• ćwiczeniem pęcherza ze zwiększaniem odstępów czasu pomiędzy kolejnym oddawaniem moczu, z zastosowaniem wykresu FV do śledzenia postępu

• ćwiczeniami dna miednicy w wykorzystywaniu siły zwierania dna miednicy do poprawy czynności zwieracza aż minie fala DI/DHR.

Pacjentom można zalecać rozciągnięcie w czasie spożywania płynów, aby tempo napełniania pęcherza było wolniejsze, szczególnie gdy pacjent jest daleko od toalety, na przykład podczas zakupów. Nie ma jednoznacznych liczb ukazujących skuteczność leczenia zachowawczego: trudne zadanie w warunkach spontanicznego zmniejszenia objawów. Jak przy GSI nadczynność detrusora u pacjentów neuropatycznych nie reaguje dobrze na leczenie zachowawcze, za wyjątkiem ograniczenia płynów.

W celu pobudzenia odruchu powstrzymującego dna miednicy względem pęcherza stosowane były przy Dl stymulacje elektryczne analne i pochwowe. Zostały wynalezione inne techniki, takie jak bio-mechanizm zwrotny, akupunktura, hipnoza i stymulacja przezskórna nerwów, deklarowane jako skuteczne, ale nie są szeroko stosowane.

Leczenie medyczne

Terapia farmakologiczna może być stosowana w połączeniu z metodami zachowawczymi, takimi jak ćwiczenia pęcherza. Jedyne lekarstwa stosowane obecnie i uważane za skuteczne mają właściwości antycholinergiczne (oksybutynin, propantelina, chlorek 'trospium', bromek 'emepromium' i 'arnitryptyline'). Leki są słabo tolerowane ze względu na pospolite efekty uboczne: wysuszanie ust i osłabienie wzroku są najczęściej spotykane. Jeśli lek jest prawidłowo dawkowany pod względem efektów ubocznych, to współdziałanie pacjenta poprawia się.

W związku z problemami związanymi z istniejącymi lekami, poczynione zostały znaczne starania, aby wynależć specyfik bardziej antycholinergiczny (np. lek blokujący M3) oraz leki o innym rodzaju działania. Tak jak w przypadku antycholinergików brak pęcherza stanowl problem. :Z;arówno Środki otwierające kanały potasowe, które osłabiałyby wrażliwość mięśni, jak i środki blokujące kanały wapniowe, które redukują kurczliwość, wywołują sercowe efekty uboczne i zaprzestano ich stosowania w praktyce klinicznej. Jednakże badania nowych związków trwają.

Leczenie operacyjne

lstniała pewna moda na procedury odnerwienia stosowane w celu zlikwidowania lub ograniczenia DI/DHR. Procedury te były często skuteczne w krótkim okresie czasu, ale w ciągu 2 lat większość pacjentów miała nawrót: procedury te, takie jak neurektomia krzyżowa i nacięcie poprzeczne pęcherza zostały zdecydowanie zaniechane.

lIeocystoplastia stała się najbardziej skuteczną metodą leczenia DI/DHR. Jest to jednak ogólna procedura ze znacznymi komplikacjami. Pacjenci powinni być dokładnie pouczeni i poinformowani o najbardziej typowych ryzykach związanych: infekcje moczowe, problemy z wytwarzaniem śluzu, niecałkowite oddawanie moczu wymagające okresowego cewnikowania wykonywanego przez samego chorego

46