelnego Sądu Administracyjnego nie należy:

1	podejmowanie uchwał mających moc zasad prawnych,
2	sprawowanie nadzoru nad działalnością wojewódzkich sądów administracyjnych, w tym rozpoznawanie środków odwoławczych od ich orzeczeń,
3	podejmowanie uchwał wyjaśniających zagadnienia prawne.

Wykładnia wiążąca w danej sprawie ma miejsce w przypadkach wykładni dokonywanej przez:

1	adresata danej normy prawnej,
2	organ stosujący prawo,
3	wyspecjalizowaną kancelarię prawną.

Norma prawna jest regułą postępowania skierowaną do:

1	wskazanego adresata normy,
2	do organu, który ją tworzył,
3	tylko do sądów.

Uchwała Rady Gminy zmieniająca stawki podatku od nieruchomości została wydana w czerwcu 2010 r. i została opublikowana 14 lipca 2010 r. Nowe stawki podatku będą mogły być zastosowane:

1	od 15 lipca 2010 r.,
2	od 1 sierpnia 2010 r.,
3	od 1 stycznia 2011 r.

W razie sprzeczności prawa krajowego (ustawy, rozporządzenia) z jasnym i bezwarunkowym przepisem dyrektywy unijnej:

1	na dyrektywę może się powołać wyłącznie podatnik (jednostka) wywodząc z niej prawa,
2	na dyrektywę może się powołać zarówno podatnik (jednostka) wywodząc z niej prawa, jak i organ podatkowy, nakładając na podatnika obowiązki,
3	dyrektywa nie może naruszać prymatu ustawy i nie ma ona wówczas zastosowania.

W marcu 2010 r. (wejście w życie – 15 kwietnia 2010 r.) Parlament uchwalił ustawę wprowadzającą zwolnienie podatkowe w podatku dochodowym z mocą od 1 stycznia 2010 r. Przepis powyższy - biorąc pod uwagę jego zgodność z Konstytucją RP – powinien być stosowany:

1	od 1 stycznia 2010 r.,
2	od 15 kwietnia 2010 r.,
3	od 1 stycznia 2011 r.

Rozporządzenie unijne:

1	obowiązuje w Polsce bezpośrednio i ma charakter powszechnie obowiązującego źródła prawa,
2	wymaga uprzedniej implementacji w prawie krajowym,
3	nie wiąże jednostek, a jedynie organy administracji rządowej.

Dniem wejścia w życie ustawy podatkowej jest:

1	dzień podpisania ustawy przez Prezydenta RP,
2	dzień opublikowania ustawy w Dzienniku Ustaw,
3	dzień wskazany w ustawie.

Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie:

1	ma pierwszeństwo przed przepisami ustawy i rozporządzenia,
2	ma pierwszeństwo stosowania przed przepisami ustawy i rozporządzenia, ale mogą się na nią powołać tylko podatnicy, a nie organy podatkowe,
3	nie ma pierwszeństwa, ani przed ustawą, ani przed rozporządzeniem.

Minister Finansów może wydawać rozporządzenia:

1	tylko na wyraźnej podstawie ustawowej, nie przekraczając zakresu delegacji,
2	jeśli upoważni go do tego Prezes Rady Ministrów,
3	także bez podstawy ustawowej, jeśli zagrożona jest płynność budżetu państwa.

Kary za przestępstwa i wykroczenia skarbowe

Granica między wykroczeniem a przestępstwem (5-krotność minimalnego wynagrodzenia):

Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez urząd skarbowy mandatem (od 1/10 do 2-krotności minimalnego wynagrodzenia):

Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez sąd wyrokiem (od 1/10 do 20-krotności minimalnego wynagrodzenia):

Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez sąd nakazem (od 1/10 do 10-krotności minimalnego wynagrodzenia):

Grzywna za przestępstwo skarbowe wymierzana jest przez sąd w systemie stawek dziennych i wynika z przemnożenia wysokości jednej stawki przez ich liczbę (liczba stawek od 10 do 720). Od minimalnego wynagrodzenia zależy wysokość jednej stawki, która nie może być niższa od 1/30 tego wynagrodzenia do 400-krotności tej 1/30.

Pracownicy NBP mogą przystąpić do kontroli po okazaniu:
a) legitymacji służbowej,
b) postanowienia o wszczęciu postępowania kontrolnego,
c) pisemnego upoważnienia dyrektora oddziału NBP prowadzącego kontrolę oraz legitymacji służbowej.

Który ze wskazanych niżej przedmiotów nie jest wartością dewizową w rozumieniu ustawy - Prawo dewizowe:
a) karta płatnicza Visa-Clasic,
b) dolar nowozelandzki,
c) SDR - jednostka rozrachunkowa Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Dewizami, w rozumieniu ustawy - Prawo dewizowe, są:
a) waluty obce,
b) krajowe środki płatnicze,
c) papiery wartościowe oraz inne dokumenty pełniące funkcję środka płatniczego, wystawione w walutach obcych.

Która z wymienionych czynności prawnych nie jest czynnością obrotu dewizowego:
a) zawarcie między rezydentem i nierezydentem w złotówkach umowy sprzedaży nieruchomości położonej w Polsce,
b) dokonanie przez nierezydenta na rzecz rezydenta darowizny nieruchomości znajdującej się za granicą,
c) uczynienie przez rezydenta w testamencie zapisu na rzecz innego rezydenta mającego za przedmiot określoną kwotę w walucie obcej.

Ogólnych zezwoleń dewizowych udziela:
a) minister właściwy do spraw finansów publicznych w drodze rozporządzenia,
b) Prezes Narodowego Banku Polskiego w drodze rozporządzenia,
c) Prezes Narodowego Banku Polskiego w drodze decyzji.

Otwarcie przez rezydenta rachunku w banku mającym siedzibę w kraju trzecim wymaga indywidualnego zezwolenia dewizowego, jeżeli następuje:
a) w czasie pobytu w kraju trzecim,
b) w związku z prowadzeniem w kraju trzecim działalności w zakresie promocji i reklamy działalności gospodarczej prowadzonej przez rezydenta w kraju,
c) w celu dokonywania za pośrednictwem takiego rachunku rozliczeń z tytułu kupna i sprzedaży towarów w kraju trzecim.

Kontroli Narodowego Banku Polskiego nie podlega:
a) działalność kantorowa,
b) wykonywanie przez rezydentów obowiązku sprawozdawczego w zakresie dokonywanego obrotu dewizowego z zagranicą,
c) przestrzeganie przez rezydentów i nierezydentów ograniczeń i obowiązków przewidzianych w ustawie - Prawo dewizowe.

Indywidualnych zezwoleń dewizowych udziela:
a) minister właściwy do spraw finansów publicznych,
b) Prezes NBP,
c) uprawniony bank.

W przypadku stwierdzenia w toku kontroli wykonywanej przez NBP rażącego naruszenia warunków indywidualnego zezwolenia dewizowego kontrolerzy występują do dyrektora oddziału NBP, który wydał takie zezwolenie, o:
a) wymierzenie kary grzywny,
b) uchylenie wydanego zezwolenia,
c) czasowe zawieszenie działalności gospodarczej prowadzonej przez kontrolowany podmiot.

Działalność kantorową może wykonywać:
a) wyłącznie osoba fizyczna,
b) wyłącznie osoba prawna,
c) osoba fizyczna, która nie została prawomocnie skazana za przestępstwo skarbowe albo za przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej.

Organem prowadzącym rejestr działalności kantorowej jest:
a) minister właściwy do spraw finansów publicznych,
b) Prezes Narodowego Banku Polskiego,
c) dyrektorzy oddziałów Narodowego Banku Polskiego.

Nabywanie nieruchomości położonych w krajach należących do Unii Europejskiej jest:
a) dozwolone bez żadnych ograniczeń dewizowych,
b) dozwolone, jeżeli następuje na potrzeby własne lub prowadzonej w tych krajach działalności gospodarczej,
c) dozwolone, z wyłączeniem określonych w ustawie – Prawo dewizowe przypadków.

Przedsiębiorca może zawiesić wykonywanie działalności kantorowej:
a) na okres nie dłuższy niż 1 rok,
b) na okres nie dłuższy niż 2 lata,
c) na okres nie dłuższy niż 5 lat.

W sprawach dotyczących wpisu do rejestru, nieuroegulowanych w ustawie – Prawo dewizowe, Prezes Narodowego Banku Polskiego stosuje:
a) przepisy ustawy – Ordynacja podatkowa,
b) ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej,
c) przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Według prawa dewizowego walutami wymienialnymi są:
a) waluty narodowe krajów należących do OECD,
b) waluty narodowe krajów należących do Unii Europejskiej,
c) waluty obce krajów spełniających wymagania art. VIII statutu Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

Sprzedaż wartości dewizowych, kupionych w ramach działalności kantorowej może być dokonywana:
a) w wielkości nie przekraczającej limitu 25 000 euro dla pojedynczej transakcji,
b) w wielkości nie przekraczającej limitu 50 000 euro dla pojedynczej transakcji,
c) w dowolnej wielkości, po wprowadzeniu tych wartości do ewidencji operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych i waluty polskiej.

W kantorach waluty obce mogą kupować:
a) wszyscy rezydenci i nierezydenci,
b) tylko osoby fizyczne,
c) tylko osoby fizyczne, na cele nie związane z działalnością gospodarczą.

Rezydenci i nierezydenci są obowiązani przedstawiać organom celnym lub organom Straży Granicznej przywożone do kraju lub wywożone za granicę wartości dewizowe oraz krajowe środki płatnicze:
a) bez wezwania, organom celnym lub organom Straży Granicznej,
b) bez wezwania, organom celnym lub organom Straży Granicznej, jeżeli ich wartość przekracza łącznie równowartość 10 000 euro,
c) na żądanie organów celnych lub organów Straży Granicznej.

Przedsiębiorcy wykonujący działalność kantorową są obowiązani, na potrzeby kontroli skarbowej oraz kontroli wykonywanej przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego, przechowywać dokumenty związane z tą działalnością przez okres:
a) 1 roku, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonywali działalność kantorową,
b) 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonywali działalność kantorową,
c) 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonywali działalność kantorową.

Nałożony w ustawie na rezydentów i nierezydentów obowiązek korzystania z pośrednictwa uprawnionych banków odnosi się do:
a) przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym, których wartość przekracza równowartość 15 000 euro,
b) przekazów pieniężnych do krajów trzecich oraz rozliczeń w kraju z nierezydentami z tych krajów,
c) wszelkich rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym.

Karno skarbowe

Przepadek przedmiotów, na gruncie Kodeksu karnego skarbowego nie obejmuje:
a) przedmiotu pochodzącego chociażby pośrednio z przestępstwa skarbowego,
b) opakowanie oraz przedmiot połączony z przedmiotem przestępstwa skarbowego w taki sposób, że nie można dokonać ich rozłączenia bez uszkodzenia któregokolwiek z tych przedmiotów,
c) przedmiotu, którego wytwarzanie jest zabronione.

Podatnik nie złożył w terminie deklaracji VAT-7 za okres, w którym nie wystąpiła u niego ani sprzedaż, ani zakupy. Czyn ten, na gruncie Kodeksu karnego skarbowego:
a) nie jest przestępstwem skarbowym ani wykroczeniem skarbowym,
b) jest przestępstwem skarbowym,
c) jest wykroczeniem skarbowym.

Zgodnie z przepisami Kodeksu karnego wykonawczego, skazanego na grzywnę w postępowaniu karnym skarbowym sąd wzywa do jej uiszczenia w terminie:
a) 30 dni,
b) 14 dni,
c) 90 dni.

W postępowaniu karnym skarbowym na czas nie dłuższy niż 35 dni przewodniczący może:
a) odroczyć rozprawę,
b) zarządzić ustalenie adresu świadka,
c) przerwać rozprawę.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, w sprawach o przestępstwa skarbowe prowadzi się:
a) zawsze śledztwo,
b) dochodzenie, natomiast śledztwo może być zarządzone jedynie przez prokuratora,
c) dochodzenie, natomiast śledztwo może być zarządzone przez finansowy organ postępowania przygotowawczego ze względu na wagę lub zawiłość sprawy; ponadto śledztwo prowadzone jest w przypadkach określonych w kks.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, kary grzywny wymierzone w sprawach o wykroczenia skarbowe, niezależnie od trybu, w jakim je wymierzono, przypadają:
a) jednostce użyteczności publicznej wskazanej przez sąd,
b) Skarbowi Państwa,
c) samorządowi terytorialnemu miejscowo właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania skazanego.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, praca społecznie użyteczna, na którą można zamienić niemożliwą do ściągnięcia w drodze egzekucji grzywnę może trwać najkrócej:
a) 30 dni,
b) 7 dni,
c) 14 dni.

Do wykonywania orzeczeń w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się:
a) przepisy kodeksu karnego wykonawczego,
b) przepisy kodeksu karnego skarbowego, Tytuł III Postępowanie wykonawcze w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe,
c) odpowiednio przepisy kodeksu karnego wykonawczego, jeżeli przepisy kodeksu karnego skarbowego nie stanowią inaczej.

W postępowaniu o przestępstwo skarbowe środkiem odwoławczym od wyroku sądu I instancji jest:
a) apelacja,
b) kasacja,
c) skarga odwoławcza.

Na gruncie przepisów procesowych, sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego:
a) przy każdym środku odwoławczym,
b) tylko, gdy środek odwoławczy wniósł oskarżyciel publiczny,
c) wtedy, gdy wniesiono na niekorzyść oskarżonego środek odwoławczy.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, podmiot odpowiedzialny posiłkowo lub interwenient może wnieść kasację lub wniosek o wznowienie postępowania:
a) samodzielnie lub przez pełnomocnika,
b) wyłącznie przez pełnomocnika, którym może być wyłącznie adwokat,
c) wyłącznie przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, postępowanie w stosunku do nieobecnych może toczyć się przeciwko sprawcy przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego:
a) jedynie gdy sprawca przebywa stale za granicą,
b) gdy sprawca przebywa stale za granicą albo gdy nie można ustalić jego miejsca zamieszkania lub pobytu w kraju,
c) gdy oskarżony o przestępstwo skarbowe ukrył się po wniesieniu do sądu aktu oskarżenia.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, mandatem karnym gotówkowym może być nałożona kara grzywny:
a) jedynie na osobę czasowo przebywającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b) jedynie na osobę nie posiadającą stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
c) jedynie na osobę czasowo tylko przebywającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub nie mającej stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca pobytu oraz na osobę stale przebywającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która czasowo opuszcza to terytorium.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, minimalna wysokość kary grzywny w postępowaniu o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności wynosi:
a) co najmniej jedna trzecia minimalnego wynagrodzenia, a za wykroczenie skarbowe kwota odpowiadająca co najmniej jednej dziesiątej tego wynagrodzenia,
b) co najmniej jedna druga minimalnego wynagrodzenia,
c) co najmniej jedna czwarta minimalnego wynagrodzenia, a za wykroczenie skarbowe – kwota odpowiadająca co najmniej jednej dziesiątej tego wynagrodzenia.

Sprawca przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, może zgłosić wniosek o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności :
a) na każdym etapie postępowania,
b) w postępowaniu przed finansowym organem postępowania przygotowawczego, zanim wniesiono akt oskarżenia,
c) w postępowaniu przed sądem.

Zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, udziela:
a) prokurator,
b) finansowy organ postępowania przygotowawczego,
c) sąd.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, niedopuszczalne jest udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, jeżeli:
a) przestępstwo skarbowe zagrożone jest karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności,
b) przestępstwo skarbowe zagrożone jest tylko karą ograniczenia wolności,
c) przestępstwo skarbowe zagrożone jest tylko karą pozbawienia wolności.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, w postępowaniu w sprawach o wykroczenia skarbowe stronami są:
a) oskarżyciel publiczny, oskarżony, podmiot pociągnięty do odpowiedzialności posiłkowej, interwenient,
b) oskarżyciel publiczny, oskarżony, interwenient,
c) pokrzywdzony, oskarżyciel publiczny, oskarżony, interwenient.

Jan Kowalski został zatrzymany na bazarze X z reklamówką, w której niósł 10 paczek papierosów oznaczonych nieodpowiednimi znakami akcyzy. Jan Kowalski na gruncie Kodeksu karnego skarbowego:
a) nie poniesie odpowiedzialności jako, że nie oferował do sprzedaży wyżej wymienionych artykułów,
b) powinien ponieść odpowiedzialność za przestępstwo skarbowe,
c) powinien ponieść odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe.

Podatnik – posługując się fakturami dokumentującymi czynności niemające nigdy miejsca – zadeklarował nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy. Zwrot taki otrzymał. Podatnik ten, na gruncie Kodeksu karnego skarbowego:
a) poniesie odpowiedzialność karną skarbową,
b) nie ponosi w ogóle odpowiedzialności karnej (w tym karnej skarbowej),
c) nie ponosi odpowiedzialności karnej skarbowej, ale może odpowiadać na podstawie przepisów kodeksu karnego.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, przepadek korzyści majątkowych:
a) orzeka się, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego korzyść majątkową,
b) orzeka się tylko wtedy, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego korzyść majątkową dużej wartości,
c) można orzec, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego korzyść majątkową.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, jednym z warunków, który musi spełnić sprawca, by sąd mógł udzielić zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności jest:
a) uiszczenie kosztów wskazanych przez finansowy organ postępowania przygotowawczego,
b) uiszczenie co najmniej zryczałtowanych kosztów postępowania,
c) uiszczenie kosztów postępowania w wysokości jednej trzeciej minimalnego wynagrodzenia.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, sąd może udzielić zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności jeżeli:
a) spółka akcyjna, w której jest zatrudniony sprawca, uiściła kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony,
b) sprawca uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony,
c) ojciec sprawcy uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze grzywny grożącej za dany czyn zabroniony.

Jan Kowalski prowadzący działalność gospodarczą spóźnił się o 3 dni z wpłatą podatku dochodowego. Zdarzyło mu się to po raz pierwszy. Jan Kowalski, na gruncie Kodeksu karnego skarbowego:
a) odpowie za przestępstwo skarbowe,
b) nie popełnił czynu zabronionego,
c) odpowie za wykroczenie skarbowe.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, nałożenie kary grzywny w drodze mandatu karnego uważa się za niebyłe z upływem:
a) roku od uiszczenia lub ściągnięcia tej grzywny albo od przedawnienia jej wykonania,
b) 2 lat od uiszczenia lub ściągnięcia tej grzywny albo od przedawnienia jej wykonania,
c) żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął:
a) 2 lata,
b) 3 lata,
c) 1 rok.

Dobrowolne poddanie się odpowiedzialności:
a) zawsze podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Karnego,
b) nie podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Karnego,
c) podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Karnego w wypadkach przewidzianych w ustawie.

Zgodnie z Kodeksem karnym skarbowym, dobrowolne poddanie się odpowiedzialności jest:
a) środkiem karnym,
b) karą,
c) żadna odpowiedź nie jest prawidłowa.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat:
a) 3 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat,
b) 5 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat,
c) 10 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności przekraczającą 5 lat.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, środek karny w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu orzeka się:
a) w miesiącach,
b) w latach,
c) w miesiącach i latach.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, pozbawienie praw publicznych sąd może orzec:
a) w razie skazania na karę pozbawienia wolności,
b) w wypadkach nadzwyczajnego obostrzenia kary,
c) w wypadkach nadzwyczajnego obostrzenia kary w razie skazania na karę pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, przestępstwo skarbowe można popełnić:
a) tylko umyślnie,
b) umyślnie i nieumyślnie,
c) umyślnie, a także nieumyślnie, jeżeli kodeks tak stanowi.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, umyślność czynu polega na tym, że:
a) sprawca nie chce popełnić czynu, jednak popełnia go na skutek niezachowania należytej staranności,
b) sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi,
c) sprawca ma zamiar jego popełnienia, jednakże działa w błędzie co do okoliczności stanowiącej jego znamię.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, mandatem karnym można nałożyć:
a) karę grzywny nie przekraczającą podwójnej wysokości minimalnego wynagrodzenia,
b) karę grzywny nie przekraczającą podwójnej wysokości najniższego wynagrodzenia,
c) karę grzywny nie przekraczającą podwójnej wysokości średniego wynagrodzenia.

Na gruncie Kodeksu karnego skarbowego, karą za przestępstwa skarbowe jest m.in.:
a) grzywna w stawkach dziennych,
b) przepadek przedmiotów,
c) kara pozbawienia praw publicznych.