13.03.2012

SAMOBÓJSTWA

Poziomy profilaktyki samobójstw

I poziom zapobiegania samobójstw

Profilaktyka pierwszorzędowa- promocja zdrowia psychicznego i fizycznego, poziom szkoły na różnych jej szczeblach

• niwelowanie deficytów rozwojowych, kształcenie zainteresowań, socjalizacja , osobisty wymiar kontaktów nauczyciel-uczeń, kształtowanie pozytywnego obrazu siebie i otoczenia, wspomaganie rozwoju poczucia tożsamości

• poszerzanie wiedzy o samobójstwie , grupach ryzyka i czynnikach ryzyka samobójczego, kształtowanie istotnych umiejętności społecznych (m.in. komunikacja, rozpoznawanie uczuć, rozwiązywanie problemów i dzielenie się nimi z dorosłymi godnymi zaufania

• zapobieganie samobójstw należy rozpocząć już w najwcześniejszym okresie życia, w rodzinie- i tylko wtedy jest skuteczna

II poziom zapobiegania samobójstw

Profilaktyka drugorzędowa – dotyczy osób u których wyraźnie istnieje tendencja autodestrukcyjna, jednak nie doszło jeszcze do zamachu na własne życie

• istotna jest ocena stopnia ryzyka, wybór właściwej strategii pomocy, umiejętność utrzymania kontaktu

• metody leczenia, a jednoczesne zapobieganie samobójstw dokonywanych są tu następujące: psychoterapia, hospitalizacja, leczenie farmakologiczne, interwencja w środowisko pacjenta

• działalność instytucji- ośrodek zapobiegania samobójstw, Centrum Interwencji Kryzysowej, telefon zaufania

III poziom zapobiegania samobójstwa

Profilaktyka trzeciorzędowa- dotyczy osób po próbach samobójczych oraz rodzin, które spotkała samobójcza śmierć jednego z ich członków

• Celem jest tu zapobieganie popełnienia samobójstw u osób, które już usiłowały odebrać sobie życie

• Grupy osób po problemach samobójczych charakteryzuje wysokie ryzyko samobójstwa

• Zalecane formy pomocy są tu następujące interwencje kryzysowe oraz psychoterapia

• Celem terapii jest pogłębienie rozumienia siebie samego oraz przyczyn nieprzystosowania, nauka nawyków systematycznej pracy, uczenie sposobów wykorzystywania wolnego czasu, przywrócenie lub poszerzenie zainteresowań, nauka relaksu

• Cele interwencji to podjęcie różnych, konkretnych działań poprawiających sytuacje życiową

• Pomoc interwencyjna jest bardzo cenna w czasie ostrego kryzysu psychologicznego.

MODELE DZIAŁAŃ PROFILAKTYCZNYCH

Model interwencji kryzysowej:

• Założenie, że kryzys psychologiczny naznaczony autodestrukcją, jest okresowy

• Pierwotnym zadaniem terapeuty jest utrzymanie pacjenta przy życiu zanim kryzys rozwiąże się w tok tragedii

• Terapia kryzysowa, zapobiegająca samobójstwu jest właściwa i korzystna w stosunku do osoby, która znalazła się w kryzysie pod wpływem silnego stresu

• Nie przynosi efektu gdy jest chroniczna tendencja

Model terapii ciągłej:

• Zakłada, że myśli i zachowania dot. Samobójstwa są związane z chronicznym stylem życia niż kryzysem psychicznym

• Należy wyodrębnić ostre kryzysy z chronicznego zachowania, które dostarczane są w kontekście całej osobowości pacjenta

• Pacjenci o chronicznych tendencjach autodestrukcyjnych są bardziej niż inni, narażeni na popełnienie samobójstwa dokonanego (depresja, uzależnienie)

• Leczenie powinno polegać na stopniowym uwalnianiu ich od autodestrukcyjnego stylu życia w długotrwałym i ciągłym procesie terapii, słabszy nacisk na aktywne interwencje kryzysowe

Cele interwencji kryzysowej w rodzinie osoby po próbie samobójczej

Celem interwencji kryzysowej w rodzinie po próbie samobójczej bliskiego według Fraza Hofnera? (1993)

• Szybkie zmobilizowanie rodziny do udzielenia bliskim wsparcia i zorganizowania pewnego bezpieczeństwa

• Udzielenie bliskim (zwłaszcza dzieciom) pomocy potrzebnej do pogodzenia się z sytuacją kryzysową w rodzinie

Interwencja kryzysowa w syt. Dokonywania samobójstwa

I Faza – szok z dominującymi mechanizmami zaprzeczenia, może trwać od kilku dni do kilku tygodni

II Faza- silnych emocji i buntu, lęk, złość, poszukiwanie winnego, zaburzenia snu

III Faza- koncentracja na osobie zmarłego i początki akceptacji utraty

IV Faza- pogodzenie się z utratą