Dzieciństwo to najważniejszy okres w życiu każdego człowieka. To właśnie wtedy uczymy się pisać, czytać, poznajemy świat, ale co najważniejsze w tym czasie kształtuję się nasza osobowość. Zaczyna się nam tworzyć system wartości, zasady, którymi kierujemy się w dalszym życiu. Sposób w jaki wychowają nas rodzice, opiekunowie wpływa na naszą przyszłość. Spotkani w tym okresie ludzie pomagają nam tworzyć nasz światopogląd. Psychologowie uważają, że to jakim wpływom ulega dziecko we wczesnym dzieciństwie, wpływa na jego zachowania w dorosłym życiu Nie zawsze jednak wpływ dzieciństwa ma dobre skutki na dorosłe życie. Czasem złe nawyki, zostają w nas na zawsze i nie da się od nich uciec. W niektórych przypadkach dzieciństwo w żaden sposób nie odzwierciedla późniejszego życia. W mojej pracy postaram się pokazać różne wpływy dzieciństwa na dalsze losy bohaterów, zarówno te dobre jak również te złe.

Pierwszą postacią, którą chce przedstawić jest Ignacy Rzecki bohater powieści „Lalka” Bolesława Prusa. Jest to starszy człowiek, subiekt pracujący w sklepie Stanisława Wokulskiego. Wychowywany był przez swojego ojca i ciotkę. Mieszkali oni w malutkim, ubogim mieszkaniu na Starym Mieście. Ojciec Rzeckiego był kiedyś żołnierzem i starał się pogłębiać w synu kult rodu Napoleona. To on nauczył młodego Ignacego pisać, czytać, musztrować. Wpoił mu takie wartości jak patriotyzmu i odpowiedzialności za kraj. W domu zawsze powtarzano mu, że trzeba być gotowym by walczyć u boku Napoleona. Ojciec często budził go w nocy i urządzał musztrę wojskową. Ignacy bardzo kochał i szanował ojca i ciotkę, zawsze był im wdzięczny za to jak go wychowali. Gdy wybuchła Wiosna Ludów Rzecki zgodnie z ideami ojca postanawia wziąć udział w walkach na Węgrzech . Po skończonej rewolucji z uwaga obserwuje sytuację na świecie, w kraju. Jako romantyk nieuleczalnie wierzy w odzyskanie niepodległości z pomocą rodu Bonaparte. Za jego namową Wokulski wziął udział w powstaniu styczniowym. Jako starszy człowiek snuje wielkie plany, marzy by znów pojechać za granice, nigdy jednak nie wyjeżdża, nie potorfi opuścić ojczystego kraju. Po śmierci ojca Ignacy podejmuje naukę a później pracę w sklepie Jana Mincla. Wykonywany zawód sprawia mu przyjemność. Od dziecka z radością i zainteresowaniem przychodził tu na zakupy. W tym okresie swojej młodości Ignacy nauczył się żyć według schematu, każdą czynność wykonywać tak samo. Jan Mincla był wymagającym nauczycielem wykorzystywał swoich pracowników maksymalnie. Nie szczędził im cielesnych kar, które groziły na przykład za upuszczenie rodzynki na podłogę podczas ważenia. Mimo tego Ignacy wspominał swojego szefa z nostalgią i uśmiechem. To on wpoił mu szacunek do pracy, wyjaśnił zasady handlu, przestrzegał przez konkurencją i nauczył oszczędzania, wymagając, by Ignacy pod koniec miesiąca rozliczał się ze swoich wydatków i sumował, ile udało mu się zaoszczędzić. Praca daje mu poczucie, że jest potrzebny. Obowiązki subiekta traktuje jako życiową powinność, stara się wypełniać je jak najdokładniej . Z przykrością zauważa, że kupiecka uczciwość i pracowitość powoli umiera. W młodości przeżył zawód miłosny. Od tamtej pory postanowił że będzie sam i nigdy się już nie zakocha. Mimo to pragnie szczęścia dla swojego przyjaciela Wokulskiego. Stara się ożenić go z panią Heleną Stawską. Wie, że miłość to ważne i piękne uczucie.

Ignacy Rzecki to przykład postaci, która ze swego dzieciństwa wyniosła pozytywne cechy. Wszystkie wartości, które przekazał mu ojciec są dla niego ważne i kieruje się nimi we własnym życiu. Wiedza i zasad, które poznał w sklepie Jana Mincla stały się cechami charakteru naszego bohatera. Stary subiekt w swoim życiu kieruje się uczciwością, pracowitością, miłością do ojczyny i rodu Napoleona. Jest wierny swoim przyjaciołom. Wielu ludzi uważa go za dziwaka, człowieka nie z tej epoki. Rzecki zdaje sobie sprawę z tego jak jest oceniany, mimo to trzyma się swoich zasad i tego jak został wychowany. Żyje tak jej by świat z jego dzieciństwa istniał nadal.

Drugą postacią, którą chce przedstawić w mojej prezentacji jest bohater powieści Elizy Orzeszkowej „Nad Niemnem” Zygmunt Korczyński. Jest to młody arystokrata, artysta, malarz. Był wychowywany przez matkę, ponieważ jego ojciec Andrzej Korczyński zginął w powstaniu styczniowym. Matka chciała za wszelką cenę zrekompensować mu utratę ojca i wychowywała go w sposób nadopiekuńczy. Od dziecka był utwierdzany w przekonaniu, że posiada talent do malowania i jest osobą niezwykłą. Uczyli go najlepsi nauczyciele, zawsze dostawał wszystko czego zapragnął. Uważa siebie za człowieka doskonałego, mimo, że posiada wiele wad. Jest cyniczny i powierzchowny. Matka, która całe życie opłakiwała męża, żyła wspomnieniami, nie potrafiła przekazać synowi takich wartości jak miłość. Nigdy w prost nie okazała mu uczuć. Zygmunt przez takie wychowanie stał się nieczułym egoistą, nie potrafiącym kochać. W młodości nawiązał romans z Justyną Orzelską, która bardzo go pokochała. Mimo to nie potrafił odwzajemnić tego uczucia. Bawił się młodą naiwną dziewczyną, którą późnej zostawił i ożenił się z Klotyldą. Szybko jednak znudziła mu się żona, której nie kochał, jego uczucie było przelotne i krótkie. Chcąc się zabawić proponuje odnowienie romansu Justynie. W dzieciństwie i młodości odbywał wiele podróży zagranicznych, w trakcie których poobierał nauki. Jego własna ojczyzna stała się dla niego nudna, banalna, mało interesująca. Jest za to zafascynowany krajobrazem zagranicznym. Stał się przez to kosmopolitą, który nie potrafi znaleźć miejsca dla siebie. Obcy jest mu patriotyzm. Nie potrafi zrozumieć zachowania ojca, jego poświęcenia dla ojczyzny i śmierci za nią. Nie chce żyć przeszłością, nie uznaje kultu mogiły ojca, pragnie podróżować. Proponuje matce sprzedanie rodzinnej posiadłości i opuszczenie kraju. W kłótni, która nawiązuje się między nimi nazywa ojca szaleńcem. Jest typowym przykładem dekadenta, który jest znudzony życiem, nie widzi jego głębszego sensu. Cały czas poszukuje nowych przygód i uniesień.

Zygmunt Korczyński jest przykładem tego jak błędne wychowanie wpływa na dorosłe życie. Jeśli od dziecka nie będą wpajane nam ważne wartości, nie będziemy się uczyć pokory, wykonywania obowiązków i miłości do innych staniemy się cyniczni i egoistyczni jak nasz bohater. Być może gdyby matka wychowywała go w inny sposób stałby się lepszym człowiekiem. Jego obecne zachowanie źle wpływa na otoczenie, w którym żyje. Rani swoją żonę, matkę, unieszczęśliwia wiele osób.

Kolejną postacią, na którą wpływ miało jej dzieciństwo jest Seweryn Baryka z utworu Stefana Żeromskiego „Przedwiośnie”. Jest to młody mężczyzna pochodzący z zamożnej, polskiej rodziny mieszkającej w Baku. Jego ojciec był urzędnikiem pracującym w Rosji, matka zajmowała się domem. Rodzice Cezarego wielką wagę przywiązywali do nauki jedynego syna. Wynajmowali drogich nauczycieli, którzy uczyli go w domu, zanim poszedł do gimnazjum. Uczył się języków obcych dzięki czemu rozmowa z obcokrajowcami nie sprawiła mu trudności. Młody Baryka nie przykładał się do nauki, mimo to miał dobre stopnie. Rodzice starali się, by Cezary wiedział jak najwięcej o ich rodzinnym kraju. Wczesne dzieciństwo upłynęło mu bardzo radośnie i szczęśliwie. Często był rozpieszczany przez rodziców. Gdy wybuchła wojna a ojciec Cezarego został wzięty do wojska, młody chłopak poczuł się wolny i zaczął korzystać ze swobody. Zdanie matki przestało się dla niego liczyć, robił co tylko chciał. Wraz z kolegami włóczył się po Baku, wracał do domu późno w nocy, przestał się uczyć, kłócił się z nauczycielami. Pewnego dnia został wyrzucony z gimnazjum za pobicie dyrektora. Cezary w tym czasie nie miał jeszcze ukształtowanego światopoglądu, ulegał emocjom, był naiwny, dlatego hasła komunistyczne bardzo łatwo stały mu się bliskie, zaczął się z nimi utożsamiać. Fascynowała go rewolucja, która była wielkim buntem przeciwko porządkowi jaki istniał na świecie. Coraz bardziej oddalał się od matki, która ostrzegała go przed światem, za wszelką cenę próbowała go chronić, dbać o niego. Syn jednak nie doceniał jej starań, nie rozumiał jej strachu przed rewolucją. Sytuacja która miała miejsce w Rosji negatywnie wpływała na stan zdrowia pani Barykowej , na co syn patrzy z wielkim strachem. Pewnego dnia kobieta została aresztowana i zmuszona do ciężkiej pracy za pomoc jakiej udzieliła księżnej, uciekającej z kraju. Wysiłek ponad jej siły spowodował śmierć, która była dla Cezarego jest ciężkim przeżyciem, jeszcze większy szok wywołał brak obrączki na palcu matki. Od tego momentu Baryka zaczął zastanawiać się nad ideą rewolucji i swoim dotychczasowym postępowaniem. Uświadomił sobie jak bardzo jego zachowanie raniło matkę. Dopiero po jej śmierci docenił ją i jej poświęcenie. Jego światopogląd stopniowo zaczął ulegać zmianie. Równie duży wpływ na jego sposób postrzegania świata miał widok martwego ciała młodej Ormianki. Cezary uświadomił sobie jak wiele osób niewinnych cierpiało z powodu rewolucji, że niesie ona ze sobą wielki ból i okrucieństwo. Mimo to cały czas wierzy w słuszność rewolucji ma nadzieję , że może nie jest ona taka zła. Stara się mimo wszystko zmienić świat, wedle haseł komunistów. Okres młodości ma wielki wpływ na dalsze losy Cezarego, idea komunistyczna, która została w nim „zasiana” towarzyszy mu przez całe życie. Marzenie o sowieckiej Rosji są dla Baryki bardzo ważne. Stworzenie praw dla uciśnionych i poniżanych. Już jako dorosły mężczyzna spotyka się z ojcem, który próbuje namówić go do wyjazdu do ojczyzny swoich rodziców . Cezary pragnie zostać w Rosji, tworzyć nowy ład. Kraj ojca wydaje mu się zbyt odległy, nieważny, nie podziela jego miłości do obcego dla siebie państwa. Silny wpływ ojca, który wywodzi się jeszcze z dzieciństwa powoduje, że Cezary ulega jego namowom i razem z nim jedzie do Polski. Już od pierwszej chwili pobytu w kraju rodziców widzimy jak duży wpływ maiła na niego rewolucja. Pragnie ukształtować ten kraj w idei komunistycznej. Podczas wizyty w Nawłoci i na Chłodku idea wolności dla chłopa staje się strasznie silna. Jest przeciwnikiem podziału jaki tam istnieje. Chce, by chłopi przeciwstawili się panu, by w końcu posiadali własną ziemię, by nie musieli pracować na cudzy dostatek. Wpływ młodości widzimy również podczas spotkań Cezarego z Szymonem Gajowcem. Wiele razy dochodzi między nimi do wymiany zdań na temat dalszych los kraju. Baryka pragnie szybkich zmian, uważa, że Polska kształtuje się za wolno, że potrzebna jest wielka idea która zafascynuje ludzi. Również w Polsce uczestniczy w spotkaniach komunistów. Zgadza się z wieloma poglądami, które przedstawiają, ale traktuje je z pewnym dystansem. Wie, że nie wszystko przedstawiane jest tutaj zgodnie z prawdą, za już polskie realia i zdaje sobie sprawę, że rewolucja nie jest najlepszym rozwiązaniem.

Cezary Baryka jest przykładem bohatera, którego młodość wpłynęła na jego poglądy polityczne. Idea komunistyczna która narodziła się w nim w wieku czternastu lat, towarzyszy mu przez całe życie. Samotność, bieda, głód nauczyły go dbać o siebie. Tragiczne wydarzenia jak śmierć matki i ojca spowodowały, że zaczął doceniać ich starania. Wszystko to co przeżył spowodowało, że stał się nie ufny, zrozumiał, że ludzie nie zawsze są dobrzy i nie należy im do końca wierzyć. Zawsze kieruje się emocjami, działa impulsywnie. Cezary to postać dynamiczna, której charakter zmienia się przez całe jego życie. Dzieciństwo wpływa na jego postępowanie w młodości. Młodość zaś na to jak zachowuje się w dorosłym życiu.

Ostatnią postacią którą przedstawię w mojej prezentacji jest główny bohater powieści Zofii Nałkowskiej pt. „Granica” Zenon Ziembiewicz. Jest to młody mężczyzna. Pochodzi z deklasowanej rodzinny szlacheckiej, jego rodzice zajmują się majątkiem państwa Tczewskich. Od najmłodszych lat Zenon był osobą ambitną, bardzo chciał zaistnieć w świecie. Uczył się pilnie i sumiennie. Bardzo chciał studiować, a ponieważ rodziców nie było stać na wykształcenie syna młody Ziembiewicz musiał radzić sobie sam. Aby dokończyć edukacje zaciągnął kredyt u pana Czechlińskiego, który miał spłacić po studiach. Dzięki swojemu uporowi, sprytowi i udało mu się zdobyć wykształcenie. Po powrocie z Paryża rozpoczął pracę w gazecie „Niwa”, dzięki znajomości z panem Chechlińskim został później prezydentem miasta. W ten sposób spełniło się jego marzenie z dzieciństwa. Jako mały chłopiec podziwiał rodziców. Uwielbiał słuchać muzyki matki, jednak z czasem stała się ona dla niego nic nie warta, zdania wypowiadane przez nią po francusku stawały się nudne, historie ojca były niczym w porównaniu do wiedzy jaką zdobywał w szkole. Z chwilą gdy zaczął dojrzewać dom rodzinny stracił dla niego swoją wartość. Za wszelką cenę pragnął wyrwać się z niego. Nie mógł patrzeć jak matka z pobłażaniem patrzy na zdrady ojca. W trakcie nauki w gimnazjum poznał Elżbietę Biecką, w której się zakochał. Nie posiadał w sobie tyle odwagi by wyznać jej to uczucie. Dopiero jako dorosły mężczyzna wyznał jej miłość, którą ona odwzajemniła. Zenon bardzo stara się nie być jak ojciec, chce dbać o żonę, być jej wiernym, chce uciec od schematu boleborzańskiego. Jednak nie udaje się mu to, ponieważ romans jaki nawiązał podczas swojego wakacyjnego pobytu w Boleborzy z Justyną Bogutówną odnawia się. Ojciec Zenona całą odpowiedzialność za rodzinę powierzył swojej żonie, która musiał z tego powodu zmierzyć się z wieloma problemami, o których nie miała pojęcia. Młody Ziembiewicz, który zdawał sobie sprawę z nieporadności ojca, sam chciał rozwiązywać swoje problemy, jednak i to mu się nie udało. Całą odpowiedzialność za losy swojej kochanki składa na ręce żony. W młodości głosił bardzo radykale hasła, chciał pomagać robotnikom, pragnął żyć uczciwie. Jako prezydent miasta na początku swojej kariery wypełnia swoje założenia. Buduje osiedle dla robotników, stwarza miejsca pracy. Jednak z upływem czasu jego zachowanie ulega zmianie, na skutek problemów jakie stają na jego drodze.

Zenon Ziembiewicz to przykład bohatera, który za wszelką cenę próbuje być dobrym i uczciwym człowiekiem, mimo przeciwności jakie dało mu dzieciństwo i młodość. Z domu rodzinnego nie mógł wynieść dobrych wartości, ponieważ ojciec był człowiekiem rozwiązłym, nieodpowiedzialnym, który wszystkie ważne sprawy zostawia do rozwiązanie żonie. Zenon bardzo pragnie wyrwać się z domu rodzinnego, nie chce być takim człowiekiem jak ludzie mieszkający tam. Jako młodzieniec ma wiele wielkich idei i marzeń. Mimo to, nie udaje mu się ich zrealizować. Popełnia wiele błędów, których tak bardzo nie chciał uczynić. Realizuje przez to schemat boleborzański.

Postaci ukazane powyżej w mojej prezentacji potwierdzają tezę, że dzieciństwo wpływa na dalsze losy człowieka. W przypadku Ignacego Rzeckiego okres ten dał początek kultowi Napoleona, poczucia odpowiedzialności za ojczyznę. Młody subiekt nauczył się pracowitości, lojalności. Cechy, które ukształtowały się u niego w dzieciństwie towarzyszyły mu przez całe życie i pozwoliły mu do końca życia być szlachetnym człowiekiem. Bohaterem, u którego widać negatywny wpływ dzieciństwa jest Zygmunt Korczyński. Jego złe nawyki, rozpieszczanie przez matkę, utwierdzanie w nim przekonania o posiadaniu talenty malarskiego dały bardzo złe skutki. Arystokrata jest zapatrzonym w siebie egoistą, który nie liczy się z innymi ludźmi, nie szanuje matki i pamięci o zmarłym ojcu. Jest znudzony życiem i nastawiony wyłącznie na zaspokajanie własnych potrzeb. W przypadku Cezarego Baryki dzieciństwo ukształtowało poglądy polityczne. Cezary przechodził swoje dzieciństwo w sposób bardzo burzliwy, brak ojca, nieposłuszeństwo wobec matki spowodowało, że popadła on w złe towarzystwo, które wprowadziło go w świat komunizmu. Dopiero śmierć matki i powrót ojca zmieniły jego postrzeganie świta. Nigdy jednak nie porzucił idei Marksa, towarzyszyła mu ona zawsze. Zawsze kierował się emocjami, był porywczy, nie zastanawia się nad swoim postępowanie. Zenon Ziembiewicz jest natomiast przykładem postaci, która za wszelką cenę stara się uciec od swojego dzieciństwa, które nie należało do udanych. Sytuacja w jego rodzinnym domu nie była najlepsza. Ojciec nieudacznik, który ciągle zdradzał matkę nie był dla niego dobrym przykładem, dlatego ważne było dla niego by skończyć studia i wyjechać z domu. Mimo wszelkich starań, nie udało mu się uciec od rodzinnej sytuacji. Romans z Justyną był wypełnieniem schematu boleborzańskiego i przyczyną klęski bohatera.

Dzieciństwo to najważniejszy okres w życiu, starajmy się więc by było szczęśliwe, ale nie zabrakło w nim obowiązków, dobrego przykładu dorosłych i ich wsparcia.