GENEZA: Starożytność
Korzenie dydaktyki Siudaja czasów starożytnych. Nazwa pochodzi od filozofów greckich. Przedstawiciel który dołożył dużych starań to Sokratesteoria nauczania. Metoda Sokratejska – heurystyczna (początki heureza). Duży wpływ Platona i Arystotelesa. Arystoteles jako pierwszy podjął próbę opracowania jak powinien przebiegać proces nauczania. Oparł on się również na teorii uczenia się i logice. To on stworzył podstawy do teorii nauczania, te wszystkie komponenty itd.
Bogdan Nowroczyński (dydaktyk) – chciał uznać Arystotelesa za ojca dydaktyki, a ojcem jest Jan Amos Komeński – (wielka dydaktyka)
Arystoteles napisał „Dzieło o wykształceniu mówcy”
GENEZA: Średniowiecze
Nie ma dużego wpływy, jest okresem stagnacji, wpływu kościoła. Powstała metoda Katechetyczna, metoda pytająca. Dominowała nauka, nauczanie pamięciowe (werbalne i książkowe). Zainteresowano się po raz 1 dydaktyką w XVIIw.
Didacticos – pouczający.
Didasco – uczeń.
Pierwszy raz dokonali analizy Krzysztof Helwig, Joahim Jung – krótkie sprawozdanie z dydaktyki „sztuki nauczania Ratychiusza” Rozumieli dydaktykę jako działalność praktyczną – sztuka nauczania.
Komeński próbował stworzyć system dydaktyczny o charakterze ogólno dydaktycznym.
Jan Jakub Roussoe stworzył zasadę „swobodne wychowanie” sprowadzała się ona do dawania dziecku swobody do lat 12.
Jan Henryk Pestalozzi twórca systemu dydaktycznego, zmierzał on do opracowania całego nauczania opartej na psychologii rozwoju dziecka. Uważał, że należy go dostosować do sfer rozwojowych dziecka.
Jan Fryderyk Herbart opracował teoretyczne podstawy dydaktyki (początki XIXw.) Niemiecki pedagog, filozof. Dydaktykę rozumiał jako teorię nauczania. Przypisywał ogromne umiejętności nauczycielowi. Wprowadził kary cielesne. Dominowało w szkole tradycyjnej nauczanie pamięciowe, intelektualistyczny charakter. Jako 1 wprowadził 4 stopnie formalne (jasność, kojarzenie, system, metoda).
XIX / XX w. – w tym czasie zaczęto głosić nowe hasła nowej szkoły. John Dewey – stworzył szkołę laboratoryjną. Odrzuca hasła Herberta – szkołę tradycyjną. Nowy nurt – progresywizm – nowe wychowanie. Zwracano uwagę na aktywne działanie uczucia (jego czynności, był aktywny, twórczy, dokonywał eksperymentów). Nauczyciel był pomocnikiem, obserwatorem, wspierał i pomagał w czynnościach w szkole. Uważano dydaktykę jako teorię uczenia się. Wielkie zasługi – Kazimierz Sośnicki, Bogdan Nawroczyński – nauki o nauczaniu i uczeniu się (dydaktyka), Wincenty Okoń.
Po roku 1945 podkreślano nauczanie ściśle związane z uczeniem się. Pojęcie dydaktyki określa się jako dział pedagogiki – wykrywanie prawidłowości między nauczaniem a uczeniem się. Procesy edukacyjne. Integrują się jako całość. Nauczyciel musi sformułować cel, stosowano w nim metody, formy i środki dydaktyczne.
Dydaktyka ogólna – jest to nauka o nauczaniu i uczeniu się. Wykrywa i wyjaśnia pewne zależności między tymi czynnościami, metodami itd. Nauka o kształceniu, samokształceniu. Musi wystąpić organizacja. Zaliczamy do nauk teoretyczno – praktycznych.
Bierze pod uwagę całą sferę wychowanka. Zajmuje się problemami podstawowymi oraz nauczania. Podział na ogólną i szczegółową.
Dydaktyki szczegółowe – dostarczają wiedzy szczegółowej o specyficznych prawidłowościach. Ułatwiają optymalne planowanie pracy jednego przedmiotu. Zenon Klemensiewicz
PRZEDSTAWICIELE DYDAKTYKI OGÓLNEJ:
Kazimierz Twardowski
Wincenty Okoń
Czesław Kupisiewicz
Władysław Zaczyński
Tadeusz Lewowicki
Kazimierz Denek