Wiek XIX.

Wiek eksperymentowania. Wiele nowych, często bardzo śmiałych metod.

Reformatorium w Bostonie: 1826, E. Wells

Po wyroku młodzież nie była od razu kierowana do więzień, ale trafiała do reformatorium Wellsa. Był to dom poprawczy. Był on utrzymywany z kasy miejskiej. Przyjmowano wszystkich, bez

względu na rozmiar demoralizacji. Codziennym punktem dnia były wieczorne zebrania, gdzie oceniano dzień. Każdy był poddawany krytyce i musiał się do tego ustosunkować (samowychowanie!)

6 stopni progresji – (3 dobre i 3 złe). Kwalifikowano ludzi na wieczornych spotkaniach. Dbano o zagospodarowanie czasu wolnego. Dzisiaj np. Monar.

Reformatorium w Elmirze: 1876

Tradycja wyroków nieokreślonych” upodabniała instytucję więzienia do instytucji szpitala. Nie wiadomo było kiedy się wyjdzie, kiedy się wyzdrowieje. Sąd orzekał o winie i formie kary, ale nie o czasie. W momencie wstąpienia do zakładu brana jest pod uwagę tylko przyszłość więźnia. Nie brano pod uwagę przeszłości, liczy się to jaką przyszłość wytworzy wychowanek.

Podstawowym kryterium przyjmowania był wiek (16-20 lat)

3 stopnie progresji – początkowo drugi stopień, później możliwość awansu, lub represji. Każdy stopień w innym budynku, miał swoją kolorystykę.

Każdy pracował zarobkowo, za otrzymane pieniądze wychowanek opłaca swój pobyt. Kładziono nacisk na wychowanie fizyczne.

Efektywność tej resocjalizacji – 80%. Dzisiaj – poprawczaki.

Reformatorium w Jone: 1912, D. Derick

Organizacja militarna, struktura wojskowa. Po raz pierwszy pojawia się psycholog, rozstrzygał konflikty między wychowankami. Nie przyjmowano osób chorych fizycznie lub centralnego układu nerwowego. Pojawiali się więc lekarze, którzy orzekali o stanie zdrowia. Dzisiaj np. Boot Camp.

Przeznaczony dla charakteropatów. Wychowawca musiał też mieć silną osobowość.

Wiek XX

Wzrasta przestępczość wśród kobiet.

Stayton Farm w Pensylwanii - Falton

500 wychowanek, duża rozpiętość wiekowa – 9-20 lat.

Stosowano metodę wpływu osobistego, za wzór stawiano wychowawczynię. Dlatego musiały one znać maniery, być inteligentne i wykształcone. Umożliwiano naukę w zależności od zainteresowań. W pierwszych 3 miesiącach wychowanka była poddawana badaniom, by wiadomo było co z nią później robić.

Republika młodzieży wykolejonej we Freville: W. George.

Koedukacja (14- 21 lat) dziewczyny i chłopcy. Wychowankom można było wszystko, by poczuli się odpowiedzialnie. Władzę sprawowano przez przedstawicielstwo. Trójpodział władz. Wszyscy powyżej 16 lat mogli uchwalać prawo, (prawo veta miał George). Więźniowie sami uchwalili zakaz palenia i nakaz nauki. Istniały urzędy policji, sądów.

Kryterium przyjmowania był wiek, nie przyjmowano oligofreników i epileptyków. Praca była wynagradzana w specjalnej, aluminiowej monecie.

Miasto chłopców w Omaha: 1917, ks. E. Flamagen

„Nie ma złej młodzieży, jest taka jaką wychowali rodzice i środowisko.” Zarząd miasta był złożony z wychowanków, z czasem państwo nadawało mu pełne prawa miasta. Zajmowano się pracą na roli, w warsztatach, młodzież miała zapewnione miejsca pracy. Mieszkano w małych domkach pod opieką dorosłego (system rodzinkowy).