[13.2] Dywersyfikacja ryzyka. Poziom ryzyka związany z danym portfelem, czyli zmienność dochodów, jakie przynosi, można obniżyć dzięki dywersyfikacji aktywów. Jednak korzyści osiągane w ten sposób szybko maleją.

[13.3] Zależność zysk-ryzyko na przykładzie zachowania się akcji. Ryzyko związane z poszczególnymi akcjami jest mierzone za pomocą współczynnika beta, który pokazuje zależność między dochodowością danej akcji, a przeciętną dochodowością wszystkich akcji na całym rynku. Im wyższe beta, w tym większym stopniu włączenie danej akcji do portfela zwiększy ryzyko związane z jego posiadaniem. Z wykresu wynika, że bardziej ryzykowne akcje (o wyższym beta) muszą zapewnić większy zysk, który rekompensuje zwiększone ryzyko.

[15.1] Alokacja dóbr między 2 osoby. Jeżeli ludzie oceniają użyteczność proporcjonalnie do ilości dóbr, które otrzymują, to [B] oznacza lepszy wariant alokacji niż [A], który jest z kolei lepszy niż wariant [C]. Porównanie sytuacji w [A] z takimi jak w [D], [E] czy [F] wymaga przyjęcia sądu wartościującego dotyczącego względnego znaczenia, jakie ma dla nas dobrobyt Dawida i Zuzanny.

[15.2] Granica możliwości produkcyjnych. Obrazuje max ilość dóbr, jaką gospodarka może wytworzyć dla 1 osoby, założywszy, że ilość dóbr produkowanej dla 2 osoby jest dana. Wszystkie pkt leżące na tej granicy są efektywne w sensie Pareta. Położenie Dawida można polepszyć pogorszając sytuację Zuzanny i odwrotnie. Podział dóbr między nich jest bardziej sprawiedliwy w pkt C.

[15.3] Równowaga wolnokonkurencyjna a efektywność w sensie Pareta. Dla każdej takiej wlk. prod. jak Q1, ostatni film musi dostarczyć konsumentom mierzoną w funtach dodatkową użyteczność w wysokości P1; inaczej bowiem zgłosiliby oni popyt na inną niż Q1 liczbę filmów. Krzywa SS dla wolnokonk. gałęzi filmowej pokazuje koszt krańcowy produkcji filmów. Jeżeli przemysł produkujący posiłki jest w stanie równowagi i panuje wolna konkurencja, to cena posiłku oznacza również wartość jego użyteczności krańcowej. Koszt krańcowy wyprodukowania filmów nie tylko odpowiada wartości dodatkowo wyprodukowanych posiłków, lecz także wskazuje na wielkość użyteczności krańcowej, jaką dla konsumentów miałyby te posiłki. Dla każdej wlk. prod. filmów mniejszej niż Q* użyteczność krańcowa filmów przewyższa zatem użyt. krańc. posiłków z których zrezygnowano, aby wyprodukować 1 film. Dla prod. filmów większej niż Q* użyteczność krańcowa filmów jest mniejsza niż użyt. krańc. posiłków. Osiągnięcie pkt. równowagi w prod. filmów, oraz odpowiadającego mu pkt. równowagi na rynku posiłków zapewnia zatem, że zasoby są efektywnie rozdysponowane między obie gałęzie. Żadna zmiana tego rozdysponowania nie może polepszyć sytuacji konsumentów.

[15.4] Podatek od filmów. Krzywa DD obrazuje popyt na filmy i wielkość korzyści krańcowej, czerpanej przez konsumentów z obejrzenia ostatniego z wyprodukowanych filmów. Krzywa SS ilustruje liczbę filmów dostarczoną przy każdej wysokości ceny, otrzymywanej przez producentów, a także wysokość społecznego kosztu krańcowego związanego z produkcją filmów. Przyjmijmy że każdy film zostaje obciążony podatkiem, którego wlk. jest równa długości odcinka EF. Chcąc pokazać wysokość ceny zawierającej stawkę podatku, skłaniającej producentów do wytworzenia poszczególnych wielkości produkcji, musimy narysować nową krzywą S’S’, która przebiega powyżej SS w stałej odległości mierzonej odcinkiem EF. Liczba filmów odpowiadająca stanowi równowagi to Q. Konsumenci płacą cenę P1, producenci otrzymują cenę P2. Dla wlk. prod. odpowiadającej równowadze korzyść krańcowa wynosi P1, lecz krańcowy koszt społeczny jest równy P2. Społeczeństwo osiągnęłoby zysk netto, produkując więcej filmów. Odpowiadająca równowadze liczba Q jest zatem społecznie nieefektywna.

[15.5] Koszt społeczny produkcyjnego efektu zewnętrznego. W warunkach wolnej konkurencji równowaga ustali się w pkt E przy cenie P, równej wysokości prywatnego kosztu krańcowego MPC. Zanieczyszczenie środowiska powoduje jednak produkcyjny efekt zewn., który sprawia, że społeczny koszt krańcowy MSC jest wyższy niż prywatny koszt krańcowy. Efektywną społecznie wlk. prod. oznacza pkt E’, w którym społeczny koszt krańcowy i społeczna korzyść krańcowa są równe. Krzywa DD jest miarą społecznej korzyści krańcowej, ponieważ konsumenci zrównują wartość użyteczności krańcowej ostatniej nabywanej jednostki z płaconą ceną. Ustalając wlk. prod. na poziomie Q, przekraczającym poziom zapewniający efektywność (Q’), wolny rynek sprawia, że powstają koszty społeczne, odpowiadające powierzchni trójkąta E’EF, który to ilustruje nadwyżkę kosztu społecznego nad korzyścią społeczną przy przejściu z Q’ do Q.

[15.6] Korzystny konsumpcyjny ef. zewn. W sytuacji gdy nie występują produkcyjne efekty zewn., prywatny koszt krańcowy oraz społeczny koszt krańcowy się pokrywają. Krzywa DD jest miarą prywatnej korzyści krańcowej, a pkt E to równowaga wolnorynkowa. Korzystny konsumpcyjny efekt zewnętrzny sprawia jednak, że społeczna korzyść krańcowa MSB jest większa niż prywatna korzyść krańcowa. Produkcję efektywną społecznie wyznacza pkt E’. Zapewniając produkcję Q zamiast efektywnej wlk. Q’, wolny rynek powoduje zatem powstanie straty równej powierzchni trójkąta EFE’.

[15.7] Właściwe rozmiary ef. zewn. Krzywe MB i MC obrazują korzyść krańcową czerpaną przez sąsiada oraz koszt krańcowy ponoszony przez nas w związku z rosnącym na jego działce drzewem o rozm. S. Optymalna wlk. drzewa wynosi S*, bo koszt i korzyść krańcowa są wtedy równe. Moglibyśmy skłonić sąsiada do przycięcia drzewa od rozm. S1 do S*, przekupując go kwotą S*EDS1 (ŁŁ: autor książki nakłania do wręczania łapówek i bezczelnie propaguje korupcję). Za dalsze przycinanie drzewa musielibyśmy płacić więcej, niż jest to dla nas warte. Alternatywnie, sąsiad mógłby wypłacić nam sumę 0AES*, aby mieć drzewo o wlk. S*. Prawa własności określają, czy jesteśmy uprawnieni do otrzymania rekompensaty za utratę światła dla roślin w naszym ogrodzie i rozstrzygają, kto komu ma wypłacić odszkodowanie. Nie przesądzają o ostatecznych rozm. drzewa S*, które są ustalane w wyniku negocjacji.

[15.8] Informacja i produkty niebezpieczne. Konsumenci nie są w stanie odkryć zagrożeń związanych z pewnym produktem. Równowaga wolnorynkowa to pkt E. Agencja państwowa dostarcza następnie więcej informacji o tym wyrobie. W efekcie krzywa DD przesuwa się w dół, a nowym pkt równowagi jest E’, w którym oparta na pełnej informacji wycena wartości dodatkowej jednostki dobra zrównuje się z jego społecznym kosztem krańcowym. Dostarczenie informacji zapobiega poniesieniu kosztu społecznego EE’F, powstającego, gdy niedoinformowani konsumenci błędnie oceniają korzyść krańcową czerpaną z danego dobra.