Helios (mit. grecka) – bóg Słońca, źródła światła i życia.

Należał do drugiego pokolenia tytanów.

Syn tytana Hyperiona i tytanidy Tei, bratSelene i Eos, przypuszczalnie także Tytana.

Był bóstwem związanym z kultem Słońca.

Według wierzeń starożytnych Greków przemierzał dzienne niebo na złotym rydwanie, zaprzężone w cztery białe konie - Ajtona, Eoosa, Flegona iPyroeisa.

Swą wędrówkę rozpoczynał (wynurzając się z fal oceanu) na wschodzie i kończył na zachodzie, gdzie kąpał swe konie w oceanie.

Stanowił źródło życia i światła. Regulował bieg dnia, miesięcy, lat i stuleci. Wzywano go na świadka podczas przysięgi, ponieważ przed jego obliczem nic się nie ukryło. Był mężem okeanidy Perseidy (Perseis).

Spłodził z nią dwóch synów: Ajetesa i Persesa oraz trzy córki: Kirke, Pazyfae i Kalipso.

Miał liczne potomstwo ze swoimi kochankami. Jego kult należał do rzadkości.

Boską cześć oddawano mu na wyspie Rodos (wydobył ją z głębin morza, gdyż Zeus, Posejdon i Hades podzielili władzę nad światem między siebie), której nazwa pochodzi od imienia jego ukochanej nimfy.

Około 290 roku p.n.e na wyspie został wzniesiony olbrzymi posąg Heliosa (Kolos Rodyjski). Helios jest postacią, która w mitach pojawia się sporadycznie. Najbardziej znany mit opowiada o przejażdżce Faetona (syn Heliosa) rydwanem Heliosa po niebie i jego tragicznej śmierci. W czasie tytanomachii Helios walczył po stronie Zeusa i jego braci. Jego odpowiednik to Sol, którego atrybutem jest słoneczny rydwan.

Potomstwo Heliosa:

• Z okeanidą Perseidą: Ajetes; Perses; Kirke; Pazyfae; Kalipso.

• Z okeanidą Klimene: Faeton; Merope; Helias; Fojbe; Ajterie; Dioksippe.

• Z nimfą Rode (Rodos): Aktis; Kandalos; Kerkafos; Makar; Ochimos; Tenages; Triopas.

• Z nimfą Neajrą: Faetusa; Lampetia;

• Z Leukotoe: Tersanor.

• Z okeanidą Ajtrą: Aglaja; Eufrozyna; Taleja.