54) Odbiór zbiorczy z selekcją, sumowaniem liniowym, sumowaniem optymalnym:

Odbiór zbiorczy jest to technika polegająca na odbiorze tego samego sygnału na 2 odbiornikach radiokomunikacyjnych połączonych ze sobą, ale odbierających za pośrednictwem anten oddalonych od siebie przynajmniej na odległość kilkuset metrów.
Układ odbiorczy z selekcją(auto-wyborem):

Odbiór zbiorczy z wyborem największego sygnału daje najmniejszą poprawę stosunku sygnał/szum, ale jest najprostszy w realizacji technicznej, dlatego był wykorzystywany najwcześniej ze wszystkich i nadal znajduje szerokie zastosowanie. Dwie gałęzie, każda z nich zawiera antenę (A), wzmacniacze wysokiej i pośredniej częstotliwości (WWCZ i WPCZ), oraz mieszacz (M). Bloki diodowe (ARW) zapewniają automatyczną regulację wzmocnienia. Blok auto-wyboru (BA) porównuje sygnały z gałezi i podaje na Detektor (DCZ) tej który ma mniejsze wzmocnienie.

Układ z sumowaniem liniowym:

W tym układzie konieczna jest zgodność współczynników wzmocnienia obu gałęzi (RARW), oraz zgodności faz (PF). Sygnały heterodyn są wytwarzane przez generator kwarcowy (GK). Sygnały są sumowane (US) i podawane na Detektor (DCZ).

Układ odbioru zbiorczego z sumowaniem optymalnym:

Sygnał z wyjścia detektora częstotliwości (DCZ) w obu gałęziach jest podawany na wzmacniacz (WMCZ) oraz na filtr szumów (FSZ), który jest filtrem górnoprzepustowym o częstotliwości granicznej leżącej powyżej maksymalnej częstotliwości modulującej. Szum jest następnie podawany na detektor (DASZ) którego napięcie wyjściowe reguluje wzmocnieniem WMCZ. Poziom szumu na wyjściu detektora częstotliwości jest odwrotnie proporcjonalny do poziomu sygnału wejściowego, zatem na gałęzi o mniejszym poziomie szumów jest większe wzmocnienie WMCZ. Zapewnia to uzyskanie maksymalnego stosunku sygnał/szum na wyjściu układu.

55) Klasyfikacja systemów satelitarnych:

Ze względu na umiejscowienie członu orbitalnego wyróżniane są następujące klasy systemów satelitarnych:

- Niskoorbitalne (Low Earth Orbit –LEO)- Satelity LEO umieszczane są na wysokości 800-1600km, opóźnienie transmitowanych sygnałów zawierające się w granicach 20-25ms.

• Małe LEO
– Częstotliwości poniżej 1GHz
– Pasmo 5MHz
– Szybkość TD do 10kb/s
– Przewidziane do śledzenia, powiadamiania

• Duże LEO
– Częstotliwość powyżej 1GHz
– Szybkość TD do kilku Mb/s
– Oprócz funkcji poprzednich dodatkowo tsm. mowy i pozycjonowanie

- Średnioorbitalne (Medium Earth Orbit –MEO) - Satelity MEO wykorzystują orbity o promieniu około 10000km (kołowe), tak że typowe opóźnienie sygnału na drodze stacja naziemna-satelita i z powrotem wynosi 110-130ms. Najczęściej wykorzystywanym przez systemy MEO pasmem częstotliwości jest zakres powyżej 2GHz.

- Eliptyczne (Elliptical Earth Orbit –EEO)- przeznaczone dla zapewnienia łączności pomiędzy stacjami naziemnymi usytuowanymi na dużych szerokościach geograficznych. Promień ok 8000km.

- Geosynchroniczne (Geosynchronous Earth Orbit –GEO)- powszechnie wykorzystywane w radiokomunikacji dyfuzyjnej. Orbitę geostacjonarną, która jest szczególnym przypadkiem kołowej orbity równikowej, stanowi okrąg o promieniu około 35810km. Konsekwencją znacznego oddalenia orbiterów GEO od powierzchni Ziemi jest relatywnie duże opóźnienie sygnału wynoszące około 280ms.

56) Podstawowe problemy propagacyjne:
-Odległość pomiędzy stacjami;
-Ograniczone przez budynki czy drzewa pole widzenia kąta elewacji;
-Szumy elektromagnetyczne generowane przez Ziemię;
-Zakłócenia atmosferyczne;

57) Elementy składowe łącza satelitarnego:

-Satelita;
-Anteny;
-Serwery;
-Urządzenia Klienckie;

58) Bilans mocy łącza satelitarnego:
Polega na podsumowaniu wszystkich parametrów energetycznych łącza:
W jego skład wchodzą:
-Parametry anten;
-Moc transmitowana;
-Moc odbierana;
-Dodatkowe straty w łączu radiowym;
-Moc odbierana w warunkach rzeczywistych;
-Wpływ atmosfery;
-Szumy;
-Temperatura szumowa anteny;
-Współczynnik przydatności systemu odbiorczego;
-Wpływ deszczu;
-Stosunek S/N;