PODSTAWY PIELĘGNIARSTWA

WYKŁAD 11 (15.12.2011)

Pielęgnowanie zindywidualizowane – istota i cechy

Wyznacznik pielęgnowania zindywidualizowanego:

• dostosowanie do oczekiwań podmiotu opieki

• dostosowanie do warunków w którym opieka jest realizowana

Dostosowanie do oczekiwań ma być dostosowane do stanu chorego.

Proces pielęgnowania – metoda organizacji pracy pielęgniarki z podopiecznym, która uwzględnia warunki zindywidualizowanego pielęgnowania. W procesie pielęgnowania pielęgniarka świadomie:

• wykorzystuje rozpoznanie stanu fizycznego, psychicznego, społecznego, duchowego i kulturowego, aby świadomie planować zadania

• realizowane w trakcie procesu pielęgnowania działania mają się przyczynić do otrzymania lepszego stanu podopiecznego pielęgniarka ocenia uzyskane wyniki pielęgnowania

Wyróżnia się 4 etapy pielęgnowania (muszą wystąpić wszystkie, aby proces pielęgnowania odbył się):

• rozpoznanie

• planowanie

• realizowanie

• ocenianie

Proces pielęgnowania – zakres i charakter wyznaczony jest poprzez rozpoznanie stanu i problemów człowieka, którym się zajmujemy oraz środowisko w którym on przebywa.

Pielęgniarka pracuje jako samodzielny praktyk w zakresie pielęgnowania. W pielęgnowaniu ma współpracować z pacjentem i jego rodziną oraz powinna współpracować z zespołem terapeutycznym.

Działania pielęgnowania ukierunkowane są na pomoc człowiekowi w rozwiązywaniu problemów, które ma ze swoim zdrowiem.

Pielęgnowanie zawsze oparte jest na planie, ten plan wynika w oparciu o rozpoznany stan pacjenta konstruujemy go przy aktywnym udziale pacjenta lub z rodziną gdy pacjent jest nieprzytomny.

Pielęgniarki, które uczestniczą w realizowaniu planu, powinny być w niego zaangażowane.

Indywidualna odpowiedzialność każdej pielęgniarki, która bierze udział w realizacji planu.

Pozycja pielęgniarki w planie pielęgnowania:

• niezależna w pielęgnowaniu

• współzależna w procesie prac podejmowanych na rzecz pacjenta

• zależna od lekarza w zakresie zaordynowanych przez niego zleceń, które wynikają z rozpoznania lekarskiego

Proces pielęgnowania charakteryzuje się kilkoma cechami:

• wieloetapowość – związana jest z tym, że proces pielęgnowania składa się z 4 etapów

• ciągłość i dynamika – poszczególne etapy procesu pielęgnowania są ze sobą powiązane

• logiczność i następstwo czasowe – przechodzenie od fazy do fazy. Każdej fazie poświęcamy jakiś czas i nie cofamy się do wcześniejszych etapów

• całościowe podejście do pielęgnowanego – gromadzimy dane o pacjencie (jego stan)

• szerokie możliwości realizowania – uniwersalność procesu pielęgnowania, zastosowanie u ludzi zdrowych, chorych i niepełnosprawnych

Etapy:

1. Rozpoznanie:

   • I faza – gromadzenie informacji o pacjencie i jego środowisku

   • II faza – analizowanie, interpretowanie i syntetyzowanie danych o pacjencie

   • III faza – stawianie diagnozy pielęgniarskiej

Istotą jest dojście do rozpoznania (diagnozy) stanu człowieka.

Znaczenie polega na uzyskaniu wiarygodnej postawy o zakresie i charakterze indywidualnej opieki.

Diagnoza pielęgniarska – wnioski z danych o pacjencie wykazujące stan biologiczny, psychiczny i społeczny wymagający albo nie wymagający pielęgnowania z uwzględnieniem genezy i prognozy tego stanu.

Zakres danych:

• stan biologiczny:

• funkcjonowanie układów

• stan psychiczny:

• możliwości umysłowe

• orientacja co do własnej osoby i otoczenia

• znaczenie jakie pacjent przypisuje zaburzeniom w funkcjonowaniu własnego organizmu

• stosunek do wyglądu własnego ciała

• stosunek do sytuacji w jakiej aktualnie się znajduje pacjent

• sposób reagowania pacjenta w sytuacji zdrowotnej/opiekuńczej

• stan społeczny:

• wiek

• płeć

• warunki mieszkaniowe

• zawód i aktywność zawodowa

• charakter wykonywanej pracy

• nałogi i przyzwyczajenia

• rolę, którą pełni w życiu

1. Planowanie pielęgnowania:

   • I faza – ustalanie celu pielęgnowania

   • II faza – dobieranie działań, osób, sprzętów potrzebnych do realizowania zadań wynikających z celów pielęgnowania

   • III faza – formułowanie planu opieki

Cele pielęgnowania to przedstawienie takiego stanu/zachowania pacjenta jaki ma być osiągnięty lub zachowany w wyniku pielęgnowania. Cel ma być jednoznacznie określony i wzbogacony o wymierny element czasowy. Mają uwzględniać warunki w jakich pielęgnowanie jest realizowane.

Należy zaplanować w jakiej kolejności zadania powinny być realizowane. Musimy zaplanować jaka wiedza i umiejętności pielęgniarki będą wykorzystane, które osoby powinny brać udział przy realizacji celów.

Plan pielęgnowania jest to program dochodzenia do tego, żeby osiągnąć zaplanowany cel.

1. Realizowanie:

   • I faza – gotowość pielęgniarki do realizowania planu pielęgnowania

   • II faza – gotowość pacjenta do przyjmowania planu pielęgniarskiego

Istotę tego etapu jest praktyczne realizowanie planu.

Znaczenie to urzeczywistnianie planów i założeń w sytuacji, kiedy wiadomo co? jak? w jakim celu mamy to realizować?

1. Ocenianie:

   • I faza – analizowanie wyników opieki pielęgniarskiej

   • II faza – formułowanie oceny

Istotą tego etapu jest porównanie stanu założonego w celach ze stanem uzyskanym.

Znaczenie – w wyniku oceniania uzyskujemy racjonalną ocenę i podstawę do kontynuowania na wyższym poziomie lub do zakończenia pielęgnowania, kiedy wszystkie cele zostały zrealizowane.

Analizowanie to proces oceniania, planowe i systematyczne porównanie stanu.

Formułowanie to sąd wartościujący, można wyrazić aprobatę lub bez aprobatę do zamierzonego celu. Ocena umożliwia uzyskanie informacji o błędach jakie miały miejsce w opiece świadczonej na przecz pacjenta.

Pielęgnowanie „tradycyjne”:

• oparte na diagnozie lekarskiej

• praca pielęgniarki z pacjentem podporządkowana jest zleceniu lekarskiemu

• działania opierają się na poleceniach lekarskich i nic po za tym

• pielęgnowanie ma na celu szybko i bezbłędnie wykonać zlecenia

• pielęgnowanie ukierunkowane jest na likwidację choroby, bez udziału najbliższych

• samodzielna praca pielęgniarki oparta jest na planie leczenia a nie pielęgnowania

• zbiorowa odpowiedzialność za wykonanie zadania