Teoria cyklu życia Modiglianiego zakłada, że ludzie dążą do utrzymania poziomu konsumpcji na względnie stałym poziomie podczas trwania całego życia. W szczególności oszczędzają w okresie aktywności zawodowej po to, by móc sfinansować konsumpcję w okresie emerytalnym. W teorii Modiglianiego indywidualna konsumpcja zależy od bieżącego dochodu oraz zgromadzonego wcześniej majątku. W modelu Modiglianiego założono, że cały okres życia dzieli się na dwie części. W trwającym N lat okresie pracy zarobkowej dochód rozporządzalny jest stały i wynosi Y. W okresie emerytalnym trwającym (L - N) lat, wcale nie osiąga się dochodów. Osoba planuje utrzymywać swoją konsumpcję na stałym poziomie C w okresie pracy zarobkowej i w okresie pozostawania na emeryturze. Aby to sobie umożliwić w warunkach braku jakiegokolwiek zabezpieczenia emerytalnego, osoba ta musi gromadzić oszczędności podczas okresu pracy zarobkowej. Maksymalny poziom zakumulowanych oszczędności zostaje osiągnięty w momencie przechodzenia na emeryturę.

Model Modiglianiego opiera się na założeniu, że jednostka podejmuje decyzje dotyczące poziomu konsumpcji wyłącznie w oparciu o własne dochody osiągnięte podczas okresu pracy zarobkowej, długości tego okresu i przewidywanego czasu trwania życia. W szczególności nie bierze się pod uwagę możliwości otrzymania spadku, ani pozostawienia spadku dla przyszłych pokoleń. Ando i Modigliani testowali empirycznie ukierunkowaną na przyszłość teorię konsumpcji. Uzależnili oni konsumpcję bieżącą od bieżącego dochodu i całości posiadanych aktywów.

Funkcja konsumpcji Ando-Modiglianiego może zostać zapisana jako:

gdzie:

C - wydatki konsumpcyjne gospodarstw domowych,

Yd - dochód rozporządzalny,

A - poziom aktywów, bogactwo,

b1, b2 - parametry modelu.

Model Modiglianiego może być wykorzystany do wyjaśnienia, dlaczego krańcowa skłonność do konsumpcji jest różna w długim i krótkim okresie. W krótkim okresie zgromadzony majątek pozostaje stały, zatem konsumpcja zależy wyłącznie od dochodu, jak w teorii Keynesa. W długim okresie majątek rośnie wraz z dochodem, a przeciętna skłonność do konsumpcji jest stała.

Mnożnik-akceleratora: podstawowe założenie-> realizowane są plany konsumpcji; jeśli przyjmuje się istotne opóźnienie w funkcji konsumpcji ex ante i w funkcji oszczędności, to dopuszcza to możliwość niezmierzonego oszczędzania. Nakład się następnie warunek, że plany inwestycyjne są realizowane taż że inwestycje są równe łącznej wartość oszczędności ex post i inwestycji ex post. Równaniem inwestycji ex ante jest akcelerator z opóźnieniami. Na ogół przyjmuje się w modelu funkcję konsumpcji w postaci liniowej z opóźnieniem mającym rozkład ciągły:

C_t=y+c₁Y_t-1+c₂Y_t-2+c₃Y_y-3+……

Gdzie: c₁+ c₂+ c₃+…=c

Całkowita końcowa skłonność do konsumpcji jest z założenia pewnym ułamkiem dodatnim(0<c<1), podobnie jak wszystkie współczynniki w ciągu (C₁+ C₂+ C₃…). Przyjmuję się że równanie akceleratora jest liniowe i zawiera opóźnienie o rozkładzie ciągłym

I_t=v₁(Y_t-1-Y_t-2)+v₂(Y_t-2-Y_t-3)+…

Gdzie: v₁+v₂+v₃+…=v

Całkowity współczynnik inwestycji v jest z założenia dodatni; można przyjąć że ciąg współczynników (v₁,v₂…) również jest dodatni.

Plany ex ante wyrażone tymi równaniami obejmują wszelkiego rodzaju możliwości. Bieżący poziom dochodu prowadzi u konsumentów do decyzji wydawania i odpowiednie wydatki są realizowane w ciągu kilku następnych okresów, np. przy kupnie na raty. Po bieżących zmianach produkcji, następują decyzje inwestycyjne i potrzebne wydatki zostają zaplanowane na przyszłe okresy. Równania dotyczą wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych. Mogą one wynikać z dawniejszych decyzji konsumowania lub inwestowania; faktyczne dostawy dóbr konsumpcyjnych i inwestycyjnych mogą następować po wydatkach, odbywać się równocześnie z wydatkami lub tez je poprzedzać. Potrzebujemy określenia wydatków w czasie. Faktyczny rozkład opóźnień występujących w obu wzorach może mieć rozmaitą postać, może być np. „skupiony” lub „rozsiany”.