Flimy na egzamin:

CASABLANCE

Casablanca − amerykański melodramat i film noir z 1942 roku, którego akcja dzieje się w czasie II wojny światowej w kontrolowanym przez Vichy marokańskim mieście Casablanca.

Film wyreżyserował Michael Curtiz, w głównych rolach wystąpili Humphrey Bogart jako Rick Blaine oraz Ingrid Bergman jako Ilsa Lund. Obraz skupia się na konflikcie Ricka pomiędzy uczuciem a moralnością: musi wybrać między miłością do Ilsy a pomocą w walce o dobrą sprawę jej mężowi, Victorovi Laszlo, próbującemu uciec z Casablanki i kontynuować działania przeciwko nazistom.

Chociaż Casablanca zgromadziła na planie gwiazdy i uznanych scenarzystów, nikt zaangażowany w produkcję nie spodziewał się, że wybije się ona ponad przeciętność; miała być jednym z dziesiątek hollywoodzkich filmów tworzonych co roku.

Film odniósł spory, lecz nie spektakularny sukces kinowy, jedną z przyczyn popularności było to, że początek wyświetlania przypadał kilka tygodni po alianckiej inwazji na Afrykę Północną. Jest popularny aż do dziś, przez wielu uważany za film kultowy. Krytycy filmowi chwalą charyzmatyczne role Bogarta i Bergman, chemię pomiędzy dwiema głównymi postaciami, dobrą reżyserię, błyskotliwy scenariusz i emocjonalne oddziaływanie filmu jako całości.

Streszczenie

Humphrey Bogart gra Ricka Blaine'a, amerykańskiego emigranta posiadającego ekskluzywny klub i szulernię zwany "Rick's Café Americain" w marokańskim mieście Casablanca, który przyciąga mieszaną klientelę: oficjeli Vichy oraz nazistowskich Niemiec, uciekinierów i złodziei. Rick jest rozgoryczonym i cynicznym mężczyzną, który wyznaje zasadę bycia neutralnym w każdej kwestii; jednakże później pojawiają się wzmianki, że szmuglował broń do Etiopii w czasie wojny włosko-abisyńskiej w latach 1935-1936 i walczył po stronie republikanów w hiszpańskiej wojnie domowej przeciwko nacjonalistom Francisco Franco.

Ugarte (Peter Lorre), przybywa do klubu Ricka z "listami tranzytowymi", które zdobył mordując dwóch niemieckich kurierów. Papiery pozwalają posiadaczowi podróżować wolno po całej kontrolowanej przez Niemców Europie, włączając neutralną Lizbonę w Portugalii, skąd można wypłynąć do USA. Są one niemal bezcenne dla każdego z ogromnej rzeszy uciekinierów, którzy utknęli w Casablance. Ugarte zamierza zbić fortunę sprzedając listy temu, kto zaoferuje dziś w nocy największą sumę. Jednak do transakcji nie dochodzi, ponieważ wcześniej lokalna policja pod dowództwem dobrego znajomego Ricka – komendanta policji kapitana Renault (Claude Rains) aresztuje Ugarte. Wcześniej w tajemnicy przez Niemcami i policją Ugarte przekazuje listy pod opiekę Rickowi mówiąc: "ponieważ ty mną pogardzasz... więc ufam tylko tobie."

W tym momencie w życiu Ricka ponownie pojawia się jego była kochanka, Ilsa Lund (Ingrid Bergman), która przybywa do klubu z mężem Victorem Laszlo (Paul Henreid) aby kupić listy. Laszlo jest słynnym czechosłowackim przywódcą ruchu oporu, który uciekł z nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Para musi zdobyć listy tranzytowe, żeby zbiec do Ameryki i tam kontynuować walkę z nazistami. Kiedy Ilsa pierwszy raz w Paryżu spotkała Ricka i zakochała się w nim, była przekonana, że jej mąż zginął podczas ucieczki z obozu. Odkrywszy, że wciąż żyje, niespodziewanie opuściła Ricka bez żadnego wyjaśnienia i wróciła do Laszlo. Po zamknięciu klubu Ilsa wraca i próbuje wyjaśnić Rickowi swoje wcześniejsze postępowanie, lecz ten jest kompletnie pijany i nie ma ochoty słuchać.

Następnej nocy Laszlo podejrzewając, że Rick ma listy, rozmawia z nim i pyta czy może w jakiś sposób je zdobyć. Ich dyskusja zostaje przerwana przez grupę nazistowskich oficerów na czele z majorem Strasserem (Conrad Veidt), którzy zaczynają śpiewać niemiecką pieśń patriotyczną "Die Wacht am Rhein" przy akompaniamencie pianina. Laszlo zamawia Marsyliankę. Lider zespołu patrzy na Ricka i czeka na pozwolenie; ten kiwa głową. Laszlo zaczyna śpiewać, początkowo sam, lecz szybko dołącza się do niego tłum, zagłuszając Niemców. Renault nakazuje zamknąć klub uzasadniając to zdaniem: "Odkryłem ze zgrozą, że tutaj uprawia się hazard!"

Tej nocy Ilsa nachodzi Ricka w opustoszałej kawiarni. Amerykanin nie chce dać jej dokumentów nawet wtedy, kiedy dawna kochanka grozi mu bronią. Ilsa nie jest w stanie do niego strzelić. Wyznaje, że wciąż coś do niego czuje. Rick decyduje się pomóc Laszlo, daje Ilzie do zrozumienia, że doprowadzi do wyjazdu wyłącznie jej męża.

Zdając sobie sprawę z tego, że nie można pozwolić Laszlo na ucieczkę z miasta, Strasser wsadza go za kratki z błahego powodu. Rick namawia Renault, aby wypuścić Czecha, obiecując że doprowadzi do przyłapania Laszlo na dużo poważniejszym przestępstwie: posiadaniu listów tranzytowych. Przy próbie pojmania Laszlo na gorącym uczynku, Rick zdradza swoje prawdziwe zamiary i zmusza Renault aby asystował jemu, Laszlo i Ilsie w drodze na lotnisko. W ostatnim momencie Rick przekonuje Ilsę, aby wsiadła z mężem do samolotu, mówiąc jej, że jeśli zostanie z nim będzie tego żałować: "Może nie dziś, nie jutro, ale wkrótce - i to przez całe życie."

Na lotnisko przyjeżdża major Strasser ostrzeżony przez Renault, ale Rick zabija go gdy ten próbuje zatrzymać samolot. Po chwili, gdy pojawia się policja, Renault ratuje życie Rickowi mówiąc do policjantów zaskoczonych widokiem ciała Strassera: "Zatrzymajcie podejrzanych. Tych, co zwykle.". Potem radzi mu, aby razem wyjechali z Casablanki. Obaj znikają we mgle, na zakończenie filmu Rick stwierdza: "Louis, myślę, że to jest początek pięknej przyjaźni."

Obsada

Obsada jest godna uwagi ze względu na jej wielonarodowość: tylko trójka z aktorów wyszczególnionych w napisach urodziła się w USA. Na samym początku filmu wymienieni są:

• Humphrey Bogart jako Rick Blaine. Urodzonemu w Nowym Jorku Bogartowi sławę przyniosła właśnie Casablanca. Wcześniej w swojej karierze był zaszufladkowany jako grający role gangsterów. Jego postaci nazywały się Bugs, Rocks, Turkey, Whip, Chips, Gloves i Duke. W filmie High Sierra (1941) pozwolono mu dodać trochę ciepła, ale dopiero w Casablance po raz pierwszy zagrał amanta.

• Ingrid Bergman jako Ilsa Lund. Oficjalna strona internetowa Bergman nazywa Ilsę jej "najsławniejszą i najtrwalszą rolą". Szwedzka aktorka Hollywood zadebiutowała w dobrze ocenianym Intermezzo, ale jej późniejsze filmy nie odnosiły sukcesów — do czasu Casablanki. Ebert nazywał ją "lśniącą" i tak komentował chemię pomiędzy nią a Bogartem: "she paints his face with her eyes"^[16]. Inne aktorki, które brano pod uwagę w roli Ilsy to Ann Sheridan, Hedy Lamarr i Michèle Morgan. Wallisowi udało się "zdobyć" Ingrid Bergman, która w tym czasie miała ważny kontrakt z Davidem O. Selznickiem, w zamian za "wypożyczenie" Olivii de Havilland^[30].

• Paul Henreid jako Victor Laszlo. Henreid, austriacki aktor, który opuścił swój kraj w 1935, był niechętny tej roli^[31] do czasu, kiedy obiecano mu czołowe miejsce w napisach początkowych razem z Bogartem i Bergman. Henreid nie miał dobrych stosunków z powyższą dwójką (uważał Bogarta za "miernego aktora", podczas gdy Bergman nazwała Henreida "primadonną")^[32].

Aktorzy drugoplanowi:

• Claude Rains jako Captain Louis Renault. Rains był angielskim aktorem urodzonym w Londynie. Wcześniej pracował z Michaelem Curtizem przy Przygodach Robin Hooda.

• Sydney Greenstreet jako Signor Ferrari, prowadzący konkurencyjny klub w sąsiedztwie. Greenstreet to kolejny Anglik, zadebiutował z Lorre i Bogartem w Sokole maltańskim.

• Peter Lorre jako Signor Ugarte. Lorre był węgierskim aktorem charakterystycznym, który wyjechał z Niemiec w 1933.

• Conrad Veidt jako Major Strasser z Luftwaffe. Był niemieckim aktorem znanym z występu w Gabinecie doktora Caligari. W 1933 sprzeciwiając się reżimowi nazistów wyemigrował do Londynu. Zmarł pięć miesięcy po premierze Casablanki.

Interpretacja - Krytycy interpretowali Casablancę na wiele różnych sposobów. William Donelley, w jego Love and Death in Casablanca, wykazuje, że relacja Ricka z Samem i później z Renault to "standardowy przypadek tłumionej homoseksualności która tkwi u podstaw większości amerykańskich historii przygodowych". Harvey Greenberg przedstawia freudowską interpretację w The Movies on Your Mind; winy które stają na przeszkodzie powrotowi Ricka do USA mają kształty kompleksu Edypa, który jest rozwiązany gdy tylko Rick zaczyna identyfikować ojcowską figurę Laszlo i przyczynę którą reprezentuje. Sidney Rosenzweig twierdzi, że takie interpretacje są uproszczeniem, a najważniejszym aspektem filmu jest jest jego wieloznaczność, przede wszystkim widoczna w postaci Ricka; przytacza różne imiona jakie każda z postaci nadaje Rickowi (Richard, Ricky, Mr Rick, Herr Blaine i tak dalej) jako dowód różnych znaczeń jakie ma on dla każdej osoby.

DESZCZOWA PIOSENKA

Deszczowa piosenka – amerykański musical z 1952 roku w reżyserii Stanleya Donena (Zabawna buzia) i Gene'a Kelly. W rolach głównych wystąpili: Gene Kelly, Donald O'Connor, Debbie Reynolds i Jean Hagen.

Fabuła -Akcja filmu rozgrywa się w 1927 roku. Gdy para aktorów filmu niemego znajduje się u szczytu sławy, wypuszczony zostaje pierwszy film dźwiękowy i wszystko się zmienia. Lina Lamont (w tej roli Jean Hagen) nie może przestawić się na film dźwiękowy z powodu swojego głosu. Jej filmowy partner Donald Lockwood (Gene Kelly) i jego nowo poznana przyjaciółka Kathy postanawiają z Kathy zrobić dublerkę słynnej Liny Lamont. Oczywiście musi to doprowadzić do zgrzytu między kobietami, gdyż obie zainteresowane są Donaldem.

NIEBEZPIECZNE ZWIAZKI

Niebezpieczne związki (fr. Les Liaisons dangereuses) – wydana w 1782 powieść epistolarna osiemnastowiecznego francuskiego pisarza Choderlosa de Laclosa. Od początku towarzyszyła jej aura skandalu obyczajowego i opinia książki niemoralnej. Współcześnie wielokrotnie ekranizowana, także w uwspółcześnionej wersji.

Streszczanie - U źródeł intrygi leży urażona ambicja pięknej markizy de Merteuil. Aby zemścić się na mężczyźnie, który przedłożył nad jej wdzięki świeżość i niewinność wychowanego w klasztorze dziewczęcia, namawia swojego dawnego kochanka, wicehrabiego de Valmont, aby uwiódł Cecylię de Volanges - właśnie ową cnotliwą i naiwną pannę. Pragnie, aby młody małżonek znalazł w swoim łożu zamiast zawstydzonej dziewicy wyrafinowaną libertynkę. Valmont początkowo odmawia, gdyż nudzi go perspektywa łatwej zdobyczy, zwłaszcza że zafascynowany jest niedostępną pięknością - prezydentową de Tourvel. W przeciwieństwie do markizy, która jedynie udaje cnotliwą i pobożną damę, pani de Tourvel rzeczywiście zasługuje na swoją znakomitą reputację - dlatego też cyniczny Valmont traktuje ten podbój jako wielkie wyzwanie. Markiza musi więc działać innymi sposobami: jako przyjaciółka matki Cecylii często widuje młodą dziewczynę. Stopniowo zdobywa zaufanie dziewczyny, staje się powiernicą i doradczynią. Widząc odwzajemnione zainteresowanie młodej panny kawalerem Danceny, podsyca je i steruje wydarzeniami, by wzniecić ogień uczucia Cecylii. Jednocześnie czyniący dużo wolniejsze, niż się spodziewał, postępy w zdobywaniu pani de Touvel Valmont odkrywa, że matka Cecylii poinformowała panią de Tourvel o jego reputacji pozbawionego serca i skrupułów uwodziciela. Rozwścieczony postanawia się zemścić, uwodząc jej córkę Cecylię, co osiąga bez przeszkód. Oczywiście stoi za tym markiza, która w ten sposób zamierza osiągnąć swój cel, a na razie rozkoszuje się nowym kochankiem - tym właśnie Dancenym, w którym do szaleństwa kocha się Cecylia. Jednak, gdy zdaje jej się, że wszystko w końcu idzie po jej myśli, przychodzi cios z najmniej spodziewanej strony: odkrywa, że cyniczny dotąd i równie wyrachowany, jak ona sama, Valmont rozkochując w sobie panią de Tourvel sam wpadł w sidła miłości. Zazdrosna markiza de Merteuil nie może znieść myśli o tym, by ktoś odebrał jej władzę nad dawnym kochankiem. Wierząc w swój wielki wpływ na Valmonta i znając jego ambicję, podstępnie namawia go, aby porzucił nową kochankę, przekonując go, że tylko tak może zaznać w pełni triumfu wielkiego podboju...

Bohaterowie

• Markiza de Merteuil - piękna wdowa, wyrafinowana uwodzicielka, ciesząca się reputacją cnotliwej i pobożnej damy; motorem jej działań jest ambicja i żądza władzy. Jak nikt zna ludzkie serca i wie, jak manipulować innymi, aby osiągnąć własne cele.

• Wicehrabia de Valmont - dawny kochanek markizy i jej pojętny uczeń, wciąż pozostający pod wielkim wpływem pani de Merteuil.

• Cecylia de Volanges - młoda dziewczyna, wychowana w klasztorze, z którego zostaje zabrana, gdy już pewne jest jej przyszłe małżeństwo z mężczyzną, którego nigdy nie widziała. Przerażona, garnie się do okazującej jej zrozumienie markizy. Zakochuje się w młodym i przystojnym kawalerze Dancenym.

• Prezydentowa de Tourvel - cnotliwa, pobożna dama, odznaczająca się wyjątkową urodą. Jej nieskazitelna i w pełni zasłużona reputacja jest wielkim wyzwaniem dla Valmonta.

• Kawaler Danceny - młodzieniec zakochany w Cecylii, którego markiza bierze sobie za kochanka. Na przeszkodzie jego małżeństwa z Cecylią stoi jej matka, która zaaranżowała już dla córki korzystny związek.

• Pani de Volanges - matka Cecylii, surowa dewotka - jej chłód wobec córki sprawia, że dziewczyna tak szybko lgnie do okazującej jej serdeczność markizy.

ŚMIERĆ W WENECJI

Śmierć w Wenecji (niem. Der Tod in Venedig) – nowela Tomasza Manna wydana w 1912 roku. Jest uważana za najważniejszą krótką formę Manna – również dlatego że porusza homoseksualny wątek platonicznej miłości do młodego chłopca. Na podstawie tej noweli Luchino Visconti nakręcił film o tym samym tytule z Dirkiem Bogarde w roli głównej, który wszedł na ekrany w 1971 r. Nowela jest również podstawą libretta dla opery Benjamina Brittena o takim samym tytule.

Fabuła -Nowela opowiada historię starzejącego się utytułowanego literata Gustawa von Aschenbacha, który udaje się w podróż do Wenecji, gdzie zakochuje się w polskim chłopcu Tadziu. Aschenbach spędza czas na plaży Lido i w hotelu w pewnym stopniu śledząc chłopca i jego rodzinę. W momencie rozpaczy chce uciec z wydającej się mu duszną Wenecji – jednak przez przypadek zostaje. Okazuje się, że kufer z jego rzeczami zostaje wysłany przez pomyłkę niewłaściwym pociągiem. Wraca do Hotelu Kąpielowego. Ostatecznie pobyt w Wenecji doprowadza do jego śmierci, ponieważ wybucha epidemia cholery, na którą Aschenbach umiera patrząc na bawiącego się z kolegami na plaży Tadzia. Uczucie do Tadzia przedstawione jest jako platoniczne uwielbienie dla piękna chłopca – które Aschenbach oddaje przez np. mityczne porównania chłopca do Feaka, Apolla.

Obsada

Dirk Bogarde - Gustav von Aschenbach
Björn Andrésen - Tadzio
Romolo Valli - Kierownik hotelu
Mark Burns - Alfred
Marisa Berenson - Żona von Aschenbacha

Inspiracja - Tomasz Mann przebywał w 1912 roku z rodziną na wakacjach w Wenecji – gdzie, jak wspomina w pamiętnikach żona Manna Katja, zobaczył pierwowzór Tadzia. Prawdopodobnie był nim zmarły w 1986 roku Baron Władysław Moes. Zmiana imienia miałaby być pomyłką Manna, który błędnie zinterpretował skrót imienia Władzio jako Adzio.

Odniesienia w kulturze popularnej - W 1971 roku na podstawie książki powstał film. Został on użyty w polskiej komedii z 2001 roku, "Chłopaki nie płaczą". Jest tam opisany przez bohaterów jako film o facecie w łódce. Gangsterzy oglądający go spodziewali się filmu sensacyjnego.

POWIĘKSZENIE

Powiększenie (ang. Blowup) – film fabularny produkcji brytyjsko-włoskiej w reżyserii Michelangelo Antonioniego z 1966. Scenariusz został oparty na książce Julio Cortázara Babie lato (Las babas del diablo).

Fabuła - Główny bohater Thomas jest fotografikiem zajmującym się robieniem sesji zdjęciowych do magazynów mody prowadzącym puste, egoistyczne życie. Podczas sesji zdjęciowej w parku fotografuje z ukrycia czułe uściski młodej kobiety i starszego mężczyzny. Kobieta spostrzega fotografa, odnajduje go i za wszelką cenę chce odzyskać zdjęcia. Thomas zaciekawiony wykonuje coraz to większe powiększenia wykonanych zdjęć i dostrzega w kadrach najpierw rękę z bronią a później zwłoki starszego mężczyzny. W nocy odwiedza miejsce, w którym wykonał zdjęcia i odnajduje ciało ...

Obsada

• David Hemmings - Thomas

• Vanessa Redgrave - Jane

• Sarah Miles - Patricia

• Jane Birkin - blondynka

• Gillian Hills - brunetka

• Peter Bowles - Ron

• Veruschka von Lehndorff - Verushka

• John Castle - Bill

• Claude Chagrin - Mim

• Julian Chagrin - Mime

Nagrody - Na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1967 film otrzymał Złotą Palmę.

MECHANICZNA POMARAŃCZA

Mechaniczna pomarańcza (tytuł oryginalny: A Clockwork Orange) to brytyjski dramat science fiction z 1971 roku, ekranizacja powieści Anthony’ego Burgessa (patrz: Mechaniczna pomarańcza). Autorem scenariusza, reżyserem i producentem obrazu był Stanley Kubrick. Jako Alex DeLarge wystąpił Malcolm McDowell. Ścieżka dźwiękowa filmu zawiera m.in. zaaranżowane na syntezator Mooga kompozycje Wendy Carlos, a także elektroniczne przekształcenia muzyki klasycznej. Dramaturgicznie szczególnie ważna jest IX Symfonia Beethovena.

Obsada

• Malcolm McDowell jako Alexander "Alex" DeLarge

• Warren Clarke jako Dim

• James Marcus jako Georgie

• Patrick Magee jako Frank Alexander

• Adrienne Corri jako Mrs. Alexander

• Michael Bates jako Chief Guard

• John Clive jako aktor

• Aubrey Morris jako Mr. P.R. Deltoid

Treść - Akcja filmu rozgrywa się w nieokreślonym czasie w Wielkiej Brytanii. Obraz opowiada historię Alexa DeLarge, młodego, inteligentnego człowieka z dobrze ułożonej rodziny, miłośnika muzyki klasycznej (przede wszystkim Beethovena), zadawania gwałtu i przemocy. Alex jest przywódcą małej grupy podobnych mu przestępców. Podczas jednego z napadów wspólnicy Alexa zdradzają go i pozwalają mu wpaść w ręce policji. Oskarżony o morderstwo zostaje skazany na karę więzienia. Po dwóch latach zgadza się wziąć udział w eksperymencie mającym na celu szybką resocjalizację więźniów przy pomocy tzw. techniki Ludovica. Ów eksperyment obrzydza mu przemoc tak skutecznie, że od tej pory nie jest w stanie się nawet bronić. Jego przypadek zostaje wykorzystany w rozgrywkach politycznych, a sam Alex „wyleczony jak trzeba”.

WOJA POLSKO – RUSKA

Film "Wojna polsko-ruska" jest ekranizacją głośnej powieści Doroty Masłowskiej pt. "Wojna polsko-ruska pod flagą Biało-czerwoną".

Reżyseria: Xawery Żuławski
Scenariusz: Xawery Żuławski
Obsada: Borys Szyc, Sonia Bohosiewicz, Ewa Kasprzyk, Anna Prus, Magdalena Czerwińska, Roma Gąsiorowska, Maria Strzelecka, Michał Czernecki, Dorota Masłowska

Opis- Silnemu (Borys Szyc) nie układa się z Magdą (Roma Gąsiorowska). Ich miłość to ciągła walka. Pełen złości Silny, niczym bolid przejedzie z zawrotną prędkością przez kilka dni swojego szalonego życia, spotykając niezwykłe kobiety: Andżelę (Maria Strzelecka) - pełną dojechanych marzeń wrażliwą dziewicę, Natę (Sonia Bohosiewicz) - starą przyjaciółkę, miłośniczkę wąchania zupek w proszku, Olę (Anna Prus) z pozoru nieśmiałą, bezwzględną uwodzicielkę, której imponuje prostoduszność Silnego oraz Dorotę (Dorota Masłowska) - nastolatkę, w której głowie dzieje się cały film.

Samotność w SIECI

S@motność w Sieci, melodramat produkcji polskiej z 2006 roku, w reżyserii Witolda Adamka, na podstawie bestselerowej powieści Janusza Leona Wiśniewskiego S@motność w Sieci.

Obsada

• Ewa – Magdalena Cielecka

• Jakub L. Wysocki – Andrzej Chyra

• Ksiądz Andrzej – Paweł Kukiz

• Natalia – Agnieszka Grochowska

• Matka Natalii – Anna Dymna

• Iwona, przyjaciółka Ewy − Kinga Preis

• Marek, mąż Ewy − Szymon Bobrowski

• Klient Marka − Jan Englert

• Przyjaciel Jakuba – Jacek Borcuch

• Kobieta w Nowym Orleanie – Elżbieta Czyżewska

• Ginekolog – Maja Ostaszewska

• Lump na peronie – Janusz Leon Wiśniewski

• Jennifer − Violetta Kołakowska

oraz

• Małgorzata Socha

• Ilona Ostrowska

• Paweł Królikowski

Fabuła - S@motność w Sieci opisuje miłość dwójki Polaków, którzy prawie całą swoją znajomość ograniczają do kontaktów w Internecie. Jakub, ceniony na świecie polski genetyk, na stałe pracuje i mieszka w Niemczech. Któregoś dnia otrzymuje emaila z wiadomością od Polki, chcącej zwierzyć mu się ze swoich problemów. Ta niewinna wiadomość zapoczątkowuje ich znajomość i fascynację sobą nawzajem. Uczucie, którym się darzą, w pewnym momencie przeradza się w coś na miarę miłości przez Internet. Akcja powieści widziana jest oczami dwóch osób: Jakuba i Ewy (w książce nie wiadomo, jak ma na imię bohaterka, mimo iż jest jedną z 2 głównych postaci).

Pręgi

Pręgi – polski film fabularny w reżyserii Magdaleny Piekorz, wyprodukowany w 2004. Film był kręcony w Warszawie, Tatrach oraz w Komorowie. Scenariusz powstał na podstawie powieści Wojciecha Kuczoka "Gnój". Okres zdjęciowy : 26 sierpnia - 6 września, 28 października - 13 listopada 2003

Fabuła - Film opowiada o życiu młodego mężczyzny, Wojciecha Winklera, na którego zachowanie i charakter silny wpływ miały doświadczenia z młodości, kiedy był bity przez ojca. Akcja filmu rozpoczyna się w 1984 roku. 13-letni Wojtek jest wychowywany przez ojca, matka zmarła przy porodzie. Andrzej (ojciec) chce, by Wojtek wyrósł na "prawdziwych ludzi", jednak próbuje to osiągnąć sadystycznymi metodami. Wojtek jest przeciętnym chłopcem, lecz w przeciwieństwie do kolegów, jest okrutnie karany za wybryki. Przyjaźni się z Bartkiem i wierzy, że ta przyjaźń przetrwa lata. Wojtek przeżywa także pierwszą młodzieńczą miłość, niestety jego wybranka kpi z niego. Pewnego dnia Wojtek ucieka z domu... Druga część filmu rozgrywa się w czasach współczesnych. Wojciech jest już dorosły i samotnie mieszka w małym mieszkaniu. Podczas pobytu w górach poznaje Tanię, która proponuje, by ich znajomość zmieniła się w związek. Wojciech nie jest jeszcze na to gotowy. Nadal ciążą na nim wspomnienia z dzieciństwa.

Obsada

• Michał Żebrowski – Wojciech Winkler

• Jan Frycz – Andrzej Winkler

• Borys Szyc – Bartosz, przyjaciel Wojciecha

• Agnieszka Grochowska – Tania

• Wacław Adamczyk – Wojciech Winkler w wieku 13-lat

• Alan Andersz – Bartosz w dzieciństwie

• Leszek Piskorz – Proboszcz

• Jan Peszek – Redaktor

• Dorota Kamińska – Matka Tani

• Damian Damięcki – Ojciec Tani

• Tadeusz Bradecki – Lekarz

• Mikołaj Grabowski – Lekarz

• Krystyna Rutkowska-Ulewicz – Sąsiadka

• Maria Maj – Nauczycielka Starsza

• Joanna Pierzak – Nauczycielka Młodsza

• Violetta Arlak - Sekretarka

WSZYSCY JESTEŚMY CHRYSTUSAMI

Wszyscy jesteśmy Chrystusami – polski film fabularny z 2006 w reżyserii Marka Koterskiego. Kolejny obraz z oryginalnego cyklu tego reżysera, przedstawiającego losy polskiego inteligenta Adasia Miauczyńskiego. Film skupia się na problemach alkoholowych bohatera oraz jego relacjach z synem Sylwusiem. W rolę Adasia wcieliło się tym razem dwóch aktorów – Marek Kondrat i Andrzej Chyra. Zdjęcia do filmu powstały w okresie od końca czerwca do sierpnia 2005 r. w Warszawie i okolicach oraz we Wrocławiu, a film miał oficjalną premierę 21 kwietnia 2006 r.

Fabuła - Głównym motywem filmu są bolesne wspomnienia Sylwka, syna, o piciu jego ojca – Adama. Równolegle do tego – zaczyna się w Adamie odwijać taśma własnych wspomnień, tworzących – wraz z opowiadaniem syna – listę największych strat i ran, zadanych przez picie – sobie i bliskim.

Obsada

• Marek Kondrat, jako Adaś Miauczyński (lat 55)

• Andrzej Chyra, jako Adaś Miauczyński (lat 33)

• Michał Koterski, jako Sylwek, syn Adasia

• Janina Traczykówna, jako matka Adasia

• Małgorzata Bogdańska, jako żona Adasia

• Tomasz Sapryk, jako anioł straż

• Marcin Dorociński, jako anioł zła

• Andrzej Grabowski, jako kolega Adasia

• Marian Dziędziel, jako kolega Adasia

• Jan Frycz, jako kolega Adasia

• Artur Żmijewski, jako kolega Adasia

• Paweł Królikowski, jako kolega Adasia

• Andrzej Zieliński, jako kolega Adasia

• Marta Chodorowska, jako żona Adasia w młodości

• Ewa Ziętek, jako nauczycielka Sylwka

• Agnieszka Grochowska, jako matka Adasia w młodości

• Bożena Dykiel, jako sąsiadka Miauczyńskiego

• Cezary Żak, jako sanitariusz w Izbie Wytrzeźwień

• Piotr Siejka, jako sanitariusz w Izbie Wytrzeźwień

EDI

Edi – dramat obyczajowy produkcji polskiej z 2002 roku w reżyserii Piotra Trzaskalskiego.

Obsada

• Jacek Lenartowicz – Brat I

• Jacek Braciak – Jureczek

• Henryk Gołębiewski – Edi

• Aleksandra Kisio – Księżniczka

• Dominik Bąk – Cygan

• Grzegorz Stelmaszewski – Brat II

• Małgorzata Flegel-Siedler – Krysia

• Maria Maj – żona Małego

• Tomasz Jarosz – Andrzej

• Stefan Rola – Stefan

• Grażyna Suchocka – sklepowa

Fabuła- Edi i Jureczek zarabiają na życie, zbierając na ulicach i śmietnikach dużego miasta złom. Mieszkają razem w starej przeznaczonej do rozbiórki fabryce. Część niewielkich, otrzymanych w ten sposób pieniędzy przepijają w obskurnej knajpie, którą lubią odwiedzać również inni, podobni do niech, zbieracze złomu. Jeden z takich zbieraczy zostaje w knajpianej toalecie śmiertelnie pobity przez dwóch braci egzekwujący w ten sposób należność za rozprowadzany wśród złomiarzy alkohol. W kilka dni później Bracia składają Ediemu niezwykłą propozycję - chcą by pomógł w nauce "Księżniczce" - ich 17 - letniej siostrze, którą po śmierci rodziców sami wychowują. Chronią ją również przed zainteresowaniem mężczyzn, zamykając wieczorami w domu. Bracia wybrali Ediego ponieważ, wiedzą o jego pasji - o tym, zatrzymuje sobie znalezione na śmietnikach książki i czyta je. Drugim powodem, jest brzydota Ediego "gwarantująca" to, że dziewczyna pozostanie nietknięta. Kiedy podczas wieczornej nauki, Księżniczka, urażona bezustannym pilnowaniem, próbuje obrazić Ediego, ten nie tylko się nie obraża, ale jeszcze obdarza dziewczynę zaufaniem, zostawiając w jej pokoju klucz od mieszkania. W trzy miesiące później Bracia dowiadują się, że Księżniczka jest w ciąży. Ich pierwsze podejrzenia padają na Cygana młodego dostawcę nielegalnego alkoholu, chłopaka, który od dawna, kręcił się wokół dziewczyny. Kiedy wściekli i zrozpaczeni zapowiadają okrutną zemstę, Księżniczka, chcąc ochronić ukochanego, wyjawia, że ojcem dziecka jest Edi...

MÓJ NIKIFOR

Mój Nikifor – polski film fabularny z 2004 roku w reżyserii Krzysztofa Krauzego na podstawie pomysłu Joanny Kos-Krauze.

Podstawą scenariusza była oparta na autentycznych wydarzeniach historia spotkania i przyjaźni Nikifora Krynickiego, samouka, analfabety, zaliczanego do najwybitniejszych malarzy-prymitywistów, z młodszym o dwadzieścia osiem lat Marianem Włosińskim, absolwentem ASP i dekoratorem w krynickim uzdrowisku, który dla Nikifora zrezygnował z własnej kariery i poświęcił spokój rodziny. Główną, tytułową rolę zagrała kobieta, Krystyna Feldman, dotychczas znana z licznych wyrazistych epizodów i ról drugoplanowych. Jej kreacja była nagradzana nie tylko na najważniejszych festiwalach w Polsce, ale i na świecie, m.in. w Karlowych Warach, Manili, Kijowie i Valladolid. Film, który jest obrazem wyjątkowym w dorobku Krzysztofa Krauze, dotychczas znanego z zaangażowanego kina społecznego, został chłodno przyjęty przez rodzimą krytykę. Zupełnie inaczej ocenili go recenzenci zagraniczni oraz jurorzy międzynarodowych festiwali filmowych. Obraz otrzymał Kryształowy Globus, główną nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlowych Warach. Ponadto był doceniany m.in. w Atenach, Denver, Chicago i Łodzi, gdzie Krzysztof Ptak zdobył wyróżnienie za najlepsze zdjęcia na Camerimage. Zdjęcia do filmu powstały od 3 marca do 1 czerwca 2004. Plenery to: Warszawa, Krynica-Zdrój, Nowy Sącz, Piwniczna-Zdrój.

Obsada

• Krystyna Feldman – Nikifor Krynicki

• Roman Gancarczyk – Marian Włosiński

• Lucyna Malec – Hanna Włosińska, żona Mariana

• Jerzy Gudejko – Ryszard Nowak, przewodniczący Prezydium Miejskiej Rady Narodowej

• Artur Steranko – doktor Rosen

• Jowita Miondlikowska – sprzątaczka Kowalska

• Marian Dziędziel – Budnik

• Ewa Wencel – dyrektor "Zachęty"

• Magda Celówna – gospodyni Nikifora

• Katarzyna Paczyńska – Ala Włosińska, córka Mariana

• Karolina Paczyńska – Ewa Włosińska, córka Mariana

• Aleksander Mikołajczak – bufetowy na dworcu w Krynicy

Krynica, 1960. Do mieszczącej się przy deptaku pracowni Włosińskiego wchodzi Nikifor i rozpakowuje swój warsztat malarski. Spokojne, uregulowane, zaplanowane do ostatniego szczegółu życie Włosińskiego ulega zakłóceniu. Włosiński próbuje pozbyć się natrętnego gościa. Postanawia odnaleźć rodzinę Nikifora. Okazuje się, że Nikifor żyje całkowicie samotnie. Mieszka kątem, nie ma nawet metryki. Z punktu widzenia prawa... nie istnieje. Włosińskiemu udaje się tylko ustalić, że pochodzi z matki niemowy i nieznanego ojca (krynicka plotka głosi, że był nim Gierymski). Włosiński nie należy do entuzjastów malarstwa ludowego. W miarę jak poznaje Nikifora, zaczyna doceniać jego dzieło. Widzi żarliwą wiarę Nikifora, a jednocześnie duchową wolność. Odkrywa, że malarstwie oznacza ona niezależność od opinii, w życiu - brak przywiązania do doczesności i głęboką pokorę. Widzi, jak sam jest głęboko zniewolony przez malarskie wykształcenie - uzależniony do malarskiej tradycji, od ocen i sądów. Od marzeń o sukcesie, o materialnej stabilizacji. Wychodzi na jaw, że Nikifor ma otwartą gruźlicę. Włosiński, dzieląc z nim pracownię ryzykuje nie tylko własnym życiem - ma rodzinę. Nikifor nie chce iść do szpitala, szkoda mu czasu, chce malować. Włosiński, aby umieścić go, musi wziąć nad nim opiekę oprawną. Na tę wiadomość żona wraz dziećmi przenoszą się do Krakowa. Nie pomagają tłumaczenia, że Nikifor jest umierający i ta opieka jest na kilka miesięcy. Jest rok 1967. Minęło 7 lat. Nikifor ciągle żyje. Spotykamy Włosińskiego i Nikifora w przededniu największego, polskiego, triumfu Nikifora - wielkiej, retrospektywnej wystawy w warszawskiej "Zachęcie" (skądinąd spóźnionej, bo w tym czasie Nikifor zaliczany jest już do piątki najwybitniejszych "naiwnych" świata). Widzimy, jak zmieniło się życie Włosińskiego. Porzucił malarskie ambicje. Sensem jego życia stała się opieka nad genialnym malarzem. Przepłacił to rozpadem rodziny. Mija kilka miesięcy. Włosiński czuwa przy łóżku umierającego Nikifora. Przyjeżdża żona Włosińskiego, być może, jest to początek pojednania.

CZEŚĆ TERESKA

Cześć Tereska − polski dramat psychologiczny z 2000 roku w reżyserii Roberta Glińskiego. Film był kręcony od 20 marca do 10 maja 2000 roku w Warszawie (zdjęcia powstały na warszawskiej Pradze). Obraz został zrealizowany na czarno-białej taśmie. Zyskał wiele nagród na krajowych i zagranicznych festiwalach filmowych.

Fabuła - Film opowiada historię deprawacji młodej, wchodzącej w dorosłość dziewczyny, która wywodzi się z typowego polskiego blokowiska. Tereska wychowywana przez biednych, ledwo dających sobie radę rodziców, początkowo jest "grzecznym dzieckiem". Jednak w trudnym okresie dojrzewania, bez wzorców, osamotniona i bez oparcia w rodzicach wpada w "złe" towarzystwo. Beznadziejne życie w środowisku blokersów pogrąża ją, stopniowo traci całkowicie kontakt z rodzicami. Zaczyna kraść, kłamać, wciąga się w palenie papierosów i pije alkohol. Jest nieszczęśliwa, traci szanse na wyrwanie się z blokowiska i na lepsze życie. Ostatecznie doprowadza ją to do tragedii.

Obsada

• Aleksandra Gietner jako Tereska

• Karolina Sobczak jako Renata

• Zbigniew Zamachowski jako dozorca Edzio

• Małgorzata Rożniatowska jako matka Tereski

• Krzysztof Kiersznowski jako ojciec Tereski

• Violetta Arlak jako pani Jola, nauczycielka

• Elżbieta Kijowska jako dyrektorka szkoły

• Sławomir Orzechowski jako Mieciu Kucharski

• Andrzej Szopa jako kierownik chóru

• Arkadiusz Nader jako policjant na komisariacie

• Andrzej Chudy jako policjant

• Janusz Hamerszmit jako śledczy przesłuchujący Tereskę

• Michał Górski jako młody Kucharski