I. Źródła skażenia:

1. błędy w tekście

a. błędy nie autora ( dokumentacja, logika, lectio difficilior-lectio melior, słownik języka)

- kopisty, drukarza, redaktora, edytora

- świadome zmiany wydawcy, kopisty, drukarza, cenzora

- Dopiski w tekście: amplifikacja (rozszerzać) i interpolacja (przerabiać)

2. Błędy autorskie - niezgodne z intencją autora

- Wynikające z nieuwagi zapisu (lapsus calami (pomyłka na piśmie, pomyłka pióra), przeoczenia w korekcie)

- Niezgodność z normami językowymi

- błędy interpunkcyjne

3. Błędy autorskie – zgodne z intencją autora

- Wynikające ze stanu wiedzy autora, jego nawyków językowych i techniki pisarskiej

- Błędy leksykalne (niewłaściwe użycie wyrazu)

- Błędy gramatyczne („znał to dzieło i podziwiał go”)

- Błędy stylistyczne:

- Tautologie (wrócić z powrotem, miesiąc maj itp..)

- Niezręczności eufoniczne („w konsekwencji absencji”)

4. Błędy, co do których nie ma pewności, czy są winą autora czy innych osób

a. Błędy zapisu:

- tzw. błąd czeski (kótre zamiast które, ale : od – do, struga - strąga)

- błąd haplograficzny – uproszczenie przez pominięcie podobnego graficznie członu (kordynacja zamiast koordynacja)

b. koniektura - oznacza wykoncypowaną współcześnie poprawkę do tekstu, który dotrwał czasów nowożytnych w postaci papirusowych lub pergaminowych manuskryptów.

c. emendacja - poprawka, wprowadzona przez tekstologa w procesie ustalania tekstu dzieła literackiego, oparta na dokumentach lub innych przesłankach, które uprawniają do ingerencji w tekst autorski.

II. Inne skażenia tekstu:

1. Ingerencja cenzury

- środowiskowej,

- autocenzura,

- Instytucjonalna: kościelna i świecka

a. Prewencyjna

b. represyjna

2. Wydania okaleczone przez cenzurę – editio purificata, editio castrata, castignata, expurgata

3. Przystosowane do celów wychowawczych – editio ad usum delphini

4. Niekompletność tekstu

- Błędy składu

- stan zachowania tekstu